“2000-იან წლებში, მიუხედავად უშიშროებასა და საგარეო დაზვერვაში მუშაობის ოცწლიანი სტაჟისა, მიუხედავად ლენინგრადის მერის მოადგილის, „ეფესბე“-ს დირექტორის, რუსეთის უშიშროების საბჭოს მდივნისა და რუსეთის მთავრობის თავმჯდომარის პოსტებზე მუშაობის გამოცდილებისა, მე მქონდა გულუბრყვილო წარმოდგენები იმის შესახებ, რომ მთელ მსოფლიოს, პირველ რიგში კი, ე.წ. “ცივილიზებულ” სამყაროს ესმოდა, რა მოხდა რუსეთში, რომ ის სრულიად სხვა სახელმწიფოდ ჩამოყალიბდა, რომ იდეოლოგიური დაპირისპირება უკვე აღარ არსებობს და, ესე იგი აღარ არსებობს კონფრონტაციის საფუძველიც. და, თუ დასავლეთის პოლიტიკაში რამე ნეგატიური ხდება რუსეთთან დამოკიდებულებაში, კერძოდ, ნათელი იყო სეპარატიზმისა და ტერორიზმის მხარდაჭერა რუსეთის ტერიტორიაზე, მე კი, როგორც „ეფესბე“-ს დირექტორი, ამას ვხედავდი, გულუბრყვილოდ ვფიქრობდი, რომ ეს, უბრალოდ, აზროვნებისა და მოქმედების ინერციაა. მიეჩვივნენ საბჭოთა კავშირთან ბრძოლას და განაგრძობენ”.
მართლაც გასაოცარი აღიარებაა. ზემოთ ნახსენები გზის გამომვლელი და ჩამოთვლილ თანამდებობებზე ნამუშევარი კაცისთვის თითქოს მიუტევებელია ამგვარი გულუბრყვილობა, მაგრამ საკითხს მეორე მხარეც აქვს. დასავლეთის საქციელი, ვერაგულთან ერთად, ისე სულელურია, რომ მისი წინასწარგანჭვრეტა და წარმოდგენა მართლაც შეუძლებელი იყო. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ რუსეთში იმდენად დიდი და ყოვლისმომცველი იყო დასავლური ეიფორია, რომ ამერიკელებს თავისუფლად შეეძლოთ ამ ქვეყანაში საკუთარი ინტერესების გატარება, თუკი, რა თქმა უნდა, მის შეუფარავ დაშლა-დანგრევას არ შეუდგებოდნენ. როგორი ძნელი წარმოსადგენიც უნდა იყოს, ამერიკელებმა და კოლექტიურმა დასავლეთმა სწორედ ეს ვერაგული მიზანი დაისახეს, რომლითაც რუსეთთან მშვიდობიანი თანაარსებობის ყველა პერსპექტივა წაშალეს.
“ეს იყო გულუბრყვილო წარმოდგენები, – განაგრძობს პუტინი, – რეალობა კი სხვა გახლდათ. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ დასავლეთში რუსეთის საბოლოო დანგრევა განიზრახეს. უნდოდათ, ქვეყანა ხუთ ნაწილად დაეშალათ, ცალ-ცალკე უნდა დაექვემდებარებინათ და მისი რესურსები მთლიანად გამოეყენებინათ… მე გვიან დავიწყე ამის გაცნობიერება, ამიტომ თავდაპირველი მიდგომა გულუბრყვილო იყო”.
ყველაფერი აქედან იწყება. დასავლეთში არ არსებობს რუსეთთან თანამშრომლობისა და მასთან მშვიდობიანი თანაარსებობის სურვილი, არსებობს მხოლოდ მისი განადგურების სატანური სურვილი. ესაა მსოფლიოს ქაოსში ჩაძირვისა და ბირთვული კატასტროფის წინაშე მთელი პლანეტის დაყენების საფუძველთა საფუძველი. დასავლეთი მისი ბრიყვული და შეშლილი ამბიციით ებრძვის არამხოლოდ რუსეთს, არამედ მთელ დედამიწას, ვინაიდან ორ ბირთვულ ზესახელმწიფოს შორის კონფრონტაციის მიზანმიმართული და პროვოკაციული გამოწვევა საპლანეტო კატასტროფის მომასწავებელია.
19 დეკემბერს რუსეთის თავდაცვის სამინისტროს კოლეგიაზე ქვეყნის პრეზიდენტისა და უმაღლესი მთავარსარდლის, ვლადიმერ პუტინის, მიერ ნათქვამ რამდენიმე წინადადებაში მთელი სისრულით გამოჩნდა ვითრების არა მხოლოდ სიმწვავე, არამედ მისი ხასიათიც და გამომწვევი პირობებიც: “Запад продолжает вести против России гибридную войну, активно снабжает киевский режим развединформацией в режиме реального времени, направляет военных советников, передаёт современные системы вооружений, в том числе высокомобильные реактивные системы залпового огня, ракетные комплексы большой дальности, кассетные боеприпасы, а также большое количество новых беспилотных летательных аппаратов. Планирует передать Украине, как мы знаем, и многофункциональные истребители F-16: подготовка пилотов на Западе ведётся. За последнее время резко выросла и активность военного блока НАТО в целом. К нашим границам переброшены значительные силы из США, в том числе авиатехника. Увеличилась численность войск Альянса в Восточной и Центральной Европе. Финляндию, как мы знаем, уже втянули в НАТО, планируется вступление Швеции. Фактически это означает очередной этап приближения Альянса к нашим границам”.
პრეზიდენტმა პუტინმა ის ისტორიაც გაიხსენა, რა თავხედურ, უსინდისო და ცინიკურ პირობებს დებდნენ ერთმანეთთან ამერიკელი ბოსები და მათი “მეხუთე კოლონის” წარმომადგენლები საბჭოთა კავშირში, რომლებიც ხელისუფლების უმაღლეს ეშელონებს დაეპატრონენ: “Напомню, все мы хорошо знаем, в 1991 году обещали Горбачёву: нет-нет, ни дюйма на восток – ну вот, пожалуйста. Такие вот партнёры. Врут беззастенчиво, просто на каждом шагу. При этом агрессивный характер блока уже не скрывается за «оборонительными» формулировками. Мне в своё время говорили: это же не военный блок, у нас политическая организация. А пятую статью никто не отменял никогда. При этом агрессивный, как я уже сказал, характер не скрывается. В доктринальных документах США прямо закреплены претензии на глобальное превосходство”.
დღევანდელი პუტინი აღარ არის 2000-იანების ჯერ კიდევ გულუბრყვილო პუტინი, როგორც მან საკუთარ თავს უწოდა. დღეს მან ზედმიწევნით კარგად იცის აშშ-ის პოლიტიკურ და გეოპოლიტიკურ ზრახვათა მიმართულება და რეალური შინაარსი. დასავლეთის ამ ვერაგული დამოკიდებულების შესაბამისი განწყობა, გეგმები და დამოკიდებულებები პუტინს უკვე შემუშავებული აქვს: “Запад от своей стратегии сдерживания России и от своих агрессивных целей на Украине не отказывается. Что же, и мы от своих целей специальной военной операции отказываться не собираемся”.
დასავლეთმა იმ პროვოკაციულ ომში, რომელიც მან რუსეთს უკრაინის ტერიტორიაზე გაუმართა, უკვე იწვნია საშინელი მარცხი, რომელიც ოფიციალურ ლოგიკურ დასასრულამდე და იურიდიულ გაფორმებამდე ჯერ არ მისულა, მაგრამ, რომ მივა, ეჭვს არავისში აღარ იწვევს. რუსეთის პრეზიდენტმა ღიად განაცხადა, რომ უკრაინის შეიარაღებული ძალების კონტრშეტევა, რომელზეც დასავლეთი დიდ იმედებს ამყარებდა, ჩაფლავდა. არამხოლოდ კონტრშეტევა გამოდგა წარუმატებელი, არამედ სხვა რამეც: “Кстати говоря, и миф о неуязвимости западной военной техники также рухнул. Все попытки, как говорили на Западе, нанести нам военное поражение, стратегическое поражение, разбились о мужество и стойкость нашего солдата, столкнулись с возросшей мощью наших Вооружённых Сил, потенциалом отечественной промышленности и оборонных производств”.
ამ ღონისძიებაზე პუტინმა ხაზი გაუსვა უაღრესად დიდი მნიშვნელობის ფაქტს, რომელიც მსოფლიოს ეხება. ლაპარაკია ბირთვულ შეიარაღებაზე, რომლის გამოყენების ალბათობა დასავლური სატანური პოლიტიკის შედეგად სულ უფრო იზრდება: “Хотел бы обратить ваше внимание на ряд приоритетных и системных задач. Первое. В условиях меняющегося характера военных угроз и появления новых военно-политических рисков существенно выросла роль ядерной триады, которая обеспечивает баланс сил, стратегический баланс сил в мире. В текущем году благодаря последовательной реализации госпрограммы вооружений, чёткой работе оборонных предприятий, уровень современного вооружения и техники в стратегических ядерных силах в целом доведён до 95 процентов, а морской компоненты – практически до 100 процентов.До конца года на боевое дежурство в ракетных войсках стратегического назначения будут поставлены 15 пусковых установок ракетных комплексов «Ярс» и «Авангард». Мы четыре подводных лодки приняли, совсем недавно две, на прошлой неделе я принимал «Красноярск», многоцелевую атомную подводную лодку, и «Император Александр III», оснащённую баллистическими ракетами «Булава» Модернизируется авиационная составляющая. В частности, поступило четыре ракетоносца Ту-160 М. Надо и дальше поддерживать боеготовность стратегических сил на самом высоком уровне. Все утверждённые в этой области планы, безусловно, будут выполнены.
Второе. Достигнутые показатели в переоснащении ядерной триады – это ориентир для нашей работы по обычным вооружениям и технике. Их поставки в войска в сравнении с прошлым годом увеличились втрое. Ожидается, что в целом гособоронзаказ по итогам 2023 года будет выполнен на уровне порядка 98 процентов. Нужно и дальше направлять в войска самое современное оружие”.
დასავლეთზე რუსეთის გამარჯვება გარდაუვალია, მაგრამ თეორიულად რომ ვივარაუდოთ ვითარების დასავლეთის სასარგებლოდ შემობრუნება, ასეთ შემთხვევაში, გამოდის, რომ ბირთვულ კატასტროფას ვერ ავცდებით.
საბედნიეროდ, ვითარება სხვანაირია. ეს სპეციალური სამხედრო ოპერაციის დაწყებიდან განვლილმა არასრულმა ორმა წელიწადმა გვიჩვენა. რუსეთის თავდაცვის სამინისტროს გაფართოებულ კოლეგიაზე თავდაცვის მინისტრის, არმიის გენერალ სერგეი შოიგუს მოხსენებაში უაღრესად დამაფიქრებელმა სტატისტიკამ გაიჟღერა: “С начала специальной военной операции 54 страны заявили о военных поставках киевскому режиму. Реально вооружение и военная техника поступают из 15 государств. На данный момент от внешних спонсоров Украина получила 203 миллиарда долларов, что на 30 миллиардов больше, чем валовый внутренний продукт. Фактически это страна-банкрот, так как значительная часть этих средств – кредиты, подлежащие возврату.”
ხომ ხვდებით, რა მასშტაბებზეა საუბარი? მაგრამ ფინანსებს მიღმა არსებობს სხვა სტატისტიკაც, რომელმაც შეუძლებელია, ადამიანზე დამთრგუნველად არ იმოქმედოს: “Всего Киеву поставлено 5 220 танков, боевых бронированных машин пехоты и бронетранспортёров; 28 самолётов; 87 вертолётов, 23 тысячи беспилотных летательных аппаратов; свыше 1300 артиллерийских систем, из них 494 – гаубиц М777, два миллиона 650 тысяч снарядов калибра 155 и 122 миллиметра”.
არც ეს არის ყველაფერი. თავდაცვის მინისტრმა სხვა, კიდევ უფრო დამაფიქრებელი ციფრებიც დაასახელა: “Натовские военнослужащие непосредственно управляют комплексами ПВО оперативно-тактических ракет и ракетных систем залпового огня. При подготовке ударов этими средствами по радиоперехватам фиксируем американскую, польскую и речь англичан. Натовские офицеры осуществляют подготовку военных операций, обучают личный состав вооружённых сил Украины как в своих странах, так и на полигонах Украины. В интересах ВСУ работает 410 космических аппаратов стран НАТО военного и двойного назначения”.
ამის გარდა კიდევ არსებობს სტატისტიკა, რომელიც არა მხოლოდ ფინანსებს, შეიარაღებასა და სამხედრო ტექნიკას, არამედ ცოცხალ ძალას, ადამიანურ რესურსს შეეხება. “4 июня вооружённые силы Украины начали широкомасштабное контрнаступление, подготовленное зарубежными кураторами. Не преодолев тактическую зону обороны наших войск, противник был остановлен и понёс колоссальные потери: 159 тысяч военнослужащих убитыми и ранеными, 121 самолёт, 23 вертолёта, 766 танков, включая 37 Lleopard,, 2348 бронемашин различного класса, из них 50 Bradley. Видимо, поэтому до сих пор не видим на поле боя американские Abrams, поставленные несколько месяцев назад. С начала спецоперации потери ВСУ превысили 383 тысячи военнослужащих убитыми и ранеными, 14 тысяч танков, боевых машин пехоты и бронетранспортёров, 553 самолёта и 259 вертолётов, 7,5 тысячи орудий, полевой артиллерии и реактивных систем залпового огня.Украиной проведено девять волн мобилизации, десятая продолжается. В настоящее время призываются в том числе ограниченно годные к военной службе.Активно привлекаемые с начала спецоперации наёмники по большей части ликвидированы. Уничтожено свыше 5800 боевиков, в том числе 1427 – из Польши, 466 – из Соединённых Штатов Америки, 344 – из Великобритании. На территории Украины ликвидировано 103 военных преступника, которые проявляли особую жестокость. Только за полгода сбито 1062 натовских реактивных снаряда к РСЗО HIMARS, оперативно-тактических и крылатых ракет, управляемых авиабомб”.
უაღრესად მნიშვნელოვანია ერთი დასკვნა, რომელიც რუსეთის თავდაცვის მინისტრმა კოლეგიაზე თავის მოხსენებაში გააკეთა: “Современная российская техника прошла жёсткую проверку в условиях спецоперации и показала своё превосходство над аналогичными образцами стран НАТО.”
შესაძლებელი იყო თუ არა იმ ტრაგედიის თავიდან აცილება, რომელიც უკრაინაში დატრიალდა? რა თქმა უნდა, შესაძლებელი იყო! ასეთი დასკვნის გაკეთება რთული არ არის, თუკი გავერკვევით, რა საიდან მოდის და რის საფუძველზე დატრიალდა ეს ტრაგედია. ამაში რუსეთის პრეზიდენტი დაგვეხმარება: “О чём хочу сказать – ещё раз вернуться к теме, связанной с причинами конфликта, который мы переживаем. Здесь аудитория подготовленная, тем не менее считаю важным ещё раз подчеркнуть некоторые вещи, сказать о причинах сегодняшнего конфликта на Украине. Давайте вспомним, что сразу же после развала СССР Запад самым активным образом начал работать и в России, и с нашей «пятой колонной», вокруг которой мы всё время прыгали, гладили их по голове, уговаривали, настраивали на какой-то патриотический лад. Неважно. Там разные люди есть, не будем всех мазать одной краской. Тем не менее противник знал, для чего он это делает, и знал, с кем ему надо работать – и с этой «пятой колонной», и с террористическими, в том числе международными, организациями, и с сепаратистами активно работал над решением задачи разложения самой России. Параллельно не менее активно действовал на постсоветском пространстве, растаскивая все вновь образованные независимые государства – бывшие республики Союза Советских Социалистических Республик. Особый упор всегда, ещё до развала Советского Союза, делался противником на Украину”.
პუტინმა შესანიშნავად ახსნა, რა ისტორიულ საფუძველზე შეძლო დასავლეთმა უკრაინაში რუსოფობიური განწყობების გაღვივება და რა მიზანს ემსახურებოდა ეს ყველაფერი: “Запад с упором на эти активные, агрессивные националистические силы на Украине просто не оставил нам никакого шанса. Но и они столкнулись с тем, что невозможно легальными средствами добиться окончательно своих целей и перетащить всю Украину на свою сторону. Не получается – есть этот юго-восток, который приходит на выборы и голосует за тех, кто говорит о необходимости хороших отношений с Россией. Вот что происходило в реальной жизни. Не получается, из десятилетия в десятилетие никак не получается. На что пошли в конце концов? На госпереворот… Запад, особенно там, за океаном, они с удовольствием за этим наблюдали. В этом смысле они, конечно, если можно так сказать, нас переиграли. Использование этой агрессивной позиции вынуждало нас на какие-то ответные действия. А потом просто отказались от всяких Минских соглашений, публично об этом сказали, а потом и западные лидеры не постеснялись об этом публично сказать – что это была просто «завеса», для того чтобы возрождать или, наоборот, даже не возрождать, а строить современные вооружённые силы Украины. Для чего? А вот это вторая часть Марлезонского балета – для того чтобы втащить Украину в НАТО.
Вспомним, я сейчас только с трибуны говорил, мы уже постоянно об этом говорим, в 1991 году ещё сказали: ни дюйма на восток. Хрена с два, «ни дюйма», – вот они, уже у нашего забора, здесь торчат. И торчали. Прибалтику забрали, всю Восточную Европу забрали. Тоже – зачем? Были всякие разные предложения, вполне приемлемые для всех. Просто – я много раз уже говорил, и здесь повторю – такая страна, как Россия, не нужна, слишком большая. Поделить надо, себе подчинить кусками, как они кусками себе Европу подчиняют…
К сожалению или нет, но у нас выбора другого не оставалось, и нам пришлось втянуться. Заодно решили и другую для себя достаточно важную задачу, обстановку разрядили для себя: их очень беспокоило сближение России с Европой, очень. Они там должны быть хозяевами. Всё время пугали: вот, злобная Россия вам угрожает! Я же со многими лидерами общался, и мне говорили: чего они нас пугают? Мы же понимаем, что Россия не собирается воевать с Европой. Да мы и сейчас не собираемся. Руководство Соединённых Штатов и НАТО говорят: если сейчас на Украине Россия победит, следующие – страны НАТО. Да зачем нам эти страны НАТО? Они нам никогда нужны не были – и сейчас не нужны, и в будущем нужны не будут. А для чего так говорят? Чтобы побудить их деньги платить – вот для чего”.
ამ შეხვედრაზე პუტინმა უაღრესად მნიშვნლოვანი განცხადება გააკეთა, რომელიც უკრაინელებთან ერთად ჩვენც უნდა გავაანალიზოთ და გავითავისოთ: “Единственным гарантом суверенитета и территориальной целостности Украины была Россия… только Россия могла быть гарантом территориальной целостности Украины. Не хотят – не надо. История всё расставит на свои места. Мы мешать не будем, но своё не отдадим. Вот что все должны понять – и в Украине те, кто агрессивно настроен в отношении России, и в Европе, и в США. Хотят договариваться – пусть договариваются. Но только мы будем это делать исходя из наших интересов”.
პუტინმა აბსოლუტურად სწორი ფორმულა ჩამოაყალიბა. უკრაინის ტერიტორიული მთლიანობის ერთადერთი გარანტი რუსეთი იყო. დედამიწაზე არ არსებობს მეორე ძალა, რომელსაც უკრაინის მთლიანობის უზრუნველყოფა შეუძლია. უკრაინამ საბედისწერო შეცდომა დაუშვა, სტრატეგიულ პარტნიორად დასავლეთი აირჩია და… დაიღუპა.
ანალოგიურ ვითარებაშია საქართველოც. ერთადერთი ქვეყანა, რომელიც შეიძლებოდა, რომ საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის გარანტად დადგომოდა, რუსეთი იყო. ამისთვის ერთი რამ იყო საჭირო: საქართველო რუსეთის სამხედრო სტრატეგიული პარტნიორი უნდა ყოფილიყო. ყველა სხვა გზას საქართველო, სრული დაშლისკენ თუ არა, მნიშვნელოვანი ტერიტორიული დანაკარგებისკენ მიჰყავდა. ამ მნიშვნელოვანი დილემის წინაშე იდგნენ გამსახურდიაც, შევარდნაძეც, სააკაშვილიც და ივანიშვილიც. პირველმა სამმა დილემა ვერ გადაჭრა, მათ საკითხი ჩააფლავეს და საქართველოს რღვევის პროცესი წავიდა. რაც შეეხება ბიძინა ივანიშვილსა და მის მიერ დატოვებულ მთავრობას, მათი მოღვაწეობის საბოლოო შეფასება ნაადრევია, ვინაიდან მართვის სადავეები ჯერ კიდევ ხელში უპყრიათ. თუმცა, სამწუხაროდ, ისინიც ძალიან ახლოს არიან იმასთან, რომ შესაძლებლობა გაუშვან ხელიდან. თერთმეტი წლის განმავლობაში მათ ვერ შეძლეს რუსეთთან პირდაპირი პოლიტიკური დიალოგის დაწყება, რომელსაც ისტორიამ, შესაძლებელია, მიუტევებელი შეცდომის კვალიფიკაცია მისცეს, ვინაიდან დასავლეთის მიმართულებით სიარული დღეს თუ ხვალ გამოიწვევს პროცესებს, რომლებსაც ერთადერთი სახელი ერქმევა – საქართველოს უკრაინიზაცია.
ვალერი კვარაცხელია
