“იცოდე საკუთარი ფესვები და ის, რომ საქართველო ღვთისმშობლის წილხვედრი ქვეყანაა; არ გაგიტაცოს უცხო ქვეყნის ფსევდოკულტურამ; ნუ იქნები ზედმეტად ლიბერალი”, _ ეს ამონარიდი 2012 წელს ილია მეორეს მიმართვიდან თავისი ნათლულებისადმი წინამდებარე წერილს ეპიგრაფად იმიტომ წავუმძღვარე, რომ სტატიის თემას ემოციურად ებმის…
სათაურის ერთი შემადგენელი _ “ხლისტები” კი, ალბათ, ისევე, როგორც ბევრმა სხვამ, პირველად მეც დიდი ჭაბუა ამირეჯიბის გენიალურ რომანში წავიკითხე…
მას შემდეგ, როგორც იტყვიან, ბევრმა წყალმა ჩაიარა და მაშინ, გასული საუკუნის 70-იანების დასაწყისში, ვერაფრით წარმოვიდგენდი, რომ ოდესმე ხლისტების განმარტება გასცდებოდა კონკრეტული სატანისტური სექტანტობის ვიწრო ჩარჩოებს (თუ ასე თქმა შეიძლება) და ჩვენს სინამდვილეში ყოველივე ეროვნულის, მართლმადიდებლურის, ტრადიციულის, გნებავთ, ვაჟკაცურის განქიქება-უარყოფის უფრო ფართო შინაარსს შეიძენდა.
ანალოგიური რამის თქმა შეიძლება სათაურის მეორე შემადგენელზე _ “პედერასტებზეც”.
ამ ბერძნული სიტყვის შინაარსიც, დიდი ხანია, გასცდა უცხო სიტყვათა ლექსიკონის “ვიწრო” ჩარჩოებს:
“პედერასტია (ბიჭების მოყვარული) _ სქესობრივი გარყვნილება _ სქესობრივი ურთიერთობა მამაკაცებს შორის; მამათმავლობა”.
და მანაც გაცილებით ფართო შინაარსი შეიძინა.
თორემ კონკრეტულად ვინ იეღოველია თუ ვინ მამათმავალი, ვინ ორმოცდაათიანელია თუ ლესბოსელი, ვინ ბაპტისტია თუ ბისექსუალი და ა.შ., ნაკლებად საინტერესოა.
უფრო მეტიც, შეიძლება, მავანი არც ხლისტი იყოს და არც პედერასტი, ამ სიტყვების პირდაპირი გაგებით, მაგრამ მაინც მათ ამქარს ეკუთვნოდეს, რადგანაც, ჩემი აზრით (და იმედია არა მხოლოდ ჩემი), როგორც ხლისტობა, ასევე პედერასტობა, პირველ რიგში, ცხოვრების, აზროვნების წესია.
ამიტომ მეტი სიმარტივისთვის ქვემოთ, სადაც დამჭირდება, ამ ორივე “მიმდინარეობას” (თუ მკითხველი დამეთანხმება) ერთ, ჩემივე მოგონილი პიდორხლისტის ტერმინში გავაერთიანებ…
მართალია, ყველა ლიბერალი პიდორხლისტი არ არის, მაგრამ ყველა პიდორხლისტი არათუ ლიბერალი, არამედ ნეოლიბერალია!
ვინ არიან ეს იდეური პიდორხლისტები?
ვინ და “თავისუფლების ინსტიტუტში” გამოჩეკილი გველის წიწილები ან ამ მავნებლურ, ანტიქართულ ორგანიზაციასთან ასე თუ ისე ასოცირებული ორგანიზაციები თუ პიროვნებები და უეჭველად მათი ოკეანისგაღმელი “ბოსები”:
ბუდარიხები _ თეა თუთბერიძე და ნინია კაკაბაძე, “საბას” პრემიების ლაურეატი “მწერლები” _ ბუღაძე, დეისაძე, ბურჭულაძეები და ა.შ.
მაგრამ, პირველ რიგში, მაინც რესპუბლიკური პარტია, რომლის მიერ, მრავალი წლის განმავლობაში შხამით მორწყულ ნიადაგზე აღმოცენდნენ დასახელებული თუ ვერ დასახელებული შხამიანი პიდორხლისტები.
ეს მან, სუკის აგენტობაში საფუძვლიანად ეჭვმიტანილმა რესპუბლიკელების ბებერმა ლიდერმა, ლევან ბერძენიშვილმა კარგა ხნის წინათ დიდი ილიას განქიქებით (მე ასეთ პოეტს არ ვიცნობო) სტარტი მისცა ქართული ცნობიერების წინააღმდეგ შეფარულ ბრძოლას.
სხვებმა ეს ესტაფეტა აიტაცეს, რომელმაც ბოლო ხანს საგანგაშო ხასიათი შეიძინა, მაგრამ ამაზე ქვემოთ…
ყალბი თავმდაბლობის გარეშე _ სიტყვები “ხლისტი” და აქედან გამომდინარე, “ბუდარა თუ ბუდარიხა”, კარგა ხნის წინათ პირველმა მე გამოვიყენე ქართულ ბეჭდურ მედიაში.
თუმცა ისე მოხდა, რომ ნომინაციის პირველი ლაურეატი იყო არა “განათლებული” ნაძირალა, “სუკის ლევანა”, რომელსაც “დამსახურებულად” ეკუთვნის პირველხლისტობის პატივი (რასაც ქვემოთ, ოღონდ პიდორხლისტის ნომინაციაში აუცილებლად მივაგებ), არამედ “ილიაუნის” რექტორი გიგი თევზაძე და ამავე “უნის” ფა(ლ)ოსოფოსი “პროფესორი” ნოდარ ლადარია…
ეს იყო ჩემი პასუხი გაზეთ “24 საათში” (იყო ასეთი “პოპულარული” გაზეთიც) გამოქვეყნებულ პასკვილზე, სადაც ერთმა პიდორხლისტმა ნოდარ ლადარიამ, _ როგორ თუ რეზო ჩხეიძემ მოსკოვში წასვლა გაბედაო, _ ამ დიდი ქართველი რეჟისორის შემოქმედების, რომ იტყვიან, მიწაში ჩადება სცადა, უწოდა რა უკვდავ “ჯარისკაცის მამას” ალექსანდროვის “მხიარული ახალგაზრდობის” პათოსის ფილმი, ხოლო გოდერძი მახარაშვილს _ მაგდანას ვირი, ამ მართლა სახედარმა, ამან!
ხოლო მეორე პიდორხლისტმა გიგი თევზაძემ 2003 წლამდე, ანუ “ვარდების დიად რევოლუციამდე” არსებულ საქართველოს _ ერთი დიდი რესტორანი და მაშინდელ ქართველებს იმ რესტორანში არხეინად მოქეიფე, წარსულის მავნე გადმონაშთი “გრუზინები” გვიწოდა, რომლებიც, მისდა სამწუხაროდ, დღესაც ბევრნი ვართ და სწორედ “გრუზინები” ვუშლით ხელს “დასავლური ღირებულებების” დამკვიდრებას, გნებავთ, საქართველოს ამერიკანიზაციას…
ჰოდა, აბა, მაშინ რა ვიცოდით და ახლა, როცა პრეზიდენტ ობამას, ჰილარი კლინტონისა და სხვა ამერიკელი პიდორხლისტების მეცადინეობით აშშ–ის ტერიტორიაზე ერთნაირსქესიანთა ქორწინებები დაკანონდა, ხოლო დანარჩენ მსოფლიოს კიდევ ერთი ბობოლა პიდორხლისტი ჯონ ქერი იმავე “სიკეთის” დამკვიდრებით დაემუქრა, ე.წ. დასავლური ღირებულებები, ამერიკანიზაცია, პირველ რიგში, საქართველოს ლგბტ–ზაცია ყოფილა და სხვა არაფერი.
მაგრამ დავუბრუნდეთ წერილის მთავარ ხაზს…
ყოველივე ზემოთ თქმულს აქამდე თუ ეპიზოდური ხასიათი ჰქონდა, მას შემდეგ, რაც პიდორხლისტმა ლევანამ ხელახლა აიწყვიტა, ამ ყველაფერმა ტენდენციის სახე მიიღო.
თავად განსაჯეთ _ ილიას შეურაცხყოფა არ იკმარა და ახლა ვაჟას არ აყენებს საფლავში, უწოდა რა სტალინს ვაჟა–ფშაველას ნაბიჭვარი, ამ მართლაც…
უფრო მეტიც, როგორც თუთაშხიას ძმადნაფიცი ბექარა ჯეირანაშვილი იტყოდა, “აღარც ეს იკმარა, ამ ბოტიკურკლმა ამანა” და არა მხოლოდ ლადო ასათიანის შემოქმედების, არამედ, საზოგადოდ, ქართული პოეზიის შედევრი “ჰოი, თქვე არაგველებო”, ეს რა ლექსიაო, მკვდრადშობილ ლექსად შერაცხა ამ მართლაც აყროლებულმა ცოცხალმა ლეშმა…
ლექსი, რომლის პატრიოტულ პათოსზეც არა ერთი და ორი თაობა აღიზარდა!
ამის შემდეგ თითქოს რაღას უნდა გავეკვირვებინეთ ან აღვეშფოთებინეთ, მაგრამ “სუკის ლევანას” მოწაფე გია ნოდიამ ქართული ცნობიერების ზიზღში თვით პიდორხლისტების მამამთავარ მასწავლებელს “გადაუჯოკრა”…
ქვემოთ შემოგთავაზებთ ამონარიდებს ყოფილი განათლების მინისტრის ვრცელი ფეისბუკსტატუსიდან, რათა ერთად განვსაჯოთ, რამდენად ღრმად შეტოპა, სად ბანაობს და რას იმსახურებს პიდორხლისტი გია ნოდია:
* “ეტყობა, coming out–ის დროა, ვის ვინ მოსწონს და არ მოსწონს “დიდ ქართველ მწერალთა” შორის”, _ იწყებს პედერასტული შესავლით.
“ქამინგაუტი” ლგბტ–თა ენაზე ოჯახისთვის საკუთარი ორიენტაციის გამხელას ნიშნავს…
* “ნოდარ დუმბაძე ნიჭიერი მწერალი იყო და ძალიან კარგი ტექსტებიც აქვს… მაგრამ, ამავე დროს, ის იყო ლპობის ეპოქაში შესული საბჭოთა ტოტალიტარიზმის იდეურ ლაბირინთებში ტრაგიკულად დაბნეული პიროვნება. კრიმინალური “გაგების” რომანტიზაცია ნამდვილად იყო ამ ლპობადი ტოტალიტარიზმის ქართული ვერსიის ერთ–ერთი გამოვლენა”…
რასაც ნაც–პიდორხლისტები კრიმინალურ გაგებას ეძახიან, ის ქართულ სინამდვილეში კაცური გაგებაა _ არა, ბიჭო, ნოდარ დუმბაძის გაგებას “ნაცების” მიერ გაფეტიშებული ჩაშვების ინსტიტუტის გაგება ჯობია.
გია ნოდიას ნოდარ დუმბაძის კრიმინალობაზე საუბრისას “თეთრი ბაირაღები” აქვს მხედველობაში.
ჰოდა, იქნებ დაფიქრებულიყო, რადგან, ამერიკელი მარიო პიუზოს მრავალოსკაროსან (!) “ნათლიასთან” შედარებით, “თეთრი ბაირაღები” უცოდველი ბავშვის სიზმარს ჰგავს _ ამ წამოცდენით ტუტუცმა გია ნოდიამ ხომ იმ ამერიკას უფრო დაარტყა, რომელიც საფიცარ ხატად გაუხდიათ პიდორხლისტებს, ვიდრე ცხონებულ ნოდარ დუმბაძეს.
* “ჭაბუა ამირეჯიბის პროზაც ამ სინდრომის გამოხატულებაა…
ჩემი აზრით, “დათა თუთაშხია” ძალიან სუსტი რომანია: საკმაოდ გამიჭირდა მისი პირველი ნაწილის ბოლომდე მიყვანა და თავს ვერ დავაძალე, მეორე ნაწილი წამეკითხა, ან მისი სხვა ტექსტები… ამიტომ დამაჯერებლად მეჩვენა ჭორები, რომ გრაფი სეგედის სახელით რომანის ტექსტში შეტანილი ნოველები ვიღაც სხვის დაწერილი და ჭაბუას მითვისებულია…”.
რას იზამ, ჩვენ გია ნოდიას მსგავსი პიდორხლისტების დარად “პრადვინუტები” არ ვართ და, ალბათ, ამიტომ ვირეოდით ჭაბუა ამირეჯიბის “ძალიან სუსტ რომანზე” და შემდეგ _ რომანის ეკრანიზაციაზე. რაც შეეხება ჭაბუას პლაგიატობას, ამის დამტკიცება არა, მაგრამ სიცოცხლეშივე კლასიკოსად აღიარებული მწერლის შეურაცხყოფისთვის (რაც თითოეული ნაღდი ქართველის, “გრუზინების” შეურაცხყოფაც არის) პასუხისგება აუცილებლად მოუწევს გიაიე პიდორხლისტს _ თუ როგორ და ვის წინაშე, ამაზე _ ქვემოთ…
* “კონსტანტინე გამსახურდია რატომ ითვლება დიდ და გამოჩენილ მწერლად, საერთოდ არ მესმის. მახსოვს, “დიდოსტატის მარჯვენაში” რაღაც ადგილები მომეწონა, “მთვარის მოტაცებაში” _ გაცილებით ნაკლები… დავით აღმაშენებლის” წაკითხვის მცდელობა თავიდანვე ჩამივარდა… მერაბ ბერძენიშვილის მიერ გამოძერწილი დავით აღმაშენებელი, სრულიად კონვენციური და უინტერესო, გაცილებით უფრო კარგად გამოიყურება დიღომში, ვიდრე “ივერიის” წინ…”
რომ გაიგო, რატომ ითვლება კონსტანტინე გამსახურდია დიდ და გამოჩენილ მწერლად, ქართულად უნდა გიძგერდეს გული. რაც შეეხება დავით აღმაშენებლის წაკითხვის “თავიდანვე ჩამივარდას”, ვეთანხმები, ეს რომანი “დიდოსტატთან” და “მთვარესთან” შედარებით, სუსტია, მაგრამ ამ ტეტრალოგიის წაკითხვა რომ არ ჩაგივარდეს, ამისთვის, როგორც ერთმა პოეტმა ბრძანა, შენი ერის თავგადასავალი საკუთარ თავგადასავლად უნდა მიგაჩნდეს.
იმავეს თქმა ქართველ მიქელანჯელოდ შერაცხილ დიდ მერაბ ბერძენიშვილზეც შეიძლება…
* “გრიგოლ რობაქიძის მწერლური რეპუტაცია საერთოდ გამოცანაა: “გველის პერანგი” მხოლოდ მოვალეობის გამო წავიკითხე…
ჯანდაბას, რომ ეს კაცი აშკარა ფაშისტი იყო _ კარგ მწერლებსაც ხშირად ერევათ იდეოლოგიური რამსები, მაგრამ საშინლად უნიჭო რომ იყო?”
მართლაც, რა გაეწყობა, როცა რამსები მართლაც არევია: ნიჭიერი დეისაძე-ბურჭულაძეებიც გვეყოფა, ხოლო ვისაც, “გველის პერანგი” კი არა, თუნდაც გრიგოლ რობაქიძის პუბლიცისტური წერილი “ქართული გენია, როკვაში განფენილი” მაინც წაუკითხავს, მიხვდება, რომ გრიგოლ რობაქიძის ფაშისტობა მხოლოდ მშობელი ერის უზომო სიყვარულშია!
მაგრამ, რობაქიძის სიტყვებით რომ ვთქვათ, ამის დასანახავად, საგრძნობად პიდორხლისტებს რასსა, ჯიში არ ეყოფათ…
* “თუ არსებობს “ყველაზე დიდი ქართველის” ნომინაცია, ასეთი ჩემთვის ილია ჭავჭავაძეა”, _ გაიღო მოწყალება ამ ერთუჯრედიანმა არსებამ…
* “მაგრამ, თუ შევაფასებთ მას, როგორც პოეტს, დიდი ვერაფერი პოეტი იყო. ამაში ლევან ბერძენიშვილის შეფასებას სრულიად ვიზიარებ (ძალიან სასაცილო პოსტი თუ კომენტარი წავიკითხე დღეს “ფეისბუქში”: რომ ლევანს “შერჩა” ილიას, როგორც მწერლის, კრიტიკა. რას ნიშნავს “შერჩა”? უნდა ჩაექოლათ?).”
დიდი ხანია, გია ნოდიასა და ლევან ბერძენიშვილის მსგავსი ქართველთმოძულენი ვირტუალურად ჩაქოლილები არიან ნამდვილ ქართველთა გულებში, მეტიც ეკუთვნით, მაგრამ, როგორც იტყვიან, სადაა პატრონი?..
დააკვირდით, ამ პიდორხლისტებმა, ძირითადად, მთაწმინდაზე დაკრძალულებზე (ილია, ვაჟა, ჭაბუა ამირეჯიბი, ნოდარ დუმბაძე) და აშკარად სამთაწმინდელ ლადო ასათიანზე გაბედეს ხმის ამოღება.
ვინ იქნება შემდეგი _ აკაკი, გალაკტიონი, გოგლა თუ სხვა, ეს პიდორხლისტების ბინძური ტვინების ფანტაზიაზეა დამოკიდებული.
მთაწმინდაზე მაღლა მხოლოდ ღმერთია და, თუ ასე გაგრძელდა, ე.წ. გამოხატვის თავისუფლებას გავუწექით და მხოლოდ ეპისტოლური ჟანრით დავკმაყოფილდით და ადეკვატური პასუხი არაფერზე ვაგებინეთ, მალე პოეზიის, სიყვარულის, მეგობრობის, აზროვნების ღმერთს _ შოთა რუსთაველსაც ამოთხვრიან ტალახში…
ჩემი აზრით, ქართველი ერისთვის ძვირფასი პიროვნებებისა თუ ინსტიტუტების განქიქება–შეურაცხყოფისთვის სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობა უნდა არსებობდეს.
სანამ ისეთი ხელისუფლება ეყოლება საქართველოს, რომ მსგავსი კანონის მიღებას გაბედავს, მე, დავით მხეიძე, ვპირდები გია ნოდიასა და სხვა პიდორხლისტებს, რომ ჩვენი საფიცარი მწერლებისა და ყოველი ქართველისთვის ხელიხელსაგოგმანებელი ღირებულებების შეურაცხყოფისთვის, თუ რომელიმეს სადმე გადავეყარე და საცემრად მივწვდი, რაც სიგრძე აქვს, სიგანედ მივცემ და ამისთვის მზად ვარ, ციხეშიც ჩავჯდე!
გადაწყვეტილება საბოლოოა და გასაჩივრებას არ ექვემდებარება _ მაინც ამოვთხრი!
რედაქტორს ვთხოვ, რომ ჩემი ეს დაპირება ყოველგვარი შელამაზების გარეშე აუცილებლად დამიბეჭდოს.
“ყოველთვის გავაკეთებთ არჩევანს ახალგაზრდებზე. მოვთაფლავთ და გავხრწნით მათ. წინ წამოვწევთ მდაბიო გრძნობებს ლიტერატურასა და ხელოვნებაში. ხელოვანს ჩავუკლავთ მისწრაფებებს, გადავაჩვევთ, შექმნან ღირსეული სახეები, ლიტერატურა, თეატრი, კინო ადამიანის ყველაზე მდაბიო გრძნობების ამსახველი და გამავრცელებელი იქნება. ჩვენ, ყველანი, მხარს დავუჭერთ და შევაქებთ სექსის, ძალადობის, სადიზმის, გამცემლობის კულტს…” _ ეს არის ამონარიდი ავადსახსენებელი ალენ დალესის საიდუმლო მოხსენებიდან, რომლითაც ის 1947 წელს წარსდგა კონგრესის წინაშე და იმად მოვიხმე, რომ საოცრად ეხმიანება წინამდებარე წერილის პათოსს.
კიდევ ერთხელ გავიხსენოთ ბურჭულაძე, ბუღაძე–დეისაძეები, ეკლესიის, პატრიარქის არაერთხელ შეურაცხყოფა, რა ხდება ჩვენს ტელევიზიებში, კინოთეატრებში, გავავლოთ პარალელები ალენ დალესის მოხსენების შესაბამის თეზებთან და დასკვნის გამოტანა არ გაგვიჭირდება:
მიმდინარეობს ჩვენი ახალგაზრდობის ტვინების გამორეცხვის ქვეყნის გარედან მართული პროცესი და გია ნოდიას გამოხდომა გრძელი ჯაჭვის რგოლია მხოლოდ.
ანუ ის, რაც ჩვენ თვალწინ ხდება, სხვა არაფერია, თუ არა ალენ დალესის დოქტრინის იმპლემენტაციის დაუფარავი მცდელობა საქართველოში…
ამიტომ გია ნოდიას მიერ განქიქებული ჭაბუა ამირეჯიბის სიტყვებით დაგემშვიდობებით:
ჭკუით, ქართველებო!
დავით მხეიძე
P.S. წერილი თითქმის დასრულებული მქონდა, როდესაც ჩემს პათოსს მოულოდნელი გამზიარებელი გამოუჩნდა ისტორიკოს სიმონ მასხარაშვილის სახით, მაგრამ სიხარულის ნაცვლად ავმა მოგონებებმა დამრია ხელი, რადგან ეს ის სიმონაა, რომელმაც, მარშალ ბეტანკურისა არ იყოს, კარგად დაიწყო _ მახსოვს ჯერ კიდევ “ვარდების რევოლუციამდე” კავკასიის ეთერში მისი გულისამაჩუყებელი საუბრები ერეკლე მეორეს ვაჟკაცობაზე და მისი გადაწყვეტილებით საქართველოს რუსეთთან შეერთების სიკეთეებზე.
მაგრამ, სამწუხაროდ, “ვარდების რევოლუციის” შემდგომი სიმონაც მახსოვს, რომელიც იმავე ერეკლესა და მის პოლიტიკაზე “ნაცების”, პირადად, მიშიკოს, საამებლად დიამეტრულად საპირისპიროს ამბობდა 2008 წლის აგვისტოში…
რა ექნა, თავდაცვის სამინისტროს მსუყე ბაგაზე დაბმულმა სიმართლის მსახურებას, საქართველოს ისტორიკოსობას სააკაშვილის ისტორიკოსობა, მიწაზე მხოხავი, ჰალსტუხჭამია მთავარსარდლის ქებათა ქება, მასხარა–შნირობა არჩია.
ამიტომ, როდესაც სიმონ მასხარაშვილი ქართველ კლასიკოს მწერლებზე “ნაცების” გახშირებულ თავდასხმებს “სულიერ საჭურისთა თვითდამკვიდრების მცდელობას” უწოდებს, ასე მგონია, საკუთარ თავზე საუბრობს.
ანდა, “პოლიტიკური პარტია, რომელიც დიდი ქართველი მწერლების განმქიქებელთ არ გაემიჯნება, ვერასოდეს ეღირსება წესიერ ქართველთა მხარდაჭერას.
გრიგოლ რობაქიძის, კონსტანტინე გამსახურდიას, ჭაბუა ამირეჯიბის, ნოდარ დუმბაძის განმქიქებელნო, ან ბოდიში მოიხადეთ, ანდა _ დაახვიეთ!”
რა ვქნა, არც ამ “მაგარი ნათქვამის” გულწრფელობისა მჯერა!
მით უმეტეს გაუგებარია, _ “გვარებს არ დავასახელებო”, რატომ?..
რაც შეეხება “დაახვიეთ”-ს, სიმონამ აშკარად დაიგვიანა.
იმ პიდორხლისტებს, რომლებსაც სიმონა ოსანას უგალობდა 9 წელიწადი, სიმონების გარეშეც დავახვევინებთ.
არადა, აფსუს, ნიჭიერი კაცია და საქართველოს ისტორიკოსობასაც გაქაჩავდა, თავადვე რომ არ გაებანძებინა თავი…
