Home რუბრიკები პოლიტიკა კავკასია, როგორც ისრაელის ტერიტორიის ნაწილი

კავკასია, როგორც ისრაელის ტერიტორიის ნაწილი

806

მთელი ეს მჩქეფარე მოღვაწეობა, როგორც ქარიშხალი ჭიქა წყალში, მკვეთრ კონტრასტშია გარემოსთან და ჩაციკლულია ერთადერთი მიმართულებით _ ისრაელისკენ. ყველამ, ვისაც მასთან აქვს შეხება _ თურქეთის თუ ავღანეთის ბანაკებში (ებრაული ფულით) მომზადებულმა «მოჯაჰედებმა», ადგილობრივმა «თავადებმა», რომელთა გარეშე მდიდრული ოტელების, ვილების, მდიდართათვის განკუთვნილი სავაჭრო ცენტრების მშენებლობა არ ხერხდება, _ იციან, რომ სწორედ «ებრაული სახელმწიფო» შთაბერავს კავკასიას ამ ახალ სიცოცხლეს. ისრაელის ბიზნესმენები შთაგონებით მონაწილეობენ ათასობით ადგილობრივ პროექტში, ძირფესვიანად ცვლიან ლანდშაფტსაც და ადგილობრივ ყოფასაც.

სახელმწიფო დაწესებულებებზე ჯერ კიდევ რუსული დროშა ფრიალებს, მაგრამ მის ფონზე უკვე ლანდად მოჩანს ისრაელის დროშა ცისფერი კანტით და თეთრ ფონზე ცისფერი ექვსქიმიანი ვარსკვლავით.

კავკასიური წარმოშობის ბევრი ისრაელიანი გულწრფელად შრომობს «უკეთესი მომავლისთვის», უხარია აღორძინება და ადგილობრივ მოსახლეობას ცუდს არაფერს უსურვებს. არ ესმით, რომ სწორედ მათ მოაქვთ კავკასიაში სიკვდილი და ნგრევა. როგორც ისრაელის პროექტებში ჩართული ადგილობრივი მუსლიმები, ისინიც იმ თევზს ჰგვანან, რომელსაც ანკესი ბოლომდე ჯერ არა აქვს გადაყლაპული.

მათ თავშიც არ მოსდით, რომ ისრაელში რეპატრიაციამდე ისინი ადგილობრივი მემკვიდრეობითი ელიტის ნაწილი, შთამომავლობითი ფეოდალები იყვნენ, ვინაიდან ებრაელობა არც ეთნიკური და არც რელიგიური ჯგუფი არ არის, იგი წოდებაა (კორპორატიული ერთობა). ისინი არასოდეს უფიქრდებიან (როგორც ფეოდალებს შეეფერებათ), რა უფლებით ეკუთვნიან დაბადებითვე ადგილობრივ ელიტას. ერთი ადგილობრივი ასანჟის წყალობით, 90-მდე მახაჩკალელი ებრაელის პირადი საქმე შევისწავლე (1970-იანი წლები) და აღმოვაჩინე, რომ არც ერთი მათგანი მწყემსი არ ყოფილა. კავკასიიდან გამოსულთა ისრაელის ასოციაციის ხელმძღვანელის – ოლეგ ალხაზოვის მშობლებიც არ ყოფილან «მწყემსები»; მამა ქარხნის დირექტორობიდან დაღესტნის სამეცნიერო-ტექნიკური ინფორმაციის ცენტრის დირექტორობამდე გაიზარდა, ხოლო დედა _ სკოლის დირექტორობიდან მახაჩკალის ქალაქის აღმასკომის თავმჯდომარის მოადგილემდე (მეორე ადამიანი მუნიციპალურ ხელისუფლებაში).

სწორედ კავკასიის ამ ფეოდალურ წოდებას გაეხსნა «მეორე სუნთქვა» ისრაელის საგარეო საქმეთა სამინისტროს გიგანტური რეკონსტრუქციის წყალობით. 2008 წლის ზაფხულში (ომამდე სულ ცოტა ხნით ადრე, რაც შემთხვევითი არ იყო) «ებრაული სახელმწიფოს» საგარეო უწყება კაპიტალურად შეიცვალა. მანამდე მხოლოდ მოსადს გააჩნდა იმპერიული სტრუქტურა კონტინენტების სახელობის დეპარტამენტებით და სახელმწიფოთა სახელების მქონე ქვედანაყოფებით (მაგალითად, საფრანგეთის, გერმანიის, იტალიის, ესპანეთის და სხვ.). ეს სერიოზული კონტრარგუმენტია იმის წინააღმდეგ, თითქოს ისრაელი «ერთი პატარა ქვეყანაა» და არა იმპერიული მეტროპოლია თავისი საცეცებით მთელ მსოფლიოში. მოსადის «მართვის პულტი» მსოფლიოს მართვის პულტს ჰგავს. ამიერიდან (2008 წლიდან) ისრაელის საგარეო საქმეთა სამინისტრო, მოსადის მსგავსად, გეოპოლიტიკურ სტრუქტურად იქცა, რომლის უჯრედებიდან არც ერთი სახელმწიფო არ არის ამოვარდნილი.

ცენტრალური ევროპისა და ევრაზიის დეპარტამენტი (კურირებდა საგარეო უწყების გენერალური დირექტორი; «პოსტსაბჭოთა ევრაზიის» რუსულენოვანი შეფი) ყველაზე ფუნდამენტურ ცვლილებებს დაექვემდებარა. იგი ქვედეპარტამენტებად დაიყო, რომელთაგან ერთ-ერთი _ «კავკასია» კონკრეტული სახელმწიფოების განყოფილებებად იყოფა («საქართველო», «აზერბაიჯანი» და სხვ.). ამას თან ახლდა უწყების ისტორიაში ყველაზე მასშტაბური საკადრო ცვლილებები. შეფის მოადგილეებად დაინიშნენ მოსადთან დაკავშირებული რუსულ და თურქულენოვანი კავკასიიდან გამოსული «შემი ცური» (მისი მოადგილე ცნობილი სეფარდი რასისტი ნაფტალი თამირი გახდა) და რუსულენოვანი იაკობ ლივნე და ოლგა სლოვი. 2008 წლის ზაფხულში (სწორედ ომის დაწყებამდე) შეიცვალა კავკასიაში ისრაელის აკრედიტებული ყველა დიპლომატი. ტაშკენტში საგარეო საქმეთა მინისტრის მრჩეველი ჰილელ ნიუმანი გაემგზავრა, ასტანასა და ბიშკეკში – ყაზახეთიდან გამოსული იზრაილ მეი-ამინი, სომხეთში, ტაჯიკეთსა და თურქმენეთში _ დიპლომატი არააკრედიტებული წარმომადგენლის სტატუსით, რაც ამ ქვეყნების მიმართ არამეგობრულ დამოკიდებულებას ნიშნავს. საქართველოში ერთბაშად 16 (!) დიპლომატი გაგზავნეს ისრაელის საგანგებო და სრულუფლებიანი ელჩის _ იცხაკ გერბერის მეთაურობით. ისრაელი საქართველოს ხელით რუსეთის წინააღმდეგ ომისთვის ემზადებოდა (ოსეთის კონფლიქტის მეორე მნიშვნელობა _ დაზვერვა ბრძოლით).

2009 წელს არანაკლებ მნიშვნელოვანი ცვლილებები გატარდა. საგარეო საქმეთა მინისტრის პორტფელი უკიდურესად მემარჯვენე ექსტრემისტმა, რუსეთის მოძულე ავიგდორ ლიბერმანმა (ყოფილი საბჭოთა კავშირის მოქალაქე) მიიღო, რომელმაც საგარეო უწყების გენერალურ დირექტორად ე.წ. ძველი გვარდიის კიდევ ერთი «ქორი» _ იოსი გალა, ხოლო მინისტრის მრჩევლად დსთ-ს საკითხებში ზეევ ბენ-არიე (ვლადიმირ ფლანჩიკი) დანიშნა. ეს უკანასკნელი მთლიანად ფოკუსირებულია ჩრდილოეთ და სამხრეთ კავკასიის საკითხებზე «ირანისა და რუსეთის წინააღმდეგ». ისრაელის სამხედრო დაზვერვის ყოფილმა უფროსმა ზეევი ფარკაშმა ტელ-ავივის უნივერსიტეტის ირანის კვლევის ცენტრში განაცხადა, რომ ისრაელის კავკასიური პოლიტიკის პრიორიტეტული მიმართულებაა სამოკავშირეო სამხედრო-ეკონომიკური კოოპერაცია (ადგილობრივ კავკასიურ რეჟიმებთან).

ისრაელის საგარეო უწყებამ კავკასიაში მჩქეფარე მოღვაწეობა გაშალა, რომელიც თავისი ინტენსივობით ბევრად აღემატება ამერიკის შეერთებულ შტატებსა და დასავლეთ ევროპაში ათწლეულების ლობისტურ საქმიანობას. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ დღეს კავკასია ისრაელისთვის უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე აშშ და ევროპა _ ერთად აღებული!

2008 წლის ივნისში (სამხრეთ ოსეთში სამხედრო ავანტიურამდე ერთი თვით ადრე) მაჯალი უაჰაბე (ისრაელის საგარეო საქმეთა მინისტრის მოადგილე) ყირგიზეთსა და უზბეკეთს ეწვია და ტელ-ავივმა საბოლოოდ შეათანხმა ისრაელის პრეზიდენტ შიმონ პერესის ყაზახეთში, უზბეკეთსა და აზერბაიჯანში ვიზიტის ყველა დეტალი. კავკასიისა და შუა აზიის რეჟიმებს მანამდე არ ღირსებიათ ასეთი მაღალი დონის ვიზიტები ისრაელის მხრიდან. 2008 წლიდან ერევანში, აგრეთვე, ყირგიზეთსა და თურქმენეთში ერთობ გახშირდა ნახსენები შემი ცურის ვიზიტები. მოხდა რწმუნების სიგელების გადაცემა, ხელი მოეწერა მნიშვნელოვან შეთანხმებებს.

მიუხედავად სერიოზული ზეწოლისა და მუქარებისა ისრაელის მხრიდან, მიუხედავად სომხური თემისა და მონასტრების პრობლემებისა იერუსალიმში, ოფიციალურმა ერევანმა გადაჭრით თქვა უარი «ებრაულ სახელმწიფოში» საკუთარი საელჩოს გახსნაზე და ერევანში ისრაელის საელჩოს გახსნაზე.

საინტერესოა, რომ კავკასიასა და შუა აზიაში სიონისტების ამ აქტიურობას თურქეთთან ურთიერთობის გაცივება ახლდა თან, მიუხედავად იმისა, რომ ებრაული ფულით თურქეთის მიწაზე, საწვრთნელ ბანაკებში რუსეთთან ბრძოლისთვის ინგუშეთის, ჩეჩნეთის, ყაბარდო-ბალყარეთისა და ჩრდილოეთ კავკასიის სხვა რაიონების სეპარატისტებს ამზადებენ.

რაფაელ ჯონსონმა თავის ამომწურავ წიგნში «ისრაელი, ნავთობი და სიკვდილი: ომი ოსეთისათვის» ნათლად დაამტკიცა, რომ ისრაელი «პატარა ნეხვი ქვეყანა» (small shitty state) კი არ არის, არამედ მტაცებელი გლობალური იმპერიაა ბანდიტური მეთოდებით, რომელიც მთელ მსოფლიოში სიკვდილს თესავს.

 რაფაელ ჯონსონი ტყუილად როდი მიიჩნევს, რომ ისრაელი უკვე შევიდა უძლიერესი სახელმწიფოების ექვსეულში (ბრიტანეთი, აშშ, რუსეთი, ჩინეთი, ინდოეთი, ისრაელი). თუმცა ისრაელს არ გააჩნია მძლავრი ინდუსტრია და ეკონომიკა, ძლიერი სამეცნიერო-ტექნოლოგიური ბაზა, იგი მაინც უძლიერესი სამხედრო სახელმწიფოა (უფრო კი ყაჩაღების ბუნაგი) ატომური ბომბით «ჯიბეში». მისი ინდუსტრია სამხედრო-სამრეწველო კომპლექსია, ტექნოლოგიებს – სხვა სახელმწიფოებიდან მოსადი სისტემატურად იპარავს. ფაქტობრივად, ეს სახელმწიფო კი არა, ყაჩაღების ბანდაა, რომელთა სიცოცხლე ღია და ფარული მკვლელობების, მზაკვრული ინტრიგებისა და სისხლისღვრის მეთოდების სრულყოფას ეძღვნება. ისრაელში არც ადეკვატური ხელოვნება, არც ლიტერატურა და არც მუსიკა არსებობს. ამ «სამხედრო-მეკობრული ბაზის» არსებობა მხოლოდ განადგურებაზეა მომართული.

კავკასიელი ებრაელები ისრაელის იარაღია, მისი «მეხუთე კოლონა», რომლის წყალობითაც იგი კავკასიაში შეღწევას და იქ დამკვიდრებას იმარტივებს. თუ ებრაელები რამეს აწარმოებენ, თესავენ და იმკიან, ძალიან მალე ისინი თავს ანებებენ ამ საქმიანობას, რათა თაღლითობას, შუამავლობას და ყაჩაღობას მოჰკიდონ ხელი.

ისრაელი არალეგიტიმური, არამართლზომიერი, მეკობრული «სახელმწიფოა», რომელიც საკუთარ მიზნებს მხოლოდ ტერორისტული მეთოდებით აღწევს. თუ სხვა, ნორმალური ქვეყნებისთვის საკუთარი დიპლომატიური წარმომადგენლობები მხოლოდ ნაწილობრივ წარმოადგენს სამრეწველო შპიონაჟისა და სხვა ამგვარი საქმიანობის საფარს, ისრაელისთვის ისინი მხოლოდ სამხედრო, დივერსიულ-ტერორისტული ოპერაციების შესანიღბად არსებობს.

2006 წლის დეკემბერში ისრაელის სპეცსამსახურებმა ანკარაში მოიტაცეს ირანის მთავრობის წევრი, გენერალი ალი რეზა ასკარი, რომელიც შემდგომ ისრაელის ციხე აბუ-კაბირში მოკლეს. გასაგებია, რომ იმ სახელმწიფოს ხელმძღვანელების და ფუნქციონერების ადგილი, რომლებიც სხვა სახელმწიფოს მთავრობის წევრს იტაცებენ და საკუთარ ციხეში კლავენ, სწორედ რომ ციხეშია.

თურქეთმა მოახერხა ირანისთვის დაემტკიცებინა, რომ მის სპეცსამსახურებს ასკარის გატაცებაში ხელი არ ერიათ და განაცხადა, რომ ეს ერთპიროვნულად ისრაელის მიერ იყო ჩადენილი. Fაქტები და ინფორმაცია, რომლებიც თურქეთის მთავრობამ წარმოადგინა, იმდენად მეტყველი იყო, რომ ირანმა თურქეთთან დიპლომატიური ურთიერთობა არ გაწყვიტა. ირანმა არაერთხელ მიმართა გაეროს ასკარის საქმესთან დაკავშირებით, ხოლო 2011 წლის 1 იანვარს საქმე ინტერპოლს გადაეცა. გაეროს კულუარებში ადასტურებდნენ, რომ ასკარი მოსადმა მოიტაცა და მოკლა, ხოლო ინტერპოლმა ირიბად დაადასტურა ეს ვერსია.

2007 წლის მარტში ისრაელის სპეცსამსახურებმა თურქეთში უკვე ხუთი ირანელი ოფიცერი მოიტაცეს. ასკარისგან განსხვავებით, ისინი არ მოუკლავთ (როგორც ჩანს, წამების გზით მათგან სასურველი ინფორმაცია მიიღეს) და მათი აღიარებითი ჩვენებების ვიდეოჩანაწერი, რომელზეც ისინი ჩვენებებს ისრაელის და აშშ-ის «გამომძიებლებს» (ჯალათებს) აძლევდნენ, მალე გამოიყენეს, როგორც «ისრაელის წინააღმდეგ ირანის გეგმებისა» და თეირანის «ატომური პროგრამის» მტკიცებულება.

ეს მხოლოდ გახმაურებული საქმეებია. საკუთარი მოქალაქეების გატაცების გამო ხმაურს მხოლოდ ირანი ტეხს. რეგიონის სხვა სახელმწიფოები მორცხვად დუმან. სინამდვილეში კავკასიაში ისრაელის დამკვიდრების შემდეგ ადამიანების გატაცება მოსადის ჩვეულ პრაქტიკად იქცა. ერთ-ერთი წყაროს ინფორმაციით, 2008 წლიდან ისრაელს კავკასიაში 1500-ზე მეტი ადამიანი ჰყავს გატაცებული. ისრაელის სპეცსამსახურების მიერ ხანმოკლედ დაკავებული, ნაცემი, დაშინებული ადამიანების რაოდენობა 15 ათასს აღწევს. რთული სათქმელია, მათგან რამდენი იყო ისრაელთან დიპლომატიური ურთიერთობის დამყარების, სამხედრო და სავაჭრო-ეკონომიკური თანამშრომლობის წინააღმდეგი, თუმცა, სავარაუდოდ, მათი რაოდენობა არც ისე მცირეა.

ისრაელი რომ არაკეთილსინდისიერ თამაშს ეწევა, რაც დიდი პოლიტიკის, ბიზნესისა და დაზვერვის თვალსაზრისითაც კი იშვიათი თავხედობისა და მზაკვრობის ფენომენს წარმოადგენს, იმ სკანდალიდანაც ჩანს, რომელიც ისრაელიდან თურქეთის გავლით საქართველოში თვითმფრინავების კონტრაბანდულად შემოყვანას მოჰყვა. დიპლომატიურ წრეებში ეს სკანდალი ფოთის მიდამოებში «ისრაელის აეროდრომების» სახელით არის ცნობილი, რომლიდანაც ირანის დაბომბვა იგეგმებოდა. ნებისმიერ ქვეყანასთან ნებისმიერი ხელშეკრულების დარღვევა, საერთაშორისო სამართლის ნორმების ფეხქვეშ გათელვა, _ ყველა შემთხვევაში ისრაელი საკუთარ თავს მორალური შერაცხადობის გონივრულ ზღვარს ზემოთ აყენებს.

აფხაზეთიდან და სამხრეთ ოსეთიდან რუსეთის განდევნის მიზნით, ისრაელმა საკუთარი სპეცსამსახურები აამოქმედა. ასეთებს კი «ებრაულ სახელმწიფოში» ყველა კერძო და სხვა კომპანია წარმოადგენს, რომლებიც «უსაფრთხოების სფეროში» საქმიანობენ. მაგალითად, 2011 წლის აპრილში სოხუმში ისრაელის «უსაფრთხოების ფირმა» Global CTS-ის ხელმძღვანელის ვიზიტი შედგა, რასაც ქართული მხარის პროტესტი მოჰყვა. არადა, ქართული მხარისთვის, როგორც სხვებისთვის, დიდი ხანია, ცნობილი უნდა ყოფილიყო, რომ ისრაელი საკუთარ მოკავშირეებსა და მეგობრებს ყოველთვის ღალატობს. კომპანია Global CTS-ი რუსეთთან ორმაგ თამაშს ეწევა, რასაც ქვემოთ დავუბრუნდებით.

გაგრძელება

შემდეგ ნომერში

 

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here