ლეილა ჯინორია: ეს ხელისუფლება გილიოტინაა, გაჭირვებული ადამიანების თავს ზემოთ აღმართული!

ვერანაირი მატერიალური კეთილდღეობა ვერ გადაწონის იმ სულიერ ტკივილს, რომელსაც სამშობლოსა და ახლობელ ადამიანებს მონატრებული ემიგრანტი განიცდის. ქართველი ქალები სამშობლოდან შორს უმძიმეს პირობებში შრომობენ ოჯახების გამოსაკვებად, ელოდებიან, როდის იქნება საქართველოში ისეთი ეკონომიკური ვითარება, რომ დაბრუნების შემთხვევაში შეძლებენ შვილებისთვის ნორმალური საცხოვრებელი პირობების შექმნას. ვინც არასდროს ყოფილა ემიგრაციაში, მისთვის რთულია, გულთან ახლოს მიიტანოს ის პრობლემები, რომელთა წინაშეც უცხოეთში გადახვეწილი ადამიანი სამშობლოს მიტოვებისთანავე აღმოჩნდება ხოლმე… 

ლეილა ჯინორია 58 წლის ქალბატონია, პროფესიით ეკონომისტი. დაიბადა და გაიზარდა აფხაზეთში. სხვადასხვა პერიოდში მუშაობდა სხვადასხვა თანამდებობაზე როგორც რუსთავსა და თბილისში, ასევე სანკტ–პეტერბურგსა და მოსკოვში. 2003 წელს უმძიმესი მატერიალური მდგომარეობის გამო დატოვა საქართველო. ამჟამად აშშ–ში ცხოვრობს.

_ ქალბატონო ლეილა, რატომ წახვედით საქართველოდან?

_ 1993 წლის 27 სექტემბერს აფხაზეთის დაცემის შემდეგ, როდესაც დაიწყო ქართველთა ეთნიკური წმენდა, ჩემი ოჯახი იძულებული შეიქნა, ჭუბერის გავლით დაეღწია მტრისთვის თავი. გამიჭირდება იმის გადმოცემა, რაც გამოვიარე, როგორ გამომყავდა შვილი, როდესაც ბაბუშერის აეროპორტი იბომბებოდა… მამამ ისარგებლა დერეფნით, რომელიც ორი საათის განმავლობაში დაუშვეს მშვიდობიანი მოსახლეობის გასაყვანად და ოჯახი კოდორის გავლით წაიყვანა ჭუბერისკენ. როგორც კი ოჯახის წევრები სამშვიდობოს დაიგულა, გამოეპარა მათ და თავის სახლში დაბრუნდა, რასაც მისი დატყვევება მოჰყვა. დიდხანს არაფერი ვიცოდით მის შესახებ… საბედნიეროდ, გამოჩნდნენ კეთილი ადამიანები, რომლებმაც მამა დრანდის ციხიდან გამოიყვანეს და ენგურის ნაპირებამდე მიაცილეს… მაგრამ მამა ვერ შეეგუა ფუძიდან აყრას, ძმათა შორის დაღვრილ სისხლს, ზურგს უკან უპატრონოდ მიტოვებულ გარდაცვლილებს, გადათელილ საფლავებს და გული გაუჩერდა. ჩემს სახლში 27 ლტოლვილი მყავდა შეფარებული _ ნათესავები და ოჯახის წევრები. ურთულესი პერიოდი იდგა ქვეყანაში. ამ ყველაფერმა მაიძულა, ბინა გამეყიდა, დამეტოვებინა 14 წლის შვილი, ბიჭი, თანაც _ თბილისში. მადლობა ღმერთს, წესიერ, ზრდილობიან და კეთილ ადამიანად ჩამოყალიბდა. ათასი ფიქრი მიტრიალებდა თავში: ახლა სად არის? ნეტა, რას შვრება, ვისთან ერთადაა?.. იქნებ როგორ ვჭირდებოდი ჩემს შვილს… ახალგაზრდობაში სულ მშობლებთან მსურდა ყოფნა… მე კი ჩემს შვილს სხვა კონტინენტზე უნდა ვეძებნე… დავტოვე, დიახ, დავტოვე შვილი ქალმა, რომელსაც გიჟ დედას მეძახდნენ. ტელეფონით გავზარდე შვილი!

2003 წლის ნოემბრის ბოლოს ამერიკის შეერთებულ შტატებში გამოვემგზავრე. პირველი სამუშაო მქონდა ბრუკლინში (ნიუ იორკის ერთ-ერთი რაიონი _ ქ. ტ.), მოლდოველ ებრაელ მოხუც ქალს ვუვლიდი. დესპოტი იყო, მას ადამიანს ვერ ვუწოდებ. დეპრესიაში მყოფი კინაღამ თვითმკვლელობამდე მიმიყვანა. თავის მოსაკლავად ოკეანისკენ გავიქეცი… რობოტივით ვარ, ფიზიკურად თუ სულიერად მძიმე ავადმყოფების მოვლა-პატრონობას ვუნდები. მოხუცებს, როგორც პატარა ბავშვებს, ისე სჭირდებათ მოვლა. ზოგჯერ, როცა მოხუცი კვდებოდა, მიცვალებულის გაპატიოსნება მე მიწევდა… ასეთია ემიგრანტის მძიმე ჯვარი! გამოცდილებიდან გამომდინარე ვთვლი, რომ შეცდომა დავუშვი, არ უნდა წამოვსულიყავი, მაგრამ დიდება უფალს, დღეს ცოცხალი ვარ და შემიძლია, მონატრებულ შვილს, დედასა და ჩემს დიდ ოჯახს დავეხმარო! ჩემს იმედზეა მოხუცი დედა, ძმა, სამი და, სტუდენტი დისშვილი, ჩემი ვაჟი მეუღლით და მცირეწლოვანი შვილით. 13 წელია, ტანჯვასა და უიმედობაში ვარ… ის, რაც ევალება ხელისუფლებას, ფაქტობრივად, ემიგრანტებმა ვიტვირთეთ.

_ როგორ შეაფასებდით ხელისუფლების მუშაობას, აკეთებს ის რამეს ემიგრანტების სამშობლოში დასაბრუნდებლად?

_ 2012 წელს ცვლილებებს მივეცი ხმა, იმედი მქონდა, ხელისუფლებაში “ოცნების” მოსვლის შემდეგ ქვეყანაში ვითარება უკეთესობისკენ შეიცვლებოდა. თურმე სადა ხარ?! კიდევ ერთხელ მოვტყუვდი! მიუხედავად ასაკისა და გამოცდილებისა, შეცდომა მაინც დავუშვი! რად გვინდა ისეთი ხელისუფლება, რომელსაც ელემენტარული საკითხების მოგვარებაც კი არ შეუძლია? ემიგრანტებისა და მათი ოჯახის წევრების სასარგებლოდ არაფერი კეთდება, სულ არაფერი! პირიქით _ რჩეულიშვილებმა ჩემი და ბევრი ჩემნაირად გადმოხვეწილის თანხები მიითვისეს წინა ხელისუფლების ხელშეწყობით. ამჟამინდელმა ხელისუფლებამ კი პასუხი არ მოსთხოვა, ხელი დააფარა. რა გამოდის, თანამონაწილეობა ხომ? სადაა პატრონი?! საქართველოში რა ხდება? _ ისევ შიმშილი, ისევ უიმედობა, უმუშევრობა, ინფლაცია, ლარის კურსი სადამდეა დაცემული?! მოკლედ, ეს ხელისუფლება გილიოტინაა, გაჭირვებული ადამიანების თავს ზემოთ აღმართული!

_ რთულია სამშობოლოსგან, ახლობლებისგან შორს ყოფნა…

_ ყველა დღე ერთმანეთს ჰგავს, უფერული და უსიცოცხლო. საკუთარი ნებით ამბობ უარს თავისუფლებაზე, ნუთუ ამაზე დიდი ტკივილი და სევდა არსებობს სხვა? საკუთარ თავს არ ვეკუთვნი. ზოგიერთი ეგუება ოჯახიდან შორს ყოფნას, ზოგი კი ოთახის ყვავილივითაა, სხვაგან ვერ ხარობს. მე დიდი ხნის წინათ მოვკვდი თბილისის აეროპორტში საბაჟოს გავლის შემდეგ, როდესაც მე და ჩემი შვილი სხვადასხვა მხარეს აღვმოვჩნდით. მას შემდეგ თითქოს სული ამომაცალეს. სამ დღეზე მეტს ვერსად ვძლებდი და წარმოიდგინეთ, ამდენი წელია, ოჯახს მოწყვეტილი ვარ. ან როგორ ვარსებობ?.. ხანდახან ჰაერს რომ ვსუნთქავ, ისიც მენანება ჩემთვის! შეწირულები ვართ ახლობლების კეთილდღეობას. გარემოების მსხვერპლი აღმოვჩნდით ქართველების უმრავლესობა. სკამის მაძიებელთა ხელში, რომლებიც ამბიციურები, მაგრამ უუნარონი და უსუსურები არიან, ის საქართველო აღარ არსებობს, რომელსაც დიდი ოჯახის სახელით ვიცნობდი და მიყვარდა!

_ რას ფიქრობენ ამერიკაში ქართველებზე?

_ ბევრი სალანძღავი სიტყვა ისმის ქართველების მისამართით, როცა პირიქით უნდა იყოს. რამდენიმე ათეული წელია, მკაცრი ეკონომიკური კრიზისის პირობებში უწევთ ბრძოლა არსებობისთვისო!

_ რას ეტყოდით სამშობლოში დარჩენილ ქართველებს?

_ მადლობა მინდა ვუთხრა მათ, დავლოცო, მოვეფერო და ვუსურვო ნათელი დღეები, ჯანმრთელობა და დღეგრძელობა! აფერუმ, მათ გამძლეობას, ამტანობას და მოთმინებას! უფალი იყოს ყველა ქართველის მფარველი! ხელისუფლებამ სამოთხის სადარი ქვეყანა უდაბნოდ გადააქცა, გააუკაცრიელა, არადა, ქვეყნისთვის ისე უნდა მოევლოთ, როგორც ტაძრისთვის… მდიდარი მოსახლეობა, ხომ ძლიერ სახელმწიფოს ნიშნავს!

ესაუბრა

ქრისტინე ტოგონიძე