«საქართველო და მსოფლიოს» ესაუბრება პოლიტიკური გაერთიანება «ერთობის» თავმჯდომარე, ბატონი ჯუმბერ პატიაშვილი.
_ ბატონო ჯუმბერ, ყველა იმ პრობლემას შორის, რომლებიც დღეს საქართველოს აქვს, ტერიტორიული მთლიანობის თემას აქტუალობა არ დაუკარგავს. სხვა საკითხია, რამდენად აცნობიერებს, ან რამდენად დგამს ქმედით ნაბიჯებს ხელისუფლება ამ მხრივ, მაგრამ ერთი რამ ცხადია: ქართველი ჯარისკაცები, წლებია უკვე, რაც ავღანეთსა და ერაყში იბრძვიან, მაშინ, როცა ჩვენი სამშობლოს ტერიტორიის ერთი მესამედი დაკარგული გვაქვს და უახლესი ისტორიიდან 2008 წლის აგვისტოს ომის ტრაგიკული და სამარცხვინო შედეგები ჯერ კიდევ არ გვაქვს ჯეროვნად გააზრებული…
_ ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენის საკითხი უპირველესია, ყოველ შემთხვევაში, უპირველესი უნდა იყოს, როგორც ხელისუფლებისთვის და პოლიტიკური პარტიებისთვის, ისე რიგითი, გნებავთ, საზოგადოების ყველაზე აპოლიტიკური ნაწილისთვის.
ქვეყნის ტერიტორიული მთლიანობა არ არის მხოლოდ პოლიტიკური საკითხი, იგი გაცილებით მეტია, ვიდრე პოლიტიკა!.. სამწუხაროდ, დღეს დაკარგული ტერიტორიების დაბრუნების თემა ზეაღმატებულ ჭრილში არ განიხილება. შესაბამისად, არანაირი ქმედითი ღონისძიებები არ ტარდება და იქმნება შთაბეჭდილება, რომ პოლიტიკური სუბიექტები, როგორც ხელისუფლებიდან, ასევე ოპოზიციური ფლანგიდან, აფხაზეთისა და სამაჩაბლოს თემის მხოლოდ თეორიული ნაწილით ინტერესდებიან და ისიც მაშინ, როცა საარჩევნო დაპირებების ნუსხას ადგენენ. არჩევნების დასრულების შემდეგ კი ის, რაც წინასაარჩევნო კამპანიის დროს აქტუალურობიდან გამომდინარე პირველ ადგილზე იდგა, რეალურად უკანასკნელ ადგილზე გადადის.
ალბათ, ამიტომაც არის, რომ უკანასკნელი წლების განმავლობაში დაკარგული ტერიტორიებიდან ერთი გოჯი მიწაც არ დაგვიბრუნებია და პირიქით, დანაკარგს დანაკარგს ვუმატებთ…
_ გამოდის, რომ საქართველოს დამოუკიდებლობას, რომელსაც როგორც იდეას მთელი ერი შეჰხაროდა, რეალურად საქართველოს მთლიანობის რღვევა მოჰყვა და ის, რაც საქართველოს საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკის ტერიტორიულ საზღვრებს წარმოადგენდა, დამოუკიდებელ საქართველოს სანატრელი აქვს?
_ სამწუხაროდ, რეალობა ასეთია. თავისუფლება ყველგან და ყოველთვის მსხვერპლს მოითხოვს, მაგრამ ის, რაც ჩვენ დავკარგეთ, ანუ სხვა უამრავ დანაკარგთან ერთად დავკარგეთ ქვეყნის ტერიტორიული მთლიანობა _ აფხაზეთი და სამაჩაბლო, ამხელა მსხვერპლსა და ზვარაკის შეწირვას საქართველოს დამოუკიდებლობა ნამდვილად არ ითხოვდა. არ შეიძლება ყველაფერს, რაც დაუდევრობით, ზღვარგადასული ემოციურობით, უვიცობითა და უცოდინარობით დავკარგეთ, თავისუფლებისთვის ბრძოლის სახელი დავარქვათ. ეს, პირველ რიგში, თავად თავისუფლების მცნებას აუფასურებს და აკნინებს და, რაც მთავარია, ამით საკუთარი ქვეყნის ისტორიის გაყალბებას ვუწყობთ ხელს.
სეპარატისტული ნიშან-თვისებები აფხაზური საზოგადოების რადიკალურად მოაზროვნე მცირე ნაწილისთვის ყოველთვის იყო დამახასიათებელი. ეს ნაწილი მცირე იყო და მასშტაბური ხასიათიც სწორედ მაშინ მიიღო, როდესაც ეროვნებათაშორისი შუღლის გაღვივებას უამრავი მაპროვოცირებელი სუბიექტი გაუჩნდა როგორც ქვეყნის შიგნით, ისე ქვეყნის გარეთ. გამუდმებით რუსეთისკენ ხელის გაშვერა პრობლემას არ ხსნის. საკუთარ თავში პრობლემის მოძებნა და მისი აღიარებაც უნდა ვისწავლოთ, სხვაგვარად პრობლემა მუდმივი იქნება და ქვეყანაც მუდმივად იდგება ჩიხში.
აფხაზებს ჰყავდათ ასეთი საზოგადო მოღვაწე და ერთგვარი იდეოლოგი _ ბაგრატ შინკუბა. ეს იყო კაცი, რომელმაც თავის დროზე კრემლში წერილი გაგზავნა და სტალინისაგან და ბერიასგან აფხაზეთის საქართველოსგან გამოყოფა და მისთვის დამოუკიდებელი რესპუბლიკის სტატუსის მინიჭება მოითხოვა. იმ პერიოდისთვის, ანუ 1947 წლისთვის, ეს არა მარტო სეპარატისტულ აზროვნებას, დიდ გამბედაობასაც მოითხოვდა. უცნაურია, მაგრამ ფაქტია: სტალინის მხრიდან ამ წერილს არანაირი სადამსჯელო ღონისძიება არ მოჰყოლია შინკუბას მიმართ. შესაძლოა, ბევრისთვის დაუჯერებელი იყოს, მაგრამ ფაქტია ისიც, რომ წლების შემდეგ «ლიხნის» სეპარატისტული შეკრების შემდეგ, როდესაც სოხუმში ჩავედი და ადლეიბას თანამდებობიდან გადაყენების საკითხი დავსვი. შინკუბა პირველი იყო, ვინც წამოდგა და თქვა: _ ჯუმბერ პატიაშვილი მართალია და დღეს ჩვენ მას მხარი უნდა დავუჭიროთო. ჩემი სიმართლე კი იმ სიტუაციაში სეპარატიზმთან ბრძოლა იყო და ჩემთვის, როგორც რესპუბლიკის ხელმძღვანელისთვის, მხარდაჭერა, ჩემ მიერვე გატარებული პოლიტიკის მიხედვით, სეპარატიზმთან ბრძოლაში მხარდაჭერას გულისხმობდა…
უკუღმართი სახელმწიფო იდეოლოგიისა და გაყალბებული ისტორიის წყალობით კი დღეს მოდის თაობა, რომელსაც აფხაზეთი არც ახსოვს, არც სტკივა და, რაც ყველაზე დიდი უბედურებააა, მათთვის აფხაზი, ოსი და რუსი მტერთან ასოცირდება! პრაქტიკულად, გამოდის, რომ ჩვენს მტერ–მოყვარეს ერთმანეთისგან ისევე ვერ ვარჩევთ, როგორც დანაკარგს მონაპოვარისგან და უბედურებას ბედნიერებისგან…
_ ბატონო ჯუმბერ, დღეს ჩვენში ყველაზე პოპულარულია რუსეთის ლანძღვა, ყველაზე არაპოპულარული _ რუსეთის დადებით კონტექსტში მოხსენიება. ხოლო მათთვის, ვინც ამ «პრინციპს» არც ექვემდებარება და არც ითვალისწინებს, «რუსეთის აგენტის იარლიყი» მზადაა. თქვენი აზრით, რუსეთისგან «მტრის ხატის» შექმნამ სანამდე შეიძლება გასტანოს? და რა სავალალო შედეგებს მოუტანს ეს საბოლოო ჯამში ჩვენს ქვეყანას?
_ არ ვიცი, ვინ რას ფიქრობს ან ვინ როგორ აფასებს რუსეთის მტერმოყვარეობას; არც ის მაინტერესებს, ვინ აგენტობას დამწამებს და ვინ _ რუსოფილობას, მაგრამ ერთი რამ ზუსტად ვიცი: პირადად მე არც პრორუსი ვარ და არც პროამერიკელი! ქართველი ვარ, საქართველოს კეთილდღეობაზე ორიენტირებული და სწორედ ჩემი სამშობლოს სახელმწიფო და სასიცოცხლო ინტერესებიდან გამომდინარე ვფიქრობ, მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი ტერიტორიები ოკუპირებული აქვს _ ვიდრე რუსეთთან კეთილმეზობლურ, კეთილგანწყობილ პარტნიორულ ურთიერთობას არ დავამყარებთ, ვერც აფხაზეთს დავიბრუნებთ, ვერც სამაჩაბლოს და, რაც შემოგვრჩა როგორც სულიერი, ასევე მატერიალური დოვლათის სახით, იმასაც ნელ–ნელა, ეტაპობრივად დავკარგავთ.
რა არის, თქვენი აზრით, სახელმწიფო?.. _ ეს არის ერის, ხალხების ერთობლიობა, რომლებიც კონკრეტულ ტერიტორიაზე ცხოვრობენ და თანაცხოვრების პრინციპებზე თანხმდებიან. ამ თანხმობას კი აქვს თავისი ისტორიული გამოცდილება, ინტერესები აწმყოში და მომავლის პერსპექტივა. სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, ქვეყნები ტერიტორიებს თავად არ ირჩევენ. უფალმა დედამიწა მოაწყო ისე, როგორიც ის არის. თუ თანამედროვე საქართველოში ვინმეს ჰგონია, რომ იმაზე ბრძენი ადამიანები მართავენ დღეს ქვეყანას, ვიდრე თამარის ეპოქაში მართავდნენ, ძალიან შემცდარა! თუ ვინმეს აქვს იმის ილუზია, რომ ერეკლე მეფეზე დიდი პატრიოტი და გამჭრიახი გონების მმართველი ჰყავს დღეს საქართველოს, ისიც ასევე მწარედ ცდება!
რასაკვირველია, ეპოქები იცვლება და იცვლება პოლიტიკური ტექნოლოგიებიც, მაგრამ არის რაღაც, რაც დროსა და ჟამთასვლას არ ემორჩილება. მე-12 საუკუნეში რუსეთი არ იყო ისეთი ძლევამოსილი და ზესახელმწიფო, როგორიც დღესაა, სამთავროებად იყო ჯერ ისევ დაქუცმაცებული, მაგრამ ჩვენმა ბრძენმა წინაპრებმა თამარი სწორედ რუს მთავარს მიათხოვეს. რამდენად გაამართლა ამ ქორწინებამ, ეს ცალკე საკითხია, მაგრამ ფაქტია, რომ სამეფო ქორწინება პოლიტიკური ინტერესების გათვალისწინებით გადაწყდა და ამ გადაწყვეტილებაში აქცენტი და, შესაბამისად, არჩევანიც სწორედ რუსეთზე გაკეთდა.
თავისთავად ის ფაქტი, რომ მუსილმანური სამყაროსგან აწიოკებული ქართველი მეფეები მუდმივად ეძებდნენ დასაყრდენს ევროპასა და ერთმორწმუნე რუსეთში, მიუთითებს იმაზე, რომ ჩვენს წინაპრებს გაცნობიერებული ჰქონდათ _ საქართველოს გეოპოლიტიკური მდებარეობა მუდმივად უქმნიდა საფრთხეს ჩვენს სუვერენიტეტს და, რადგან თავდაცვის პოტენციალი და ბერკეტები ხშირად საკმარისი არ გვქონდა, დახმარება, პირველ რიგში, სწორედ ერთმორწმუნე მეზობლებისთვის უნდა გვეთხოვა.
ევროპა დღეს არ აღმოუჩენია ქართველ კაცს! ჯერ კიდევ სულხან-საბამ მოიარა საუკუნეების წინათ, მაგრამ, სამწუხაროდ, _ ამაოდ და უშედეგოდ, და მანაც ისევე, როგორც ვახტანგ მეექვსემ და მთელმა მისმა ამალამ, საბოლოო ჯამში, რუსეთში დალია სული…
აღარაფერს ვამბობ მეფე ერეკლეზე, რომელსაც, როგორც ქართლ-კახეთის მეფეს, გამეფებისთანავე არ დაუდვია გიორგიევსკის ტრაქტატი. არაერთი ბრძოლა და ომი გადაიტანა, არაერთხელ იწვნია მარცხი, არაერთხელ შემოჰკრა გამარჯვების ყიჟინაც, მაგრამ ბოლოს ისიც იმ დასკვნამდე მივიდა, რომ საქართველოს ერთმორწმუნე რუსეთის მფარველობა სჭირდებოდა, რადგან არსებობდა საშიშროება, რომ სხვაგვარად მისი ყოფნა-არყოფნის საკითხი ფატალური შედეგით დასრულდებოდა!
მე ისტორიკოსი არ გახლავარ და ვერც ისტორიულ ექსკურსს ვთავაზობ მკითხველს, მაგრამ როგორც ერთი რიგითი ქართველი, ვცდილობ, გავიაზრო და გავაცნობიერო ჩვენი წინაპრებისა და ჩვენი ქვეყნის ისტორიული წარსული.
კიდევ ერთხელ ვიმეორებ: იცვლება ეპოქები და იცვლება პოლიტიკური ტექნოლოგიებიც, მაგრამ უმთავრესი _ ჩვენი ისტორიული და გეოგრაფიული მდებარეობა, მრწამსი და რწმენა, კვლავ უცვლელად რჩება!
სწორედ ეს ორი რამ არის არსებითი და გადამწყვეტი, რაც რუსეთთან გვაკავშირებს, და ვერავითარი ნატო და გაერო ამის ჩანაცვლებას, რაც უნდა დიდი ინტერესები ჰქონდეს მტერსაც და მოყვარესაც, ვერ შეძლებს…
_ ბატონო ჯუმბერ, მკითხველს აქვს უფლება, იფიქროს, რომ თქვენი პოზიცია ამჯერად საუკუნეებისწინანდელ გამოცდილებაზე არ დგას მხოლოდ და არსებითი მაინც ის სამოცდაათწლიანი ეპოქაა, რომელმაც ქართველ კაცს სახელმწიფო იდეოლოგიის გავლენით ჩაუნერგა, რომ რუსეთი მისი «უფროსი ძმაა»?!
_ ნამდვილად ვერ დაგეთანხმებით. ის სამოცდაათი წელი სწორედ იმ ისტორიული წარსულის ლოგიკური გაგრძელება იყო, რომელიც თამარის ეპოქიდან დაიწყო და რომელიც ისტორიული აქტით, დოკუმენტურად ერეკლე მეფის დროს გიორგიევსკის ტრაქტატით გამყარდა. ჩვენ, ქართველებს, ილია ჭავჭავაძეზე დიდი მოაზროვნე და საზოგადო მოღვაწე არ გვყოლია, არც დღეს გვყავს და ისიც კი, თუ, ერთის მხრივ, ლელთღუნიას პირით კითხულობდა: «რის მაქნისია ცარიელი მშვიდობა, თუკი ჩვენი თავი ჩვენადვე არ გვეყუდვნისო», მეორე მხრივ, თავის პუბლიცისტურ შედევრებში მუდმივად ხაზს უსვამდა რუსეთის როლსა და ფუნქციას საქართველოს როგორც თავდაცვის, ასევე განვითარების საკითხში.
თუ ვინმეს ჰგონია, რომ საბჭოთა ეპოქაში ქართველები რუსეთის ყმები და მონები ვიყავით, ან საკუთარი ქვეყნის უახლესი წარული არ იცის, ან პროვოკატორია და ქვენა მიზნები აწუხებს.
არანაირი მონები ჩვენ არ ვყოფილვართ!
უფრო მეტიც, იმ თხუთმეტ რესპუბლიკას შორის, რომლისგანაც საბჭოთა კავშირი შედგებოდა, საქართველოს ყოველთვის და ყველა თვალსაზრისით, ყველასგან გამორჩეული «სასათბურე» პირობები ჰქონდა! დაწყებული განათლებისა და ჯანდაცვის სისტემებით, სოფლის მეურნეობისა თუ მსუბუქი მრეწველობის პროდუქციის გასაღების ბაზრით დამთავრებული…
ასე რომ, თუ მეფის რუსეთის მფარველობის დროს ვიღაც გვარს რუსულად მხოლოდ საკუთარი კეთილდღეობის გასაუმჯობესებლად და პირადი კარიერისთვის გადაიკეთებდა ხოლმე, ესეც მისი პირადი ინტერესი იყო, ისევე, როგორც მათ ჰქონდათ პირადი ინტერესი, ვისაც საბჭოთა ეპოქაში შვილები რუსულ სკოლაში შეჰყავდათ. არანაირი იდეოლოგიური ზეწოლა ამ მხრივ სახელმწიფოს მხრიდან არ ხორციელდებოდა და დღეს ამის გამო «თავის მსხვერპლად» გამოცხადება მხოლოდ სასაცილო კი არა, სამარცხვინო და ამაზრზენია…
არ შეიძლება მუდმივად გადაბრალების პოლიტიკის გატარება და იმის ქადაგება, რომ ვიღაც, ძირითადად კი რუსეთი, სარგებლობდა და სარგებლობს ჩვენი სისუსტით. ბოლოს და ბოლოს, ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, მარტივი ლოგიკაა: ვერავინ აგებს ჩვენს ნაცვლად ჩვენსავე სისუსტეზე პასუხს!
საქართველოში სამეფო ტახტის გაუქმებიდან მოყოლებული, მეოცე საუკუნის ოციან წლებში დამოუკიდებლობის დაკარგვისა და ბოლოს ტერიტორიული მთლიანობის დარღვევის ჩათვლით, ყოველივე, პირველ რიგში, ისევ და ისევ ჩვენი უნიათობის, ერთსულოვნებისა და პოლიტიკური გამჭრიახობის დეფიციტის შედეგია!
_ დღეს რასთან გვაქვს საქმე? ბიძინა ივანიშვილისა და მისი «ქართული ოცნების» პოლიტიკურ ასპარეზზე გამოსვლამ ქართული საზოგადოების კიდევ ერთხელ პოლარიზება მოახდინა. ოპონენტები მას რუს ოლიგარქად მოიხსენიებენ და რუსული ინტერესების გატარებაში სდებენ ბრალს, მაშინ, როცა იმავე ბიძინა ივანიშვილსა და მის პოლიტიკურ გუნდს ნატოზე აქვთ სწორება და რუსეთს თვით ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენის საკითხშიც არ მოიხსენიებენ. თქვენი აზრით, ეს პოლიტიკური ტრიუკია თუ ივანიშვილი რუსეთს მართლაც თამაშგარე მდგომარეობაში განიხილავს?
_ დავიწყებ იმით, რომ ბიძინა ივანიშვილის ქართულ პოლიტიკაში გამოჩენა მართლაც მნიშვნელოვანი მოვლენაა და, რაც უნდა ეცადონ ამ ფაქტის გაქილიკებასა და დაკნინებას ივანიშვილის პოლიტიკური ოპონენტები, ფაქტი ფაქტად რჩება _ თუ ვინმეს შეუძლია დღეს საქართველოში არსებული სიტუაციის კარდინალურად და თანაც ქვეყნისთვის სასიკეთოდ შეცვლა, ეს ივანიშვილი და მისი «ქართული ოცნებაა».
ჯერ კიდევ გასულ წელს სწორედ «საქართველო და მსოფლიოსთვის» მიცემულ ინტერვიუში ვიხსენებდი 1994-95 წლებს, იმ ურთულეს პერიოდს, როცა ყოველმხრივ გაპარტახებულ ქვეყანას ბიძინა ივანიშვილმა 500 ტრაქტორი გადმოსცა საჩუქრად. მაშინ არავინ, მათ შორის მეც, არ ვიცოდი არაფერი ივანიშვილის არსებობის შესახებ. სოფლის მეურნეობა, როგორც ქართველისთვის და როგორც ამ დარგის სპეციალისტისთვის, ჩემთვის ერთ-ერთი უმთავრესი სფეროა, რომლის განვითარებაშიც ვხედავ საქართველოს აღორძინებას. ასე რომ, იმ წლებში, როცა ლამის მამაპაპისეულ გუთანს უბრუნდებოდა ქართველი გლეხკაცი, ივანიშვილის მხრიდან ამგვარი საჩუქრის გაკეთება საკუთარი ქვეყნისთვის მარტო მის პატრიოტიზმსა და ქველმოქმედებაზე კი არ მეტყველებდა, არამედ იმაზეც მიანიშნებდა, რომ ამ ადამიანმა ზუსტად იცოდა, რა სჭირდებოდა, როგორ და რით უნდა ამოსდგომოდა საკუთარ ხალხსა და ქვეყანას მხარში.
ამის შემდეგ, წლების განმავლობაში საქართველოში უამრავი კეთილი საქმე _ ეკლესია–მონასტრების მშენებლობა, კულტურული თუ საგანმანათლებლო პროექტების განხორციელება, ინტელიგენციისთვის რეგულარულად ფანანსური დახმარების აღმოჩენა _ სწორედ ბიძინა ივანიშვილის სახელს, მის ქველმოქმედებასა და მეცენატობას უკავშირდება.
ასე რომ, არანაირი ნეგატიური საფუძველი არ არსებობდა საიმისოდ, რომ ივანიშვილის პოლიტიკურ ასპარეზზე გამოჩენას ქართველი ხალხი სიხარულით არ შეხვედროდა.
რაც შეეხება ტერიტორიული მთლიანობის საკითხს და მასში ნატოსა და რუსეთის როლის განსაზღვრას:
თუკი ჩვენ «ქართულ ოცნებაზე» ვსაუბრობთ, იმედია, დავის საგანს არავისთვის წარმოადგენს ის, რომ ქართველი ხალხის უპირველეს და უპირატესთა შორის უპირატეს ოცნებას დაკარგული ტერიტორიების _ აფხაზეთისა და სამაჩაბლოს დაბრუნებაა.
არა მგონია, ბიძინა ივანიშვილისთვის, კაცისთვის, რომელიც ქართულ პოლიტიკაში «ქართული ოცნების» სახელით მოვიდა, არსებობდეს ამაზე უზენაესი ოცნება. რასაკვირველია, მას, როგორც ამ ქვეყნის შვილსა და პოლიტიკურ სუბიექტს, ექნება თავისი ხედვა და ტაქტიკა, თუ რა გზებითაა შესაძლებელი დაკარგული ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენა.
ჩემი ღრმა რწმენით, ეს გზა ნატოზე კია არა, რუსეთზე გადის.
ის ფაქტი, რომ ნატო საქართველოს ტერიტორიულ მთლიანობას აღიარებს, დიდი ვერაფერი შეღავათია ვერც 300 ათასი დევნილისთვის, რომლებიც საკუთარ მიწა-წყალზე, წლებია, ვერ ბრუნდება და ვერც დანარჩენი საქართველოს მოსახლეობისთვის, რომლისთვისაც ენგურის ხიდიც ჩაკეტილია და ერგნეთის გზაც.
ნატოში საქართველოს დღევანდელი რეალური საზღვრებით შესვლა იგივეა, რაც საკუთარ ქვეყანას მომაკვდინებელი განაჩენი გამოუტანო და აფხაზეთისა და სამაჩაბლოს დაბრუნებაზე არათუ ფიქრი და შესაბამისი ქმედება, ოცნებასაც აუკრძალო საკუთარ თავს. სწორედ ეს არის ის ძირითადი არგუმენტი, რომელიც პირადად მე ნატოსა და ნატოში შესვლისადმი ნეგატიურად განმაწყობს და ვერანაირი სხვა პოზიტიური ფაქტორი ვერ გადაფარავს ამ ნეგატივს ჩემს ცნობიერებასა და აზროვნებაში.
მიუხედავად იმ დიდი ნდობისა, რომელსაც ბიძინა ივანიშვილს პერსონალურად ვუცხადებ, მაინც დაუჯერებლად და წარმოუდგენლად მიმაჩნია, რომ ნატოსკენ სწორება ის გზაა, რომელიც დაკარგულ ტერიტორიებს დაგვიბრუნებს.
და თუ ასეთი რამ რეალურად მართლაც შეიძლება მოხდეს, ბუნებრივია, ამას მხოლოდ და მხოლოდ მივესალმები. ეს ის შემთხვევა იქნება, როდესაც მიზანი, ანუ ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენა საშუალებას, ანუ ნატოში ინტეგრირებას გაამართლებს.
კიდევ ერთხელ ვიმეორებ, ჩემთვის ეს გზა ოცნების კი არა, ფანტასტიკის სფეროა. და კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი გარემოება: მაშინაც კი, თუ ნატო ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენაში დაგვეხმარება, ხოლო ევროპა ევროპულ ოჯახში, ანუ ევროკავშირში მიგვიღებს, რუსეთთან ურთიერთობის დარეგულირება და მისი თუნდაც მხოლოდ კეთილმეზობლური ურთიერთობების სტანდარტებამდე დაყვანა გარდაუვალი იქნება.
საქართველოს პოლიტიკური სტაბილურობა და ეკონომიკური აღმასვლა რუსეთთან ურთიერთობის დარეგულირების გარეშე დღევანდელ სიტუაციაში შეუძლებელია. ასე რომ, რაც უფრო ადრე გააცნობიერებს ამას როგორც ხელისუფლება, ასევე ოპოზიცია, მით უფრო უკეთესი იქნება ჩვენი ქვეყნისთვის. სიტუაციის ხელოვნურად დრამატიზებამ და პროცესების ესკალაციამ პრაქტიკულად დაღუპვის პირას მიგვიყვანა. სტრატეგიული მნიშვნელობის შეცდომების დაშვების უკვე აღარც დრო გვაქვს და აღარც მოცემულობა. გვეყო, რაც საკუთარ ქვეყანასა და თავს ვავნეთ. კიდევ ერთი საბედისწერო ნაბიჯი და შესაძლოა, ფატალური შედეგით დაგვენგრეს თავზე ის ქვეყანა, რომელსაც საუკუნეთა განმავლობაში ჩვენი წინაპრები სიცოცხლის ფასად იცავდნენ.
_ ბატონო ჯუმბერ, დამეთანხმებით, ალბათ, რომ ალექსანდრე ჭაჭიას ინტერვიუს, რომელიც «საქართველო და მსოფლიოში» გამოქვეყნდა, მნიშვნელოვანი დატვირთვაც ჰქონდა. თქვენ, როგორც მისი ყოფილი პოლიტიკური პარტნიორი, იზიარებთ მის პოზიციებსა და მოსაზრებებს?
_ უპირობოდ ყველა მოსაზრების გაზიარება, ვისიც არ უნდა იყოს იგი, რასაკვირველია, შეუძლებელია; თუმცა თანხვედრა ძალიან ბევრ საკითხში წარსულშიც გვქონდა და დღესაც გვაქვს. ასე რომ არ ყოფილიყო, სხვაგვარად ვერც პარტიას შევქმნიდით და ვერც პოლიტიკურ პარტნიორებად ჩამოვყალიბდებოდით.
სწორად შენიშნეთ: იმაზე, რაზეც მე და ალექსანდრე ჭაჭია წლების წინ ვსაუბრობდით, დღეს სწორედ ისინი საუბრობენ დიდაქტიკური და მენტორული ტონით, ვისთვისაც თავის დროზე ანალოგიური ფასეულობები და ხედვები კატეგორიულად მიუღებელი იყო.
ყველაზე სამწუხარო კი ის არის, რომ ისინი ვერც დღეს მიდიან საუბრის იქეთ. როცა მართლა შეეძლოთ ქმედითი ღონისძიებების გატარება, როგორც ქვეყნის მეორე, მესამე და, გნებავთ, მეათე მმართველ პირს, მაშინ ანტირუსულ პოლიტიკას ატარებდნენ და სახელმწიფო იდეოლოგიის აგიტაციასაც სწორედ რუსეთისგან «მტრის ხატის» შექმნით ეწეოდნენ.
ახლა წამოძახებისა და ხელის გაშვერის დრო ნამდვილად არ არის, მაგრამ ნებისმიერი მოვლენა და ფაქტი შეფასებას ისევე მოითხოვს, როგორც პოლიტიკოსის პოლიტიკური ბიოგრაფია და განვლილი გზა.
ჩვენდა საუბედუროდ, უნდა ითქვას, რომ უკანასკნელი ოცი წლის განმავლობაში ჩვენ შევეგუეთ იმ აზრს, რომ პოლიტიკოსები გარემოების შესაბამისად ქამელეონებივით იცვლიან ფერს და, რაც ყველაზე სავალალოა, დაშვებულ შეცდომებზე არც შეცდომის დაშვების მომენტში და არც მის შემდეგ პასუხისმგებლობას არ იღებენ.
დღეს სწორედ ისინი საუბრობენ საარჩევნო კანონსა და არჩევნების გაყალბებაზე, ვინც წლების წინ თავად იყვნენ არჩევნების გაყალბებით დაინტერესებულნი და შესაბამის მექანიზმსაც «წარმატებით» ამუშავებდნენ. ამაზე ალექსანდრე ჭაჭიამ ვრცლად, არგუმენტირებულად და ამომწურავად ისაუბრა თქვენს გაზეთში.
_ მიუხედავად იმისა, რომ ძირითად საკითხებში თქვენი მოსაზრებები ერთმანეთს ემთხვეოდა და პოლიტიკური პარტნიორობის მრავალწლიანი გამოცდილებაც გქონდათ, «ვარდების რევოლუციის» შემდეგ თქვენი გზები მაინც გაიყარა. შეგიძლიათ წლების შემდეგ მაინც გვითხრათ ამის მიზეზი?
_ ეს მიზეზი დასამალი არც მაშინ იყო და არც დღესაა, მითუმეტეს, რომ მე და ალექსანდრე ჭაჭიას ადამიანური ურთიერთობები დღემდე შენარჩუნებული გვაქვს და ეს ბუნებრივიცაა.
2003 წლის არჩევნებში ჩვენი პარტია «ერთობაც» მონაწილეობდა. როგორც მოსალოდნელი იყო, ხმების გაყალბება ჩვენი პოლიტიკური გუნდის შედეგებზეც აისახა. როდესაც ე. წ. ახალგაზრდა რეფორმატორებმა საპროტესტო აქციები დაიწყეს, მიუხედავად იმისა, რომ ბურჯანაძე-ჟვანიასა და მათი გუნდის მიმართ სიმპატიები ნამდვილად არ გამაჩნდა, მიხეილ სააკაშვილის მიმართ ნდობით ვიყავი განწყობილი და საპროტესტო პროცესის მიმართაც სოლიდარული გახლდით.
უფრო მეტიც, როდესაც შევარდნაძე გადადგა და საპრეზიდენტო არჩევნები დაინიშნა, განვაცხადე, რომ მე საპრეზიდენტო არჩევნებში, წინა ორი არჩევნებისგან განსხვავებით, მონაწილეობას არ მივიღებდი, ხმას მიხეილ სააკაშვილს მივცემდი და ჩემს ამომრჩევლებსაც მოვუწოდებდი, რომ მისთვის დაეჭირათ მხარი.
სწორედ ეს გადაწყვეტილება გახდა ჩემსა და ალექსანდრე ჭაჭიას შორის აზრთა სხვადასხვაობის საგანი, რაც პოლიტიკურ დაპირისპირებაში არ გადასულა.
ალექსანდრე ჭაჭია, პირველ რიგში, პოლიტოლოგია, თან საკმაოდ ძლიერი. მან შეძლო წინასწარ განეჭვრიტა, რა ძალა იდგა ამ, ერთი შეხედვით, ბუნებრივი პროცესების მიღმა…
მე იმდენად დაღლილი ვიყავი შევარდნაძის რეჟიმთან უთანასწორო, თითქმის დანაშაულებრივ პირობებში ბრძოლით, რომ ჩავთვალე: ქართულ პოლიტიკაში მოდიოდა ახლი ძალა, ახალგაზრდა კაცი, რომელიც წარმატებით გაართმევდა თავს ამ ბრძოლას. მე კი გვერდზე უნდა გავმდგარიყავი, მისთვის გზა დამეთმო და შეძლებისდაგვარად აღმომეჩინა დახმარება.
_ დღეს როგორ ფიქრობთ?
_ დღეს ვფიქრობ, რომ არჩევანში, ისევე, როგორც საქართველოს მოსახლეობის უდიდესი ნაწილი, მეც შევცდი. დღევანდელი გადასახედიდან ვფიქრობ, რომ ალექსანდრე ჭაჭია მაშინ მართალი იყო _ საქართველოში არაფერი შეცვლილა და არც ქვეყნის სათავეში მოსულა ახალი ძალა.
მაგრამ ასე გაგრძელება შეუძლებელია. ქვეყანა კატასტროფისკენ მიემართება და, რაც დრო გადის, მით უფრო ვშორდებით ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენის პერსპექტივას, მით უფრო ვკარგავთ ქართველი ერისთვის დამახასიათებელ ნიშან-თვისებებსა და ღირსებას. მით უფრო გვიჭირს მტერ-მოყვრის გარჩევა, მით უფრო ვკარგავთ ქვეყანასაც და საკუთარ თავსაც.
არანაირი სურვილი არ მაქვს, პესიმისტურ ნოტაზე დავასრულო საუბარი. ვფიქრობ, რომ თითოეულმა ჩვენგანმა უკანასკნელი ძალა და ენერგია უნდა მოიკრიბოს და ქვეყნის სამსახურში ჩააყენოს, თუკი მისთვის საქართველო და ქართველობა ჯერ კიდევ რაღაცას ნიშნავს…
ესაუბრა
გიორგი მეძმარიაშვილი
