საქართველო _ დაბალი ღობე ზელენსკისთვის

“საქართველო და მსოფლიო” ყოველკვირეული გამოცემაა _ გაზეთის მორიგი ნომერი ოთხშაბათობით გამოდის. ამიტომ ტელევიზია–ინტერნტის ეპოქაში ბეჭდვითმა მედიამ, თუნდაც ყოველდღიურმა გამოცემებმა და მით უმეტეს ყოველკვირეულმა, დიდი ხანია, რაც ახალი ამბების გამავრცელებლის ფუნქცია დაკარგა და უკვე მომხდარის, ან მომხდარიდან გამომდინარე ანალიზით, მომავალში მოსახდენის შესახებ, პუბლიცისტიკის ენით “ესაუბრება” მკითხველს. სწორედ ამიტომ გაზეთის რედკოლეგია ცდილობს, მაქსიმალურად “გაწელოს” გაზეთზე მუშაობის პროცესი, რათა მკითხველისათვის მიწოდებული მასალა მინიმალური დოზით მაინც შეიცავდეს “ნიუსის” ელემენტებს და ამიტომ მკითხველამდე მისასვლელ სახეს, როგორც წესი, სამშაბათ საღამოს ღებულობს, ანუ, გაზეთის მაკეტის სტამბაში გაგზავნამდე, ანუ დაბეჭვდამდე მხოლოდ რამდენიმე საათით ადრე. იმისთვის კი, რომ მასალა მაქსიმალურად ოპერატიული იყოს, სხვისი არ ვიცი, მაგრამ თქვენი მონა–მორჩილი მთელი კვირის განმავლობაში “ვკენკავ” სხვადასხვა პრპაგანდისტული ტელევიზიების მიერ გავრცელებულ ინფორმაციებს, რათა “აკენკილის” ანალიზით, რაღაც “საშუალო არითმეტიკული” სიმართლე ვიპოვნო და სტატიაზე ორშაბათის ღამიდან სამშაბათის გამთენიამდე ვმუშაობ, რათა სმშაბათს, დილით, ჩემი ნაშრომი გაზეთის რედაქტორის მაგიდაზე იდოს. სტატიას, რომელსაც შეცვლილი ვითარებიდან გამომდინარე საღამოს თუ “დროში დამწვარი არა ვართ, ე.წ. P.S.-ის სახით ერთი–ორი აბზაცი შეიძლება დავუმატო…

წინამდებარე წერილის მთავარი თემაც ის შემთხვევაა, როცა “დროში დამწვარი” ვიყავი. გაზეთის წინა ნომრის მაკეტი უკვე სტამბაში იყო გადაგზავნილი და ამიტომ ვერაფრით ვუპასუხე “ჩვენი მეგობარი” უკრაინის კლოუნი პრეზიდენტის მოულოდნელ, იგავმიუწვდენელ თავხედურ განცხადებას, რომ საქართველომ, რუსეთის წინააღმდეგ აშშ-ევროპის მიერ დაწესებული ეკონომიკურ სანქციებზე მიერთებაზე უარის თქმით, ამორალური საქციელი ჩაიდინა და ამის გამო უკრაინის პრეზიდენტმა ზელენსკიმ საქართველოში უკრაინის ელჩი კიევში საკონსულტაციოდ გაიწვია.

სანამ წინამდებარე წერილით ვუპასუხებდი, მთელი კვირაა, რომ იტყვიან, ბოღმა მახრჩობს, რადგან კლოუნის განცხადება თუ საქციელი აშკარა მცდელობაა საქართველოს პირდაპირი ჩათრევისა რუსეთისა და უკრაინის კი არა, რუსეთისა და ნატოს (წაიკითხე, აშშ) ომში, რომელშიც კოლექტიური დასავლეთის მიერ გაბრიყვებული უკრაინის ტერიტორია სამხედრო პოლიგონია, ხოლო კიევის ფაშისტური ხელისუფლების მიერ გაბრიყვებული უკრაინელი ხალხი _ საზარბაზნე ხორცი. ყოველივე ზემოთ თქმული თანხვედრაშია ე.წ. ოპოზიციისა და პირადად სააკაშვილის ზრახვებთან, რომელთა ორგანიზებითაც რუსთაველზე პერმანენტულად მიმდინარეობს საპროესტო აქციები მათ მიერ გაბრიყვებული მცირერიცხოვანი ახალგაზრდების მონაწილეობით. მათი ურა-პატრიოტული სიბრიყვე გაუნათლებლობის შედეგია, რადგან ხელისუფლებაში სახემწიფო გადატრიალების გზით მოსულმა სოროსისტებმა, პირველი, რაც გააკეთეს, ეკლესიას, პირადად საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქს დაუწყეს ბრძოლა და კახა ლომაიას მეთაურობით, იაკობ გოგებაშვილის გენიალურ “აი ია, ია აი”-ზე დამყარებული განათლების სისტემა გაანადგურეს. სისტემა, რომელიც ქართველ პატრიოტთა სამჭედლო იყო, რომლისთვისაც სტალინსაც კი ხელი არ უხლია და უმთავრესი _ სოროსისტებმა თავდაყრა დააყენეს სკოლებში საქართველოს ისტორიის სწავლება და საქართველოს მრავალსაუკუნოვანი სახელმწიფოებრიობის ათვლა შიზოფრენიკი სააკაშვილიდან დაიწყეს. უკრაინის მხარდამჭერი საპროტესტო აქციების მონაწილე ახალგაზრდობამ საქართველოს ისტორია საყველპურო დონეზე მაინც რომ იცოდეს, ისიც ეცოდინებოდათ, რომ 1609 წელს გიორგი სააკაძემ ტაშისკარის ბრძოლაში სწორედ ოსმალოებისა და ყირიმელი თათრების ჯარი გაანადგურა. იმ ყირიმისა, რომელიც იმხანად შავ ზღვაზე ოსმალეთის იმპერიის ფორპოსტი იყო. რომელიც გიორგი სააკაძის შემდეგ, რუსეთსა და თურქეთს შორის მრავალი ომის შედეგად, 1783 წელს გრაფმა პოტიომკინმა ერთხელ და სამუდამოდ წაართვა კულტურული კაცობრიობის მტერ ოსმალეთის იმპერიას და ყირიმი რუსეთის იმპერიას შეუერთა… ასე რომ, ნიკიტა ხრუშჩოვის ვოლუნტარისტული გადაწყვეტილება რომ არა, რომლის ძალითაც რუსეთის განუყოფელი ნაწილი ყირიმი საბჭოთა უკრაინას გადასცა საჩუქრად ბოგდან ხმელნიცკის მიერ რუსეთის შემადგენლობაში უკრაინის შეყვანიდან საიუბილეო 300 წლის აღსანიშნავად, დღეს ყირიმის პრობლემა არ იქნებოდა.

ახლა მავანი გამომიხტება და მეტყვის _ დღეს რა დროს გიორგი სააკაძე, გრაფი პოტიომკინი, ბოგდან ხმელნიცკი და ნიკიტა ხრუშჩოვიაო და, ერთი შეხედვით, სამართლიანადაც, რადგან უკრაინაში სლავი ძმები ერთმანეთის სისხლს ღვრიან _ ეს არცთუ მცირე ექსკურსი იმისთვის დამჭირდა, რომ მკითხველმა თვითონ განსაზღვროს, რამდენად საფუძვლიანია რუსეთის მოთხოვნები გნებავთ, ისტორიულ, გნებავთ, დღევანდელ კონტექსტში. ოღონდ იმის გათვალისწინებით, რომ მედალს ორი მხარე აქვს…

რომელ მორალსა და ამორალურობაზე საუბრობს კლოუნი ზელენსკი, როცა 2012 წელს საქართველოდან გაქცეული სისხლის სამართლის დამნაშავეთა მთელი არმია შეიფარა ჯერ პრეზიდენტმა პოროშენკომ, რომელმაც ინტერპოლის მიერ წითელი ცირკულარით ძებნილ საქართველოს უბოროტეს მტერს, ქართველი ხალხის სისხლისმსმელ მიხეილ სააკაშვილს ჯერ უკრაინის მოქალაქეობა მიანიჭა, შემდეგ კი ოდესის გუბერნატორად დანიშნა. მართალია, ცოტა ხანში მოქალაქეობა ჩამოართვა და ქვეყნიდანაც გააძევა, მაგრამ ზელენსკიმ მოქალაქეობაც დაუბრუნა და მაღალ თანამდებობაზეც დანიშნა ქართველი ხალხის მწამებელი. აღარაფერს ვიტყვი ადეიშვილის თამადობით ასევე წითელი ცირკულარით ძებნილ სხვა დამნაშავეებზე, რომლებსაც ცივ ნიავს არ აკარებს უკრაინის კლოუნი პრეზიდენტი.

ამ საკითხზე მავანმა განაცხადა, უკრაინის ელჩის გაწვევის გამო საყვედურის მაგვარიც კი არ ვაკადროთ, რადგანაც უკრაინაში ომია და ცოდოა ზელენსკიო. არადა, ამ ზელენსკიმ, უკაცრავად და, თავზე “დაგვაკუკა” სრულიად საქართველოს. თანაც ისე, რომ თუ გაწვევა იყო, ელჩი უნდა გაეწვია ბელარუსიდან, რომლის ტერიტორიიდან იბომბება უკრაინა _ აღარაფერს ვამბობ თურქეთზე, მოლდოვაზე, ისრაელზე, რომლებიც ასევე არ შეუერთდნენ სანქციებს. მოკლედ, გამოდის რომ საქართველო დაბალი ღობეა…

ზემოთქმულიდან გამომდინარე, შეიძლება თამამად ითქვას, რომ ბანდერელ-ფაშისტური უკრაინა ჩვენი მეგობარი არ არის. მით უმეტეს ლიბერასტული, სადაც გეიაღლუმი ჩვეულებრივი ამბავია. და, საერთოდ, არ არსებობს სახელმწიფოთა შორის მეგობრობა. როგორც ბობოლა ანგლოსაქსმა უინსტონ ჩერჩილმა ბრძანა, ბრიტანეთს არ ჰყავს მუდმივი მტრები და მეგობრები, მუდმივია მხოლოდ სახელმწიფო ინტერესები.

არ მეგონა, თუ “ქართული ოცნება” ოდესმე რამე სასიკეთოს გააკეთებდა, მაგრამ ირაკლი ღარიბაშვილის ხელისუფლება ამ შემთხვევაში სახელმწიფო ინტერესებიდან გამომდინარე მოქმედებს, რისთვისაც უპირობო თანადგომას ვუცხადებ. თავიდათავი უკრაინის ტრაგედიისა, არც ყირიმია და მით უმეტეს არც დონეცკ-ლუგანსკი, არამედ რუსეთის, როგორც ასეთის, არსებობა არ სურთ ანგლოსაქსებს, რომლებიც 5 საუკუნეა, რუსეთის იმპერიის დაშლას ცდილობენ, მაგრამ ამაოდ, რადგან მოსკოვი მესამე რომია.

ვინ დაიწყო პირველად მეორე მსოფლიო ომის შედეგად დადგენილი საზღვრების გადახედვა? ვინ და აშშ-მა, რომლის სახელმწიფო მდივანმა ენტონი ბლინკინმა ანგლოსაქსებისთვის ჩვეული უტიფრობით განაცხადა _ რა უნდოდა რუსეთს ჩეჩნეთში, რა უნდათ სირიაშიო და ა.შ. თითქოს ჩეჩენ ტერორისტებს პაპა კარლო უწოდებდა თავისუფლებისთვის მებრძოლ რაინდებს და არა აშშ; თითქოს თვითონ არ არიან სირიაში და სირიელ ხალხს ნავთობს არ პარავენ და რომ არა რუსეთი, ბაშარ ასადიც სადამ ჰუსეინის ბედს გაიზიარებდა. დასასრულ, ვინ დაშალა ე.წ. ფერადი რევოლუციით ბალკანეთის მარგალიტი იუგოსლავია და შემდეგ ვინ გაასწორა მიწასთან ერთმორწმუნე სერბეთის დედქალაქი ბელგრადი, რომელსაც მოგვიანებით კოსოვო “აახიეს”, რის გამოც რუსეთმა აფხაზეთისა და ე.წ. სამხრეთ ოსეთის დამოუკიდებლობა აღიარა.

დავით მხეიძე

P.S. მაქსიმ გორკისადმი მიწერილ ერთ–ერთ წერილში პროლეტარიატის ბელადი აღნიშნავს: “Интелигенсия не мозг, а гавно наций” _ გამომდინარე იქიდან, რომ ამ დღეებში რუსეთის ე.წ.შემოქმედებითი ინტელიგენციის ზოგიერთმა თვალსაჩინო წარმომადგენელმა, რომლებმაც დიდძალი ფულიც და სახელიც რუსეთში მოიხვეჭეს, უკრაინაში ომის პროტესტის ნიშნად მასობრივად დატოვეს სამშობლო. როგორც ჩანს, სიმართლე ბოლშევიკების ბელადსაც წამოსცდებოდა ხოლმე. როგორი ცუდიც უნდა იყოს პუტინი, მაინც შენი სამშობლოს პრეზიდენტია. მსგავსი დემარშით, უწინარესად, სამშობლოს ვნებ. დაელოდე ომის დამთავრებას და მერე მოსთხოვე პასუხი რუსეთის პრეზიდენტს, რომელიც უკრაინაში გაპედერასტებულ ანგლოსაქსებს ებრძვის.