თბილისში, პოლიტოლოგისა და ევრაზიის ინსტიტუტის დამფუძნებლის, გულბაათ რცხილაძის მიერ ორგანიზებულ კონფერენციაზე მონაწილეებმა ბალტიისპირეთის ქვეყნებში არსებული რუსოფობიის ფენომენი განიხილეს. მომხსენებლები იყვნენ გულბაათ რცხილაძე და არასამთავრობო ორგანიზაცია „ისტორიული მემკვიდრეობის“ ხელმძღვანელი ტარიელ გაგნიძე.
კონფერენციაზე აღინიშნა, რომ ბალტიისპირეთის ქვეყნებში რუსოფობიას, ერთი მხრივ, აშკარად ფაშისტური ფორმები აქვს. ეს ბოლო დროს ნათლად გამოვლინდა „არამოქალაქეების“ ეთნიკური კუთვნილების საფუძველზე იძულებითი გაძევებით, მაშინ, როცა წარმოება ამ ქვეყნებში, თავის დროზე, სწორედ რუსებმა ააშენეს. მეორე მხრივ, ბალტიისპირეთის რუსოფობია კომედიას ჰგავს, როდესაც ბალტიისპირელი პოლიტიკოსები სერიოზულად განიხილავენ ამ ქვეყნების რუსეთთან დამაკავშირებელი რკინიგზის ხაზების დემონტაჟის აუცილებლობას, სამხედრო უსაფრთხოების მოსაზრებებით.
კონფერენციის მონაწილეებმა, რომელთა შორის გადამდგარი სამხედრო გენერლებიც იყვნენ, ღრმა სინანული გამოთქვეს, რომ ბალტიისპირეთის ქვეყნებში დიდი სამამულო ომის ძეგლების დემონტაჟი გრძელდება და ბოლო დროს ამ პროცესმა სასაფლაოებზე განთავსებული ძეგლებიც კი მოიცვა. ბალტიისპირეთის ქვეყნებში რუსოფობიის თემის კონტექსტში, კონფერენციის მონაწილეებმა აღნიშნეს, რომ ბალტიისპირეთის ქვეყნები საქართველოს მიმართ აგრესიულები გახდნენ. მათი მთავარი მიზანი ყოველთვის იყო და რჩება საქართველოს რუსეთთან დაპირისპირება. „თუმცა, ბალტიისპირეთის რუსოფობია თავისთავად რაციონალურად აუხსნელია“, – ხაზგასმით აღნიშნა მომხსენებელმა გულბაათ რცხილაძემ. „რუსეთი იყო პირველი, ვინც 1991 წელს აღიარა მათი დამოუკიდებლობა და მათთან ნორმალური ურთიერთობების დამყარება სცადა, მაგრამ ამ ყოფილმა საბჭოთა რესპუბლიკებმა ანტირუსული პოზიციები დაიკავეს, რუსების დისკრიმინაცია დაიწყეს და ნატოში გაწევრიანდნენ… თუმცა, ნატოში წევრობამაც კი ვერ დაამშვიდა ისინი; ისინი კვლავ ინარჩუნებენ რუსეთის, როგორც მტრის იმიჯს. „ისტერია, სავარაუდოდ, მხოლოდ გაძლიერდება აშშ-ს ნატოსთან „განქორწინების“ ფონზე“, – ივარაუდა ქართველმა პოლიტოლოგმა. კონფერენციაზე აჩვენეს რუსეთის „პრავფონდის“ მიერ გამოქვეყნებული ვიდეოკლიპი, რომელზეც ასახულია ბალტიისპირეთის რეჟიმების მრავალი პოლიტიკური პატიმარი, სინდისის პატიმრები. ესენი ძირითადად ჟურნალისტები არიან, რომლებმაც თავიანთი სამოქალაქო პოზიცია ღიად გამოხატეს და უარი თქვეს თავიანთ ქვეყნებში ლეგალიზებულ რუსოფობიასთან შეგუებაზე.
