პედოფილია, როგორც ნეოლიბერალიზმის განვითარების უმაღლესი ფაზა

გამოძვერით ღრმა სოროებიდან მზის სინათლეზე, პედოფილებო, და გაიხარეთ, რადგან დადგა თქვენი დროც. ამერიკის ფსიქიატრიულმა ასოციაციამ აღიარა თქვენი უმძიმესი სენი მხოლოდ და მხოლოდ «სექსუალურ ორიენტაციად».  მსოფლიოში ამ უმსხვილესმა ფსიქიატრიულმა ორგანიზაციამ უკვე მეხუთეჯერ გაუკეთა რედაქტირება თავის სახელმძღვანელოს «ფსიქიკური დარღვევების დიაგნოსტიკისა და სტატისტიკის თაობაზე» (DSM-5), რომელშიც პედოფილია მოიხსენიება «პედოფილურ სექსუალურ ორიენტაციად» და აღარ განიხილება ავადმყოფობად.

«სახელმძღვანელოს» ახალი რედაქტირება (მოწონებული ამერიკის ფსიქიატრიული ასოციაციის მიერ 2012 წლის დეკემბერში და გამოქვეყნებული 2013 წლის მაისში) ფსიქიკურ მოშლილობასთან ერთად («პედოფილური მოშლილობა») მოიხსენიებს, ასევე, «პედოფილურ სექსუალურ ორიენტაციას», რომელიც, ამ სახელმძღვანელოს შემდგენელთა აზრით, აღარაა პათოლოგია…

«პედოფილური მოშლილობის» დიაგნოსტიკის კრიტერიუმები გათვლილია იმ შემთხვევებზე, როდესაც პაციენტი აღიარებს, რომ მას აქვს ეს გადახრა, აგრეთვე, მაშინაც, როდესაც პაციენტი უარყოფს საკუთარ ლტოლვას ბავშვებისადმი და მოზარდებისადმი, მიუხედავად იმისა, რომ სინამდვილეში მას აქვს ეს საშინელი მიდრეკილება. პირველ შემთხვევაში, როცა პაციენტი პატიოსნად აღიარებს, რომ იგი განიცდის ბავშვებისადმი ძლიერ სექსუალურ ლტოლვას და ეს ლტოლვა აღემატება ან უდრის მის სექსუალურ ინტერესებს ფიზიოლოგიურად მომწიფებული ადამიანებისადმი, და პაციენტი ჩივის, რომ ეს სქესობრივი განზრახვა უქმნის მას ფსიქოლოგიურ სირთულეებს, მას, შესაძლოა, დაუსვან დიაგნოზი «პედოფილური მოშლილობა»; ხოლო, თუ პაციენტი იტყობინება, რომ ამგვარი ლტოლვა მასში არ იწვევს დანაშაულის ან სირცხვილის გრძნობას, მაშინ, «პატივცემული» ამერიკელი ფსიქიატრების მტკიცებით, ამ პაციენტს აქვს არა «პედოფილური მოშლილობა», არამედ მხოლოდ უწყინარი «პედოფილური სექსუალური ორიენტაცია», ანუ იგი პრაქტიკულად ჯანმრთელია!.. როგორც ვხედავთ, უსირცხვილობა თურმე ფსიქიკური ჯანმრთელობის გარანტიაა! და, ალბათ, მხოლოდ ამიტომ ფსიქიკურად დაავადებულ უსირცხვილო სააკაშვილს ამერიკის ფსიქიატრიული ასოციაცია ჯანმრთელად თვლის!..

აღსანიშნავია, რომ DSM-5-ში, რომელშიც «პედოფილური სექსუალური ორიენტაცია» აღარაა აღიარებული ავადმყოფობად, ამოღებულია ხსენება «მუდმივ და თვალნათლივ განცდაზე საკუთარი სექსუალური ორიენტაციის გამო». ადრე ასე მოხსენიება აძლევდა სპეციალისტებს საფუძველს, გაეწიათ დახმარება იმ ადამიანებისთვის, რომელთაც სურდათ, უარი ეთქვათ ჰომოსექსუალურ განზრახვებზე. მაგრამ უკანასკნელ წლებში ჰომოსექსუალური მაფიისა და მათი აქტივისტების ძალისხმევის «წყალობით», ასეთი დახმარება განიხილება, როგორც «არაეთიკური»; მეტიც, აშშ-ის რიგ შტატში ასეთი დახმარება იურიდიულადაცაა აკრძალული! თუ პაციენტი განიცდის ჰომოსექსუალურ ლტოლვას, ოღონდ არ სურს, იყოს ჰომოსექსუალი, ამ შემთხვევაში, ფსიქიატრი უკვე ვალდებულია, განიხილოს პრობლემად არა პაციენტის სექსუალური ლტოლვა, არამედ სურვილის არქონა, გახდეს ჰომოსექსუალი! ამიერიდან «სპეციალისტი» ვალდებულია, მიაღებინოს პაციენტს ჰომოსექსუალურობა!.. როგორც ხედავთ, ამერიკულ ფსიქიატრიულ ასოციაციას საერთოდ არ ადარდებს ის უტყუარი ფაქტი, რომ ამ შემთხვევაში ირღვევა ადამიანის უფლებები! ამგვარად, ამერიკელი ფსიქიატრები «ნორმალური ჰომოსექსუალიზმის» იდეოლოგიას კონკრეტულ ადამიანებზე და მათ ტანჯვაზე უფრო მაღლა აყენებენ!

აი, რა განვითარება გაიარა დამოკიდებულებამ ჰომოსექსუალურობის მიმართ «ფსიქიკური დარღვევების დიაგნოსტიკისა და სტატისტიკის სახელმძღვანელოში» (DSM-ში) _ ჰომოსექსუალიზმი ჯერ განიხილებოდა როგორც ავადმყოფობა, სანამ არ მოხდა DSM-II-ს რევიზია 1973 წელს. DSM-III-ში ჰომოსექსუალიზმი აღარ ითვლება ავადმყოფობად და ის იცვლება ახალი დიაგნოზით, რომლის დადგენის კრიტერიუმად ითვლება «ტანჯვა და უარყოფითი ემოციები საკუთარი ჰომოსექსუალურობის» გამო. DSM-IV-ში და DSM-IV-TB-ში კი ეს ცალკეული დიაგნოზი ქრება და ის განიხილება ისეთ უმნიშვნელო პრობლემათა შორის, როგორიცაა პაციენტის «ტანჯვა სექსუალური ორიენტაციის გამო» და მისი ცვლილების სურვილი. შემდგომ «სახელმძღვანელოდან» ეს უკანასკნელი მოხსენიებაც ქრება და ჰომოსექსუალიზმი განიხილება, როგორც «ნორმა», ხოლო ნებისმიერი მცდელობა, დაეხმარო ადამიანს, შეცვალოს თავისი «სექსუალური ორიენტაცია», ამერიკელი ფსიქიატრების აზრით, არაეთიკური და დაუშვებელია.

თვალნათლივ ხედავთ, რომ პედოფილიის აღწერის განვითარება DSM-ში ანალოგიური სქემით მიმდინარეობს. ასეთი განვითარების პირველი ორი ეტაპი და მესამის ნაწილი პედოფილიას, ფაქტობრივად, უკვე გავლილი აქვს. ერთადერთი განსხვავება ისაა, რომ დღეს პედოფილური ქმედებები თავისთავად განიხილება პათოლოგიად, რაც არალოგიკურია! თუ პედოფილური მიდრეკილებები აღარაა ავადმყოფობა და მხოლოდ სექსუალური ორიენტაციაა, ხოლო პედოფილური ქმედებები რჩება პათოლოგიად, დგება ლოგიკური კითხვა:, ეს სქემა რატომ არ გამოიყენება ჰომოსექსუალობის მიმართაც? ამ ლოგიკის ჩარჩოში უპრიანი იქნებოდა, ჩათვლილიყო «ნორმად» და არა ავადმყოფობად, მხოლოდ სექსუალური ლტოლვა საკუთარი სქესის წარმომადგენელთა მიმართ, ანუ ჰომოსექსუალური ორიენტაცია, ხოლო კონკრეტული ჰომოსექსუალური ქმედებები განეხილათ როგორც პათოლოგია! რატომ არ ხდება ასე?!

დღევანდელი DSM-ის კონსტრუქციის ალოგიკურობა და ხელოვნურობა აშკარაა! ამასთან ერთად, აშკარაა მიმდინარე პროცესების მიმართულებაც. თავის დროზე ცვლილებები ჰომოსექსუალურობის განმარტებათა მიმართ, უპირველეს ყოვლისა, გამოწვეული იყო პოლიტიკური აქტიურობით და ჰომოსექსუალთა საზოგადოებების ზეწოლით და არა ჭეშმარიტი სამეცნიერო ლოგიკით! მიმდინარე ცვლილებებში საგრძნობი როლი ითამაშეს თავად ფსიქიატრების წრეში არსებულმა დაინტერესებულმა პირებმაც! დღეს აშშ-ში დამოკიდებულება პედოფილიის მიმართ იგივეა! ამ სატანური ჭირის მომხრეები აქტიურად იბრძვიან თავიანთი ქცევის დაკანონებისთვის! DSM-5-ში მომხდარი ცვლილებების დახმარებით და ამ «სახელმძღვანელოს» სამართლებრივი წონის გათვალისწინებით, პედოფილები და მათი მფარველები გაცილებით იოლად მიაღწევენ მიზანს!..

ძალზე სამწუხაროა, მაგრამ უახლოეს დროში ჩვენ ვიხილავთ პედოფილების აქტიურ მოქმედებებს. თავისი პედერასტ–ლესბოსელი «დებისა და ძმების» მსგავსად, ეს არამზადები იყროყინებენ, რომ ისინი სექსუალური ორიენტაციის გამო განიცდიან დისკრიმინაციას, რადგან საზოგადოება მათ ბოროტმოქმედებად თვლის. პედოფილები აუცილებლად მოითხოვენ, თანაც ხმამაღლა, თავისუფლებას და განსაკუთრებულ სამართლებრივ დაცვას!..

ამგვარი ვითარება ნებისმიერ საზოგადოებას დააყენებს არჩევანის წინაშე: სამართლებრივი ლოგიკიდან გამომდინარე, მას მოუწევს ან პედოფილიის ნორმად აღიარება, როგორც უწინ ჰომოსექსუალიზმისა და პედოფილებისთვის ხელსაყრელი პირობების შექმნა (მაგალითად, «პედოფილური ქორწინების» დაკანონება იმ ქვეყნებში, რომლებშიც კანონით აღიარებულია «ერთსქესიანი ქორწინება»); ან სცნოს, რომ უკვე მომხდარი სამართლებრივი ცვლილებები ჰომოსექსუალთა მიმართ (იგულისხმება მათი უფლებების დაცვა) იყო უმძიმესი შეცდომა და ეს გაუკუღმართებული ურთიერთობები სრულიად მოკლებულია სამართლებრივ საფუძვლებს! არის მესამე გზაც _ დახუჭოს თვალი ამ საზიზღრობებზე და ისეთი სახე მიიღოს, თითქოს ეს პრობლემა არც კი არსებობს. აი, ასეთი დამოკიდებულება ყველაზე სახიფათოა, რადგან ის საზოგადოებისთვის, მისი ზნეობისთვის სასიკვდილო აღმოჩნდება!

საუბედუროდ, ცვლილებებს DSM-ში ვერ შევაფასებთ წმინდა ამერიკულ გაჭირვებად, რადგან ეს «სახელმძღვანელო» სერიოზულ გავლენას იქონიებს მსოფლიო ჯანდაცვის ორგანიზაციის (WHO) ავადმყოფობების საერთაშორისო კლასიფიკაციაზე! ცხადია, ამ ჭირის ბაცილა ჩვენამდეც მოაღწევს. ერთსქესიანი ქორწინებების დაკანონებას მოჰყვება პედოფილიის, შემდეგ, ინცესტის, მერე ზოოფილიის და ბოლოს, ნეკროფილიის დამკვიდრება. ვფიქრობ, თუ ქართული საზოგადოება ამ სატანიზმს მედგრად არ დაუდგება და გააფთრებულ წინააღმდეგობას არ გაუწევს, სავსებით შესაძლოა, მომსწრენი გავხდეთ 80 წლის მიხრწნილი ბებრის ხუთი წლის ბავშვთან ქორწინებისა ან «პირადი თავისუფლებისა და დემოკრატიის» მოტრფიალე ნეკროფილის მიერ ღამით სასაფლაოზე მიცვალებულების წაბილწვისა!..

გიორგი კორძაძე