ნატრობდით სიტყვის მეტ თავისუფლებას? _ ინებეთ, პორნოგრაფია!

ბოლო ხანს ნამეტანი გავგულავდი “თავისუფლად” მოაზროვნე ახალგაზრდა მწერალთა და ხელოვანთა “თავისუფალ” სამყაროში. ჰოდა, ამ “გულაობაში” ერთმა მეგობარმა თხელყდიანი წიგნი მაჩუქა, წაიკითხე, შიგ ისეთი მოთხრობაა, დაიბრიდებიო…

მკითხველის (უფრო, მამაკაცი მკითხველის) “დაბრედვა” ამ წიგნის გარეკანიდანვე იწყება _ ერთიანად გაშიშვლებულ ახალგაზრდა გოგონას, ზურგი ვნებიანად შემოუქცევია, იქვე კი სახელწოდებაა ნაწარმოებისა _ “გოგონა საცვლების გარეშე”. მაგარია, არა? (ისე, სწორი ქართულით, “უსაცვლებო გოგონა” სჯობს, დიდად პატივცემულო ავტორო).

“დიდად პატივცემული ავტორი” თაყვანისმცემლებმა უწოდეს ლელა დადა ლაშხს, როდესაც “პრეზიდენტის (ნაპრეზიდენტალის) ბიბლიოთეკაში” ახლახან შთაგონებით განიხილეს ეს წიგნი.

ამ “თავისუფლად მოაზროვნე” ახალგაზრდებმა გაგვაცნეს ავტორიც _ სიმპათიური, ღიმილიანი, ვარდისფრად თმაგადაღებილი ახალგაზრდა ქალი, რომელიც ამჟამად პარიზში ცხოვრობს, ისე კი, ჩვენი თეატრალური ინსტიტუტის სარეჟისორო ფაკულტეტი ჰქონია დამთავრებული, რამდენიმე სპექტაკლიც დაუდგამს თბილისში და ქვეყნის სხვადასხვა ქალაქში, ლექსებსაც წერს, მაგრამ, ალბათ, იფიქრა, პროზაში უფრო ავამოძრავებ ჩემს “თავისუფალ” აზროვნებასო, თანაც _ პარიზშიო… და, ა, ბატონო, _ “გოგონა საცვლების გარეშე”.

“ეს წიგნი რეალური ადამიანის რეალურ ცხოვრებაზეა ბავშვობიდან დიდობამდე, _ ამბობს თვითონ ლელა დადა ლაშხი, _ როგორც წესი, ჩვენი საზოგადოება არაა ჩვეული შიშველი სიმართლის ამ ფორმით მიღებას და, ვფიქრობ, აუცილებელია, მიიღოს. ყველა ადამიანის ცხოვრებაშია ეტაპები შინაგანი, და არა მხოლოდ გარეგანი, ასაკობრივი გარდატეხისა. ამ დროს მისი სულიერება ყალიბდება, იწრთობა, ვითარდება, იზრდება და პერსონიფიკაცია ხდება. თითოეული ის შეგრძნება, ემოცია, მოქმედება, გარემოება, რაც მთავარ გმირსა და დანარჩენ პერსონაჟებს აქვთ, ყველა ადამიანის ცხოვრების ნაწილია. ამაზე ხმამაღლა არ საუბრობენ, თუმცა არც დასამალია რამე. მეტი სიმართლე მეტ სინათლეს ამკვიდრებს და ჩვენ არ გვინდა, ვიცხოვროთ გვირაბში, რომლის ბოლოს არანაირი შუქი არ იკვეთება”.

კი, ბატონო (ქალბატონო), თუ ის მისაღებია, როგორც თქვენ _ ცნობილი ბურჭულაძისა და დეისაძის თანამოკალმენი _ ხატავთ რეალობას და, რაც ჩვენ _ “ქაჯებს”, ხანდახან ტელეეკრანზე ან უცხოური ფილმებში გვინახავს, მაშინ უხამსობის აღზევება რაღაა? დავიჯერო, ზოგიერთი ტვინგახურებული ახალგაზრდის გარდა, სჭირდება კი ჩვენში ვინმეს ასეთი “შიშველი” სიმართლე?! ნუთუ საინტერესოა ჩვენთვის ისეთი გმირი ქალი, რომელიც ბავშვობიდან დიდობამდე უსაცვლებოდ, ულიფოდ დადის, რადგან ასე სურს ცხოვრება და დროსტარება?! ახლა თქვენ მეტყვით, რომ ეს ყოველივე დრომ მოიტანა და დიახაც, უნდა შევეჩვიოთ, უნდა მივიღოთ ასეთი ლიტერატურაო…

რა მივიღოთ?! მე, მაგალითად, წავიკითხე ეს თქვენი “ლიტერატურა”, რა დაგიმალოთ და კითხვისას, გვარიანად შეგიკურთხეთ რამდენიმე ადგილას და, იყო თუ არა სამართლიანი ეს ჩემი სიბრაზე, მკითხველმა განსაჯოს, აგერ, სამ ნაწყვეტს რომ წავაკითხებ თქვენი “თავისუფალი” ნაწერიდან.

ათი წლის გოგონა გვიყვება:

“ოთახში ძებნა დავიწყე რაღაცის. რამე საგანი მჭირდებოდა. არ ვიცი. სრულიად არაადექვატური და უორიენტაციო გავხდი. იქვე ბიჭი თოჯინა ეგდო და ავიღე. ერთი თხელი გადასაფარებელი გავაფინე იატაკზე. თოჯინა დავაწვინე ისე რომ ფეხებთან მქონოდა ახლოს, გადავაწექი და ბოქვენით შევეხე, ჯერ ნაზად. მესიამოვნა საშინლად, გამაჟრიალა. გავიმეორე. ვაწვებოდი და ვმოძრაობდი ზევით, ქვევით, როგორც შემეძლო. არ ვიღლებოდი, გავიწურე ოფლში. კარებს ავხედე… ვცდილობდი, არ მეხმაურა და ჩუმად მეკეთებინა ეს. არავის არაფერი გაუგია…”

“ისევ ისე ვერთობოდი ჩემი მოგონილი თამაშით, ჩემი ბიჭი თოჯინით იატაკზე. მოაჯირები მივივიწყე და მივაქრე. ლიკა ცხოვრობდა ჩემს მეზობლად. სიფრიფანა გოგო. თეთრი. თხელი ტუჩები ჰქონდა. უტუჩოს ვეძახი ასეთებს. რომ დახატავ ადამიანის სახეს და პასტით გახაზავ ტუჩის ადგილას, ასეთი ზუსტად. მართლა არ ვიცი, როგორ მოხდა. ვისხედით და ვლაპარაკობდით. ათი წლის ვართ ორივე. ვუყვები, როგორ ვერთობი ჩემი ბიჭი თოჯინით. რომ არასოდეს ვიცვამ ტრუსებს კაბაში, არც შორტში. მხოლოდ დედაჩემის დასანახად ვიღებ კარადიდან და მერე ჯიბით ვატარებ ან ჩანთით, რომ გაცილებით იოლია ასე ცხოვრება და, როცა ძუძუები გამეზრდება, ლიფში არ ვუპირებ გამოხრჩობას. პირდაღებული მისმენდა ამ ნაწილში. თუმცა მასაც ქონია ისეთივე გასართობი, რისი დახმარებითაც “სასიამოვნო ტკივილი” მქონდა. ოღონდ სხვა საშუალებებით, თითებით, მაგრამ იგივე შედეგებით და კმაყოფილი იყო ძალიან. და ისიც ჩემსავით მალავდა. და ისიც ჩემსავიც აკავებდა ხმაურს პირში. და ისიც ჩემსავით იხვითქებოდა და კანკალებდა. ისიც ჩემსავით უგონოდ გადაწვებოდა თურმე ზურგზე. გავერთიანდით. გავძლიერდით. ერთ გუნდათ ჩამოვყალიბდით. იქვე, იმ წამს გადაწყდა ჩვენი ბედი. ერთ სისხლხორცად. და შევერწყით. უგონოდ ვეფერებოდით ერთმანეთს. ვიცოდით ძალიან მყარად, ეს ამბავი ჩვენ ორის სხეულსა და გონებას არ უნდა გაცდენოდა. ამის გამო სასტიკად დავისჯებოდით. ამის არც წარმოდგენა გვინდოდა, არც დაშვება. რაში გვჭირდებოდა. მშვენივრად ვგრძნობდით თავს და მოგვწონდა, რასაც ვაკეთებდით. ერთმანეთის სხეულებით ტკბობა კარგი იყო”.

გაიზარდა ეს ჩვენი გმირი _ “თავისუფლად”, დაქალდა და ისევ უსაცვლებოდ დადის ქალაქში, რა გასაკვირია, უსაცვლებოდ შედის რესტორანში:

“ვერ მივხვდი, რა მოხდა. მერე ავდექი. უცნაურად დავიღალე. დავთვერი. არ ვიცი, რა დამემართა. ტუალეტში მინდოდა შესვლა. მუქი კრემისფერი კერამიკის კედლები ისე პრიალებდა, მირეკლავდა, შემეშინდა. ყველა წერტილში მე ვიყავი. არდა, არც ამდენი დამილევია. ტუალეტიდან გამოვედი. უნიტაზზე ლამის ჩამომეძინა. წყალთან მივედი. ცივი მოვუშვი, ხელები შევუშვირე, ავივსე, შევისხი, ერთხელ. მეორედ. მესამედ. კეფა დავისველე. მარჯვენა თეძოზე ძლიერი შეხება ვიგრძენი. სანამ თავი ავწიე და მოვბრუნდი, მეორე თეძოზე მაგრად მომკიდა და შემაბრუნა. სოლისტი გოგო. ნესტოებს გამალებით ბერავდა. გული ყელთან ქონდა, ისე უცემდა, უკან დავიხიე, მეგონა, შუაზე გასკდებოდა და სახეში დამეტაკებოდა. სისხლით შემღებავდა. ხმით სუნთქავდა. საფეთქელზე ოფლი უბრწყინავდა. რა ლამაზი ხარ! მითხრა და ტუჩებზე დამეტაკა. კედელზე ამაყუდა და მთელი ძალით მომაწვა. ჯინსი გამიხსნა და ხელი ჩამიყო. რა სველი ხარ ჩამჩურჩულა და ხელები ბაგეებს შორის ჩაასრიალა. წრიულად ატრიალებდა თითებს. კლ***რი (შემოკლება ჩემია _ ვ.მ) გამიღიზიანა. მოგწონს ასე? ჰო. ვერ ვგრძნობდი ვერაფერს, ვერც სიცოცხლეს, მხოლოდ მის საშინლად ძლიერ თითებს, რომლებიც არამიწიერი სიმსუბუქით დასრიალებდნენ ჩემს ვაგინაში. ყელს მილოკავდა. მთელი ძალით მაწვებოდა. მოულოდნელად გაჩერდა. ხელი ამოიღო. მაისური გადამაძრო. ვიცოდი, ლიფი რომ არ გეცვა. ვიგრძენი, როგორც კი შემოხვედი. არც მე ვატარებ. უცბად გადაიძრო ჯემპრი. მომეკრო ცხელი ძუძუებით. უდაბნოს ქვიშას დავასკდი მეგონა. დამწვა. მესიამოვნა. მომკლა. გამაცოცხლა. დიდხანს მეკვროდა. დიდხანს მილოკავდა ყელს. ლავიწებს, მხრებს, ძუძუებს. მერე ისევ წეღანდელივით, ორივე ხელით მომებჯინა თეძოებზე და ხელსაბანზე შემომსვა. შარვალი გამხადა. თავით ჩემს ფეხებს შორის მოექცა. დიდხანს ვგრძნობდი მის ცხელ, ფოლადივით მაგარ ენას ჩემს ვაგინაში. ხელებს ტრ**ზე მიჭერდა. ვკვნესოდი. თავს ვერ ვიკავებდი, მეგონა მოვკვდებოდი. მინდოდა კიდეც ეს, რადგან ვეღარ ვუძლებდი. მეგონა, არასდროს დასრულდებოდა. აქედან ძალიან შორს ვიყავი, ყველაფერი ოქროსფერი იყო. წრეზე ვტრიალებდი, ვბრუნავდი უმიმართულებოდ. უწონადოდ. უპროპორციოდ. არადა, როგორ არ მიყვარდა ეს ფერი. ისე კაშკაშებდა, თვალს მჭრიდა. ვიგრძენი, როგორ ამოცურდა ზევით და თვალებში ჩამხედა. გაათავე? ჰო. მოგეწონა? ჰო. ძალიან? ჰო, ძალიან. მე ლილე მქვია. აქ ვუკრავ კვირაში ორჯერ. თუ მოგინდება ჩემი ნახვა, იცი, სადაც მნახო; შენ? უცბად ვკითხე, სანამ მაისურს ბოლომდე გადაიცმევდა. არ მინდა. გამოსვლა მეწყება. უნდა დავუკრა. მაგარი გოგო ხარ. როგორი სუნი გაქვს. შავი ვანილის. ეს სუნი მიყვარს. არასოდეს დამავიწყდება. სულ მინდოდა, ვინმეს ქონოდა. არავის კანზე არ აღმომიჩენია აქამდე. თეთრ ვანილს ვერ ვიტან, უცებ ვუთხარი. ვერც მე. ამიტომ მიყვარს შავი ვანილი. ლუ მქვია. ვეღარ გაიგონა, გავიდა. ისევ მოვუშვი ცივი წყალი. ამჯერად წყალი სახეზე მივუშვი”.

…ხომ თანამონაწილესავით აღწერს სექსუალურ ცხოვრებას ჩვენი ავტორი? ხომ აგვირისტებს?.. ამას პორნოგრაფია ჰქვია, ბატონებო, სხვა არაფერი!.. და თავაშვებულობა, რომელსაც თავისუფლებასა და სიმართლის ხატვას უწოდებს ავტორი!.. ჰოდა, ინებეთ, ვისაც “გევასებათ!..” უცხოეთისკენ მაცქერლებს მოგმართავთ, თორემ ჩემსავით “გლეხი” და ჩამორჩენილი ოცდამეერთე საუკუნეშიც ყანწის ტრიალი რომ მოსწონს სუფრაზე, ხოლო დავით კლდიაშვილის, კონსტანტინე გამსახურდიას, მიხეილ ჯავახიშვილის, ჭაბუა ამირეჯიბის, ნოდარ დუმბაძის, რეზო ჭეიშვილის… ნაწარმოებთა გმირები ქვეყანას ურჩევნია, ლელა დადა ლაშხის კალმის ნაბოდვარს, როგორ მოიწონებს?! ქართული სიტყვის ამ დიდოსტატებს ხომ თავიანთ ნაწარმოებებში, სადაც საჭიროა, ქალ-ვაჟის სათუთი ტრფიალის თუ ინტიმური ურთიერთობების დახატვაც არ ეშლებათ… ისინი ხომ ჩვენი დიდი ლიტერატურის ტრადიციების გამგრძელებლები არიან… ჰოდა, როგორც ვხედავთ, “შვილებმა” აჯობეს “მამებს” _ ოცდამეერთე საუკუნის უცხოურ მწერლობაში მხოლოდ ის “ჩაავლეს”, როგორ ლოკავს მამაკაცი მამაკაცს ან ქალები რა ვნებიანად ეფერებიან ერთმანეთს…

ვნატრობდით სიტყვის მეტ თავისუფლებას? _ ინებეთ, პორნოგრაფია!..

უკლება, არ გქონდა ამის უფლება!..

ძლივს დავამთავრე, ძლივს გავედი ბოლოში ლელა დადა ლაშხის “აპოლოგია” და ინტერნეტში ვხედავ ინფორმაციას სათაურით: “თვითმკვლელი ღვთისმშობელი” _ პროვოკაციული ნახატი ილიაუნიში”. ილიას უნივერსიტეტის სტუდენტური თვითმმართველობის ვიცეპრეზიდენტი ბერდია ბერიძე თავის სოციალურ სივრცეში ავრცელებს ამ ინფორმაციას და პროტესტს გამოხატავს გამოფენაზე წარმოდგენილი ნახატის გამო.

ნახატზე გამოსახულია ფეხმძიმე ღვთისმშობელი, რომელსაც საფეთქელთან იარაღი აქვს მიბჯენილი, რაც თვითმკვლელობის იმიტაციას ქმნის.

სტუდენტები ღიად გამოხატავენ აღშფოთებას ამ ფაქტის გამო.

“ღვთისმშობელი თავს იკლავს ილიაუნიში. გასაგებია, რომ ვსწავლობთ ლიბერალურ უნივერსიტეტში, თუმცა რელიგიური სიწმინდეების შეურაცხყოფა ჩემთვის იგივე გაუნათლებლობა და უგნურებაა, როგორც რელიგიური ფანატიზმი, რელიგიისა და მამაოების გაფეტიშება, არ შეიძლება, სხვას ასეთი სახით შეეხო. არ ვიცი სურათის შინაარსი, თუმცა ფორმა მიუღებელია ჩემთვის და ბევრი სტუდენტისთვის, ალბათ, სამწუხაროა, რომ ილიაუნიში ხდება ეს”, _ აცხადებს ბერდია ბერიძე.

ნახატი ილიაუნიში 24-25 ოქტომბრის კონფერენციის ფარგლებში გამოუფენიათ.

ბიჭოს! აქაც ქალია ავტორი, რა თქმა უნდა, ისიც “თავისუფლად” მოაზროვნეა, ლელა დადა ლაშხს თუ კალამი “უჭრის”, ნახატის ავტორს _ ლია უკლებას ყალამი აქვს ნამეტნავად მომარჯვებული!.. თან ნახატის შინაარსს განმარტავს ავტორი _ ღვთისმშობელი საზოგადოებას მიმართავს: “თქვენ არ ხართ ღირსი, გაგიჩინოთ ღმერთი”… ეს არის ჩემი დამოკიდებულება იმ ფსევდომართლმადიდებლობის, ფსევდოქრისტიანობისა და ფსევდორელიგიის მიმართ, რაც დღეს ხდება რელიგიის სახელით მსოფლიოში” _ აცხადებს უკლება.

…აბა, რა გითხრათ, მკითხველო? ყველაფერი რომ გაიაფდა, ყველაფერი რომ ასე გაუფასურდა _ სიტყვაცა და ნახატიც, იქნებ ესეცაა ასეთი დაუდევრობის მიზეზი?!

როგორც შევიტყვეთ, უკლებას უკლებლად განუდგა ყველა _ ამ “შედევრის” მნახველი და ამ ფაქტის გამგონე. აღშფოთებულია სამღვდელოება, კერძოდ, საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი, უწმინდესი და უნეტარესი ილია II.

ვილენ მარდალეიშვილი