დღეს ერთ–ერთი ყველაზე აქტუალური თემაა პრეზიდენტის ვადის საკითხი. ამის შესახებ ბევრს საუბრობენ და წერენ. ფაქტია, რომ 2010 წელს მიხეილ სააკაშვილის პარლამენტმა მიიღო საკანონმდებლო ცვლილება, რომლის მიხედვითაც შავით თეთრზე დაფიქსირდა, რომ პრეზიდენტს თავის პოსტზე ყოფნა შეუძლია არც მეტი, არც ნაკლები 5 წელი და 9 თვე. თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ მომდევნო არჩეული პრეზიდენტის უფლებამოსილება ძალაში შევა ინაუგურაციის შემდეგ, გამოდის თითქმის 6 წლით განუსაზღვრიათ სააკაშვილის პრეზიდენტობის ვადა.
იმ პერიოდში საზოგადოების უარყოფითმა რეაქციამ გავლენა ვერ მოახდინა ამ «დემოკრატიულ» გადაწყვეტილებაზე. სამწუხაროა, რომ მაშინ რატომღაც არ აღშფოთებულან ჩვენი უცხოელი მეგობრები. ყველაფერი იმით დამთავრდა, რომ სააკაშვილმა საზოგადოების აზრის იგნორირებითა და დასავლელ მეგობართა უშფოთველობის გამო უფრო თამამად განაგრძო «ცხოვრება და საზრდოობა» .
საერთოდ არ შევეხებოდი ჩვენი ზოგიერთი უცხოელი პარტნიორის უშფოთველობის თემას, რომ არა ერთი აღმოჩენა. მათ მყისიერი აღშფოთებები დაეწყოთ მხოლოდ ამ ბოლო 2-3 თვის განმავლობაში, საქართველოში ახალი ხელისუფლების მმართველობის პირობებში. ძირითადი აღშფოთების საგანი არის პოლიტიკურ და თანამდებობის პირთა დაკავებები.Dდარწმუნებული ვარ, გამოვხატავ საქართველოს მოსახლეობის უმრავლესობის განწყობას და ავუხსნი მათ, რომ ეს, უბრალოდ, პოლიტიკური თანამდებობის პირების დაპატიმრებები კი არ არის, არამედ ჩვეულებრივ კრიმინალთან ბრძოლაა. ისე, კარგი იქნებოდა, მათ «აღშფოთების» კვალი დაეტოვებინათ ბევრად უფრო ადრე უამრავ ძალადობაზე, მკვლელობაზე, დაშინებაზე, ქონების ხელყოფაზე, დამოუკიდებელი მედიის დახურვა-წართმევაზე, გაყალბებულ არჩევნებზე და სხვ. დარწმუნებული ვარ, ბევრად ადრე სათანადოდ რომ აღშფოთებულიყვნენ, შეიძლება სააკაშვილი «ცოცხების რეჟიმამდე» არც მისულიყო.
არ ვიქნები ობიექტური, აქვე რომ არ აღვნიშნო: რომ არა აშშ და დასავლეთის უშუალო ჩარევა, 1 ოქტომბრის ღამე ისე მშვიდად არ ჩაივლიდა. «ხაშური» მონაგონი იქნებოდა!
რატომღაც საქართველოში ბევრს ეგონა, რომ კოაბიტაციის რეჟიმში სააკაშვილი უფრო მეტ გონიერებას გამოავლენდა, მაგრამ, როგორც ჩანს, მისი შეჩერება და ნორმალურ «განედზე» დაბრუნება შეუძლებელი იქნება. ცოტა ხნის წინ, სტასბურგიდან პირდაპირი ჩართვის დროს, გადავწყვიტე, დამეთვალა სააკაშვილის ტყუილები. ერთ ტყუილს მეორე მოჰყვა, შემდეგ _ მესამე, მეოთხე… იმდენჯერ იცრუა, რომ სათვალავი ამერია. ტყუილები იქეთ იყოს, მაგრამ საყურადღებოა, რომ მის განზრახ «აბდაუბდაში» თითოეული ფრაზა რაღაც სამომავლო გეგმისთვის არის გამიზნული. სამწუხაროა, მაგრამ ფაქტია, რომ მას ისევ შეუძლია ბევრი რამ გააფუჭოს და დიდი ზიანი მიაყენოს საქართველოს. ჩემი აზრით, სააკაშვილი ნომერ პირველი საშიში პერსონაა ქვეყანაში.
დიდი ხნის განმავლობაში ვიყავი დიპლომატიაში, მყავს ბევრი უცხოელი მეგობარი, მქონია უამრავი შეხვედრა პრეზიდენტებთან, უმაღლესი თანამდებობის პირებთან, მინახავს მათი გამოსვლები საერთაშორისო ორგანიზაციებში და ვიცი, რომ ევროპელები ვერც კი წარმოიდგენენ, რომ პრეზიდენტს, რომელიც მიმართავს პირდაპირ ეთერში მრავალმილიონიან საზოგადოებას, შეუძლია მოიტყუოს.Mმაგრამ საინტერესოა, როგორ ტყუვდებიან ჩვენთან? ადამიანები, რომლებიც მუდმივად მოწმენი ხდებიან სააკაშვილის არაორდინალური და არანორმალური ცხოვრების, როგორ რჩებიან მისი ერთგულნი? როდესაც «ნაციონალური მოძრაობის» აქტივისტების უემოციო, გაშეშებულ სახეებს ვაკვირდები, მახსენდება ფრანგი პოეტისა და კრიტიკოსის, ნიკოლა ბუალოს, ნათქვამი: «სულელი მუდამ მოძებნის უფრო მეტ სულელს, რომელთაც გააკვირვებს».Fფაქტია, რომ სააკაშვილი თანაგუნდელებს აკვირვებს და აგიჟებს! ისინიც, გაკვირვებულები და მლიქვნელები, ბელადის ნებისმიერ დანაშაულს გმირობად აფასებენ. სერიოზული ეჭვია საზოგადოებაში, რომ აქ სულ სხვა რამესთან გვაქვს საქმე. მაგალითად, იმასთან, რასაც წერდა ბალზაკი: «მლიქვნელობა გულისხმობს ანგარებას». სავარაუდოა, რომ სწორედ ანგარების ჯაჭვში არიან გადახლართულები და ამიტომაც წყდება «ნაციონალური მოძრაობის» ჯაჭვი არც თუ ისე სწრაფად, მაგრამ წყდება! დარწმუნებული ვარ, ერთ მშვენიერ დღეს თანაგუნდელები ერთმანეთს დაასწრებენ ჯაჭვის გაგლეჯას.
რაც შეეხება ისევ სააკაშვილის პრეზიდენტობის თემას, ჩემი აზრით, ის ბევრად ადრე უნდა წასულიყო. კონსტიტუციაში არის ერთი მნიშვნელოვანი პუნქტი:Pპრეზიდენტი არის ქვეყნის ტერიტორიული მთლიანობის გარანტი. მთელი მისი პრეზიდენტობის დროს საგარეო პოლიტიკაში დაშვებულმა შეცდომებმა და განსაკუთრებით 2008 წლის აგვისტოს მოვლენებისას მისმა დაუფიქრებელმა და საბედისწერო გადაწყვეტილებებმა გამოიწვია უზარმაზარი ქართული ტერიტორიების დაკარგვა.Nნორმალური რომ იყოს პრეზიდენტი, რომელმაც ვერ უზრუნველყო ქვეყნის მთლიანობის შენარჩუნება, ჩაება ავანტიურისტულ ომში, რომლის გამოსწორებაც თითქმის შეუძლებელია, აუცილებლად გადადგებოდა. დარწმუნებული ვარ, მსგავსი ტრაგედია რომ მომხდარიყო რომელიმე, თუნდაც აღმოსავლეთ ევროპის, ქვეყანაში, პრეზიდენტი აუცილებლად გადადგებოდა. ხოლო არ გადადგომის შემთხვევაში, წარმოდგენილი მაქვს, ხალხი როგორი მეთოდებით გაისტუმრებდა უღირს მთავარსარდალს (წარმოვიდგინე იაპონიის პრემიერი, ომის წაგებისა და მიწების დაკარგვის შემთხვევაში როგორ ღირსეულად წავიდოდა).
რაც ომის წაგების შემდეგ პრეზიდენტმა სააკაშვილმა გააკეთა, ფანტასტიკის სფეროს განეკუთვნება. ჯერ გამოაცხადა, რომ საქართველომ ომი მოუგო რუსეთს და დიდი ზეიმიც გამართა «ხელების ჩაკიდების» ეფექტით (მახსენდება ჩრდილოეთ კორეა. საფეხბურთო მატჩი, რომელშიც ჩრდილოეთ კორეის ნაკრები ბრაზილიასთან დამარცხდა, მთავრობამ ქვეყანა 2 დღე და ღამე აზეიმა – ბრაზილია დავამარცხეთო). წარმოუდგენელ მასშტაბებს მიაღწია ხალხის თვალისასახვევმა გრანდიოზულმა კონცერტებმა და შოუებმა, რაშიც საბიუჯეტო ფინანსების ხარჯვას არ ერიდებოდა, გადააღებინა უსახური ფილმი ომზე, არ იშურებდა არაფერს, ოღონდ ხალხს დავიწყებოდა ტერიტორიების დაკარგვა. კარგად გვახსოვს მისი ცინიკური განცხადება – სულ რამდენიმე სოფელი დავკარგეთო. ამის მთქმელი პრეზიდენტი ნამდვილად არ გადადგებოდა! ჰოდა, აგრძელებს სააკაშვილი დაკარგული ტერიტორიების, ნახევარი მილიონი ლტოლვილის და ზურგშექცეული საზოგადოების ხარჯზე «ცხოვრებას და საზრდოობას».
მინდა შევეხო «ნაციონალური მოძრაობის» თითქოსდა ოპოზიციონერობას. ერთადერთი, რაც დანამდვილებით შეგვიძლია ვთქვათ, ისაა, რომ «ნაციონალური მოძრაობა» პარლამენტში ნამდვილად უმცირესობაა, მაგრამ ის, რომ ისინი ქვეყანაში, კლასიკური გაგებით, ოპოზიციას წარმოადგენენ, სისულელეა. ამ პარტიის ლიდერი პარალელურად ქვეყნის პრეზიდენტის ფუნქციას ითავსებს, «ნაციონალური მოძრაობის» ხელშია სასამართლო ხელისუფლება, ეროვნული ბანკი, პარტია აკონტროლებს კერძო ბანკებს. დედაქალაქში, რომელშიც კონცენტრირებულია საქართველოს მოსახლეობის თითქმის ნახევარი, ქალაქის მერი ნაციონალია, ეს ძალა აკონტროლებს მერიის უკლებლივ ყველა სამსახურს, ხელმძღვანელობს დედაქალაქის მერიის საკრებულოს. თბილისის რაიონების გამგებლებს და მათ სამსახურებს ასევე «ნაციონალები» აკონტროლბენ. მთავრობის რიგ სამინისტროში მინისტრის მოადგილეები და მათ დაქვემდებარებულ უწყებებში 80% «ნაციონალების» მმართველობის დროს მიღებული კადრებია. რეგიონებში გუბერნატორები, ბევრი გამგებელი და საკრებულოების დეპუტატთა უმრავლესობა, ასევე «ნაციონალები» არიან. მათ მფლობელობაშია და კონტროლს ექვემდებარება ძირითადი სამაუწყებლო ტელეარხები «რუსთავი 2» და «საზოგადოებრივი მაუწყებელი».
ამ შემთხვევაში როგორ შეიძლება ეს ძალა წარმოადგენდეს ოპოზიციას?! ისევ აღვნიშნავ, რომ «ნაციონალები» მხოლოდ ქვეყნის პარლამენტში წარმოადგენენ უმცირესობას. აქედან გამოსავალი დაAამის წამალი მხოლოდ ერთია, ქვეყანაში უნდა ჩატარდეს ადგილობრივი თვითმმართველობების რიგგარეშე არჩევნები, მათ შორის, უპირველეს ყოვლისა, თბილისში. ამ პარტიის მომხრეთ კი შევახსენებ _ დემოკრატიული საზოგადოების ერთ-ერთი ძირითადი ღირებულება სწორედ ისაა, რომ საზოგადოებრივი აზრის და ახალი რეალობის გათვალისწინებით, ნორმალურ ქვეყნებში ტარდება რიგგარეშე არჩევნები. დემოკრატიის ერთ-ერთი ძირითადი ფუნდამენტური არსი სწორედ რიგგარეშე არჩევნებშია.
რატომღაც ჩვენ ძალიან ადვილად და ინერტულად შევურიგდით «ნაციონალური მოძრაობის» ოპოზიციონერობის განმარტებას. ამის გამო დავინტერესდი სხვა ქვეყნების მაგალითებით. აღმოსავლეთისა და აზიის ქვეყნები თავიდანვე გამოვრიცხე. გავეცანი ბევრი ქვეყნის მაგალითს და «შეგვიძლია ვიამაყოთ»! მსგავსი მძიმე პოლიტიკური გარემო არ დაფიქსირებულა არსად. რასაკვირველია, არის ქვეყნები, სადაც პრეზიდენტი და პარლამენტის უმრავლესობა სხვადასხვა ძალას წარმოადგენენ _ ან პრემიერ-მინისტრია ოპოზიციაში, ან მერი კრიჭაში უდგას პრეზიდენტს, მაგრამ ისეთი მაშტაბური ძალაუფლება, როგორიც დღეს პრეზიდენტს და მის პარტიას აქვს საქართველოში, არ არის არსად. ასეთი ფსევდოოპოზიციონერობით «ნაციონალური მოძრაობა» მშვენივრად ახერხებს ჩვენს ხარჯზე «ცხოვრებას და საზრდოობას». ბევრი ამბობს, იყვნენ, «ისაზრდოონ», მათ ხომ არაფერი შეუძლიათ! ჩემი აზრით, ეს შეფასება მცდარი და ნაჩქარევია.
უკვე აშკარაა, რომ სააკაშვილისა და «ნაციონალური მოძრაობის» ქმედებები შინ და გარეთ საფრთხეს უქმნის ქვეყნის ერთიანობას. საკმარისია, გავიხსენოთ სააკაშვილის ბოლო დროს გაკეთებული განცხადებები, რომ დავრწმუნდეთ, რამდენად სახიფათოა მისი ყოველი დღე სახელმწიფოს ყველაზე მაღალ პოსტზე.
პარლამენტის მიერ 2013 წლის ბიუჯეტის მიღებისთანავე სააკაშვილმა ბრძანა, რომ ამ ბიუჯეტით დაჩაგრეს აჭარლები, რომ ეს არის მასთან ანგარიშსწორება, მისი გულისთვის სჯიან აჭარის ავტონომიურ რესპუბლიკას და მის მოსახლეობას. ეს არ შეიძლება იყოს პრეზიდენტის განცხადება, ასეთი ტიპის განცხადებებს ქვეყნის მტრები აკეთებენ! თუნდაც ეს ერთი განცხადება შეიძლება გამხდარიყო იმის მიზეზი, რომ საზოგადოებას მისი იზოლაციის კანონიერი მოთხოვნა დაეყენებინა.
მე არც იმას გამოვრიცხავ, რომ ერთ მშვენიერ დღეს სააკაშვილი გამოვარდეს და თქვას, რომ მას სამცხე-ჯავახეთის მოსახლეობასაც უჩაგრავენ, მერე მოეჩვენოს, რომ დაუჩაგრეს ქვემო ქართლი. მეტი სიფრთხილე გვმართებს! სამოქალაქო დაპირისპირების ქარტეხილები უგუნური პოლიტიკოსების გამო ბევრჯერ გავიარეთ. დიდ სირცხვილად მიმაჩნია, რომ სააკაშვილმა დღეს საზოგადოებას ისევ აჯობოს და ჩაგვითრიოს თავის «თამაშში». სამწუხაროდ, ვრწმუნდები იმაშიც, რომ სააკაშვილი აღარ არის ადეკვატური მოვლენების მიმართ. ამიტომ არის რეალური საფრთხე იმისა, რომ ის სერიოზულ დანაშაულზეც წავიდეს სახელმწიფოს საზიანოდ. ცოტა ხნის წინ გავრცელდა ინფორმაცია, რომ შეიძლება სამეგრელოში გადავიდეს, ზუგდიდის პრეზიდენტის რეზიდენციაში და იქედან დაგვმოძღვროს. არც ესაა გამორიცხული.
ბოლო დროს «ნაციონალურმა მოძრაობამ» სერიოზული ფრონტი გაშალა ქვეყანაში თითქოს საბიუჯეტო კრიზისის არსებობის გამო. ოდნავ კომპეტენტური ადამიანი მაშინვე ხვდება, რომ აქ კრიზისზე არ არის საუბარი, ეს არის გამიზნული თემა უცხოელი ინვესტორებისთვის, რომლებიც 2013 წელს ფიქრობენ საქართველოში კაპიტალის დაბანდებას. ცხადია, რომ «ნაციონალებს» აქვთ მიმდინარე წლის ბიუჯეტის პარალიზების გეგმა. ისინი ყველანაირ ძალას გამოიყენებენ ბიუჯეტის ჩიხში შესაყვანად, ოცნებობენ საბიუჯეტო ქაოსზე, სურთ, რომ დაფიქსირდეს პირველი გაუცემელი ან დაგვიანებული პენსიები და ხელფასები. აი, მაშინ აპირებენ სერიოზულად კუდის მოქნევას. დაიწყებენ იმის დასაბუთებას, როგორი კარგები იყვნენ ისინი და როგორი სუსტები არიან ახალ ხელისუფლებაში. სამწუხაროდ, ასეთი სცენარის განვითარების შემთხვევაში მოსახლეობის ნაწილი პარაზიტებს დაუჯერებს (ასე იყო ყოველთვის). სხვათა შორის, ურიგო არ იქნებოდა, ეკონომიკის სამინისტროს გამოეჩინა მეტი აქტიურობა «საბიუჯეტო კრიზისთან» დაკავშირებით და გაეკეთებინა მოსახლეობისთვის მკვეთრი, დასაბუთებული განმარტებები. გამოვიდა ისე, რომ მთავრობის პოზიციის დაცვა და ახსნა იმისა, რომ ქვეყანაში ეკონომიკური კრიზისი არ არსებობს, მოუხდა დამოუკიდებელ ექსპერტს, პროფესორ ლადო პაპავას.
დაუშვებლად მიმაჩნია ის ფაქტი, რომ დეპუტატებს იბარებენ საგამოძიებო უწყებებში მოწმის სტატუსით და ისინი არ ცხადდებიან, იგნორირებას უკეთებენ კანონს ან პროკურორი დაკავებულს წაუყენებს ბრალს, ნაციონალი მოსამართლე კი ბრალდებულს ათავისუფლებს. დავაკვირდი, «ნაციონალები» ამით უკვე თავსაც იწონებენ, სასამართლოდან «გმირებად» გამოდიან. არავინ არ თქვას, რომ ასეთი ფაქტები მოსახლეობაში გარკვეულ იმედგაცრუებას არ იწვევს. ხომ არ ჯობია, გარკვეული პერიოდით საერთოდ შეჩერდეს დაკავებები, სანამ არ ჩატარდება სასამართლო რეფორმა?!
რაც უფრო მეტ შეცდომას და პასიურობას გამოიჩენს მთავრობაც და საზოგადოებაც, მით უფრო შეუწყობს ხელს სააკაშვილს და «ნაციონალებს» პარაზიტულ «ცხოვრებასა და საზრდოობაში».
ჩემი აზრით, ძალიან პასიურია მთავრობა სააკაშვილისა და «ნაციონალური მოძრაობის» ანტისახელმწიფოებრივ განცხადებებზე. პრემირ-მინისტრმა ბიძინა ივანიშვილმა სომხეთში ვიზიტის დროს თქვა, რომ სომხეთს ძალიან კარგი ურთიერთობა აქვს ნატოში შემავალ ქვეყნებთან და ასევე კარგი ურთიერთობა აქვს რუსეთთან, რაც მან დადებითად შეაფასა. გაუგებარი არაფერია. მიხეილ სააკაშვილმა ამას სხვა ფორმა მისცა და განაცხადა, რომ ორი გზა არ არსებობს, ნატოსთანაც კარგი ურთიერთობა გქონდეს და რუსეთთანაც, ეს გამორიცხულიაო. რატომ არის საგარეო საქმეთა სამინისტრო ჩუმად და რატომ არ აძლევს კვალიფიციურ პასუხს სააკაშვილის ამ აბდაუბდას? მათ, ვისაც არ ახსოვთ, შევახსენებ: საფრანგეთის პრეზიდენტმა ნიკოლა სარკოზიმ საქართველოში ოფიციალური ვიზიტის დროს თავისუფლების მოედანზე მრავალმილიონიან (ტრანსლირება ხდებოდა პირდაპირ ეთერში) აუდიტორიას მიმართა. მან თავის სიტყვაში მინიმუმ ორჯერ მოუწოდა სააკაშვილს და ხელისუფლებას, მიუხედავად ურთულესი ურთიერთობებისა, გამონახონ საერთო ენა რუსეთის ხელისუფლებასთან და აღადგინონ ნორმალური ურთიერთობები. განსაკუთრებულად დადებითად შეაფასა საქართველოს ნატოსკენ სწრაფვა და კიდევ ერთხელ დაადასტურა თავისი მხარდაჭერა. ნატოს წევრი ქვეყნის ლიდერმა ერთმნიშვნელოვნად მოგვიწოდა რუსეთთან ურთიერთობისკენ და ამავე დროს ნატოსთან თანამშრომლობის გაღრმავებისკენ. სხვათა შორის, სარკოზიმ მაგალითად საფრანგეთისა და გერმანიის ურთიერთობებიც მოიყვანა. გაიხსენა, როგორი მძიმე ურთიერთობა ჰქონდათ საფრანგეთსა და გერმანიას ოკუპაციის გამო. მაგრამ ჩვენ დავძლიეთ თითქოსდა დაუძლეველი მტრობა და დღეს საფრანგეთი და გერმანია ყველაზე წარმატებული ქვეყნები და პარტნიორები არიან ევროპაში, ამბობდა სარკოზი. აღსანიშნავია, რომ ორივე ნატოს წევრი ქვეყანაა, რომელთაც საუკეთესო პოლიტიკური და ეკონომიკური ურთიერთობები აკავშირებთ რუსეთთან.
ჩემი პოლიტიკური და დიპლომატური გამოცდილებიდანაც კარგად მახსოვს, რომ არ ყოფილა არც ერთი მაღალი სტუმარი თუ დელეგაცია, რომელიც არ მოუწოდებდა საქართველოს, ჰქონოდა რუსეთთან კეთილმეზობლური ურთიერთობები. ჩვენი უზარმაზარი პრობლემა ყოველთვის იყო აფხაზეთისა და სამაჩაბლოს საკითხი, რომელიც, სააკაშვილის «დიდი პოლიტიკოსობის» წყალობით, განსაკუთრებით დამძიმდა.
ვხედავთ, რომ დღევანდელ ხელისუფლებას აქვს კონკრეტული გეგმა და მიზანი რუსეთთან კავშირების აღდგენის, რასაკვირველია, ოფიციალური დიპლომატიური ურთიერთობების გარდა. სამწუხაროდ, რუსეთის მხრიდან ჩვენი ქვეყნის ტერიტორიაზე ორი სუბიექტის დამოუკიდებელ ერთეულად აღიარება არ იძლევა იმის საშუალებას, რომ სრულფასოვნად აღვადგინოთ ურთიერთობები.
ახალი მთავრობა, რუსეთთან შერიგებისა და ურთიერთობის აღდგენის გზაზე ძალიან ბევრ არასამართლიან და დემაგოგიურ განცხადებებს მოისმენს პარაზიტების მხრიდან, მაგრამ მინდა გოეთეს ნათქვამი შევახსენო: «თუ მიზნისკენ მიდიხარ და გზად შეჩერდები, რათა ყველა ძაღლს ქვა ესროლო, რომელიც გიყეფს, მიზნამდე ვერასოდეს მიაღწევ».
«ნაციონალური მოძრაობის» იდეოლოგებს სერიოზული საინფორმაციო ფრონტი აქვთ გაშლილი პრემიერ ივანიშვილის მთავრობის საწინააღმდეგოდ. თუ დააკვირდებით, მათ ერთ დიდ «ფეისბუქად» უნდათ გადააქციონ ჩვენი საზოგადოება. თითქმის ყოველდღე შემოაგდებენ ახალ-ახალ თემებს, ინიციატივებს, რომლებზეც განუწყვეტლივ მიდის განხილვა, ხშირ შემთხვევაში, უაზრო კამათი და დროის ხარჯვა. რასაკვირველია, არის უმნიშვნელოვანესი თემები, რომლებშიც მთავრობის უწყებები უნდა იყვნენ ჩართულნი და იძლეოდნენ მკაფიოდ კვალიფიცირებულ განმარტებებს, მაგრამ სხვა დემაგოგიურ, «შემოგდებულ» თემებზე დრო უნდა დაიზოგოს, რადგან დრო ყოველთვის ცოტაა, ხოლო გასაკეთებელი იმაზე მეტი, ვიდრე წარმოგვიდგენია.
ზურაბ ჩიკვილაძე,
პოლიტოლოგი, დიპლომატი,
საქართველოს ყოფილი სრულუფლებიანი წარმომადგენელი
დსთ–ის საპარლამენტთაშორისო ასამბლეაში
P.S. ერთ–ერთი აქტუალური თემა, რომელზეც საზოგადოების ყველა ფენაში საუბრობენ, არის საკადრო საკითხებთან დაკავშირებული პრობლემები. იმას, რომ საკადრო საკითხებში გარკვეული პრობლემები არსებობს, ნაწილობრივ მეც ვიზიარებ. ისეთ პატარა ქვეყანაში, როგორიც ჩვენია, ნუთუ გვაქვს იმის ფუფუნება, რომ არმაზ ახვლედიანის, სალომე ზურაბიშვილის, ლადო პაპავას… კვალიფიციური რესურსი არ იყოს გამოყენებული სახელმწიფოს სამსახურში? შეიძლება ვინმემ შეიტანოს ეჭვი ჩემ ტენდენციურობაში, მაგრამ გარწმუნებთ, რომ მათ შორის არც ერთი არ არის ჩემი ნათესავი ან ძმაკაცი, არც არასოდეს მიმუშავია მათთან ერთად. უბრალოდ, საზოგადოება ძალიან კარგად იცნობს მათ საქმიანობას, ნაშრომებს და ცხოვრების წესს.
პარაზიტი (Parasitos) – ორგანიზმი, რომელიც სხვა ორგანიზმზე (ორგანიზმში) ცხოვრობს და მის ხარჯზე საზრდოობს.
