_ რამდენად ეფექტიანი შეიძლება იყოს საქართველოს დაზვერვის არ ვიცი რა სტრუქტურა, დღევანდელ ვითარებაში? გვყავს კი საერთოდ დაზვერვა? _ გვყავს და თანამშრომლობს კიდეც აშშ ცენტრალურ სადაზვერვო სამმართველოსთან. ჩემი აზრით, ყველა მნიშვნელოვან ინფორმაციას, ანალიტიკურ მასალებს და ა.შ. იქიდან ვიღებთ. «საქართველო და მსოფლიოს» ესაუბრა უშიშროების გენერალ-მაიორი ანზორ მაისურაძე, რომელსაც აღმოსავლეთის ქვეყნებში მუშაობის მდიდარი გამოცდილება აქვს.
_ ბატონო ანზორ, ერთხელ თქვენ უკვე თქვით, რომ რუსეთი არ დათმობს თავის სამხედრო-საზღვაო ბაზებს, რომლებიც სირიაში აქვს და მხარს არ დაუჭერს უშიშროების საბჭოს მცდელობას სირიაში ძალადობრივი ოპერაციის განსახორციელებლად. ახლა კოფი ანანის პროექტი რუსეთმა მხარდაჭერის ღირსად სცნო, ნიშნავს ეს, რომ მან მიიღო თანხმობა სირიაში თავისი ბაზების დატოვების შესახებ, მოვლენების ნებისმიერი განვითარების მიუხედავად?
_ რა თქმა უნდა, ნიშნავს. მეტიც: ახლახან გაჟონა ინფორმაციამ, რომ რუსეთმა თავისი «სპეცნაზი» ლატაკიაში გადასხა, იქაური ბაზების დასაცავად. გასაკვირი არაფერია. ხმელთაშუა ზღვა სტრატეგიული რეგიონია, რომელშიც მრავალი ქვეყნის ინტერესები იკვეთება, მათ შორის, რუსეთისაც.
_ ხომ არ გრჩებათ შთაბეჭდილება, რომ სხვა ქვეყნებში კონფლიქტების რეგულირებისადმი საქართველოში უფრო ყურადღებიანი დამოკიდებულებაა, ვიდრე საკუთარი, მოუგვარებელი კონფლიქტებისადმი?
_ ჩემი აზრით, ქართველი კაცი, სანამ ცოცხალია, ამ ისტორიულ უსამართლობას ვერ შეურიგდება. ეს ეხება ჩვენს თაობასაც და მომავალ თაობებსაც.
პრობლემა რომ გადაწყდეს, საჭირო იქნება, აშშ და სხვა კაპიტალისტური ქვეყნები რუსეთთან ერთად შეთანხმდნენ, ერთიან პოზიციაზე დადგნენ. არ ვიცი, რა შეთანხმება იქნება… თუ რუსეთი დათანხმდება ცხინვალის რეგიონიდან და აფხაზეთიდან გასვლას, მაშინ გადაწყდება კიდეც ეს მტკივნეული პრობლემა.
მაგრამ შეთანხმებაა საეჭვო, დღევანდელი გადასახედიდან მაინც.
აფხაზეთი მხოლოდ საქართველოს პრობლემა არ არის, არც უწინ ყოფილა. აფხაზეთისადმი ინტერესი, როგორც ერთ-ერთი რეგიონისადმი, რომელიც ციხის შიგნიდან გატეხვისთვის ბიძგის მიმცემი შეიძლება ყოფილიყო, «ცივი ომის» პერიოდიდან მოდის.
ასეთივე დამოკიდებულება იყო ცენტრალური აზიის, ბალტიისპირეთის რესპუბლიკებისადმი.
მოკლედ, 1966 წელია. სახელმწიფო უშიშროების კომიტეტში უფროს ოპერრწმუნებულად ვმუშაობ. რუსთაველზე ვხვდები ცნობილ თურქოლოგს, პროფესორ ოთარ გიგინეიშვილს, რომელიც საბჭოთა კავშირ-თურქეთის სასაზღვრო-სადემარკაციო კომისიის წევრი იყო. ახალი ჩამოსული გახლდათ თურქეთიდან, სადაც ექვსი თვე იმყოფებოდა. ორი საათის განმავლობაში ვსეირნობდით რუსთაველის პროსპექტზე და ცნობილი თურქოლოგი დაწვრილებით მიამბობდა იმაზე, თუ რა მუშაობა მიმდინარეობდა თურქეთში საბჭოთა კავშირის დასაშლელად და რა როლი ენიჭებოდა ამ საქმეში აფხაზეთს, როგორც რეგიონს, სადაც შესაძლებელი იყო ეთნოკონფლიქტის გაღვივება, მაშასადამე, დესტაბილიზაციის შექმნა. მისი მონაყოლი იმდენად საინტერესო და მნიშვნელოვანი იყო, რომ ვთხოვე, წერილობით ჩამოეყალიბებია. მისი მოხსენებითი ბარათი შევუტანე ჩემს უშუალო ხელმძღვანელობას, რომელმაც არ მიიჩნია საჭიროდ ამ თემაზე ყურადღების გამახვილება და ლიტერულ საქმეებში ჩაკვრა მირჩია.
_ არ იტყვით, ვინ იყო?
_ საჭირო არ არის, რადგან არც ის კაცი, რომელმაც ასე გადაწყვიტა, არც კომიტეტის თავმჯდომარე ალექსი ინაური, რომელმაც 1988 წელს მოიკითხა ბატონ ოთარის ნაწერი, ცოცხლები აღარ არიან…
ამ დროს, ანუ 1988 წელს გააქტიურდნენ აფხაზი სეპარატისტები და ინაური, ბუნებრივია, საკითხის ისტორიით დაინტერესდა… მაგრამ დრო დაკარგული იყო და ბევრი რამ, რისი თავიდან აცილებაც შეიძლებოდა, უკვე ქრონიკული დაავადების სტადიაში იყო გადასული.
იყო ასეთი შეცდომები სხვაგანაც და დაიწყო ფერგანა, სუმგაითი, მთიანი ყარაბაღი, ბალტიისპირეთი…
კიდევ ერთხელ ცოლებისა და დემოკრატიის ურთიერთობაზე
_ წინა ინტერვიუში, თქვენ თქვით, რომ იმ ქვეყანაში, სადაც შეიხს 50 ცოლი ჰყავს, დემოკრატიაზე ლაპარაკი შეუძლებელია.
_ ახლაც იმავეს გავიმეორებ, მხოლოდ დავუმატებ, რომ ეს შესანიშნავად იციან იმათ, ვინც ამ ლოზუნგის ფრიალით შედის არაბულ სამყაროში, მუსლიმურ ქვეყნებში, ვითომ დასავლური წესრიგის, თანამედროვე ცივილიზაციის შეტანის კეთილშობილური მისიით, ფაქტობრივად კი, იქ თავიანთი გავლენის გასავრცელებლად იღვწიან.
_ ნეოკოლონიალიზმის ახალი ფორმაა?
_ დიახ, და ეს უკვე შუბლზე აწერიათ, ოღონდ ამ შუბლს უახლესი სამხედრო ტექნიკა და წერტილოვანი ავიადარტყმები ჰქვია.
პირდაპირ გეტყვით, რომ დემოკრატია ისეთ ქვეყნებში, როგორიცაა ერაყი, ავღანეთი და ა.შ., კარგა ხანს არ დამყარდება, თუმცა ისიც საკითხავია: საჭიროა კი? ცივილიზაცია მსოფლიოს ამ ქვეყნებში თავისი გზით ვითარდება, ბუნებრივი გზით და მისი ძალადობრივი შეცვლა კატასტროფის მომტანი იქნება.
ახლა ორმოცდაათი ცოლის შესახებ.
წლების წინ მე და ორი ჩვენი დიპლომატი მეუღლეებით ერაყელ შეიხს ვესტუმრეთ. დიდი პატივით მიგვიღო. დარბაზი ტრადიციულად ხალიჩებით, ბალიშებითა და მუთაქებით იყო გაწყობილი. აღმოსავლური ამბრის არაჩვეულებრივად სასიამოვნო სურნელება იფრქვეოდა. ისეთი სიმშვიდე იდგა, თითქოს შუა საუკუნეების განზომილებაში გადავინაცვლეთ. ჩვენი ქალბატონები ხალიჩებზე რომ მოთავსდნენ, ბუნებრივია, მუხლები გამოუჩნდათ, რაც ჩვეულებრივი იყო იმდროინდელ ევროპაში.
დაუყოვნებლივ შემოვიდა შეიხის სამი ხათუნი, სამი ცოლი, სამი უძვირფასესი თავსაფრით ხელში და მიაფარეს ეს თავსაფრები ჩვენების მუხლებს.
ჩვენი მასპინძელი შეიხი, რომელსაც წვერ-ულვაში ინით ჰქონდა შეღებილი, დიდი ყალიონით თრიაქს ეწეოდა და იღიმოდა.
მაგრამ მისი ირონიული ღიმილი მაშინ უნდა გენახათ, ჩვენ, დავალების შესაბამისად, ლაპარაკი რომ დავუწყეთ თანასწორობაზე, სოციალიზმის უპირატესობაზე, კომუნიზმზე, კაპიტალიზმზე, ადამიანის უფლებებზე და ა. შ.
სახეზე ეხატა, რომ (ბოდიშს გიხდით ამ სიტყვებისთვის) ძალიან ფეხებზე ეკიდა ეს «მაღალი მატერიები».
სამი თუ ოთხი საათი ვიყავით იმ ადამიანთან და ჩვენი თვალით ვხედავდით, როგორ ემსახურებოდა მას და მის სტუმრებს (ანუ _ ჩვენ) ცოლების, შვილების მთელი არმია _ თვლა არ ჰქონდა.
რა დემოკრატიაზე შეიძლებოდა იქ ლაპარაკი? მენტალიტეტი, რომელიც საუკუნეების განმავლობაში ჩამოყალიბდა, რასაც რელიგიამ შეუწყო ხელი, ასე ადვილად, ისტორიის ამ მოკლე პერიოდში ვერ შეიცვლება.
_ ორმოცდაათი ცოლი რომ გყავს, მართლა ვერ იფიქრებ დემოკრატიის სიკეთეებზე… ეს შეიხი _ კარგი, მაგრამ რიგითი ერაყელი?
_ იმას, გგონიათ, განსხვავებული მენტალიტეტი აქვს?! შეიხია მისი მარჩენალი, იმას ემსახურება და სხვანაირად ვერც წარმოუდგენია ცხოვრება, არსებობა საერთოდ.
_ თუმცა რას გეკითხებით, ავღანეთში რომ ვიყავი, ახალგაზრდული მოძრაობის ლიდერებმა ამიხსნეს, რომ ქაბულშიც კი და არა რომელიმე მიყრუებულ პროვინციაში, კომკავშირულის მსგავსი ქალთა ორგანიზაცია ვერ ჩამოაყალიბეს იმიტომ, რომ… ვერ შეძლეს ამ ორგანიზაციის წევრი გოგოების წევრობის დამადასტურებელი პირადობის მოწმობებით უზრუნველყოფა, რადგან წარმოუდგენელი შეიქმნა მათთვის ფოტოსურათების გადაღება: სახე ფარანჯით აქვთ დაფარული! კომიკური სიტუაციაა!
_ ხომ არ იყო სადამ ჰუსეინი შეიხი?
_ არა, რა თქმა უნდა. «ახალი ფორმაციის» კაცი იყო თავის დროზე, სამხედრო.
_ შექმნა ბაასის პარტია და ძალაუფლება ხელში აიღო, მაგრამ როგორც კი ხელისუფალი გახდა, შეიხად იქცა. და ამის მიზეზი კი ისაა, რომ მასაც, შეიხსაც და რიგით ერაყელსაც ერთნაირი მენტალიტეტი აქვთ. მთავარია, შესაძლებლობა მიეცეთ. ასეთი შესაძლებლობა კი დემოკრატიას არ მოაქვს. არც სოციალიზმი უნდათ, არც კაპიტალიზმი…
_ დემოკრატიის დამყარებისთვის ბრძოლა აღმოსავლეთში, გამოდის, ბლეფია. მაგრამ ქართველი ჯარისკაცები ტერორიზმის აღსაკვეთად თავს რომ სწირავენ ავღანეთში, ამას როგორ ახსნით?
_ ახსნაც არ სჭირდება. სამხედრო ძალით ტერორიზმს რომ ვერ მოერიენ, ხომ ნათელია. ძალის დაპირისპირება მხოლოდ გამღიზიანებელი ფაქტორია. ასე იყო, როცა საბჭოთა არმიის «შეზღუდული კონტინგენტი» შევიდა ავღანეთში; ახლაც ასეა, როცა იქ კოალიციის სამხედრო ნაწილები დგანან.
_ მაგრამ საბჭოთა კავშირმა გამოიყვანა თავისი შეიარაღებული ძალები…
_ ამერიკაც მიდის ამ დასკვნამდე, გამოვა კიდეც ავღანეთიდან, კოალიციის ქვეყნები, ნატოც… თუმცა ნატო ჩვენი ხელისუფლების მადლობელია, რადგან საქართველო, როგორც «ასპირანტი» ქვეყანა, სისტემატურად ზრდის თავისი ჯარის კონტინგენტს ავღანეთში.
აშკარა ამოვარდნაა რეალობიდან.
არის დაზვერვა საქართველოში?
_ ბატონო ანზორ, ერთი შეკითხვა აფხაზეთთან დაკავშირებით: დღეს თითქოს ყველაფერი ვიცით იმ მოვლენების თაობაზე, რომლებიც კონფლიქტის პერიოდში ვითარდებოდა, მაგრამ ვიცოდით კი ყველაფერი, რაც ომის დაწყებამდე ან ომის დროს ხდებოდა?
_ გულახდილად გითხრათ?
_ რა თქმა უნდა.
_ არაფერიც არ ვიცოდით.
_ ხუმრობთ?
_ სახუმარო თემა არ არის. 1992 წლის 2 მაისს დამიბარეს სახელმწიფო საბჭოში. შევედი ბატონ ედუარდ შევარდნაძესთან და მან მიუკიბავ-მოუკიბავად მითხრა, რომ ჩვენ _ სახელმწიფო უშიშროების თანამშრომლები წარსულში დავრჩით, რომ დადგა სხვა დრო და ამიტომ სახელმწიფო უშიშროების სამინისტრო აღარ იარსებებს, მის ნაცვლად იქმნება დაზვერვისა და ინფორმაციის სამსახური.
ვუპასუხე, რომ ამას ჩვენს თანამშრომლებს ვერ ვეტყოდი, ვთხოვე, თავად მოსულიყო ჩვენთან და გამოეცხადებია ეს გადაწყვეტილება საერთო კრების წინაშე.
ასეც მოხდა.
ათასამდე კაცი შეიკრიბა ჩვენს სხდომათა დარბაზში. სიტყვა მივეცი შევარდნაძეს და მან თქვა, რომ სახელმწიფო საბჭომ მიიღო ასეთი გადაწყვეტილება, რადგან ყოფილი «კაგებე» კომპრომენტირებულია ხალხის თვალში, საზოგადოებრივი აზრი მას აღიქვამს, როგორც საქართველოს დამოუკიდებლობის წინააღმდეგ მებრძოლ, თავისუფლების დამთრგუნველ სტრუქტურას და ამიტომ მისი არსებობა შეუთავსებელია დღევანდელ ვითარებასთან, დამოუკიდებელი საქართველოს სახელმწიფოებრიობასთან.
დაამთავრა სიტყვა შევარდნაძემ და იკითხა:
_ არის შეკითხვები?
დარბაზში ისეთი სიჩუმე იდგა, როგორც ამბობენ, ბუზის გაფრენას გაიგონებდით. ბუზისას _ ჰო, მაგრამ შეკითხვას _ არა. ხმა არავის ამოუღია.
_ რით ხსნით ამას? ყველაფერი გასაგები იყო, თუ შეკითხვებს აზრი არ ჰქონდა, რახან სახელმწიფო საბჭოს _ სიგუა, კიტოვანი, იოსელიანი, შევარდნაძე _ გადაწყვეტილება მიღებული ჰქონდა და არაფერი შეიცვლებოდა?
_ ეს სიჩუმე პროტესტის ნიშანი იყო…
_ აფხაზეთთან ამას რა კავშირი ჰქონდა?
_ პირდაპირი. მეორე დღეს ვლადისლავ არძინბამ, რომელიც წინა ხელისუფლების დროს აფხაზეთის უმაღლესი საბჭოს თავმჯდომარედ იყო არჩეული, დაიბარა ავტონომიური რესპუბლიკის სახელმწიფო უშიშროების მინისტრი ავთანდილ იოსელიანი და ჰკითხა:
_ მართალია, რომ თბილისში გააუქმეს უშიშროების სამინისტრო?
ავთომ, ცხადია, დადებითად უპასუხა.
_ მაშინ ჩათვალეთ, რომ თქვენც გათავისუფლებული ხართ.
ამ განცხადებას მოჰყვა ქართველი თანამშრომლების მასობრივი დათხოვნა აფხაზეთის სპეცსამსახურიდან. გაწყდა ყოველგვარი კავშირი ცენტრთან, დაიკარგა აფხაზეთიდან ინფორმაციის მიღების ის არხი, რომელიც წლების განმავლობაში მუშაობდა.
როგორ ვიცი, ახალ სტრუქტურას, რომელსაც ირაკლი ბათიაშვილი ჩაუდგა სათავეში, არც ერთი პატაკი არ მიუღია აფხაზეთიდან _ გამომგზავნი არავინ იყო.
_ ამიტომ არ ფლობდა თბილისი რეალურ ვითარებას, რომელიც აფხაზეთში ჩამოყალიბდა?
_ დიახ, ამიტომ.
_ ბატონო ანზორ, რახან დაზვერვაზე ჩამოვარდა საუბარი, ბარემ გკითხავთ: რამდენად ეფექტიანი შეიძლება იყოს საქართველოს დაზვერვის არ ვიცი რა სტრუქტურა, დღევანდელ ვითარებაში? გვყავს კი საერთოდ დაზვერვა?
_ გვყავს და თანამშრომლობს კიდეც აშშ ცენტრალურ სადაზვერვო სამმართველოსთან. ჩემი აზრით, ყველა მნიშვნელოვან ინფორმაციას, ანალიტიკურ მასალებს და ა.შ. იქიდან ვიღებთ.
_ მაგრამ ეს ხომ ნიშნავს, რომ სრულად ვართ დამოკიდებული ამერიკის დაზვერვაზე?
_ ნიშნავს.
_ დამოუკიდებლობა სად დაიკარგა?
_ (უპასუხო პაუზა).
_ ეს ნიშნავს, რომ ჩვენი ხელისუფლება, რომელსაც საორიენტაციო ინფორმაციას საკუთარი დაზვერვა უნდა აწვდიდეს, სრულად არის უცხო ქვეყნის დაზვერვის მონაცემებზე დამოკიდებული?
_ დიახ. მაგრამ სხვა საკითხია, კარგია ეს თუ ცუდი. ჩემი აზრით, უმჯობესია, საქმის კურსში იყო, ვიდრე არაფერი იცოდე.
_ მაგრამ ამით ხომ სხვისი გავლენის ქვეშ ვექცევით?
_ თუ უკრიტიკოდ მივიღებთ, საკუთარ ანალიზზე უარს ვიტყვით, მაშინ ასე იქნება. მაგრამ ვინ გვიშლის, ვიაზროვნოთ, ვიფიქროთ პროფესიულად?
_ ერთი უხერხული საკითხი: ჰყავს აგენტები აშშ–ის ცენტრალურ სადაზვერვო სამმართველოს საქართველოში? თქვენ როგორ გგონიათ?
_ მე მგონია, რომ შეუძლებელია არ ჰყავდეს. თანაც საქმეში ჩახედულ ავტორებთან წამიკითხავს, რომ აშშ-ის სპეცსამსახურების კადრების სამჭედლოა პრესტიჟული ჰარვარდის უნივერსიტეტი. საბჭოთა კავშირში ასეთად მიჩნეული იყო პატრის ლუმუმბას სახელობის ხალხთა მეგობრობის უნივერსიტეტი, რომელიც ძირითადად აფრიკის პროსოციალისტური ქვეყნების მომავალი ლიდერების ახალ თაობებს ზრდიდა.
ასე რომ, ახალი და უცხო აქ არაფერია. ჩვეულებრივი პრაქტიკაა.
_ ბატონო ანზორ, ერთი ხანია, რუსეთიდან შემოგზავნილ ამდენ ტერორისტს, ჯაშუშსა და აგენტს ჯგუფ–ჯგუფად ვიჭერთ, ადრე თუ გაგიშიფრავთ და დაგიპატიმრებიათ უცხო ქვეყნების დაზვერვის თანამშრომლები?
_ იყო შემთხვევები. ჩვენგან გაგზავნილ ინფორმაციაზე დაყრდნობით რუსეთში დააპატიმრეს.
_ იმდენი, რამდენსაც დღეს ვაპატიმრებთ?
_ რას ამბობთ, ეგრე სადაა?!. მახსენდება, პოლონეთში ვიყავი კოლეგებთან მიწვეული. უშიშროების პოლკოვნიკმა კარელ კრულმა, განყოფილების თუ სამმართველოს უფროსი იყო, დაიტრაბახა _ შარშან 170 აგენტი გავშიფრეთ და დავიჭირეთო.
მისი კაბინეტიდან რომ გამოვედით, პოლონელ კოლეგებს ვუთხარი, ცუდად არის-მეთქი თქვენი საქმე. გაუკვირდათ, რატომო?! 170 თუ გაშიფრეთ, ხუთჯერ მეტი გაუშიფრავი დაგრჩებოდათ და დაღუპულა თქვენი ქვეყანა და ეგ არის-მეთქი!..
(ძალიან გამჭვირვალე მინიშნებაა, იუმორის დიდი დოზით…).
მაინც საით და ვისთან ერთად?
_ საით და ვისთან ერთად? ეს შეკითხვა ხშირად ისმის დღევანდელ საქართველოში. პასუხებიც ხშირია და მრავალფეროვანი. თქვენ რას ფიქრობთ, ბატონო ანზორ?
_ რა თქმა უნდა, დემოკრატიისკენ და, რა თქმა უნდა, იმ ძალასთან ერთად, რომელიც რეალურად არის დემოკრატიის მატარებელი, რომელიც თავისი დოგმებით კი არ გვბორკავს, არამედ განსჯისა და კამათის, აზროვნების საშუალებას გვაძლევს, არ თრგუნავს პიროვნებას.
_ ეს _ ზოგადად, კერძოდ?
_ კერძოდ? (პაუზა) კერძოდ კი ისაა, რომ დადგე იქ, სადაც შენი საკუთარი აზრით მიხვალ, სადაც შენს «ფიქრს გაიზიარებენ», მოგისმენენ და თავიანთ სათქმელსაც გეტყვიან. აჟიოტაჟისა და მოდურობის წინააღმდეგი ვარ, რითაც დღეს ასე ატაცებულია ჩვენი საზოგადოება. ცალმხრივობის წინააღმდეგი ვარ.
«საქართველო და მსოფლიოში» დაიბეჭდა ბატონ ალექსანდრე ჭაჭიასთან ინტერვიუების ციკლი. სერიოზული ნაშრომია, მრავალმხრივ საყურადღებო. ბოლო პუბლიკაციაში ყურადღება მივაქციე მის მსჯელობას საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის გადაწყვეტის და ამასთან დაკავშირებულ ჩრდილოატლანტიკურ ბლოკში ჩვენს შესვლა–არშესვლის საკითხს. იგი წერს: «…პოლიტიკოსი, რომელიც მიზნად ნატოში შესვლას ისახავს, ვერასოდეს გაამთლიანებს საქართველოს, უფრო კი სხვა რეგიონებს დაკარგავს»…
ნატო საქართველოს არჩევანი არ არის. ნატო ის იძულებითი სიტუაციაა, რომელიც ისტორიის ამ ეტაპზე ჩვენ წინაშე დგას. «ვარშავის ხელშეკრულება», ოცი წელიწადია, არ არსებობს, სხვა ფორმალურ გაერთიანებებს ჯერჯერობით თავიანთი ცხოველუნარიანობა პრაქტიკულად არ დაუმტკიცებიათ, იდეების დონეზე არსებობს.
იცოცხლეთ, კარგია ნეიტრალიტეტი, მაგრამ არც ჩვენ გვაქვს საამისო რესურსი, არც მსოფლიო თანამეგობრობა არ განიხილავს ჩვენს ასეთ სტატუსს.
ერთადერთი რეალობაა ნატო. ნატო _ თავისთავად, თორემ ნატოში ჩვენს მიღებას რომ არავინ ჩქარობს, ფაქტია. დაპირებები არაფერს იძლევა, ვისგანაც გინდა მოდიოდეს.
_ ესე იგი, საით?
_ ამასთან დაკავშირებით ბატონი ჭაჭია თავის მოსაზრებას კი არ გვიკარნახებს, არამედ გამოთქვამს თავის კრიტიკულ პოზიციას იმ ლიდერებზე, რომლებიც «ნატოში შესვლას მიზნად ისახავენ», და დანარჩენზე თქვენ იფიქრეთო.
_ ჩვენ ვიფიქროთ?
_ ვიფიქროთ და ავირჩიოთ: ხომ ესაა დემოკრატიის ერთ-ერთი პრინციპი? ამიტომაა საერთო აზრი, რომ საქართველოში უნდა გაიმართოს საყოველთაო, სამართლიანი, გამჭვირვალე არჩევნები, რომლის შედეგები ხალხმა უნდა აღიაროს და მიიღოს.
ბარემ აქვე ვიტყვი, რომ ალექსანდრე ჭაჭიას ეს ციკლი კრიტიკული ანალიტიკით არის გამორჩეული, მაგრამ მისი პირდაპირობა, შენიშვნები თვითმიზანი კი არ არის, არამედ ერთგვარი ლაკმუსის ქაღალდია, გნებავთ, ორიენტირი და მიმართულია ბრმადმიმნდობლობის წინააღმდეგ, გასათვალისწინებელია უშეცდომო ნაბიჯების გადასადგმელად.
ესაუბრა
არმაზ სანებლიძე
