ჯერ კიდევ 1991 წელს ისრაელიდან ჩამოსულმა «ბიზნესმენებად» წოდებულმა ორმა ბანდიტმა _ ფუქსმა და ფრენკელმა საქართველოს მაშინდელი პრეზიდენტის, გამსახურდიას დაშინებითა და მუქარით მოახერხეს, ხელში ჩაეგდოთ ქვეყნის ბუნებრივი რესურსებით ერთპიროვნულად და სამუდამოდ (!) სარგებლობის უფლება. ხელშეკრულება, აგრეთვე, ითვალისწინებდა ყველა არსებული და მომავალი მილსადენის ხელმძღვანელობას, ნახშირწყალბადების მონოპოლიურ გადამუშავებას და ამ საქმიანობიდან დაუბეგრავად 100 პროცენტის შემოსავლის მიღებას.
2007 წლიდან ისრაელის სამხედრო ავანტიურებში ჩართულ სააკაშვილს არ შეეძლო ამ საკითხის წამოწევა, მაგრამ მას შემდეგ, რაც ისრაელმა იგი კატასტროფულ მდგომარეობაში მიატოვა, მან არაერთხელ დასვა საკითხი, რომ ებრაელებმა რაიმე მაინც უნდა დათმონ საკუთარი შემოსავლებიდან. პასუხად მხოლოდ დაცინვა მიიღო. მაშინ სააკაშვილმა საქმე საერთაშორისო სასამართლოს გადასცა, თითქოს არ ესმოდა, რომ ყველა საერთაშორისო ორგანოს ებრაელები აკონტროლებენ. სასამართლომ არა მარტო გაამართლა ფუქსი და ფრენკელი, არამედ საქართველოს მათ სასარგებლოდ 100 მილიონი დოლარი დააკისრა!
მაშინ საქართველოს მთავრობამ დამატებითი მტკიცებულებები წარუდგინა სააპელაციო სასამართლოს ამ ბიზნესმენების არაკეთილსინდისიერების, მათი მხრიდან შანტაჟისა და კრიმინალური მეთოდების შესახებ. ისრაელის დაზვერვის მეშვეობით ფუქსმა და ფრენკელმა მოიპოვეს აპელაციის საიდუმლო ფაილი და მის მიხედვით კონტრზომები დაგეგმეს. ისინი შეუთანხმდნენ ფინანსთა მინისტრის მოადგილე ხარაიძეს, რომ იგი 7 მილიონი დოლარის სანაცვლოდ სასამართლოზე მათ სასარგებლოდ გამოვიდოდა. ხარაიძემ ამის შესახებ ქართულ პოლიციას აცნობა. შეხვედრა სტამბოლში გაიმართა და როგორც ქართული, ისე რუსული სპეცსამსახურების ფარული კამერებით ჩაიწერა. შემდგომ ეს თაღლითები დააპატიმრეს.
ისრაელის ხელისუფლებამ მაშინვე მოითხოვა ამ ორი ბანდიტის გათავისუფლება. გადაიდო რამდენიმე მაღალი დონის ვიზიტი. მუქარები ისრაელიდან არ წყდებოდა. თუ წიაღისეული ამ ორი აფერისტის ხელში იყო ჩავარდნილი, მიწის ზემოთ რაც დარჩა, ის ისრაელის თაღლითურმა სამშენებლო კომპანიებმა მიისაკუთრეს. გადასახადის გადაუხდელობის გამო საქართველომ 2010 წლის აგვისტოში ისრაელის ფირმა Ashtrom Internacional- ის საქმიანობა შეაჩერა. როცა ნოემბერში თბილისის სასამართლომ კნესეტის ექს-დეპუტატ ეფრაიმ გურისა და ბიზნესმენ აბრამ ნონიკაშვილის მიმართ გამამტყუნებელი განაჩენი გამოიტანა, სააკაშვილს ისრაელიდან დაურეკეს და გააფრთხილეს, რომ მეორე დღემდე შეიძლება აღარც ეცოცხლა.
თუმცა თუ ვინმეს ჰგონია, რომ ამ ყველაფრის შემდეგ საქართველო ისრაელისგან გათავისუფლდა, ცდება. ისრაელის პოლიტიკური და ეკონომიკური ექსპანსია საქართველოში გრძელდება. 2011 წელს კნესეტის ყოფილმა დეპუტატმა შმუელ ფლატო-შარონმა თავის გიგანტურ ფერმაში საქართველოში ხელისუფლებისგან ხილისა და ბოსტნეულის მოყვანის უფლება მიიღო. ისრაელში მას ეს ბიზნესი 50 მილიონი დოლარი დაუჯდებოდა, საქართველოში კი _ 90 პროცენტით ნაკლები. გარდა ამისა, მას ეკუთვნის ელექტროსადგური და ელიტური საცხოვრებელი კომპლექსი. 2008 წელს ერეზ პილცთან ერთად მან 60 მილიონი დოლარი ჩადო თბილისის გარეუბნებში სამი ცათამბჯენის აშენებაში.
2011 წელს ისრაელის მხრიდან აფხაზეთთან 2009 წლამდე «გაყინული» მოლაპარაკებების აქტივიზაცია მოხდა. როგორც ირკვევა, 2008 წელსაც, სააკაშვილის ზურგს უკან ეს მოლაპარაკებები გრძელდებოდა, რაც კიდევ ერთხელ ნათელს ხდის, რომ არ არსებობს ისრაელზე უფრო უპირო პარტნიორი. 2002 წლიდან ისრაელი თავის ემისრებს გზავნიდა აფხაზეთში და საქართველოსგან მისი გამოყოფის წახალისებას ეწეოდა. ასე, ისრაელი ერთი ხელით სააკაშვილს დაკარგული რეგიონების დაბრუნებაში დახმარებას ჰპირდებოდა, მეორით კი ამ რეგიონებს აიარაღებდა.
თუ 2002 წლიდან ისრაელი აფხაზეთში უცნობ სამხედრო სპეციალისტებსა და მოსადის აგენტებს გზავნიდა, 2003-2004 წლებიდან იქ ჩასვლა უკვე ოფიციალურმა დელეგაციებმა იწყეს. ამავე დროს ისრაელი სააკაშვილს არწმუნებდა, რომ საკუთარი აგენტების მეშვეობით ყველაფერს იღონებდა, რათა აფხაზეთი საქართველოს შემადგენლობაში დაბრუნებულიყო, ხოლო აფხაზურ მხარეს საპირისპიროს ჰპირდებოდა.
2004 წლის ივლისში იქ ისრაელის ელჩი რივკა კოენი ჩავიდა, მასთან ერთად იყვნენ ებრაელთა მსოფლიო სააგენტო «სოხნუთის» ხელმძღვანელი საქართველოსა და სომხეთში, დოვ პიკულინი, «ჯოინთის» წარმომადგენელი სამხრეთ კავკასიაში, მეირ ზიგოვი და სხვ. აფხაზეთის ყოფილმა ვიცე–პრეზიდენტმა ვალერი არშბამ მაშინ განაცხადა: «ვიმედოვნებ, რომ სწორედ ისრაელი დაგვეხმარება საქართველოსგან დამოუკიდებლობის მოპოვებაში და პირველები სწორედ თქვენ გვაღიარებთ». 2008 წლის აგვისტოს შემდეგ აფხაზეთის საგარეო საქმეთა მინისტრმა სერგეი შამბამ ისრაელის წარმომადგენლებს ასე მიმართა: «თქვენ ჩვენი იმედი ხართ. ისრაელთან ურთიერთობების განვითარება ყველაზე პერსპექტიული და პოზიტიურია, რასაც ვხედავ».
2009 წელს «კერძო» ვიზიტებით აფხაზეთში ჩადიოდნენ ისრაელ ზივი (Global CST-ის ხელმძღვანელი), მოსადის ხელმძღვანელები, ე. წ. ევრაზიული ებრაული კონგრესის წარმომადგენლები, დიპლომატი ბენ ცვი (ალიკ ფაინბოიმი) და სხვა მრავალი.
2010 წელს აფხაზეთში 17 ბიზნესმენმა ამოჰყო თავი მოსადთან დაკავშირებული მეწარმეების – მარკ ბურლოსა და ელი იუდას მეთაურობით, რომლებიც შემდეგ მაქოსავით მიმოდიოდნენ სოხუმსა და თელ-ავივს შორის. რეგულარული შეხვედრები სერგეი შამბასა და მთავრობის აპარატის უფროსთან სწავლების, პროპაგანდის, საიდუმლო გეგმებისა და სამხედრო-პოლიტიკური სტრატეგიის შემუშავების ნიშნით მიმდინარეობდა. სანაცვლოდ კი ისრაელს საშუალება უნდა მისცემოდა, აფხაზეთისთვის წამგებიანი პირობებით შესულიყო ბიზნესის, სოფლის მეურნეობის, მშენებლობის, წიაღისეულის მოპოვების და მედიცინის სფეროებში. საფიქრებელია, რომ ამ ყველაფრისთვის ისინი აფხაზ ლიდერებს კარგად უხდიდნენ.
2010 წლის ივლისში აფხაზეთის დელეგაცია ვიცე-პრემიერ დაურ თარბას ხელმძღვანელობით უკვე მეტროპოლიაში – ისრაელში მიემგზავრება. რაზე მოილაპარაკეს და შეთანხმდნენ, უცნობია. შემთხვევითი არ უნდა იყოს, რომ ამ ვიზიტის დეტალები არ გახმაურებულა.
უკვე 2011 წლის აპრილში მტაცებლური საჯაშუშო ფირმა Global CST -ი თავისი წარმომადგენლების პირველ ჯგუფს გზავნის აფხაზეთში. ეს ფირმა საკუთარ თავს წარმოაჩენს, როგორც შეიარაღებისა და დაქირავებულ მებრძოლთა, დაზვერვის, ელექტრონული თვალთვალის, თავდაცვისა და უსაფრთხოების სფეროში მომსახურების მიმწოდებელს. საინტერესოა, რომ ისრაელის ყველა ორგანიზაცია საკუთარ თავს «გლობალურს» უწოდებს, რაც მართლაც გლობალური მასშტაბის უზომო ამბიციებსა და ძალაუფლებისკენ სწრაფვას ასახავს! კონფიდენციალური წყაროების მიხედვით, თვით პრემიერ-მინისტრი ნეთანიაჰუ დაკავშირებულია ამ ფირმასა და მის ხელმძღვანელობასთან. აფხაზეთში ჩასულ ჯგუფში ნეთანიაჰუს პირადი სამხედრო მდივანი მეირ კლიფი იყო, რომელიც Global CST -ის გენერალური დირექტორის პოსტს იკავებდა.
ისრაელ ზივი მსოფლიოს ერთ-ერთი მთავარი სამხედრო დამნაშავეა. გაეროს რამდენიმე კომისიამ, უამრავმა სახელმწიფომ, თვით ბრიტანეთისა და აშშ-ის სამთავრობო კომისიებმა იგი დამნაშავედ ცნეს. გენერალი ზივი «კოლექტიური სასჯელის» მომხრეა. თუ ისრაელ აგრესორს მცირედი წინააღმდეგობაც კი ხვდება, ზივი ანადგურებს მშვიდობიან მოსახლეობას მთელ რაიონში, სადაც ერთი ჯარისკაცი მაინც აღმოჩნდება. თუ ისრაელი დაქირავებულები რომელიმე დიქტატორული რეჟიმის, ან ნარკომაფიის ბანდიტების, ან თუნდაც აჯანყებული სეპარატისტების მხარდასაჭერად იბრძვიან, ისინი სწორედ გენერალ ზივის ტაქტიკას იყენებენ.
ფრანგული წყაროების მიხედვით, ისრაელ ზივი ასრულებდა საკვანძო როლს 2006 წელს ლიბანში ჩადენილ სამხედრო დანაშაულებში. სწორედ მან გასცა დაბომბვის ბრძანება, რის შედეგად 1187 მშვიდობიანი მოქალაქე დაიღუპა, 15 ათასი სახლი დაინგრა, ხოლო მილიონი ლიბანელი ლტოლვილად იქცა. 2007 წელს გენერალი ზივი იარაღს აწოდებდა კონგოს, ჩადს, სუდანსა და სომალის. თითო დაქირავებულისთვის იგი 900-დან 1300 დოლარს იღებდა, დაქირავებულებს კი 30-დან 50-მდე დოლარს უხდიდა. ამ სისხლიან ბიზნესში ისრაელის სამი პრემიერ-მინისტრი იყო ჩართული: ეჰუდ ბარაკი, ეჰუდ ოლმერტი და ბენიამინ ნეთანიაჰუ. 2008 წელს ზივის ფირმა უკვე სამხრეთ ოსეთში გამოჩნდა. მის მიერ დაქირავებული მებრძოლები რუს სამხედროებს ებრძოდნენ.
ისრაელის ამ ფირმამ სამხედრო დანაშაულები ჩაიდინა ნიგერიაში, ალჟირში, ზამბიაში, სომალიში, ეთიოპიაში, სერბიაში, ჩინეთში, ინდოეთში, კოლუმბიაში, ჩილეში და სხვა მრავალ ქვეყანაში. აი, ასეთი ფირმა შევიდა აფხაზეთში. მხოლოდ ის, რომ მკვლელები და ყაჩაღები «სოციალურ სფეროში» შეიჭრნენ, უკვე ეჭვს ბადებს. ცნობილია, რომ ისრაელი აფხაზეთს შეიარაღებას მიაწვდის, მაგრამ კონკრეტულად რას – უცნობია. კიდევ უფრო უცნაურია ის, რომ ისრაელის მხარე საკუთარ თავზე ტურიზმის, სასარგებლო წიაღისეულის (ქვანახშირის, ტყვიის, თუთიის, მოლიბდენის, ბარიტის, ვერცხლის, ნიკელისა და სპილენძის) მოპოვებაზე კონტროლს იღებს. არც სოფლის მეურნეობაა დავიწყებული.
პარალელულად ისრაელის წარმომადგენლები ხვდებიან დევნილობაში მყოფ აფხაზურ მთავრობას და საკონსულტაციო და სამხედრო დახმარებას ჰპირდებიან, შემდეგ ამ მოლაპარაკებებს წყვეტენ და აფხაზეთში არსებულ გასამხედროებულ ჯგუფთან იჭერენ საქმეს, რომლის მიზანი «რუსული ოკუპაციის შეწყვეტა» და საქართველოსთვის აფხაზეთის დაბრუნებაა.
ამავე დროს ისრაელის «უსაფრთხოების» რამდენიმე ფირმა (S.Sistems, Elbit Sistems, Global CST), აგრეთვე, ისრაელის აგენტები თურქეთში, ჩეჩნეთსა და დაღესტანში ორგანიზაციას უწევენ მძლავრი დაღესტნური იატაკქვეშა მოძრაობის შექმნას რუსეთთან და საქართველოსთან საბრძოლველად. სეპარატისტებს აფხაზეთის, ჩეჩნეთის, თურქეთისა და აზერბაიჯანის ტერიტორიაზე განლაგებულ ბანაკებში ებრაელი ინსტრუქტორები წვრთნიან. 2012 წლის იანვრისთვის გაწვრთნილი ისლამური ექსტრემისტების უმრავლესობა დაღესტანში დაბრუნდა, სადაც მათ წინაშე «ძირძველი დაღესტნური» მიწის დაბრუნების ამოცანა დააყენეს. ეს მიწები დღეს საქართველოს შემადგენლობაშია. ებრაელები ყოველთვის დაუჭერენ მხარს ნებისმიერს – ქრისტიანის წინააღმდეგ. ასე იყო კოსოვოშიც და ოსეთშიც.
იოსებ ზაალიშვილი 2011 წლის 28 სექტემბერს წერდა, რომ ბევრი მუსლიმი მოჯაჰედობამდე თურქეთმა მიიყვანა, რომელიც ყოველთვის უჭერდა მხარს ჯიჰადს კავკასიაში. გარდა წვრთნისა და ტრენინგისა თურქეთში, რის შემდეგაც «ისლამის მეომრები» დაღესტანსა და ჩეჩნეთში არსებულ შეიარაღებულ რაზმებს უერთდებიან, დაჭრის შემთხვევაში ისინი კვლავ თურქეთში ბრუნდებიან, სადაც მათ უფასოდ მკურნალობენ და პოლიტიკურ თავშესაფარსაც აძლევენ. სხვა ავტორი, არმაჯანიანი წერს, რომ თურქეთსა და ისრაელს შორის წინააღმდეგობების მიუხედავად, ისინი მჭიდროდ თანამშრომლობენ მუსლიმი ექსტრემისტების დაფინანსების, შეიარაღებისა და ჩრდილოეთ კავკასიაში გაგზავნის საქმეში. განსხვავება მხოლოდ იმაშია, რომ თურქეთი მოჯაჰედებს რუსეთის წინააღმდეგ უჭერს მხარს, ხოლო ისრაელი, _ პირველ რიგში, ოსების, ქართველებისა და სომხების წინააღმდეგ. ამ მიზნით იგი საკუთარ ფარულ გავლენას იყენებს ისლამის იდეოლოგებსა და საველე მეთაურებზე და ჩააგონებს მათ, რომ საქართველოს საკუთარი «ძირძველი» მიწები წაართვან. ამიტომ მათ საკუთარი იარაღი არა რუსეთის, არამედ საქართველოს წინააღმდეგ უნდა მიმართონ.
ისრაელისთვის ამ ეტაპზე რუსეთთან დაპირისპირება სულაც არ არის საჭირო; რუსეთმა მას საკუთარი ბაზარი, ტერიტორიები, ბუნებრივი რესურსები გაუხსნა. 2-3 წელიწადში ისრაელი კავკასიის კურორტებს, მრეწველობას, ტელეკომუნიკაციებს და წყალმომარაგებას, სოფლის მეურნეობას, ვაჭრობასა და ფინანსებს დაეუფლება.
სამაგიეროდ, თუ დღეს მუსლიმი ექსტრემისტების მეშვეობით დაღესტნის ტერიტორიიდან საქართველოს წინააღმდეგ შეიარაღებული კონფლიქტის პროვოცირება მოხერხდება, ასეთ შემთხვევაში ეჭვიან და პარანოიდალურ სააკაშვილს ვერავინ დაარწმუნებს, რომ კონფლიქტი კრემლის მითითების გარეშე დაიწყო. ამ გზით ისრაელი რუსეთსა და ირანსაც დააპირისპირებს (ირანი ხომ ბოლო ხანს სულ უფრო უახლოვდება საქართველოს). კიდევ ერთი, არანაკლებ მნიშვნელოვანი მოტივი ისიც არის, რომ სააკაშვილზე და სამხრეთ ოსეთისა და აფხაზეთის ლიდერებზე ზეწოლის მოხდენის საშუალება გაჩნდება, რათა ისრაელთან კიდევ უფრო მჭიდრო თანამშრომლობაზე წავიდნენ.
საამისოდ კი ყველა პირობაა შექმნილი, რადგან საქართველოშიც და ჩრდილოეთ კავკასიაშიც ისრაელმა, კარგა ხანია, საკუთარი «გუბერნატორები» დანიშნა. უპრინციპო აფხაზები კი ისევე წაიტეხენ კისერს, როგორც ისრაელს მინდობილ სააკაშვილს დაეხმარა.
