კავკასია, როგორც ისრაელის ტერიტორიის ნაწილი
ისრაელი სხვებს ადანაშაულებს «ტერორიზმში», თავად კი ათეულობით წლის განმავლობაში მსოფლიოს ყველა ქვეყნის ტერიტორიაზე დივერსიულ-ტერორისტულ აქციებს ახორციელებს. მხოლოდ ირანის ტერიტორიაზე ისრაელმა ასობით ტერორისტული აქტი განახორციელა. 2012 წლის დასაწყისში კიდევ ერთი ბოროტება ჩაიდინეს:
«ირანი ისრაელს მორიგი ატომური ფიზიკოსის განადგურებაში ადანაშაულებს.
ირანელი მეცნიერი მუსტაფა ახმად რაშენი, რომელიც ქალაქ ნატანზის ატომური ობიექტის დეპარტამენტის უფროსად მუშაობდა, დღეს დილით ააფეთქეს უნივერსიტეტის კამპუსის მახლობლად, თეირანის ჩრდილოეთ ნაწილში.
ადგილობრივი მედიის ინფორმაციით, ნიღბიანი მოტოციკლისტი მეცნიერის მანქანას მიუახლოვდა და მის სახურავზე ასაფეთქებელი ნივთიერება დაამაგრა. როგორც კი მოტოციკლისტი ადგილს მოსწყდა და მანქანას დაშორდა, მძლავრი აფეთქება მოხდა.
თავად მეცნიერის გარდა, რომელიც თეირანის ტექნიკური უნივერსიტეტის ფიზიკის პროფესორი იყო, დაიღუპა იქვე მყოფი უცნობი მამაკაციც. ახლოს მდგომ მანქანაში მყოფმა მამაკაცმა მძიმე ჭრილობები მიიღო.
მკვლელობა იმ ტერაქტის ორ წლისთავზე მოხდა, რომელსაც 2010 წლის 11 იანვარს კიდევ ერთი ირანელი ატომური ფიზიკოსი მაჯიდ შაჰრიარი ემსხვერპლა. იმავე დროს მოხდა თავდასხმა ატომური ფიზიკის ცნობილ მკვლევარ ფერეიდუნ აბასიზე. იგი დაიჭრა, მაგრამ გადარჩა. ორივე შემთხვევაში საქმეში ფიგურირებდა მოტოციკლისტი, რომელიც მანქანის სახურავზე ასაფეთქებელ ნივთიერებას ამაგრებდა. 2010 წლის იანვარში, აგრეთვე, განხორციელდა თავდასხმა მესამე მეცნიერზე – ალი მოჰამადიზე. ის მანქანასთან დანაღმული მოტოციკლი აფეთქდა (Orbita.co.il 11.01.2012).მსოფლიო მედიის უმრავლესობა თანხმდება, რომ ეს ტერაქტები მოსადის მოწყობილია.
ჯერ კიდევ 2010 წლის აპრილში ირანის პარლამენტმა მოისმინა მოხსენება ისრაელის მიერ სამხრეთ კავკასიის ქვეყნების საკუთარ კოლონიებად ქცევის შესახებ. უფრო ადრე, 2009 წლის მაისში, ბაქოში ისრაელის პრეზიდენტ შიმონ პერესის ვიზიტის საპასუხოდ (რომლის დროსაც სამხედრო და ეკონომიკურ ხელშეკრულებებს მოეწერა ხელი) ირანის გენშტაბის უფროსმა ჰასან ფირუზაბადიმ აზერბაიჯანი მოსალოდნელი შედეგების შესახებ გააფრთხილა და ისრაელის საკონსულოს დახურვისკენ მოუწოდა. ირანი, სადაც მოსახლეობის მესამედი (30 მილიონზე მეტი ადამიანი) აზერბაიჯანელია (3-ჯერ მეტი, ვიდრე თავად აზერბაიჯანში), ამის გამო მოწყვლადია. მაგრამ აზერბაიჯანიც სწორედ ამ მიზეზითაა მოწყვლადი. ირანელები სამართლიანად მიიჩნევენ თავს ბერძნებისა და სომხების ნათესავებად, ეს კი რეგიონში დაძაბულობას აძლიერებს.
მიუხედავად ამისა, 2004 წელს ორივე მხარეს თბილი და მეგობრული ურთიერთობა აკავშირებდა. იგივე ხაზი განაგრძო მაჰმუდ ახმადინეჯადმაც და 2006 და 2007 წლებში ბაქოში ვიზიტითაც იმყოფებოდა. 2008 წელს აზერბაიჯანში ისრაელის აგრესიულმა შესვლამ ირანისა და აზერბაიჯანის მეგობრობას ბოლო მოუღო. სიტუაცია განსაკუთრებით გამწვავდა 2011 წელს, როცა ისრაელმა ბაქოსთან «ანტიირანულ» სამხედრო შეთანხმებას მოაწერა ხელი.
2009 წლის მაისიდან ირანული გაზი სომხეთს გაზსადენით «ირანი-სომხეთი» შემცირებული ფასით მიეწოდება. შენდება ნავთობსადენი («ირანი-სომხეთი») «თებრიზ-ერასხი», რკინიგზა «თეირანი-ერევანი» (შეთანხმებას ხელი 2009 წლის აპრილში მოეწერა).
თეირანსა და თბილისს შორისაც თბილი, მეგობრული ურთიერთობა იყო, ვიდრე ისრაელი საბოლოოდ დაიმორჩილებდა საქართველოს. სააკაშვილის რეჟიმსა და თეირანს შორის ურთიერთობა საბოლოოდ გაცივდა მას შემდეგ, რაც ქართულმა სპეცნაზმა, ისრაელის თხოვნით, ირანის ოფიციალური პირი გაიტაცა და, აგრეთვე, დასავლეთ საქართველოში ისრაელის ორი სამხედრო აეროდრომი აშენდა, საიდანაც ისრაელის თვითმფრინავებს ირანზე ბომბების დაშენა შეუძლია.
2008 წლის შემდეგ საქართველოსა და ირანის ურთიერთობების აღდგენა დაიწყო, მაგრამ ისინი ძველ ნიშნულს ვეღარ დაუბრუნდება, რადგან ისრაელის ნესტარი (პოლიტიკური, ფინანსური, ეკონომიკური) საქართველოს გულშია ჩარჩენილი. ადვილია ისრაელის მიღება, მაგრამ მოშორებაა შეუძლებელი!
მიუხედავად იმისა, რომ თურქეთი ნატოს წევრია და ვალდებულია, მხარი დაუჭიროს ამერიკის შეერთებულ შტატებსა და ისრაელს (რომლებიც ბრიტანეთთან ერთად ნატოს პატრონები არიან), ანკარასა და თეირანს შორის ურთიერთობა საკმაოდ მეგობრულია. თურქეთს არაერთხელ აღუნიშნავს, რომ ანტიირანულ და ანტირუსულ «ბაქო-ჯეიჰან-აშკელონის» ნავთობპროექტი გარედან იყო თავსმოხვეული.
რუსეთის წინააღმდეგ მიმართული ამ პროექტის ძირითადი ინიციატორები და დამფინანსებლებია (თითქმის მონოპოლისტები) ისრაელი და როტშილდის «ბრითიშ პეტროლეუმი» (ისიც ისრაელისაა). ვარაუდობენ, რომ აზერბაიჯანსა და საქართველოში ჩადებული თანხა მალე ასეულობით მილიარდ დოლარად იქცევა. ეს პროექტი ბაქოს ნავთობის ტრანსპორტირებას ითვალისწინებს საქართველოსა და თურქეთის გავლით აშკელონამდე და აშდოდამდე, აგრეთვე, ისრაელის პორტამდე წითელ ზღვაზე და კურორტ ეილატამდე, საიდანაც ებრაელები ნავთობს აზიის ქვეყნებს მიჰყიდიან. ამ ნავთობსადენს «ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანის» სახელით იცნობენ.
საქართველო, რომელსაც მილიარდობით დოლარი შეეძლო მიეღო ნავთობის ტრანზიტისგან, ვერაფერსაც ვერ მიიღებს, რადგან ყველა კვანძის, სისტემისა და აქციის მფლობელები ისრაელი და პირადად სააკაშვილი არიან.
მწერალმა და მკვლევარმა, ეროვნებით ებრაელმა ლევ გუნინმა სიონიზმის კვლევას უამრავი ნაშრომი მიუძღვნა. მას, წარმოშობის მიუხედავად, ზოგი ანტისემიტს ეძახის, ზოგი _ იუდეველთა მოღალატეს, სინამდვილეში კი იგი ებრაელი ხალხის (და არა მარტო), მისი თვითმყოფადობის გადარჩენაზე ფიქრობს. იგი არ შეიძლება იყოს და არც არის ანტისემიტი, ანტისიონისტი კი ნამდვილად არის, რადგან მიაჩნია, რომ სიონიზმის პრაქტიკა ებრაელი ხალხის ინტერესებს ეწინააღმდეგება. ქართველი მკითხველისთვის კი უთუოდ საინტერესო იქნება ის ინფორმაცია, რომელიც საქართველოს, 2008 წლის ომს და დღევანდელი ქართული ყოფის პარადოქსებს ხსნის. «საქართველო და მსოფლიო» გთავაზობთ მისი ნაშრომის თარგმანს, რომელიც გაგრძელებებით იბეჭდება.
2008 წლის 9 აგვისტოს ჟურნალმა globalresearch.ca-მ გადაბეჭდა ოტავის უნივერსიტეტის ეკონომიკის პროფესორის, გლობალიზაციის კვლევის ცენტრის დირექტორის, მიხეილ ხოდუსოვსკის სტატია «The War on lebanon and the Battle for Oil» («ომი ლიბანში და ბრძოლა ნავთობისათვის»). ეს სტატია 2006 წლის 26 ივლისს გამოქვეყნდა.
რა კავშირია ლიბანის დაბომბვასა და მსოფლიოში სიდიდით მეორე სტრატეგიული ნავთობსადენის საზეიმო გახსნას შორის? იმ ნავთობსადენისა, რომელმაც დღეში მილიონ ბარელზე მეტი ნავთობი უნდა გადაქაჩოს ისრაელისა და დასავლეთ ევროპის ბაზრებზე?
ხოდუსოვსკი ხაზს უსვამს, რომ ნავთობსადენის გახსნამ პრაქტიკულად «შეუმჩნევლად», პრესაში გაშუქების გარეშე ჩაიარა. ისრაელის გაზსადენმა ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანი 2006 წლის 13 ივლისს კასპიის ზღვა აღმოსავლეთ ხმელთაშუა ზღვისპირეთს შეუერთა, რაც ლიბანის ბარბაროსულ დაბომბვას ზუსტად დაემთხვა.
ისრაელის მიერ ლიბანის დაბომბვამდე ერთი დღით ადრე ხსენებული ნავთობსადენის უმსხვილესი აქციონერები და პარტნიორები, რამდენიმე სახელმწიფოს მეთაურის ჩათვლით (პირველ რიგში, მხედველობაში გვყავს სააკაშვილი, ბრაუნი და ოლმერტი) და თავად სანავთობო კომპანიის დირექტორები კონფერენციისა და ზეიმისთვის თურქეთში, ჯეიჰანში, შეიკრიბნენ.
გაზსადენის საზეიმო გახსნაზე ისრაელის, ბრიტანეთისა და ამერიკის შეერთებული შტატების ოფიციალური პირები დომინირებდნენ, აგრეთვე, ბრიტანეთის (როტშილდის) ნავთობკომპანია British Petroleum-ის წარმომადგენლები, რომლებიც ისრაელის უმაღლესი თანამდებობის პირებთან ხელკავით მოსიარულე ნახეს. კერძოდ, ისეთებთან, როგორიცაა ენერგიისა და ინფრასტრუქტურის მინისტრი ბენიამინ ბენ-ელიაზარი. აღვნიშნავთ, რომ თუ გაზსადენის გახსნისთვის ნავთობის კონსორციუმის ლიდერი ბრიტანული ნავთობკომპანია იყო, რომელსაც Chevron, Conoco-Phillips, France Total, Italy ENI მოსდევდნენ, 2007 წლისთვის ისრაელი უკვე პირველ ადგილზე გადის (თუ მხედველობაში ვიქონიებთ ისრაელისა და ებრაელების გავლენას ყველა ჩამოთვლილ კომპანიაში და აქციათა საკონტროლო პაკეტებს). ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანის ნავთობსადენი განზრახ გაიყვანეს რუსეთის ტერიტორიის გვერდის ავლით, ისრაელისა და აშშ-ის «პროტექტორატების» _ აზერბაიჯანისა და საქართველოს ტერიტორიებზე.
თუმცა მთავარი, რაც ჩვენ გვაინტერესებს ხოდუსოვსკის სტატიაში, ის არის, რომ საქართველომ (როგორც აზერბაიჯანმა) ისრაელთან ხანგრძლივ სამხედრო ხელშეკრულებას მოაწერა ხელი («Moreover, both Azerbaijan and Georgia have longsstanding military cooperation agreements with Israel.). ისრაელი ხომ ფსონს აზერბაიჯანის ნავთობზე ჩამოვიდა, რომლიდანაც 20%-ის მიღებას და მის გაყიდვას აპირებს.
ისრაელის მორიგ თავდასხმაში ლიბანზე 2006 წელს ხოდუსოვსკი გულდასმით დაგეგმილ და გლობალურად კოორდინირებული (აშშ-თან თანამშრომლობით) სტრატეგიული პროექტის ნაწილს ხედავს ლიბიის, სირიისა და ირანის მიმართულებით ომის შემდგომი გაფართოების პესპექტივით (თუ გამოვა, _ ბლიცკრიგით ლიბანის დაჩოქება, თუ არა _ უახლოეს მომავალში ამის გაკეთება). ეს ომები პირდაპირ არის დაკავშირებული სტრატეგიულ ნავთობის საბადოებთან და ნავთობსადენებთან. მათ მხარს უჭერენ დასავლეთის გიგანტური ნავთობკომპანიები, რომელთაგან თითოეული ბარბაროსული, უმოწყალო და სასტიკი «სახელმწიფოა სახელმწიფოში», საკუთარი არმიით, დაზვერვით, თავზეხელაღებული ბოევიკებით, კომანდოსებით, მონებით და ა. შ. მათ უზარმაზარი თანხები ჩადეს და კვლავაც დებენ და «ნავთობის დერეფნების»კონტროლისკენ ისწრაფვიან. სწორედ ეს სტრატეგიული მიზნები დევს ლიბანის ახალი ომის კონტექსტში, რადგან ისრაელი ხმელთაშუა ზღვისპირეთის აღმოსავლეთ ტერიტორიის სრული კონტროლისკენ ისწრაფვის (ნავთობის მილი კასპიიდან ისრაელის პორტ ეილატამდე).
დასავლეთის ქვეყნების ოფიციალური ცნობები და მათი მედია მხოლოდ იმას აღიარებს, რომ ეს ნავთობსადენი «ნავთობს დასავლეთის ბაზრებზე გადაქაჩავს», მაგრამ სიტყვასაც არ ამბობენ იმაზე, რომ იგი კასპიიდან პირდაპირ ისრაელში გადაქაჩავს ნავთობს. არაფერი თქმულა ნავთობსადენის პროექტზე, რომელიც ხმელთაშუა ზღვის ფსკერზე უნდა გავიდეს და თურქეთის პორტი ჯეიჰანი ისრაელის სანაპიროზე აშკელონთან შეაერთოს. ისრაელის მიზანი არა მარტო საკუთარი მოტხოვნების ნავთობით დაკმაყოფილებაა, არამედ მისი გაყიდვაც აზიის ბაზრებზე – ეილატის პორტის გავლით წითელი ზღვის სანაპიროზე.
ბენზინის ფასის ნახტომისებური ცვლილებები პირდაპირ უკავშირდება ისრაელის მისწრაფებას – დაანგრიოს და დეზორიენტაცია შეიტანოს მსოფლიოს ქვეყნების ნავთობით უზრუნველყოფის დღევანდელ სისტემაში, რათა თავს მოახვიოს მსოფლიოს ისრაელის ნავთობი, რომელიც, ფაქტობრივად, კავკასიის რეგიონის ქვეყნებისგან არის მოპარული. ისრაელში ფართოდ განიხილავენ პროექტს, რომლის თანახმად ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანის ნავთობსადენი აშკელონი-ეილატის ნავთობმაგისტრალს უნდა დაუკავშირდეს (eapc.co.il/pipelines.html). ინგლისურენოვან ქვეყნებში იგი Israel`s Tipline-ის სახელით არის ცნობილი. 2006 წლის აპრილში ისრაელმა და თურქეთმა უკვე განაცხადეს ხმელთაშუა ზღვის ფსკერზე ნავთობსადენის ერთობლივი მშენებლობის შესახებ, სირიისა და ლიბანის ტერიტორიების გვერდის ავლით (რადგან ლიბანის ოკუპირება ვერ მოხერხდა). ერთსა და იმავე წყალქვეშა გვირაბში ნავთობი, გაზი, წყალი და ელექტროენერგია ერთად გაივლის. ამ ინფორმაციას, რომელიც გაზეთმა Jerusalem Post -მა გამოაქვეყნა, ადასტურებს regnum.ru/english/, ცბიერი და მტაცებლური პროისრაელური ახალი ამბების კომპანია.
პროექტის დასრულება ვერ მოხერხდება უახლოეს მომავალში ლიბანისა და სირიის სანაპირო ზოლის ნაწილის ანექსიის გარეშე. ასე რომ, 2006 წელს ლიბანზე ისრაელის თავდასხმა მხოლოდ პრელუდია იყო. ამერიკულმა US WAR ACADEMY-მ უკვე შეადგინა და გამოაქვეყნა «დიდი ლიბანის» შექმნის გეგმა, რომელშიც სირიის მთელი სანაპირო ზოლი შევა, ხოლო ის, რაც სადღეისოდ ლიბანსა და სირიის ნაწილს წარმოადგენს, ამ გეგმის განხორციელების შემდეგ ისრაელის «ანგლო-ამერიკულ» პროტექტორატად იქცევა (Daily telegraph, 22 juli 2006).
გაგრძელება იქნება
