გაგრძელება. დასაწყისი იხ. #2 (140)
30 ადგილობრივ თემს სინაგოგები, დღის რელიგიური სკოლები, უამრავი ებრაული ორგანიზაცია აქვს. თბილისის შემდეგ, ყველაზე მნიშვნელოვანი ებრაული ცენტრები ბათუმში, გორსა და ქუთაისშია. თბილისში მოქმედებს 3 მთავარი სინაგოგა და რამდენიმე მეორეხარისხოვანი სამლოცველო სახლი, გილელი, ებრაული წიგნის სახლი და სხვ.
ჰაბადის გარდა, თბილისში სოხნუთიცაა დაფუძნებული (გალაკტიონ ტაბიძის ქუჩა, მეოთხე მუნიციპალური შენობა), ამერიკული ებრაული ორგანიზაციები Joint Distribution Committee (JDS/Joint), ორი განცალკევებული მუდმივი წარმომადგენლობით; ჰესედი (ებრაული მოსახლეობის 50 პროცენტს მოიცავს); გილელი (Hillel); ბნეი ბრიტი და ისრაელის სიონისტთა სხვა ორგანიზაციები. ერთი პიკანტური დეტალი: ყველა ეს ორგანიზაცია იმ შენობებში მდებარეობს, რომლებიც საქართველოს სახელმწიფო დაწესებულებებს უკავია.ამერიკის შეერთებული შტატების სახელმწიფო დეპარტამენტის მონაცემებით, საქართველო მეორე ადგილზე გავიდა პარაზიტ სახელმწიფოებს შორის, რომლებიც დიდწილად უცხოური დახმარების ხარჯზე ცხოვრობენ. პირველ ადგილს, როგორც ცნობილია, ისრაელი იკავებს.
თბილისში არც ერთი გამოფენა თუ ექსპოზიცია ისრაელის გარეშე არ იმართება. მაგალითად, 2006 წლის აპრილში ტელეკომუნიკაციების გამოფენაზე ისრაელის ფირმა Gilant Satelite Networks-ი წამყვანი მონაწილე იყო. გამოფენაში რუსეთიც მონაწილეობდა და მას მარკ ბრიკი წარმოადგენდა, რაც ასევე სიმპტომატურია. Fin Forex-ის თანახმად, საქართველო-ისრაელის თანამშრომლობაში დაინტერესებული მხარე (ზოგჯერ – შუამავალიც) ისრაელი-მოსკოვის საინფორმაციო სააგენტო Regnum-ია.
2007 წლის 19 ოქტომბერს თბილისში, მდიდრულ სასტუმრო «მარიოტში» (ისრაელ-ამერიკის სასტუმროების ქსელის ნაწილი), საზეიმოდ გაიხსნა საქართველო-ისრაელის სავაჭრო პალატის სხდომა. ისრაელის წარმომადგენლობით დელეგაციაში 12 ემისარი იყო: არქიტექტორები, მშენებლები, სამშენებლო ფირმები, მოსაპირკეთებელი მასალის მწარმოებელი ფირმები და სხვ. ისრაელის დელეგაცია ასობით ფირმის ინტერესებს წარმოადგენდა. საუბარი ეხებოდა ისრაელის ასობით ხანგრძლივ, ფართომასშტაბიან, გრანდიოზულ და ძვირადღირებულ პროექტს თბილისში, რომელთა განხორციელება სულ მალე დაიწყო. მათ შორის იყო მრავალპროფილიანი დანიშნულების ცენტრი გუდიაშვილის ქუჩაზე «ბროლის გუმბათი» (ებრაელი არქიტექტორები იური პუჩინსკი და ავი ლიორი; გრანდიოზული და მდიდრული (ძველებურ სტილში) ბიზნეს-ცენტრი «არკადია»; ბუტიკები და ოტელები; დიდუბის პროექტი: ფეშენებელური საცხოვრებელი სახლები და სავაჭრო ბლოკები; ორთაჭალა: ისიც დიდუბეს მიმსგავსებული; მინი-ქალაქი დიღომში; მცხეთა: სავაჭრო ცენტრი და სხვ. ყველა პროექტი უზარმაზარია, პომპეზური და დიდ ტერიტორიებზე გაშლილი, ამბიციური და ძვირადღირებული. მიხეილ სააკაშვილმა საქართველო-ისრაელის სავაჭრო პალატის წვლილს «უდიდესი» უწოდა და განაცხადა, რომ მან საკვანძო როლი შეასრულა.
ამგვარი გადახრა «ფუფუნების ობიექტების» მხარეს სიღატაკისა და სხვა პრობლემებით დათრგუნულ საქართველოში, სადაც, პირველ რიგში, სკოლები, საავადმყოფოები და სოციალური საცხოვრისია აუცილებელი, უკვე დანაშაულია.
სულაც არ არის შემთხვევითი, რომ ეს ყოველივე დროში დაემთხვა ისრაელის საგარეო საქმეთა სამინისტროს დიდ რეორგანიზაციას, რომელმაც ორიენტაცია «კავკასიის მიმართულებით» აიღო და საგანგებო ქვედეპარტამენტი «კავკასიაც» კი შექმნა. ეს სწორედ 2008 წლის ზაფხულში მოხდა – სამხრეთ ოსეთზე თავდასხმის წინ! არც ისაა შემთხვევითი, რომ ოსეთის მოვლენებამდე შეიცვალა ისრაელის ყველა აკრედიტებული დიპლომატი კავკასიაში: უკლებლივ ყველა!
პრაქტიკულად, მთელი ქართული პოლიტიკურ-ფინანსური ელიტა საქართველო-ისრაელის სავაჭრო პალატის, ისრაელის საგარეო უწყების წარმომადგენელთა და ერთობლივი ორგანიზაციების ირგვლივ დაჯგუფდა, რომელთა სხდომებსა და რუტინულ სამუშაოში საქართველოს მინისტრები და სხვა მნიშვნელოვანი პირები მონაწილეობენ. ყველანი (სააკაშვილის, პარლამენტის თავმჯდომარე ჟვანიას, საგარეო საქმეთა მინისტრ მენაღარიშვილისა და სხვათა ჩათვლით) გამოცხადდნენ, რათა თავზე ებრაული კიპაჰით, ებრაელებთან ერთად აღენიშნათ ანტიქრისტიანული ხანუკას დღესასწაული.
საქართველო-ისრაელის სავაჭრო პალატის სხდომებზე გამოდიან საუკეთესო ქართველი მომღერლები და მოცეკვავეები, ანსამბლები და ორკესტრები, გუნდები, საბავშვო კოლექტივები. ეს ყოველივე საბჭოთა დროის პარტიული ბონზების შეკრებებს ჰგავს, რომელზეც ერთი მხარეა ცენტრალური ხელისუფლება (ისრაელი), ხოლო მეორე – უფროსობის წინაშე მლიქვნელი რესპუბლიკური ხელმძღვანელობა (საქართველო). კიდევ უფრო მეტად ეს წააგავს აღმოსავლეთის ბაების, ხანების თუ ფადიშაჰების მოლაპარაკებებს, რომელთაც მოცეკვავე ქალები და მასხარები ართობენ.
ისრაელის მხრიდან პალატის საქმიანობაში მონაწილეობდნენ თავად ოლმერტი (ისრაელის სახელმწიფოს მეთაური), მოშე კაცავი, რივკა კოენი, საგარეო საქმეთა მინისტრები და სხვ.
ისრაელის კომპანიებმა მიწის დიდი ფართობები შეიძინეს თბილისის ზღვის ტერიტორიაზე. ფირმა «კეში»-მ 12 მილიონი დოლარი ჩადო 150-ადგილიანი სასტუმროს მშენებლობაში. მეორე ფირმამ ქალაქგარეთ სახლების მშენებლობისთვის მიწები შეიძინა. თბილისელი აქტივისტები ამტკიცებენ, რომ ეს უნიკალური ბუნებრივი ზონა, რომელსაც დამახინჯებასა და დაბინძურებას უპირებენ, ეროვნული სიმდიდრეა.
საქართველო-ისრაელის სავაჭრო პალატის მონაწილეთა შორის ყველა უმსხვილესი ბანკი, საფინანსო კომპანია, საადვოკატო ფირმაა (ყველა უკლებლივ ისრაელთან არის დაკავშირებული), სამშენებლო გიგანტები, სატრანსპორტო კომპანიები, მედიასაშუალებები და სხვ. ისრაელი აკონტროლებს მთელ ქართულ ეკონომიკას, სატელეფონო ხაზებს, მედიას და ფინანსებს.
2003 წელს, როცა საქართველოს საგარეო საქმეთა მინისტრი ირაკლი მენაღარიშვილი ოფიციალური ვიზიტით ისრაელში იმყოფებოდა, მან შეხვედრები და თათბირები გამართა უმაღლეს დონეზე პრეზიდენტ მოშე კაცავთან, პრემიერ-მინისტრ არიელ შარონთან, საგარეო საქმეთა მინისტრ სილვან შალომთან, კნესეტის (პარლამენტის) წევრებთან და ა. შ. საქართველოსა და ისრაელს შორის ხელი მოეწერა შეთანხმებას, რომლის მიზნები და დეტალები თავად მინისტრმა ასე გააშუქა:
«(…) ორმხრივი რეგიონული და საერთაშორისო საკითხების მთელი სპექტრი, ტერორიზმის წინააღმდეგ გლობალური ომის ჩათვლით; (…) ნავთობსადენ ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანის პროექტზე ერთობლივი მუშაობა (…), საერთაშორისო თანამშრომლობა ტერორიზმის წინააღმდეგ ბრძოლაში, ყოველწლიური კონსულტაციები საგარეო საქმეთა მინისტრების დონეზე, სამხრეთ კავკასიასა და ახლო აღმოსავლეთში მიმდინარე პოლიტიკური პროცესების სფეროში თანამშრომლობა, თანამშრომლობა საერთაშორისო ორგანიზაციებში».
სამხედრო კავშირზე მაშინ დუმილი ამჯობინეს, თუმცა «ტერორიზმის წინააღმდეგ გლობალური ომი» მოპარულია ჩემი 1997 წლის ნაშრომიდან «ისრაელის გლობალური ტერორიზმი». განცხადების კონტექსტიდან გამომდინარე, გამორიცხულია, რომ ამ საკითხზე არ ემსჯელათ.
შიდა სარგებლობის ბროშურის ერთ-ერთ ვერსიაში, რომელიც ინტერნეტში შეუმჩნეველი დარჩა, ნათქვამია, რომ ისრაელის სამხედრო სპეციალისტების დელეგაცია ჯერ კიდევ 1999 წლის 19 ოქტომბერს სტუმრობდა საქართველოს. ბროშურის სათაური იყო The Army and Society in Georgia (October 1999): Published by the Center for Civil-Military Relations and Security Studies; the Caucasian Institute for Peace, Democracy and Development (გამოცემულია მშვიდობის, დემოკრატიისა და განვითარების კავკასიური ინსტიტუტის მიერ, რომლის უცვლელი ხელმძღვანელია გია ნოდია. _ რედ. შენიშვნა).
იშვიათ წიგნში, O’zden Zeynep Oktav, American Policies Towards the Caspian Sea and The Baku-Tbilisi-Ceyhan Pipeline, საუბარია ამერიკის განსაკუთრებულ დაინტერესებაზე ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანის ნავთობსადენით აშშ-ის ადმინისტრაციის განსაკუთრებული ზომების პოლიტიკის შესახებ ამ ნავთობსადენის დასაცავად, აგრეთვე, იმაზე, რომ კასპიის ზღვიდან (აზერბაიჯანი, ბაქო) აშშ-ში, ისრაელსა და ევროპაში ნავთობის მიწოდებამ ბოლო უნდა მოუღოს ამ სუბიექტების დამოკიდებულებას ისლამური ქვეყნებისა და რუსეთის ნავთობზე, ამიტომ ისრაელისა და აშშ-ის სამხედრო წარმომადგენლობის გაძლიერება აქ აუცილებელია (ამერიკისა და ისრაელის უმთავრესი ამოცანაა, დააკარგვინოს რუსეთს ყოველგვარი გავლენა ამ რეგიონში). ნათქვამია იმის შესახებაც, რომ საქართველომ და აზერბაიჯანმა გაზსადენის ინვესტორად ისრაელი მიიწვიეს. 2005 წელს გამოცემულ ამ ბროშურაში ნაწინასწარმეტყველებია ომები და ჰუმანიტარული კატასტროფები ისრაელისა და აშშ-ის აგრესიული პოლიტიკის გამო. ხაზგასმით არის ნათქვამი იმის შესახებაც, რომ ეს ისრაელისა და მისი სატელიტი აშშ-ისთვის არა ეკონომიკური ინტერესების, არამედ გეოპოლიტიკური სამხედრო სტრატეგიის საკითხია.
პროისრაელური ჟურნალი Eurasinet.org 2008 წლის 10 აგვისტოს (Marina von Koenig & Nino Taktakishvili ) წერდა: «სწორედ საქართველოს ებრაულმა თემმა შეუწყო ხელი «საქართველოს და ისრაელის დარაზმვას» (რითაც კიდევ ერთხელ შეგვახსენა, რომ ნებისმიერი ქვეყნის ებრაული თემი მეხუთე კოლონაა). ჟურნალი იგონებს, რომ 2003 წლის «ფერადი რევოლუციის» შემდეგ ახალი პრეზიდენტი სააკაშვილი ისრაელში იმხელა დელეგაციის თანხლებით ჩავიდა, როგორიც «მანამდე არავის ენახა». დელეგაციის შემადგენლობაში იყვნენ საგარეო საქმეთა, თავდაცვის, ფინანსთა და სხვა მინისტრები.
სააკაშვილმა მაშინ ისრაელის მთავარ გაზეთს The Jerusalem Post (სტატია სათაურით «Georgia is two hours away from Israel ” – «საქართველო ისრაელიდან ორი საათის სავალშია») განუცხადა: «ჩვენ განსაკუთრებით სტუმართმოყვარე გარემო გვაქვს, სათხილამურო და საზღვაო კურორტები, წარმტაცი ხედები, დიდი კულტურა და ისტორია, ებრაელების მიმართ განსაკუთრებით მეგობრულად განწყობილი ხალხი».
«საქართველოში არ არის დარგი, რომელშიც ისრაელი არ დომინირებდეს (2008 წელი): უძრავი ქონების ბაზარი, მშენებლობა, ინფრასტრუქტურა, კვების მრეწველობა და ბანკები (ტელ-ავივის კომერციული მიმომხილველი). 2007 წლის იანვარში ისრაელის სიდიდით მეორე ბანკმა, ბანკ ლეუმიმ უმსხვილესი ქართული ბანკ TBC-ის აქციათა 20 პროცენტი შეიძინა. 2008 წლის ივნისისთვის იგი უკვე ამ ბანკის 89 პროცენტს აკონტროლებდა.
ამგვარად, 2008 წლის აგვისტოსთვის საქართველო უკვე ისრაელის დანამატ კოლონიას წარმოადგენდა, რომლის პოლიტიკას ერთპიროვნულად ტელ-ავივი წყვეტდა.
2008 წლის აგვისტოში სამხრეთ ოსეთზე თავდასხმასა და ისრაელს შორის კიდევ ერთი კავშირია: მიხეილ სააკაშვილის ნახევრად გასაიდუმლოებული ჩაფრენა ისრაელში 2008 წლის 5 აგვისტოს, ანუ ქართული აგრესიის დაწყებამდე ორიოდე დღით ადრე.
კიდევ ერთი მოვლენა, რომელიც სულაც არ იყო შემთხვევითი ომის წინ და რაზეც გაზეთი HAARETZ -ი წერდა (2008 წლის 2 აგვისტოს ედან რინგის სტატია; «Ben-Gurion in the mirror» _ «ბენ გურიონი სარკეში». ეს იყო სააკაშვილის ირონიული შედარება ისრაელის პირველ პრემიერ-მინისტრ ბენ გურიონთან; აღსანიშნავია, რომ ებრაელი ავტორი არასოდეს შეადარებდა ერთმანეთს ებრაელსა და არაებრაელს). 2008 წლის 1 აგვისტოს სააკაშვილმა თბილისში ჩატარებულ ამერიკულ-ებრაულ ორგანიზაციათა პრეზიდენტების კონფერენციას უმასპინძლა Conference of Presidents of Major American Jewish Organizations) და საზეიმო ვახშამსაც დაესწრო. სპიკერებმა და სააკაშვილის თანაშემწეებმა განაცხადეს, რომ საქართველოს პრეზიდენტს ამდენი დრო არც ერთი დელეგაციისთვის არ დაუთმია. საერთოდაც, რატომ უნდა ტარდებოდეს ამერიკელ ებრაელთა ორგანიზაციების კონფერენცია თბილისში და რა აკავშირებთ ქართველებს ამერიკელ ებრაელებთან? ამ არცთუ უსაფუძვლო კითხვას ვერ გაიგებენ ისინი, ვისთვისაც ებრაელები მსოფლიოს ჭიპს წარმოადგენენ.
სააკაშვილმა გმირული საქციელიც ჩაიდინა: მთელი ორი საათი იდგა ფეხზე ამერიკელ ებრაელთა უგრძესი რიგის პირისპირ ისე, რომ ერთი წამითაც არ ჩამომჯდარა, ვიდრე ყველა მათგანმა პირადად არ ჩამოართვა გარუჯული ხელი საქართველოს მასხარა პრეზიდენტს. ქართველმა ჟურნალისტებმა ყურადღება მიაქციეს, რომ ყველა ამერიკელ ებრაელს მაჯაზე ოქროს საათი ეკეთა. «ჩვენ გვიყვარს ამერიკა, ჩვენ გვიყვარს ისრაელი, ჩვენ გვიყვარს ომი ერაყში,» _ განაცხადა საქართველოს პრეზიდენტმა, როცა ხელს ართმევდა, უფრო კი ლამის კოცნიდა ებრაელების ბალნიან ხელებს.
გაზეთი «ჰაარეცი» აღნიშნავდა, რომ დროის ასეთი შოკისმომგვრელი ფლანგვა (დანაშაულებრივიც კი, ჩვენის აზრით), პრეზიდენტმა ამერიკის ებრაელთა ორგანიზაციებს რომ მიუძღვნა, სამარცხვინო მლიქვნელობის ერთ-ერთი მაგალითია, როგორითაც საქართველოს დედაქალაქში ნებისმიერ ებრაელ ლიდერს ხვდებიან. იმავე კონფერენციაზე ერთმანეთის მიყოლებით მიდიოდნენ სტუმრებთან მინისტრები, უმრავლესობა _ ძალიან ახალგაზრდა და ინგლისურად სხაპასხუპით იმეორებდნენ: «ჩვენ გვიყვარს ამერიკა, ჩვენ გვიყვარს ისრაელი, ჩვენ გვიყვარს ომი ავღანეთში… უპსს! ერაყში… ჩვენ გვიყვარს მომავალი ომი ერაყში»…
ყველამ ერთხმად დაუჭირა მხარი ებრაელთა მიერ დაგეგმილ ირანზე თავდასხმას, დაჰპირდნენ, რომ საქართველო ჯარებს გაგზავნის ირანში, ისევე, როგორც ერაყში (ამერიკული კონტინგენტის შემდეგ, მეორე ადგილზე ქართული კონტინგენტია).
გაზეთი «ჰაარეცი» ღია ტექსტით წერდა, რომ ამერიკის ებრაული ორგანიზაციების ხელმძღვანელებს საქართველო უყურებს როგორც აშშ-ის ადმინისტრაციის, ისე ისრაელის განზრახვებისა და მიზნების უმნიშვნელოვანეს წარმომადგენლებს (The heads of the organizations were seen by the Georgian administration as official representatives for all intents and purposes, not only of the U.S. administration but of Israel as well).
(გაგრძელება იქნება)
