ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენის გასაღები და ოკეანის გაღმიდან დაფინანსებული ხლისტები

ბიძინა ივანიშვილის წინასაარჩევნო დაპირებებიდან თითქმის არაფერი რომ არ შესრულებულა, ვწერდი “საქართველო და მსოფლიოს” ა.წ. 20-26 იანვრის ნომერში (#2) გამოქვეყნებულ წერილში სათაურით “ბიძოკიო”. მაგრამ მაშინ თითქმის არაფერი მითქვამს ერთი ვერ თუ არ შესრულებული დაპირების შესახებ, რომელსაც, ფინანსები კი არა, მხოლოდ მტკიცე პოლიტიკური ნება სჭირდებოდა.

რუსეთთან ურთიერთობების მოგვარება _ აი, ის დაპირება, რომლის ასრულებასაც ეკონომიკურ-სოციალურ საკითხებზე არანაკლები იმედით ელოდა საქართველო, მაგრამ 4 წელიწადია, რუსეთ-საქართველოს ურთიერთობები კარასინ-აბაშიძის უსახურ ფორმატს ვერ გასცდა. არადა, 2008 წლის ომის შემდეგ ორ ქვეყანას შორის ურთიერთობების თვისობრივად ახალ ეტაპზე გასვლის შანსი საკმარისზე მეტი იყო?!

დავსვათ კითხვა _ ვის უფრო სჭირდება ორ ქვეყანას შორის ვითარების ნორმალიზება და დიპლომატიური ურთიერთობების აღდგენა _ აშშ–ს, ანუ ამერიკის შეშფოთებული შტატების მხოლოდ აღშფოთების იმედად მყოფ, ტერიტორიებშემოძარცვულ საქართველოს თუ რუსეთს, რომელსაც სოხუმ–ცხინვალის გასაღები ჯიბეში უდევს?

პასუხი მარტივია _ საქართველოს.

ჰოდა, პარადოქსია, აბა, რა, რომ ამ მიმართულებით იმპულსები, ინიციატივები ყოველთვის მოსკოვიდან მოდიოდა და არა _ პირიქით…

გავიხსენოთ რამდენიმე მომენტი:

ფსიქიკურად გაუწონასწორებელი სააკაშვილის ზეობის ჟამს, 2008 წლის შემოდგომაზე, მაშინ, როდესაც რუსეთის ტანკები პერევში იდგნენ, მიუხედავად სამთავრობო თუ არასამთავრობო ხლისტების წინააღმდეგობისა, ჩვენი ბრძენი პატრიარქი მოსკოვს გაემგზავრა ჯერ კიდევ სტალინის პერიოდში აღსაყდრებული რუსეთის პატრიარქის დაკრძალვაზე, სადაც მას ხაზგასმული მოკრძალება–პატივისცემით შეხვდნენ რუსეთის იმჟამინდელი პრეზიდენტი დიმიტრი მედვედევი და პრემიერი ვლადიმერ პუტინი, რომლებმაც კეთილი ნება გამოიჩინეს და, საქართველოს პატრიარქის პატივისცემის ნიშნად, პერევიდან ჯარი გაიყვანეს, მაგრამ რუსის ტანკები მალე უკან შემოგრიხინდნენ, რადგან ტუტუცმა სააკაშვილმა თვითონ მოიწერა ჩვენი უწმინდესი პატრიარქის ნაღვაწი!

მას შემდეგ, სააკაშვილის რეჟიმის დასასრულამდე უკვე მესამე ვადით არჩეულმა ვლადიმერ პუტინმა არაერთხელ განაცხადა, რომ მატყუარა, მიწაზე მხოხავ, ჰალსტუხჭამია სააკაშვილთან არავითარი ურთიერთობა არ ექნებოდა…

ხელისუფლებაში მეოცნებეთა მოსვლის შემდეგ რუსეთთან ურთიერთობაში საქართველოს სპეციალურ წარმომადგენლად მყისვე დაინიშნა ზურაბ აბაშიძე და იმედიც გაჩნდა, რომ ივანიშვილის ხელისუფლება გაბედულ ნაბიჯს გადადგამდა, მაგრამ, როგორც ზემოთ აღვნიშნე, კარასინ–აბაშიძის უსახური ფორმატის ურთიერთობები ბორჯომ-მანდარინის თემას ვერ გასცდა. არადა, ყოველგვარი წინაპირობის გარეშე, რუსეთ-საქართველოს პირველი პირების შეხვედრის შეთავაზება პირადად ლავროვ-პუტინისგან საკმარისზე მეტი იყო.

ბოლოს, 2015 წლის დეკემბერში, წლის შემაჯამებელ გრანდიოზულ პრესკონფერენციაზე ვლადიმერ პუტინმა “მაესტროს” შეკითხვაზე პირდაპირ განაცხადა, საქართველოსთან ნებისმიერ საკითხზე საუბრისთვის მზად ვარ, მაგრამ ცხინვალ–სოხუმთან ქართველებმა თვითონ აწარმოეთ პირდაპირი მოლაპარაკება, რომლის ნებისმიერი შედეგი რუსეთისთვის მისაღები იქნებაო.

ის, რომ სამსაათიან ბრიფინგზე, რომელსაც მსოფლიოს თითქმის ყველა ქვეყნის 1500-მდე ჟურნალისტი ესწრებოდა და იმ მცირეთაგან, რომლებსაც კითხვის დასმის პატივი ერგოთ, საქართველოს ტელეკომპანია “მაესტროც” იყო და ისიც, რომ ჟურნალისტთათვის გაწყობილ “ალა-ფურშეტზე” მეგრულ-იმერული ხაჭაპურები დომინირებდა, მრავლისმეტყველი ფაქტი იყო, მაგრამ…

იმავე დღეს აღნავლდნენ ჩვენი არასამთავრობო თუ სამთავრობო ხლისტები, _ პუტინს შეეშინდა, ევროპა საქართველოს უვიზო რეჟიმს დაუწესებს და ამიტომ ალაპარაკდა საქართველოსთან სავიზო რეჟიმის გაუქმებაზეო(?!).

ამაზე დიდი სიბრიყვე გაგონილა?!

თუმცა, რატომ სიბრიყვე?!

ეს შეგნებული მტრობაა საკუთარი ქვეყნისა, რადგან ჩვენი ასოები, რომელთა წარმომადგენლებიც ყველა საკვანძო სამინისტროსა და პრეზიდენტის ადმინისტრაციაშიც კი არიან ჩანერგილები ე.წ. მრჩევლებად, ოკეანის გაღმიდან გულუხვად დაფინანსებულნი, მათივე დირექტივებიდან გამომდინარე, რჩევებს (წაიკითხე _ ბრძანებებს) აძლევენ ჩვენს მინისტრებს, შეინარჩუნონ და გააღრმავონ რუსეთთან კონფრონტაციული რეჟიმი.

ახლახან კვლავ დაიწყო საუბარი რუსეთ-საქართველოს პირველი პირების შეხვედრის აუცილებლობაზე, რომელსაც ამჯერად ნაცებიც კი იზიარებენ, ოღონდ ერთი პირობით, თუ საქართველოს დეოკუპაციაზე იქნება საუბარი.

დავიწყოთ იქიდან, რომ პირობების წაყენება, როგორც წესი, ძლიერის პრეროგატივაა და რით არის ძლიერი საქართველო _ ამერიკის შეშფოთებული შტატების აღშფოთების იმედით?

რუსეთთან მოლაპარაკებისას წინაპირობების წაყენების უფლებას, საკუთარ თავს ევროპის ლიდერი სახელმწიფოები და თვით აშშ ვერ აძლევენ და საქართველო ვის დაჰკარგვია?

ასე იყო მინსკში ე.წ. ნორმანდიის ოთხეულის მარათონული ღამის მოლაპარაკებისას და ასეა ახლაც _ ყირიმის “ანექსიის” შემდეგ ბარაკ ობამა რომ იქადნებოდა, პუტინს ხელს არ ჩამოვართმევ და რუსეთს იზლოაციაში მოვაქცევო, ეს სულელური განცხადება, ეტყობა, ისე გააკეთა მსოფლიო ლგბტ-პედერასტების ლიდერმა ბარაკმა, რომ მსოფლიო რუკისთვის არ დაუხედავს თორემ პლანეტის 1/6-ზე გადაჭიმული რუსეთის შესახებ ასეთ სიბრიყვეს არ წამოტორტლავდა!

კი, ბატონო, ეკონომიკურმა სანქციებმა დააზარალა რუსეთის ეკონომიკა და ამის გამო დასავლელ ნეოლიბერალებს იმედი ჰქონდათ, სირიაში სამხედრო მოქმედებებისას რუსეთს ქანცი გაუწყდებაო, მაგრამ, მათდა სამწუხაროდ, ეს იმედი ისევე გაუცრუვდათ, როგორც იმედი, რომ რუსი ხალხი მასობრივად გავიდოდა წითელ მოედანზე და დაამხობდა პუტინის ხელისუფლებას. პირიქით _ ზემორე ხსენებულის გამო ვლადიმერ პუტინის რეიტინგმა ყოველგვარ ზღვარს გადააჭარბა რუსეთში და უფრო მეტიც, მისი პოპულარობა დღითიდღე მატულობს დასავლეთშიც.

წერილის პათოსიდან გამომდინარე, გთავაზობთ, როგორც შტირლიცი იტყოდა, “ინფორმაციას განსასჯელად”, ანუ ცხელ-ცხელ გამონათქვამებს:

ბოლო პერიოდში აქტიურად ვრცელდება მოსაზრება რომ იმ შემთხვევაში, თუ თურქეთი არ შეწყვეტს სირიაში “ალ ქაიდას” შტოს მხარდაჭერას, რუსეთი არათუ არ დარჩება მაყურებლის როლში, არამედ ბოლომდე მიიყვანს ნიკოლოზ მეორეს მიერ დაწყებული საქმეს და კონსტანტინოპოლს (სტამბულს) ქრისტიანების დაუბრუნებს… ამ ფონზე კი უკრაინის მამა–სეთური ამერიკის პრეზიდენტი ბარაკ ობამა გამოცემა Atlantic–თან ინტერვიუში ამბობს: “უკრაინა აშშ–ის ძირითად ინტერესს არ წარმოადგენს, რუსეთი კი ყოველთვის ეცდება უკრაინაზე დომინირების შენარჩუნებას, რადგან უკრაინა რუსეთის ინტერესია”…

აი, ეს არის აშშ–ის რეალური პოლიტიკა _ კიევის მაიდანზე “პერაშკებს” არიგებდნენ, ქვეყანა დაშალეს და დაანგრიეს და ახლა თურმე უკრაინა აღარ აინტერესებთ?!

და იქვე:

“თუ ვინმე ვაშინგტონში ფიქრობს, რომ ყირიმის ან აღმოსავლეთ უკრაინის გამო რუსეთთან ომში უნდა ჩავერთოთ, მათ ეს ძალიან კარგად და მკაფიოდ უნდა ახსნან”, _ თქვა ობამამ.

აი ასე!

ვის ვისი ეშინია, სირიაში გამოჩნდა _ ბარაკ ობამა, გუშინ პუტინს ხელს რომ არ ართმევდა, დღეს სირიაში რუსეთთან სამხედრო თანამშრომლობას დათანხმდა…

ეგეც არ იყოს და, თუ იმაზე ვთანხმდებით, რომ საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენის გასაღები კრემლში დევს, წადი, შეხვდი პუტინს ერთი–ერთზე, ამერიკელი “ნადზირატელის” გარეშე და, რაზეც გინდა, ელაპარაკე. მაინცდამაინც წინასწარ უნდა გაახმაურო, რა დელიკატურ საკითხებზე გექნება საუბარი?

ისე, კი უნდა გვესმოდეს: გასაღები, რომელიც კრემლში დევს, არც ისეთი ჯადოსნურია, რომ პუტინმა სოხუმ-ცხინვალს საქართველოში დაბრუნება უბრძანოს, აფხაზები და ოსები კი თავქუდმოგლეჯილი გამოვარდნენ ქართველი ჯარისკაცების ამერიკული “ბათინკების” დასაკოცნად.

ჩვენ სოხუმ–ცხინვალში კი არ უნდა დავბრუნდეთ, აფხაზები და ოსები უნდა დავიბრუნოთ. ეს კი დღეს და ხვალ, ანუ უახლოეს მომავალში ვერ მოხდება, რადგან მათთან ომების შემდეგ 2-3 თაობა გაიზარდა, რომელთათვისაც სიტყვა “ქართველი” მხოლოდ მოსისხლე მტერთან ასოცირდება.

ის პოლიტიკოსები კი, რომლებიც გაიძახიან, სოხუმ–ცხინვალის დაბრუნების რეცეპტი ჯიბეში მიდევსო, ან რეგვენები, ან დემაგოგები არიან!

16 მარტს ჟენევაში გაიმართება აბაშიძე-კარასინის მორიგი შეხვედრა, რომელზეც, სავარაუდოდ, რუსეთ-საქართველოს პირველ პირთა შესაძლო შეხვედრაზეც იქნება საუბარი და ვნახოთ, რა მოხდება _ გამოიჩენს პრაგმატულ პოლიტიკურ ნებას საქართველოს ხელისუფლება და პროცესი მკვდარი წერტილიდან დაიძვრება, თუ კვლავ დაჰყვება არასამთავრობო თუ სამთავრობო ხლისტების შანტაჟს და ხვალაც ურაპატრიოტული “ვაშას” ძახილს განვაგრძობთ…

დავით მხეიძე