საქართველოში ჩრდილოატლანტიკური საბჭოს ჩამოსვლას, რომელსაც ნატოს გენერალური მდივანი რასმუსენი ედგა სათავეში, რადიკალურად განსხვავებული შეფასებები მოჰყვა: ერთის მხრივ, სახელმწიფო პოლიტიკის დონეზე აღვლენილი მხარდაჭერა ნატოსკენ სწრაფვის, მეორე, _ წლების განმავლობაში დაპირებებით ნაკვები უქმი სვლა, რომლის გამოც წმინდა წიგნისეული შეგონება «დააკაკუნე და გაგეღება» ჩვენს სინამდვილეში არ გამართლდა. საქართველო კვლავ დაკეტილი კარის წინაშე დააყუდეს. ეს მეორე შეფასება უფრო ყრუდ ისმის, მაგრამ ისე ჩანს, რომ თანდათან დომინანტის ადგილს იკავებს საზოგადოებრივ აზროვნებაში აშკარა უკმაყოფილების სახით. «საქართველო და მსოფლიოს» დღევანდელი ნომრის რუბრიკაში «საითაც გავიქეცი, იქით წავიქეცი» ამ თემაზე სასაუბროდ მოვიწვიეთ სახელმწიფო უშიშროების დამსახურებული ხელმძღვანელები _ უშიშროების გენერალ–მაიორი ანზორ მაისურაძე და უშიშროების გენერალ–ლეიტერანტი ვალერი ჩხეიძე.
_ ჩვენი ხელისუფლების საგარეო პოლიტიკის ვექტორი კვლავ ჩრდილოატლანტიკური კავშირისკენაა მიმართული. ბატონმა რასმუსენმა არა მარტო საქართველოში ყოფნისას მოგვიწოდა ამ მიმართულების ერთგულებისკენ, არამედ ორიოდ დღის წინათ კვლავ და კვლავ გაიმეორა, რომ ამჟამად დიდი შესაძლებლობების დროა და ამიტომ ქვეყნების (მათ შორის, ჩვენი ქვეყნის) მეთაურებმა უნდა გააგრძელონ ნატოსკენ მიმავალი ბილიკით სიარული:
დიდი შესაძლებლობის დროს ვიწრო ბილიკით სიარული ცოტა გაუგებარი მეტაფორაა და ეგებ თქვენ განუმარტოთ ჩვენს მკითხველებს, ეს რას უნდა ნიშნავდეს.
ანზორ მაისურაძე:
_ გასაშიფრი არაფერია, პასუხი ხელის გულზე დევს: ალოგიკურია ეს მოწოდება, ისეთივე უსაფუძვლო, როგორიც იყო და არის დაპირება ნატოში ჩვენი მიღების.
მინდა გითხრათ, რომ საქართველოში ჩამოსულმა ბატონმა რასმუსენმა შეურაცხყოფა მიაყენა ქართველ ხალხს: მან შვიდი ქართველი მეომრის ავღანეთში გმირულად დაღუპვა არად ჩააგდო, დაგვდო პატივი და განგვიმარტა, რომ აღმოსავლეთის იმ ცხელ წერტილში ქართველების ომი არ არის ნატოში ჩვენი უპირობო შესვლის გარანტია. სამაგიეროდ 17 მაისს დემოკრატიულად რომ არ მოექეცით ჰომოსექსუალებს, ეს ძალიან შეგიშლით ხელსო.
_ პედერასტების უფლებები რომ დაარღვიეთ, იმიტომო?
_ დავარღვიეთ კი?! მისი ლოგიკით, თურმე მთელი საქართველო რომ გაწყდეს ავღანეთის ომში, ვერ შევალთ ნატოში, არ მოგვცემენ ამის უფლებას. ავღანეთში ომი, ტერორიზმის წინააღმდეგ ბრძოლაში კოალიციის მხარში დგომა, თავის გაწირვა თურმე არაფერს ნიშნავს, ხოლო გადამწყვეტი მნიშვნელობისა ყოფილა ქართველი კაცისთვის აბსოლუტურად მიუღებელი ჰომოსექსუალების უფლებების დაცვა.
ამის შემდეგ, ალბათ, არ გაგიკვირდებათ, თუ ბატონ რასმუსენს ვეტყვი _ წადი რა, შენი გზით იარე!
_ ბატონო ვალერი, თქვენც ასე კატეგორიულად ხართ განწყობილი?
ვალერი ჩხეიძე:
_ რასმუსენი ისეთი რა ფიგურაა, რომ მისი ნათქვამი გულის ფიცარზე დავიწეროთ?! მაგას ვინ ეკითხება ნატოში საქართველოს მიღება-არმიღებას?! იგი ჩვეულებრივი, დაქირავებული ჩინოვნიკია, რომელმაც უნდა გაიმეოროს ის, რასაც ეუბნებიან. საკუთარი აზრის გამოხატვა მის მოვალეობაში არ შედის. იგი ჩვეულებრივი მარიონეტია იმ საერთაშორისო გლობალური პროცესების წარმმართველი ძალის, რომელიც ამჟამად, ვითარებათა მრავალთა გამო, ცდილობს, თავისი შეხედულებებისამებრ განახორციელოს საერთაშორისო პოლიტიკა.
ვეთანხმები ბატონ ანზორს _ რასმუსენმა მართლაც მოგვაყენა შეურაცხყოფა. კარგი, ის გადამთიელია და ჩვენი ეროვნული სულისკვეთების ცოტა რამ თუ ესმის, ქვეყანაში შექმნილი სიტუაციის გაგებაში კი ნამდვილად არ არის. სხვაგვარად როგორ უნდა შევაფასოთ მისი განცხადება, რომ სააკაშვილი ისტორიაში შევა, როგორც დემოკრატიის მშენებელი?!
ეს რა, შეურაცხყოფა არ არის ჩვენი ხალხის მას შემდეგ, რაც ამ ვაიპრეზიდენტმა და მისმა ბანდამ, ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით, ჩაიდინეს საკუთარი ხალხის წინააღმდეგ? რა უპასუხეს ჩვენმა პოლიტიკოსებმა ამ განცხადებას?
უპასუხეს, რომ ჩვენ განვაგრძობთ ნატოსკენ მისწრაფების კურსს, რადგან ასეთია ქართველი ხალხის ნება და არჩევანი.
მაპატიეთ, ბატონო პოლიტიკოსებო, სად დაფიქსირდა ქართველი ხალხის ეს ნება და არჩევანი?
_ დაფიქსირდა რეფერენდუმით, რომელიც საქართველოში გაიმართა.
_ ჯერ ერთი, ეს რეფერენდუმი, სრული პასუხისმგებლობით ვაცხადებ, აშკარა ფალსიფიკაცია იყო. მეორე, ახლა ჩავატაროთ რეფერენდუმი, დემოკრატიულად, ადმინისტრაციული ზემოქმედების გარეშე და ვნახოთ, რა შედეგსაც მივიღებთ.
ნატოში შესვლის იდეა გაკოტრებულია.
პირდაპირ ვუთხრათ ხალხს, რომ ეს არის სტრუქტურა, რომელიც ყველა საერთაშორისო ნორმას არღვევს.
ჩვენი ვაიპოლიტიკოსები გვაშინებენ იმით, რომ, თუ ავღანეთიდან გამოვალთ, ევროკავშირი საქართველოსთან ურთიერთობას შეწყვეტსო (!). ეს რა, შანტაჟი არ არის?! ქართველი ხალხის პოლიტიკური შანტაჟია ასეთი განცხადება!
ამიტომ ვსვამ შეკითხვას: რა ესაქმება საქართველოს საერთოდ ავღანეთში? საქართველოს მოსახლეობამ უნდა გასცეს პასუხი ამ შეკითხვას და არა რომელიმე პოლიტიკურმა დაჯგუფებამ, რომელიც თავს უფლებას აძლევს, ილაპარაკოს მთელი ხალხის სახელით.
ანზორ მაისურაძე:
_ ძალიან მინდა შევეკითხო, ჩვენს, თუნდაც კახელ გლეხებს, იმერლებს, მეგრელებს, ქართლელებს, რაჭველებს, სვანებს, აჭარლებს _ ყველას: თანახმანი არიან თუ არა, რომ ქართველმა ბიჭებმა ავღანეთში იომონ? სჭირდება ეს მათ თუ, ვალერის თქმისა არ იყოს, ეს გარკვეული პოლიტიკური დაჯგუფების აზრია, რომელიც თავს გვახვევს საკუთარ პოზიციას: თითქოს საქართველოს უსაფრთხოება გარანტირებული იქნება მხოლოდ ნატოში ჩვენი მიღების შედეგად.
_ ე. ი. თქვენ რეფერენდუმის ჩატარების მომხრე ხართ?
_ რა თქმა უნდა! მაგრამ არა მიხდომით, არამედ ნატოს რაობის შესახებ მოსახლეობის მაქსიმალური ინფორმირების შემდეგ. ხალხმა თავისი არჩევანი შეგნებულად უნდა გააკეთოს და არა ვინმეს სურვილის მიხედვით, თუნდაც რომელიმე პოლიტიკური დაჯგუფების გავლენით, რომელიც თავისი რწმენისა და მრწამსის მიხედვით კი არ მოქმედებს, არამედ ასრულებს დავალებას გარკვეულ საფასურად.
_ ბატონო ანზორ, პოლიტიკური მიმომხილველების, ექსპერტების ერთი ნაწილი დაბეჯითებით გვარწმუნებს, რომ რუსეთს მინიჭებული აქვს არაოფიციალური ვეტოს უფლება მისი მეზობელი ქვეყნების ნატოში მიღება–მიუღებლობაზე.
ანზორ მაისურაძე:
_ ერთ რამეში ვარ დარწმუნებული: აშშ და რუსეთი ერთმანეთთან შეუთანხმებლად ასეთ საკითხს არ გადაწყვეტენ. საქართველოს ნატოში შესვლა-არშესვლის შესახებ ნატოს წევრი ქვეყნები აცხადებენ, რომ ნებისმიერი ქვეყნის ჩრდილოატლანტიკურ პაქტში მიღება მათი საქმეა და არავის არაფერს ეკითხებიან.
ასე აცხადებენ, მაგრამ, ფაქტობრივად, სხვა მდგომარეობაა. რუსეთს ნატოში საქართველოს გაწევრებაზე ძალიან უარყოფითი დამოკიდებულება აქვს. ეს ცნობილია. ამას ამერიკა, ნატოს მთავარი მოთამაშე, ითვალისწინებს. ამერიკასა და რუსეთს შორის არსებობს როგორც ჯენტლმენური, ასევე საიდუმლო შეთანხმებები.
_ და თქვენ ფიქრობთ, რომ პოზიცია, რომელზეც ვმსჯელობთ, ასეთი შეთანხმების შემადგენელი ნაწილია?
_ დიახ, ასე ვფიქრობ. რუსებმა ამერიკელებს დაუთმეს ულიანოვსკი, სადაც აშშ-ის უზარმაზარი სამხედრო ბაზა განთავსდა, საიდანაც სამხედრო საჭურველი გადააქვთ ავღანეთში. ცოტა ხნის წინათ წარმოვიდგენდით, რომ ასეთი რამ შესაძლებელი იქნებოდა? მაგრამ _ შეიქმნა. ამ ბაზის წყალობით ამერიკელებმა 130 მილიარდი დოლარის ეკონომია გასწიეს.
როცა სასწორის ერთ პინაზე ასეთი საკითხი დევს, მეორეზე _ საქართველოს გაწევრიანება, ეჭვი არ შეგეპაროთ, რომ პირველი გადასწონის. ამიტომ გვეუბნებიან, ჯერ მოიცადეთ, ჯერ თქვენი დრო არ დამდგარა, მაგრამ ადრე თუ გვიან დადგებაო.
ჩვენც იძულებული ვართ, გავჩერდეთ, ხმა არ ამოვიღოთ.
აქედან დასკვნა: ამერიკელებს რუსები ძალიან სჭირდებათ.
ვალერი ჩხეიძე:
_ ისევე, როგორც ამერიკელები _ რუსებს.
ანზორ მაისურაძე:
_ აგერ სულ ახალი ფაქტი, როცა რუსეთის მხარემ განაცხადა, თუ ედვარდ სნოუდენი შეწყვეტს აშშ-ის საწინააღმდეგო ცნობების გავრცელებას, იმ შემთხვევაში გავითვალისწინებთ მის თხოვნასო.
_ თქვენ ეთანხმებით, ბატონო ვალერი?
ვალერი ჩხეიძე:
_ რა თქმა უნდა, ვეთანხმები. რუსეთი და აშშ მსოფლიოს ორი წამყვანი ქვეყანაა, ბირთვული იარაღის უზარმაზარი არსენალია მათ ხელში, მუშაობენ ახალი ტექნოლოგიების ათვისებაზე, პოტენციალი ძალიან დიდი აქვთ ერთსაც და მეორესაც. ამის გაუთვალისწინებლობა და ჩვენი მხრიდან ჯიუტად იმის ძახილი, რომ რუსებს ვინ ეკითხება, ჩვენ ნატოში მაინც შევალთო, თავის მოტყუებაა და უვიცობის, არაპროფესიული მიდგომის დემონსტრაცია, ქვეყნის უსაფრთხოების დაცვის ორგანიზების საკითხში ჩვენი დილეტანტიზმის დადასტურებაა.
_ თქვენი ნათქვამიდან შეიძლება დავასკვნათ, რომ რუსეთთან ურთიერთობის დალაგება ნატოში ჩვენი შესვლის ერთ–ერთი წინაპირობაა?
უცნაური შეკითხვაა, მაგრამ მაინც გთხოვთ, მიპასუხოთ.
ვალერი ჩხეიძე:
_ რუსეთთან ურთიერთობის დალაგება, უპირველეს ყოვლისა, წაადგება საქართველოს უსაფრთხოებას, სტაბილურობას და რუსეთისთვისაც იქნება ხელსაყრელი, განსაკუთრებით, ჩრდილოეთ კავკასიის რეგიონში ვითარების მოსაწესრიგებლად, რადგან ტრადიციულად, ისტორიულად კავკასიის გასაღები ყოველთვის თბილისში იდო, ისევე, როგორც საქართველოს პრობლემების გასაღები _ მოსკოვში.
_ დოკუ უმაროვის გააქტიურება, მისი ტელეხილვები და მოწოდებები სოჭის ოლიმპიადის წინააღმდეგ ხომ არ არის ჩვენი გაფრთხილება რუსეთისკენ ნაბიჯების გადადგმისგან თავშეკავების ქვეტექსტით?
ვალერი ჩხეიძე:
_ საქართველომ განაცხადა, რომ მიიღებს მონაწილეობას ოლიმპიურ თამაშებში და ოლიმპიადის უსაფრთხოების უზრუნველყოფაში. საქართველოს ხელისუფლების ეს პოზიცია დროული და პოზიტიურია… ხოლო უმაროვის საკითხი ადრე თუ გვიან დამთავრდება.
_ ბატონო ანზორ, თქვენ ახსენეთ ედვარდ სნოუდენი, აშშ–ის ცენტრალური სადაზვერვო სამმართველოს ექს–თანამშრომელი, რომელმაც გაავრცელა ინფორმაცია იმის თაობაზე, რომ აშშ–ის სპეცსამსახურები ახორციელებდნენ ევროკავშირის, სხვა საერთაშორისო ევროპული ორგანიზაციების თანამშრომელთა და ა.შ. სატელეფონო საუბრების უკანონო მოსმენებს.
ორიოდ დღის წინათ ბოლივიის პრეზიდენტის _ მორალესის თვითმფრინავი, რომლითაც ამ ქვეყნის მეთაური მოსკოვიდან შინ ბრუნდებოდა, 13 საათის განმავლობაში გააჩერეს ვენაში, გაჩხრიკეს იმ მოტივით, რომ მის ბორტზე შეიძლება ყოფილიყო აშშ-ის სახელმწიფო საიდუმლოების გამცემი ედვარდ სნოუდენი.
თქვენი კომენტარი.
ანზორ მაისურაძე:
_ სნოუდენის მეშვეობით გაჟონილ ინფორმაციას ისეთი უარყოფითი შედეგი შეიძლება მოჰყვეს შეერთებული შტატებისთვის, იმდენად საზიანოა, რომ ამერიკელები ყველაფერზე მიდიან ამ კაცის ხელში ჩასაგდებად.
ვალერი ჩხეიძე:
_ სწორსაც აკეთებენ.
_ ვენის კონვენციის დარღვევასაც არ მოერიდნენ.
ანზორ მაისურაძე:
_ ამის გაკეთება დიპლომატიაში დამკვიდრებული წესების უხეში დარღვევაა, მაგრამ, ოპერატიული თვალსაზრისით, სწორად მოიქცნენ. დამნაშავე, ქვეყნის მოღალატე, რომელმაც საიდუმლოება გასცა, უნდა დააპატიმრო, აბა, რა უნდა გააკეთო?
ესეც მსოფლიოში მიღებული პრაქტიკაა. აქ ადამიანის უფლებათა დარღვევაზე ვერ ილაპარაკებ.
ვალერი ჩხეიძე:
_ პროფესიული კუთხით სავსებით გასაგებია ამერიკის სპეცსამსახურების მისწრაფება _ დააპატიმროს თავისი თანამშრომელი, რომელმაც ამ დონის დანაშაული ჩაიდინა, უღალატა თავისი პროფესიის ფუძემდებლურ პრინციპებს. ასეთი ღალატი სპეცსამსახურების მიერ დაუსჯელი არ რჩება. აქაც მოძებნიან საშუალებას, ხელთ იგდებენ დამნაშავეს და აღსრულდება განაჩენი.
რაც შეეხება მორალესის თვითმფრინავის «დაპატიმრებას», ამას გამართლება არ აქვს და მსოფლიო პრაქტიკაში გამონაკლის ფაქტად შეიძლება ჩაითვალოს.
სამარცხვინო ქმედებაა, განსაკუთრებით, ავსტრიის ხელისუფლების მხრიდან, რომელიც «მკვეთრი მოძრაობებით» გამორჩეული არასოდეს ყოფილა არც უწინ, არც უახლეს ისტორიულ პერიოდში.
ანზორ მაისურაძე:
_ სახელმწიფოთაშორის ურთიერთობებში ასეთი რამ კვალიფიცირდება როგორც დანაშაული. ვენა ასეთ ნაბიჯს ვერ გადადგამდა აშშ-ის სპეცსამსახურების (იქნებ ქვეყნის ხელმძღვანელობისაც?) თხოვნისა თუ მითითების გარეშე.
_ კარგი, ვთქვათ, დაიჭირეს ეს კაცი, გაფრენილ სიტყვას ეშველება რამე? გავრცელებულ ინფორმაციას უკან ხომ ვერ დააბრუნებ?
ანზორ მაისურაძე:
_ არაფერი ეშველება, მაგრამ გამორიცხავთ, სნოუდენის აღიარებას _ აფექტის ან სხვა რამ მიზეზის, მაგალითად, იძულების გამო? ტყუილი ვთქვი და ჩემი ქვეყნის სპეცსამსახურებს დაუმსახურებლად მოვცხე ჩირქიო? ვერ გამორიცხავთ. არსებობს სხვა მრავალი მეთოდი და საშუალება ამ ჩიხიდან გამოსვლის, მაგალითად ისეთი, როგორსაც საბჭოთა პროპაგანდა იყენებდა, როცა ყველაფერი ნეგატიური მსოფლიო იმპერიალიზმის ხრიკებს ბრალდებოდა.
_ მაგრამ სნოუდენმა გაამჟღავნა ის რეალობა, რომელიც არსებობს.
ანზორ მაისურაძე:
_ კი არ გაამჟღავნა, დაადასტურა, რადგან, მე თუ მკითხავთ, ამ რეალობის არსებობა ყველამ იცოდა, ახალი არაფერი უთქვამს. ვიცოდით და არაფერს ვამბობდით. ახლა გასაჯაროვდა და საერთაშორისო სკანდალი გამოიწვია. ცხადია, რომ შესანიშნავად იცოდნენ ევროპის სახელმწიფოთა ლიდერებმა, მათ შორის, დევიდ კემერონმა და ანგელა მერკელმა, რომლებმაც დაავალეს თავიანთ საგარეო საქმეთა მინისტრებს, გაარკვიონ ეს სკანდალი თავიანთ ამერიკელ კოლეგასთან _ ჯონ კერისთან. ახლა მიეცათ ხმის ამოღების საშუალება.
ვალერი ჩხეიძე:
_ დოკუმენტურად არ იყო დაფიქსირებული, ახლა კი, როგორც იტყვიან, ყველა კარტი მათ ხელში აღმოჩნდა. აღარც მიფუჩეჩება გამოდიოდა.
_ ხომ არ მომრავლდა სახელმწიფო საიდუმლოებათა საჯაროდ გამოტანის ფაქტები? ცოტა ხნის წინათ _ ასანჟი, ახლა _ სნოუდენი. და ორივე შემთხვევაში აშშ–ის გრიფით «საიდუმლოდ» დაშიფრული ფაქტების მზის სინათლეზე გამოტანა. სისტემამ «ბზარი მისცა»?
ანზორ მაისურაძე:
_ თავისთავად არაფერი ხდება. ისევე, როგორც საბჭოთა სახელმწიფო უშიშროების სისტემიდან ღალატისა და გამცემლობის ფაქტები არ ხდებოდა ამერიკის სპეცსამსახურების ჩარევის გარეშე, მე, ანზორ მაისურაძეს, მიმაჩნია, რომ არც ჯულიან ასანჟი, არც ედვარდ სნოუდენი «მარტოხელა გმირები» არ არიან და ის, რაც მათ გააკეთეს, ზოგიერთი სახელმწიფოს სპეცსამსახურებთან არის დაკავშირებული, შეიძლება მათ მიერ ორგანიზებულიც კი.
_ თქვენ ახსენეთ ინგლისის პრემიერ–მინისტრი დევიდ კემერონი. ამ უმაღლესი რანგის სახელმწიფო მოღვაწემ განაცხადა, რომ ეგვიპტის პრეზიდენტის _ მურსის დაპატიმრება ხელისუფლების მშვიდობიანი გადაბარების ნიმუშიაო.
ანზორ მაისურაძე (ეღიმება):
_ განსაკუთრებით ვანო მერაბიშვილის დაპატიმრების ფონზე, რაც დემოკრატიის უხეშ დარღვევად მიიჩნიეს ევროპის გარკვეული ძალების წარმომადგენლებმა.
ამერიკელებიც, ევროპელებიც და თავის დროზე საბჭოთა კავშირიც, ყველაფერს აკეთებდნენ, რათა არც ეგვიპტის, არც რომელიმე სხვა არაბული ქვეყნის სათავეში არ მოსულიყვნენ «ძმები მუსლიმები». ისინი გაცილებით მეტი რადიკალები არიან, ვიდრე რელიგიურ საფუძველზე წარმოქმნილი სხვა გაერთიანებები.
არაბულ სამყაროში 8 წელიწადს ვიმუშავე და მინდა ვთქვა, რომ სიტუაცია იქ არ შეცვლილა: მთავარ როლს იქ თამაშობს ისრაელის სახელმწიფო, რომლის უშიშროების დაცვა ამერიკელებისა და ევროპის მთავარი საზრუნავია. ამ ქვეყნის უსაფრთხოება ვერ იქნებოდა დაცული, თუ გაძლიერდებოდნენ ერაყი, ეგვიპტე, ლიბია და სირია.
გაიხსენეთ, რა დაემართა ამ სახელმიწიფოთა მეთაურებს _ სადამ ჰუსეინს, ჰოსნი მუბარაქს, მუამარ კადაფის და რა დღეშია ბაშარ ასადი!
ეს მოხდა იმიტომ, რომ გარანტირებულად ყოფილიყო დაცული ისრაელის უსაფრთხოება და უშიშროება.
თქვენთან ინტერვიუშიც მაქვს ნათქვამი, რომ, როგორც კი გართულდებოდა სიტუაცია ახლო აღმოსავლეთში და, მაგალითად, ერაყის არმია საომრად გაემართებოდა ისრაელისკენ, იმ წუთას ერაყის ჩრდილოეთში აჯანყდებოდნენ ქურთები. ერაყი იძულებული გახდებოდა, თავისი სამხედრო ძალები ქვეყნის შიგნით წესრიგის აღსადგენად მიემართა.
ვინ იყო აჯანყების ორგანიზატორი?
ისრაელისა და ამერიკის დაზვერვა, რომლებსაც მოსყიდული ჰყავდა ქურთისტანის ლიდერები. ის, რაც ამჟამად ახლო აღმოსავლეთში ხდება, ჩემი ღრმა რწმენით, ისრაელის სახელმწიფოს გაძლიერებისა და უსაფრთხოებისკენ არის მიმართული.
_ თავი დავანებოთ ისრაელს, ჩვენს ქვეყანას მივხედოთ. ნატოს წევრობა არის საქართველოს უსაფრთხოების გარანტია?
ვალერი ჩხეიძე:
_ არ არის გარანტია. ჩვენ ისეთ გეოპოლიტიკურ სივრცეში ვიმყოფებით, რომ რუსეთის და სხვა ქვეყნების, რომლებიც ჩვენს სამეზობლოშია, ინტერესების გაუთვალისწინებლობა ამის შესაძლებლობას არ იძლევა.
გარანტია რომ იყოს, ჩვენ მთლიანად უნდა ვიყოთ ჩამჯდარი ნატოს სისტემაში, მაგრამ არ ვართ. ხოლო თუ მიგვიღებენ, მაინც ვერაფერი გამოვა, რადგან იგი ვერა და ვერ ესადაგება რუსეთის ინტერესთა სისტემას.
პრინციპულადაა შეუთავსებელი.
_ მაშ, განწირულები ვართ?
ანზორ მაისურაძე:
_ ერთი წუთით წარმოვიდგინოთ, რომ ნატოს წევრი ქვეყანა ვართ, მის საფარქვეშ ვიმყოფებით. ნატოს წევრობა ითვალისწინებს, რომ, თუ რომელიმე სახელმწიფო გამოგიცხადებს ომს, შენთან ერთად, შენს მხარეზე ბრძოლაში 28 ქვეყანა ჩაებმება. ვერ წარმომიდგენია, ნატოს 28 ქვეყანა დაუპირისპირდეს რუსეთს ან რომელიმე სხვა ქვეყანას ჩვენს გამო. თუ ნატო მხოლოდ საფრთხობელაა, მაშინ ჩვენ ბოსტანში ვყოფილვართ და საფრთხობლებით ვიგერიებთ ჭილყვავებს…
ვალერი ჩხეიძე:
_ ჩემი აზრით, საგარეო პოლიტიკის ვექტორი უნდა შეიცვალოს. გამოსავალი ნეიტრალიტეტშია. ეს არის გარანტია უსაფრთხოების. მაშინ მოიხსნება ის საფრთხე, რომელიც ყოველთვის არსებობს რომელიმე სამხედრო-პოლიტიკის წევრი ქვეყნის მიმართ სხვა ამგვარი გაერთიანების მხრიდან.
ანზორ მაისურაძე:
_ როგორც ვიცი, ნეიტრალიტეტი შეიძლება გამოაცხადოს იმ ქვეყანამ, რომელსაც შეუძლია საკუთარი თავის შენახვა. ჩვენ შეგვიძლია ჩვენი თავის შენახვა?
არა.
ამიტომ ნეიტრალიტეტი ძალიან კარგია, მაგრამ მაშინ მთელ რიგ მოთხოვნებს უნდა ვაკმაყოფილებდეთ, რომელთა განხორციელება დღეს არ შეგვიძლია.
ვალერი ჩხეიძე:
_ აი, პოსტსაბჭოთა სივრცეში თურქმენეთი არის ნეიტრალური ქვეყანა.
ესაუბრა
არმაზ სანებლიძე
P.S. თურქმენეთობა რომ სანატრელი გაგვიხდება!
