უკვე ორმოცი დღე გავიდა საქართველოს დამსახურებული ჟურნალისტის _ არმაზ სანებლიძის, ჩვენთვის კი, უბრალოდ, ძვირფასი ადამიანისა და უფროსი კოლეგის, იმიერში გადასახლებიდან.
რა სწრაფად გაირბინა დრომ…
მასავით გაუტეხელი ბუნების ადამიანს შეეძლო, ყოველთვის იქ ყოფილიყო, სადაც საჭიროდ ჩათვლიდა _ არ შეშინებოდა არც ჩერნობილის რადიოაქტიური დასხივების, არც ომში ტყვიების ზუზუნის… და მოემზადებინა რეპორტაჟები ცხელი წერტილებიდან.
ყველაფერ ამას კი მოჰყვა ჯილდოები, პრემიები და პრიზები: 1978 წელს დაჯილდოვდა საპატიო ნიშნის ორდენით; 1986 წელს კი _ შრომის წითელი დროშის ორდენით, მიღებული ჰქონდა საქართველოს მინისტრთა საბჭოს პრემია; 1996 წელს გადაეცა ღირსების ორდენი ქართულ პრესაში, ტელევიზიასა და რადიოში ხანგრძლივი და ნაყოფიერი მოღვაწეობისა და პროფესიული მოვალეობის შესრულებისას გამოჩენილი მამაცობისა და თავდადებისთვის; 2001 წელს _ ვახტანგ გორგასლის III ხარისხის ორდენი.
ბატონ არმაზს ამ ჯილდოებზე მეტად ამკობდა ის ადამიანური თვისებები, რომელთა გამოც მისმა გარდაცვალებამ გული ძალიან დაგვწყვიტა. ძალიან დაგვაკლდა, დაგვაკლდა და მოგვენატრა მისი ომახიანი ხმის გაგონება; ხუმრობა და საინტერესო მოგონებების მოსმენა; გამხნევება, ზოგჯერ ძალიან რომ გვჭირდებოდა; მოყვასის თანადგომა, რომელიც მას სისხლსა და ხორცში ჰქონდა გამჯდარი; მეგობრული რჩევები, რომლებსაც აუცილებლად მიიღებდი და გაითვალისწინებდი, რადგან გულწრფელი იყო _ გულიდან მოდიოდა და გაძლიერებდა…
გაზეთ “საქართველო და მსოფლიოს” შემოქმედებითი კოლექტივი მას არასოდეს დაივიწყებს.
მზე ჩასვლის შემდეგაც მნათობად რჩება.
“საქართველო და მსოფლიო”