აგერ უკვე ლამის 30 წელიწადია, რაც “პროგრესულად მოაზროვნე” დასავლეთი 17 მაისს ჰომოფობიასთან ბრძოლის დღეს ზეიმობს. როგორც ჩანს, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს–პატრიარქი ილია მეორე არ მიეკუთვნება “პროგრესულად მოაზროვნეებს”, რადგან სულაც არ მიიჩნევს სოდომის ცოდვის პროპაგანდის მიმართ შიშს უსაფუძვლოდ და ამიტომ მისი უწმინდესობის ლოცვა–კურთხევით, სწორედ 17 მაისი და მაინცდამაინც 17 მაისი დადგინდა ქართული ოჯახების სიწმინდის დაცვის დღედ. 2014 წლიდან დღემდე, უკვე მეექვსე წელიწადია, ქართველი საზოგადოება კიდევ ერთხელ გამოეხმაურა პატრიარქის მოწოდებას და წლეულსაც ერმა და ბერმა ერთად იზეიმა ქართული სულიერების დღესასწაული.
რუსთაველის პროსპექტიდან სამების ტაძრამდე საზეიმო მსვლელობის მონაწილეთა შორის მეც გახლდით, მაგრამ სულაც არასაზეიმო ფიქრებით: რას ვზეიმობთ? რას ვამტკიცებთ? რას და ვისგან ვიცავთ? იმას, რომ კაცს კაცი უნდა ერქვას და ქალს _ ქალი? ადრე ვინმე თუ დაიჩემებდა, _ ნაპოლეონი ვარო, მყისვე ავლიპ ზურაბაშვილთან გააქანებდნენ. ახლა კაცი იძახის: ქალი ვარო, და მისი უფლებების დაცვას იწყებს სახალხო დამცველი. ან ბავშვს დედა და მამა რომ უნდა ჰყავდეს და არა “მშობელი 1” და “მშობელი 2” _ ეს შეიძლება ადამიანის უფლებების დაცვით შეფუთო? მოკლედ, რომელი ერთი ჩამოვთვალო, რის გამოც, სიბერის პირას მისულს, ჩემი სამშობლო მეცოდება.
ყველაფერი კი 1992 წლის 17 მაისს დაიწყო _ სწორედ ამ დღეს ამოიღო გაეროს შესაბამისმა “კანტორამ” მამათმავლობა დაავადებების სიიდან და მის ნაცვლად უკურნებელ სენად გამოაცხადა სიყვარული, დიახ, თვალი არ გატყუებთ, სი–ყვა–რუ–ლი!
მას შემდეგ დაიწყო ლგბტ პირების საზეიმო მარში მსოფლიოს მასშტაბით, რომელიც დღესაც გრძელდება _ დასავლეთ ევროპაში ჩვეულებრივზე ჩვეულებრივი ამბავია გეიაღლუმები და, აქედან გამომდინარე, ერთი და იმავე სქესის პირებს შორის ქორწინებაც აღარავის უკვირს კი არა, ჰომოსექსუალ წყვილებს ჯვარსაც კი სწერენ ზოგიერთ კათოლიკურ თუ პროტესტანტულ ეკლესიაში _ იმ ეკლესიებში, რომელთა კურთხევითაც საუკუნეების განმავლობაში ინკვიზიციის კოცონზე წვავდნენ სატანისტობაში ეჭვმიტანილებს. არაფერს ვიტყვი დიდი ევროპული კულტურის, ცივილიზაციის შესახებ, რომელიც წარმოუდგენელია ქრისტიანული ფესვების გარეშე. ანალოგიური რამის თქმა ევროპელების მიერ აღმოჩენილ ამერიკაზეც შეიძლება _ ის ქვეყნები, რომლებშიც ესპანელი თუ პორტუგალიელი კონკისტადორები კათოლიციზმს (წაიკითხე, ზნეობა, მორალი) ცეცხლითა და მახვილით ავრცელებდნენ, დღეს ლგბტ-პედერასტების სამოთხედ (ბრაზილია, არგენტინა, აშშ და ა.შ.) ქცეულა…
მოკლედ, იმის თქმა დაბეჯითებით შეიძლება, რომ ევროპაში დაწყებული “პროგრესული აზროვნება”, დასავლეთი იქნება თუ აღმოსავლეთი, ლამის სრულიად მსოფლიოს მოედო ეგზემასავით და წალეკვით ემუქრება.
ამ ტალღამ 2012 წლის 17 მაისს საქართველომდეც მოაღწია, რომლის ჩაქრობაშიც თქვენი მონა-მორჩილიც მონაწილეობდა. იმ 17 მაისს კარგი ამინდი იყო და მაშინ ე.წ. წინააღმდეგობის მოძრაობის (დღეს “საქართველოს პატრიოტთა ალიანსი”) ბიჭებთან (კოტე ინაშვილი, სოსო მანჯავიძე და სხვ.) ერთად ზემელზე, კინოს სახლის კუთხეში ვიდექი, როდესაც მეტროპოლიტენის სადგურ “რუსთაველისთან” 3-4 ათეული გოგო-ბიჭი დავლანდე, რომლებსაც რაღაც ბანერები და ჭრელი დროშები ეჭირათ. თავდაპირველად ვერ გავარკვიე, ვინ იყვნენ, მაგრამ, როდესაც ახლოს მოვიდნენ და მათ ბანერებზე ლოზუნგები წავიკითხე, მივხვდი, ვინც იყვნენ.… თურმე ეს პედერასტები, მედიაში ყოველგვარი დაანონსების გარეშე, შეკრებილან 51-ე სკოლის წინ _ ფილარმონიასთან, სადაც საპატიო სტუმრის სატუსით მოწვეულმა ორმა ამერიკელმა გეიმ ერთმანეთს მადიანად “დაუზასეს” (მკითხველთან ბოდიში ამ გულისამრევი ნატურალიზმისთვის) და რუსთაველის პროსპექტისკენ დაიძრნენ განზრახვით, პარლამენტის შენობასთან დაემთავრებინათ მსვლელობა. ამას რომ მივხვდი, ბიჭებს დავუძახე: არიქა, პედერასტების აღლუმია-მეთქი, გამვლელ-გამომლელებსაც ვუხმეთ დასახმარებლად და პედერასტების აღლუმი შევაჩერეთ.
რა თქმა უნდა, ატყდა აურზაური, შეხლა-შემოხლა, რომლის დროსაც “სისხლიც დაიღვარა” (ერთ გეის ბანერი დავუმტვრიე და თითში ლურსმანი შემერჭო), სოსო მანჯავიძემ ერთ-ერთ პედერასტს “მამაშვილური” ალიყურიც აჭამა და ა.შ. ერთი სიტყვით, აღლუმი იქვე, ზემელზევე დავამუხრუჭეთ…
სიმართლე უნდა ითქვას, რომ ამ ინციდენტისას, მიუხედავად იმისა, რომ მიშა ჯერ კიდევ მიშობდა, პატრული დაუფარავად გვიჭერდა მხარს (რამდენიმე პედერასტი თუ ლესბოსელი მანქანებში ჩატენეს), რისთვისაც ახლაც ვეუბნები მადლობას. ერთადერთი, რითაც დასაჯა მიშას მართლმსაჯულებამ სოსო მანჯავიძე, იყო ის, რომ მეორე დღეს აიყვანეს, გაასამართლეს და 100 ლარით დააჯარიმეს…
ამ ყველაფერს იმიტომ ვყვები, რომ ქვეყანამ უნდა იცოდეს მისი “გმირების შესახებ”, ეს ერთი და მეორე _ ყოველგვარი ხუმრობის გარეშე, დღევანდელი პატრულის, “ბიძინას პატრულის” გასაგონად: 18-25 ივნისს ლგბტ–თემი ქართველ საზოგადოებას პედარასტული კვირეულის ჩატარებით გვემუქრება და ემანდ ხელი არ წაგიცდეთ “დუბინკა”-რეზინის ტყვიებზე. მიბაძეთ “მიშას პატრულს”…
2013 წლის 17 მაისი ე.წ. ტაბურეტკების აქციად მონათლა უნამუსო ქართულმა ლიბერასტულმა მედიამ. უნამუსო და გათახსირებულმა, რადგან, ჯოხი, კომბალი და ქვაც გამიგია, მაგრამ პედერასტების საცემად ტაბურეტი ვის მიაქვს?!
სწორედ იმ ერისა და ბერის (და არა “ტაბურეტკების”) ერთობლივი აქციის შემდეგ დააშოშმინა ჩვენმა სათაყვანებელმა პატრიარქმა მტერ-მოყვარე იმ ბრძნული ნაბიჯით, რომელსაც 17 მაისის ოჯახური სიწმინდის დაცვის დღედ გამოცხადება ჰქვია. პატრიარქზე რომ არ იყოს საუბარი, ვიტყოდი, _ ეშმაკური ნაბიჯით-მეთქი, რადგან მხოლოდ დამთხვეული თუ დაიჯერებს, რომ შემთხვევით დაემთხვა ერთმანეთს 17 მაისს ოჯახის სიწმინდის დღე და ე.წ. ჰომოფობიასთან ბრძოლის დღე. ზემოთ, _ დააშოშმინა-მეთქი, მაგრამ არა, შეშფოთებული ე.წ. არასამთავრობო სექტორი “დანოსს დანოსზე” უგზავნის ოკეანის გაღმა-გამოღმა პატრონებს, რომლებმაც (ამ შემთხვევაში ე.წ. ევროკომისიის თავმჯდომარე ჟან–კლოდ იუნკერმა) გაბედეს და სრულიად საქართველოს კათოლიკოს–პატრიარქი სიძულვილის ენით საუბარში დაადანაშაულეს. ამ ყველაფერს იმიტომაც ვამბობ, რომ ისე, როგორც მაშინ, ტაბურეტების დროს, ერი და ბერი ახლაც ერთად უნდა გამოვიდეთ, თორემ ლგბტ–სატანისტები მურდალი უკანალების ქნევით წაგვიბილწავენ რუსთაველის წმინდა პროსპექტს, ანუ თბილისს და სრულიად საქართველოს…
მკითხველთა შორის შეიძლება ისეთიც აღმოჩდეს, რომელიც დამამუნათებს: რა დროს ასეთი წერილია, როდესაც მთელი ევროპა ლამის არის აფეთქდაო…
ამ წერილის დაწერას სწორედ ევროპარლამენტის არჩევნების კონტექსტში ვფიქრობდი. ევროპარლამენტის არჩევნების შედეგებიდან გამომდინარე, თამამად შეიძლება იმის თქმა, რომ დღეს ევროპა ის ევროპა აღარ არის, რაც გუშინ იყო. მიუხედავად იმისა, რომ ევროპარლამენტის უმრავლესობაში არ არიან ე.წ. ევროსკეპტიკები, გნებავთ კონსერვატიული, ულტრამემარჯვენე ნაციონალისტი ძალები, მათ მაინც სერიოზულ შედეგს მიაღწიეს _ ევროკავშირის წამყვან ქვეყნებში მემარჯვენე პარტიებმა გაიმარჯვეს: იტალიაში _ მატეო სალვინის, ბრიტანეთში _ ნაიჯელ ფარაჯის, უნგრეთში _ ვიქტორ ორბანის, პოლონეთში _ იაროსლავ კაჩინსკის, საფრანგეთში _ მარინ ლე პენის, გერმანიაში _ ულტრამემარჯვენე პარტიამ “ალტერნატივა გერმანიისთვის”. დიდი ალბათობით, ევროპარლამენტში ყველანი ერთ ოპოზიციურ ფრაქციას შექმნიან, რომელიც ანგარიშგასაწევი ძალა იქნება. მიგრანტების შემოსევის აკრძალვის გარდა, ზემოხსენებულ პარტიებს კიდევ რამდენიმე ფუნდამენტურ საკითხზე აქვთ თვალსაზრისი _ ყველანი ლგბტ-პედერასტებისა და ერთი და იმავე სქესის პირების ქორწინების წინააღმდეგნი, რუსეთთან კარგი ურთიერთობების და, აქედან გამომდინარე, რუსეთისთვის ეკონომიკურ-პოლიტიკური სანქციების მოხსნის მომხრენი არიან.
ევროპარლამენტის არჩევნების შედეგებმა გამახსენა დიდი ილიას ლექსი “მესმის, მესმის”, რომელიც მან იტალიის ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის ბელად ჯუზეპე გარიბალდის მიუძღვნა. მართლაც, “ღმერთო, ღმერთო, ეს ხმა ტკბილი, გამაგონე ჩემს მამულშიც”…
ვიმეორებ: ევროპარლამენტის არჩევნების შედეგები იმის მაუწყებელია, რომ “ძველ სამყაროში” (და, სხვათა შორის, ჩვენს “სტრატეგიულ” მოკავშირე აშშ-შიც) ცვლილებების სიომ დაუბერა. სიომ, რომელიც უეჭველად გადაიქცევა იმ ქარიშხლად, რომელიც ჯერ ევროპაში წალეკავს იქვე ნაშობ უმსგავსოება-გარყვნილებას და შემდეგ “ბოდიშის მოხდით” ჩვენამდეც მოაწევს. დიახ, ბოდიშის მოხდით, რადგანაც სოდომის ცოდვებით დამძიმებული დასავლეთის დამსახურებაა, რომ კაცობრიობა აპოკალიფსის საფრთხის წინაშეა…
დავით მხეიძე
