საქართველოს, როგორც სახელმწიფოს, და ქართველების, როგორც ერის, უპირველესი ამოცანაა, გეოპოლიტიკურ ნანგრევებში არ მოყვეს ისე, როგორც ეს ერთხელ უკვე მოხდა

“რა კაცს გადუწყდეს იმედი, იქ სასწაულის ჯერია”

თუშთაგან თქმული

ყირიმის რუსეთთან მიერთება _ ოკუპაცია–ანექსია თუ ისტორიული სამართლიანობის აღდგენა? რუსეთის მტრების გადმოსახედიდან ეს, რა თქმა უნდა, აგრესორი რუსეთის მიერ სუვენერული უკრაინის ტერიტორიის მიტაცებაა, ხოლო, რუსეთის მხარდამჭერთა აზრით, ისტორიული სამართლიანობის აღდგენა, რადგან ყირიმი არასოდეს ყოფილა უკრაინის. ყირიმის ნახევარკუნძული 1957 წელს, ე.წ. დიდი ოქტომბრის რევოლუციის მე-40 წლისთავზე სსრკ–ის გენერალურმა მდივანმა ნიკიტა ხრუშჩოვმა ვოლუნტარისტული ბრძანებით “უფეშქაშა” საბჭოთა უკრაინას. მიუხედავად რუსეთის მტერ–მოყვარეთა აზრებისა თუ თქვენი მონა–მორჩილის ლირიკულ–ისტორიული წიაღსვლებისა, რომ იტყვიან, ფაქტი ჯიუტია _ ყირიმის ნახევარკუნძული რუსეთის სუბიექტია და ეს საკითხი გადახედვას არ ექვემდებარება.

ყირიმის თემა დახურულია და რუსეთი არავისთან აპირებს ამ თემაზე უბრალო საუბარსაც კი. ეს არაერთხელ განუცხადებია რუსეთის პრეზიდენტ ვლადიმერ პუტინს და, მიუხედავად უკრაინის ტერიტორიული მთლიანობის მხარდაჭერაზე “დემოკრატიული დასავლეთის” (წაიკითხე, აშშ) ბაქიბუქისა, სინამდვილეში ნელ-ნელა და სულ უფრო ხშირად დასავლეთიც, ზემოხსენებული დე ფაქტო მოცემულობის გათვალისწინებით, პრაგმატულად თანამშრომლობს “ტოტალიტარულ რუსეთთან” და ამის დასტურად, სხვა რომ არაფერი, ამას წინათ ევროსაბჭოში რუსეთის ზარ-ზეიმით დაბრუნების ფაქტიც კმარა… ყოველი ზემოთ თქმული სამწუხარო რეალობა რომ არის, კიდევ ერთი დასტური იყო რამდენიმე დღის წინათ გაეროში უკრაინისა და აშშ-ის პრეზიდენტების შეხვედრის ამსახველი კადრები, რადგანაც… გასაგები და ბუნებრივია, რომ სხვადასხვა ქვეყნის ლიდერებს სხვადასხვა პოლიტიკური ზომა-წონა აქვთ და, აქედან გამომდინარე, მათ შორის არააფიშირებული, პროტოკოლით შენიღბული, მაგრამ უფროს-უმცროსობა მაინც არსებობს _ მაგალითად, რუსეთ-საქართველოს პრეზიდენტების შეხვედრას თანასწორთა რანდევუ მხოლოდ პირობითად შეიძლება ვუწოდოთ, რადგან ერთმაც, მეორემაც და მესამემაც (მსოფლიოს პოლიტისტებლიშმენტი) მათი ადგილი დიდი პოლიტიკის კიბეზე სად, რომელ საფეხურზეცაა, კარგად იციან, მაგრამ ის, რაც იმ დღეს გაეროს გენერალურ ასამბლეაზე ხდებოდა, უკეთეს შემთხვევაში სკოლის დირექტორის კაბინეტში ცუღლუტი ბავშვის დაბარება-დამუნათებას ჰგავდა, ხოლო უარესში…

წინა დღეს გაეროს გენანსამბლეის ტრიბუნიდან “რიხიანი” გამოსვლის შემდეგ, როცა გაპრეზიდენტებულ კლოუნს ეგონა, რუსეთისგან ქვა–ქვაზე არ დავტოვეო, სრულიად მსოფლიოს გასაგონად “ძია სემი” რომ გეტყვის _ წადი, ბიძიკო, მისამართი შეგეშალა, “ძიაძია ვოვა” ნახეო (ციტატა: “ვიმედოვნებ, შეხვდებით პუტინს და მოაგვარებთ პრობლემას”), საერთოდ, რაზეა საუბარი?! გაიგეთ, ხალხო? 40-წუთიან შეხვედრაზე, არც ერთი მინიშნება არ ყოფილა იმაზე, რომ უკრაინა კვლავ მსოფლიოს საერთო თავის ტკივილია _ ვიმედოვნებ, შეხვდებით და მოაგვარებთ პრობლემასო, და არც ერთი აუგი სიტყვა რუსეთის პრეზიდენტზე. რა ვიცი, აბა, რა შეიძლება ვუწოდოთ ასეთ, რბილად რომ ვთქვათ, იმედგაცრუებას? ეს ყველაფერი კარგი, მაგრამ აქედან ჩვენ რა, ზელენსკის (უკრაინის) იმედგაცრუება საქართველოს დაიმედებას ნიშნავს და თუ არა, მაშ, რა საჭიროა უკრაინის პოლიტიკის ვრცელი მიმოხილვა და, წინამდებარე წერილის სათაურიდან გამომდინარე, პრაქტიკულად, არც ერთი სიტყვა საქართველოზე? _ იკითხავს მკითხველი და ერთი შეხედვით, სამართლიანადაც, მაგრამ… მსოფლიოს გეოპოლიტიკა, აშშ–რუსეთის მეცადინეობით, ჩვენ თვალწინ ნელა, მაგრამ განუხრელად იცვლება. ხატოვნად თუ ვიტყვით, მსოფლიოში პოლიტიკური ტექტონიკური ძვრები დაიწყო. პროცესი, რომელიც, გვინდა თუ არა, საქართველოსაც შეეხება ან უკვე გვეხება. ტექტონიკა მეტ–ნაკლებად, მაგრამ მაინც ნგრევას ნიშნავს და საქართველოს, როგორც სახელმწიფოს, და ქართველების, როგორც ერის, უპირველსი ამოცანაა, გეოპოლიტიკურ ნანგრევებში არ მოყვეს ისე, როგორც ეს ერთხელ უკვე მოხდა (ლიბერასტებისგან მოსალოდნელი წყევლა–კრულვის მიუხედავად, გავბედავ და გავიმეორებ ვლადიმერ პუტინის შეფასებას), როდესაც მეოცე საუკუნის უდიდესი გეოპოლიტიკური ტრაგედიის, სსრკ–ის დაშლისას ნანგრევებში მოვყევით. თუმცა არა, თუ გასული საუკუნის 90-ან წლებში საბჭოთა კავშირის “ნანგრევებში” მოყოლილი ქართველი ერის ენერგია ფენიქსივით ფერფლიდან “აღსადგომად” საკმარისად გადაურჩა განადგურებას, მოსალოდნელი გლობალური მასშტაბის პოლიტიკურ-ზნეობრივი “მიწისძვრა” ისეთი დამანგრეველი იქნება, რომ შესაძლოა, არათუ სახელმწიფომ, არამედ ქართველმა ერმა არსებობა შეწყვიტოს. საზოგადოებას შევახსენებ ჩემ მიერ ადრე გამოქვეყნებულ სტატიას “კოკავ, შენ გეუბნები, ლიტრავ, შენც გეყურებოდესო”, რომელიც რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრ სერგეი ლავროვის მიერ მოლდოვის მიმართ გაკეთებული განცხადებიდან გამომდინარე შეიქმნა. რუსეთის პირველმა დიპლომატმა განაცხადა: რუსეთი თანახმაა, ე.წ. დნესტრისპირეთის ავტონომია სუვერენულ-ნეიტრალური მოლდოვის შემადგენლობაში დაბრუნდესო.

რუსეთი თანახმაა, მოლდოვის ტერიტორიული მთლიანობა აღდგეს და, მიუხედავად იმისა, რომ ამ მიმართულებით მოლდოვასთან შედარებით საქართველოს მდგომარეობა გაცილებით რთულია (დნესტრისპირეთისგან განსხვავებით, რუსეთს სოხუმ–ცხინვალის დამოუკიდებლობა აღიარებული აქვს), კრემლის სიგნალი კიშინიოვის მიმართ, თბილისისთვისაც უნდა იყოს საყურადღებო… ყურადღება ყურადღებად, მაგრამ ქმედება?

ისევე, როგორც ყირიმი აღარასოდეს დაუბრუნდება უკრაინას, ყოველ შემთხვევაში, უახლოეს პერსპექტივაში, ასევე იმ სტატუსით, როგორითაც საბჭოთა საქართველოში შედიოდა სოხუმი და ცხინვალი (ანუ, როგორც ავტონომიური რესპუბლიკები), აღარასოდეს დაბრუნდება ისინი თანამედროვე საქართველოს შემადგენლობაში. როგორც გინდათ და ვისაც გინდათ, ისე გაიგეთ, რა იარლიყიც გინდათ, ის მომაკერეთ, ეს სამწუხარო რეალობაა და ამ ახალი რეალიების გათვალისწინებით უნდა იყოს განპირობებული საქართველოს ქმედება თუ უმოქმედობანი და, ვინც საპირისპიროს ქადაგებს, ის ან შეუგნებელი ურა-პატრიოტია, ან უარესი _ ქვეყნის შეგნებულ-განათლებული მტერი.

დაკარგულის დაბრუნება კი არა, რაც ჯერ კიდევ ჩვენია, ისიც არ დავკარგოთ, ასეა საქმე!

ქვეყნის გადარჩენის კონკრეტული რეცეპტები არ მაქვს, მაგრამ, საზოგადოდ, იმის თქმა დაბეჯითებით შეიძლება, რომ საქართველომ ერთხელ და სამუდამოდ უარი უნდა თქვას ევროკავშირ–ნატოს ქიმერის დევნაზე, რამაც ლამის 30 წლის განმავლობაში, ნგრევის, ტერიტორიების დაკარგვის, მორალურ–ზნეობრივი გათახსირების გარდა, სხვა არაფერი მოგვიტანა. ქიმერის დევნაზე უარის თქმის მხრივ თითქოს ყინული დაიძრა _ 15 სექტემბერს აშშ-ის საელჩოსთან გაიმართა “პატრიოტთა ალიანსის” მიერ ორგანიზებული, პოსტსაბჭოთა სივრცეში უპრეცედენტო მასშტაბის საპროტესტო აქცია და, რაც არანაკლებ მნიშვნელოვანი მგონია, ზემოხსენებულ გაეროს გენანსამბლეაზე კულუარებში გაიმართა საქართველოსა და რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრების, რომ იტყვიან, ტეტ-ა-ტეტ შეხვედრა (პრესისთვის დახურული). ამან ააფეთქა არასაპარლამენტო, ე.წ. გაერთიანებული ოპოზიცია და ასევე ე.წ. ევროპული საქართველო _ გიორგი ბარამიძე, გიგა ბოკერია, გიგი უგულავა და ა.შ. ის ადამიანები ითხოვენ პარლამენტში საგარეო საქმეთა მინისტრ დავით ზალკალიანის დაბარებას და მისგან “ატჩოტის” ჩაბარებას, რომლებიც სისხლის სამართლის დამნაშავენი არიან და, პარლამენტში კი არა, ციხეში უნდა ისხდნენ და თვითონ უნდა აბარებდნენ “ატჩოტებს” პროკურორებს. ოხ, ბიძინა ივანიშვილო!.. ეს ახვრები თავის დროზე პოლიტიკურ სანაგვეზე რომ არ გაისტუმრე, მოუშორებელ ჭირად გვექცნენ. საქმეში საქართველოს დედაეკლესიის მიშნაცი მეუფე ყანდურებიც ჩაერთნენ _ ე.წ. მეუფე პეტრემ, როგორც სამღვდელო პირმა კი არა, როგორც ნაცების პროკურორმა, ისე ისაუბრა “ტვ პირველის” პირდაპირ ეთერში _ ციანიდის მოყვარული მღვდელი რატომ არ შეიწყალა პრეზიდენტმაო და ბიძინა ივანიშვილი ხომ, საერთოდ, რომ იტყვიან, “კუბოში ჩადო”, რა თქმა უნდა, ვერც მართლმადიდებელი რუსეთი გადაურჩა მეუფე პეტრე-ყანდურის რისხვას…

ვნახოთ, ეყოფა კი გამბედაობა “ქართული ოცნების” იმ ნაწილს, რომელიც დავით ზალკალიანის უკან იგულისხმება _ დაუპირისპირდება საქართველოს პარლამენტის ლიბერასტ დეპუტატებს და განაგრძობს რუსეთთან ე.წ. რეალპოლიტიკის კეთებას თუ კვლავ დაექვემდებარება ნაცების შანტაჟს და გაეროს ეპიზოდი ეპიზოდად დარჩება ნაცების ნარატივის შიშით _ რუსეთთან დიალოგი გინდა? _ ესე იგი, სამშობლოს მოღალატე ხარ…

დავით მხეიძე

P.S. აშშ–ის პრეზიდენტმა დონალდ ტრამპმა გაეროს ტრიბუნიდან მსოფლიოს გასაგონად განაცხადა: “მომავალი არ ეკუთვნის გლობალისტებს, მომავალი ეკუთვნის პატრიოტებს!” მხოლოდ ეს განცხადებაც კმარა საიმისოდ, რომ ვთქვათ: აშშ ახალი პოლიტიკის კეთებას იწყებს. ყოველ შემთხვევაში, ამის დიდი სურვილი რომ აქვს დონალდ ტრამპს, აშკარაა. რაც შეეხება უბედურ საქართველოსა და ქართველებს, ჩემი აზრით, ახლა ე.წ. სამხედრო მიუმხრობლობისა და გნებავთ, ნეიტრალიტეტის დრო აღარ არის. დღეს სწორედ სამხედრო–პოლიტიკურ–ეკონომიკური მიმხრობის დროა. ჩვენმა გმირმა წინაპრებმა მრავალი საუკუნის განმავლობაში უქარქაშო ხმლების უილაჯო ქნევის შემდეგ ქართველი ერის პოლიტიკურ–ეროვნულ–ეკონომიკური მომავალი ერთმორწმუნე დიდ რუსეთს დაუკავშირა და არც შემცდარან _ ფიზიკური განადგურებისა და ზნეობრივი გადაგვარების აშკარა საფრთხის წინაშე მდგარი ქართველი ერის გადარჩენა მართლაც სასწაული იყო. დღესაც 200 წლისწინანდელი საფრთხეების წინაშე მდგარ, უიმედობით მოცულ საქართველოს ისევ სასწაული თუ იხსნის; სასწაული, რომელიც მხოლოდ იმ შემთხვევაში მოხდება, თუ გავითავისებთ სენტენციადქცეულ ანდაზას: “ნუ დაკარგავ ძველსა გზასა, ნუცა ძველსა მეგობარსა”.

“არ გიყვარდეს რუსეთი, _ წერდა დიდი ილია 1899 წელს, _ რომელმაც ჩვენ სიმშვიდე დაგვიმკვიდრა და წინსვლის პირობები შეგვიქმნა, ეს ნიშნავს გამოამჟღავნო არა მხოლოდ დასაძრახი უმადურობა და პოლიტიკური სიბეცე, არამედ შენი სამშობლოსადმი სიძულვილიც. ვისაც ნამდვილად უყვარს საქართველო, მის ბედზე გული შესტკივა და მისი კეთილდღეობა სურს, მას არ შეიძლება არ უყვარდეს რუსეთი”…