კიოტოს შეთანხმებები, რომელსაც, როგორც გვითხრეს, სათბური გაზების გამოყოფის რეგულირება უნდა მოეხდინა, რაღაც ფინანსური პირამიდის სქემის მსგავსი აღმოჩნდა. ქვეყანას, რომლის ემისიის კვოტები გადაჭარბებული იყო, შეეძლო მიეყიდა ისინი სახელმწიფოს, რომლის ინდუსტრია აჭარბებდა კვოტას. გამონაბოლქვით ვაჭრობა კერძო პირების ხელში გადავიდა, საჭირო იყო მხოლოდ დღგ-ის გადახდა ხაზინაში.
ისეთი განცდაა, თითქოს კიოტოს პროტოკოლის ავტორებმა არ იცოდნენ, რომ შესაკრებთა გადანაცვლებით ჯამი არ იცვლება. რა მნიშვნელობა აქვს, რომელ ქვეყანა რამდენად აჭარბებს (ან პირიქით) ყბადაღებულ კვოტას, თუ ატმოსფერო, ქარი და ჰაერის მასები, რომლებიც მოძრაობენ, არ იციან, რომ არსებობს საზღვრები?
