სანამ წერილის მთავარ თემაზე საუბარს დავიწყებ, უპრიანად მიმაჩნია, რამდენიმე სიტყვით რუსეთის პრეზიდენტ ვლადიმერ პუტინის მიერ ეს უკვე მერამდენედ გამართულ, ტრადიციადქცეულ გრანდიოზულ პრესკონფერენციას შევეხო, რომელიც წინა წლებისგან განსხვავებით, კოვიდპანდემიის გამო ამჯერად ვიდეოფორმატით ჩატარდა _ ვლადიმერ პუტინი ნოვო–ოგორიოვოს საპრეზიდენტო რეზიდენციიდან პასუხობდა მოსკოვში შეკრებილ, რუსეთის მტერ–მოყვარე ქვეყნების უამრავი ჟურნალისტის გაუფილტრავ კითხვებს _ თუნდაც ეს ფაქტი მეტყველებს იმაზე, რომ რუსეთში გაცილებით მეტი დემოკრატიაა, ვიდრე აშშ–ევროპაში. აღარაფერს ვამბობ იმ უეჭველ ფაქტზე, რომ დონალდ ტრამპს აშშ–ის პოლიტელიტის ე.წ. ლიბერასტულმა ფრთამ არჩევნები მოჰპარა დემოკრატიის საფარქვეშ.
სამწუხაროდ, პუტინის ვიდეოკონფერენციაზე დამსწრე მრავალი ქვეყნის ჟურნალისტთა სიაში კვლავ (თუ არ ვცდები, ეს უკვე მეორე შემთხვევა იყო) არ აღმოჩნდა ქართული მასმედიის არც ერთი წარმომადგენელი. რატომ? _ ისინი ხომ გაცილებით “მნიშვნელოვანი” რამით არიან დაკავებულნი, რაზეც წინა წერილში ვწერდი და რამაც კახურ ანდაზამდე მიგვიყვანა: ვირი სადაც გინდა, იქ დააბი, ვირი მაინც ვირია!
ეს, რა თქმა უნდა, ნახევრად ხუმრობით, მაგრამ მწარე რეალობიდან გამომდინარე სახუმაროდ კი არა, სატირლად გვაქვს საქმე. ეს რომ ასეა, ამის ირიბი მტკიცებულება ზემოხსენებული პრესკონფერენციაა _ თუ ადრე, დღევანდელისგან განსხვავებით, არათუ უპრობლემოდ იღებდნენ აკრედიტაციას ქართული მედიის წარმომადგენლები, არამედ კითხვის დასმის უფლებაც აშკარად ხაზგასმული პატივისცემით ეძლეოდათ იქამდეც კი, რომ ერთხელ ვლადიმერ პუტინმა ურიცხვ ბანერებს შორის შენიშნა მსოფლიო მასმედიის “აღიარებული ლიდერის” ერთ-ერთი ქართული ტელევიზიის წარმომადგენელი და პრესკონფერენციის წამყვანის მაგივრად, თავითონ მისცა სიტყვა “ნიჭიერ” ქართველ ჟურნალისტს. რატომ ასეთი აშკარა ირონია “მშობლიური” მასმედიის მიმართ? _ იმიტომ, რომ ქართული მედიის “მაღალპროფესიული დონის” ჟურნალისტებმა არ იციან (ან დავალება აქვთ ასეთი), სად, ვის და რა კითხვა უნდა დაუსვან. ჯერ თვითონ ის ფაქტი რამხელა პატივია, რომ მილეთის ქვეყნების მართლაც საერთაშორისო ავტორიტეტის მქონე გამოცემების ჟურნალისტებს შორის გამოგარჩევენ და მათთან შედარებით, რომ იტყვიან, “ორღობის დონის” ჟურნალისტებს გაძლევენ კითხვის დასმის უფლებას და მეორე _ შენი ინტელექტი თუ მთლად პლინტუსს ქვემოთ არ არის, ადვილად მიხვდები, რომ ასეთ “გამორჩევას” ის ქვეტექსტი ახლავს, რომელიც წერილის სათაურში მოვიყვანე და რომელიც პოპულარულ საბჭოთა მულტფილმის პერსონაჟს, კატა ლეოპოლდს ეკუთვნის: Ребята! Давайте житъ дружно!”
მიუხედავად ამ იმედის შემცველი ქვეტექსტისა, საქართველოსთვის ობიექტურად არსებული არასახარბიელო მოცემულობის მიუხედავად, მაინც არაადეკვატურად შემტევ კითხვებს (რომელთა საერთო პათოსია “რუსეთი ოკუპანტიაა!”) რომ უსვამ რუსეთის პრეზიდენტს, რა ჰქვია ამას? ეს ხომ ე.წ. კონფლიქტის ზონაში არსებულ მავთულხლართებთან “შარვალჩახდილთა” ურაპატრიოტიზმია?!
თუმცა საქართველოს საგარეო საქმეთა მინისტრ ზალკალიანის სულელური განცხადების შემდეგ, რომელმაც თქვა, საქართველო რუსეთს მანამდე არ დაელაპარაკება, სანამ სოხუმ–ცხინვალის დამოუკიდებლობის აღიარებას არ გააუქმებსო, ქართველ ე.წ. ლიბერალ ჟურნალისტებს, რა ჭკუა მოეკითხებათ?..
ზემოთ შეგპირდით, სანამ წერილის მთავარ თემაზე გადავალ, ჯერ რუსეთის პრეზიდენტის მიერ ჩატარებულ პრესკონფერენციაზე ვიტყვი ორიოდ სიტყვას-მეთქი, მაგრამ, როგორც ხედავთ, დაპირებას ვერ ვასრულებ _ ყოველივე ზემოთქმულს ვერაფრით ვუწოდებ “ორ სიტყვას”. ამიტომ შესავლის ბოლოს ერთ სახალისო პარადოქსზე ვიტყვი.
ერთი მხრივ, ოკეანისგაღმელ “ჰუმანისტ დემოკრატებს” რომ ჰკითხო, ფეხებზე ჰკიდიათ “ბენზოკალონკა” რუსეთიც და მისი “ზაპრავშიკი” ვლადიმერ პუტინიც, მაგრამ, მეორე მხრივ, სწორედ პრესკონფერენციის დასასრულ, როდესაც ვლადიმერ პუტინმა, ბოლოს და ბოლოს, მშრალი, პროტოკოლური ტექსტით მიულოცა ჯო ბაიდენს გაპრეზიდენტება, დემოკრატმა იანკებმა, რომ იტყვიან, შვებით ამოისუნთქეს, _ როგორც იქნა, ვლადიმერ პუტინმა აშშ-ს არჩევნების შედეგები ცნოო და დემოკრატიული გამოცემების პირველი გვერდები სწორედ ამ სასიხარულო ინფორმაციით იყო აჭრელებული. (ცნობისთვის აღვნიშნავთ, რომ ამ მილოცვით ვლ. პუტინმა მხოლოდ საერთაშორისო პროტოკოლი დაიცვა და თანაც რუსეთ-ამერიკის არაკეთილმოსურნეებს ყიჟინის საბაბი გამოაცალა – ეს რომ არ გაეკეთებინა, ატყდებოდა ერთი ამბავი, ეხლაც არ ულოცავს ბაიდენს, იმიტომ რომ ტრამპთან არის ფარულ ალიანსში და თანაც დაბოღმილია, რუსმა ხაკერებმა ბაიდენს რომ ვერ წააგებინესო. რედ.).
ახლა, რაც შეეხება წინამდებარე წერილის მთავარ თემას. ამას წინათ რუსულ ტელეარხ RTR-ის ეთერით ევროკავშირის ერთ-ერთი უმაღლესი წარმომადგენლის, ამ კავშირის საგარეო საქმეთა და უსაფრთხოების საკითხებში უმაღლესი წარმომადგენლის ჟოზეფ ბორელის შოკისმომგვრელი განცხადება ვიხილე. დიახ, ვიხილე და არა მოვისმინე, რადგან განცხადება რუსულ ენაზე ტიტრებით გადიოდა, რომლის წაკითხვასაც ვერ ვასწრებდი და ამიტომ სტოპკადრების მეშვეობით ვკითხულობდი და ვთარგმნიდი.
აი, რა განაცხადა დასავლური დემოკრატიის უმაღლესი კალიბრის ლიბერასტმა:
“ჩვენ უარი უნდა ვთქვათ ისეთ დრომოჭმულ განსაზღვრებებზე, როგორიც არის ნაციონალური ინტერესები. ასევე ეთნიკურ და რელიგიურ იდენტობაზე, რადგან ყოველივე ეს, საზოგადოების გაერთიანების მაგივრად მის დაყოფა–დაპირისპირებას უწყობს ხელს” _ მაგარია, არა? თუმცა ჯერ სადა ხართ…
“იდენტობას შეუძლია მოკლას რამდენიმე პირი ერთდროულად, რადგან ყოველ ჩვენგანს საკუთარი ინდივიდუალობა გააჩნია. ჩვენ ბრძოლა უნდა მოვუგოთ იდენტობას, რადგან ჩვენ უნდა განვაგრძოთ ბრძოლა ადამიანის უფლებებისთვის და ძირითადი თავისუფლებისთვის, როგორც ევროკავშირის ქვაკუთხედისთვის”…
აი ასე, მეგობრებო, აი ეს არის დემოკრატია _ არც ეროვნება, ანუ თვითმყოფადობა, არც რელიგია, ანუ ღმერთი; არც მშობლები, და–ძმა, ბებია–ბაბუები, არც საზოგადოებრივი მორალი; წინაპართა საფლავები, არც ისტორია და ა.შ. ყველაფერი ის, რითაც ადამიანი ცხოველისგან განსხვავდება _ მხოლოდ და მხოლოდ ე.წ. ადამიანთა უფლებების ნიღბით ყველანაირი გარყვნილების ნორმად ქცევა, საყოველთაო ლგბტ–ზაცია!
როგორც მოსალოდნელი იყო, ჯოზეფ ბორელის ლიბერასტულ იდეას ევროკავშირში მოწინააღმდეგეებიც გამოუჩნდა. მაგალითად, ამ იდეის საწინააღმდეგოდ უნგრეთმა უკვე მიიღო კანონი ერთი და იმავე სქესის მქონე წყვილებისთვის ბავშვის შვილად აყვანის აკრძალვის შესახებ. ამ მიმართულებით კიდევ უფრო შორს წავიდა პოლონეთი _ ოფიციალურმა ვარშავამ, პოლონეთის 100 ქალაქი ლგბტ-სგან თავისუფალ ზონად გამოაცხადა. ამაზე ევროკომისიის თავმჯდომარე ურსულა ფონ დერ ლაიენმა განაცხადა: ლგბტ-სგან თავისუფალი ზონა _ ეს არის ადამიანობისგან თავისუფალი ზონა და ასეთი ზონების ადგილი ევროკავშირში არ არისო.
ყოველივე ზემოთქმული, როგორც ჩანს, ევროკავშირისა და მისი ე.წ. ლიბერალური იდეოლოგიის დასასრულის დასაწყისია, რადგანაც ე.წ. დასავლური ფასეულობების თუ ღირებულებების პროპაგანდა ღმერთთან ბრძოლაა და მეტი არაფერი.
აქედან გამომდინარე, “ქართული ოცნების” წარმომადგენლის, პარლამენტის თავმჯდომარე, არჩილ თალაკვაძის მიმართ, რომელმაც განაცხადა, 2022 წელს საქართველო ევროკავშირის წევრობაზე განაცხადს გააკეთებსო, ერთი კითხვა მაქვს: ბატონო არჩილ! საით აპირებთ საქართველოს წაყვანას _ ევროკავშირისკენ, რომლის ერთ–ერთი წამყვანი ფიგურა, ქალბატონი ურსულა ფონ დერ ლაიენი ახლავე აცხადებს, რომ ევროკავშირში ლგბტ–ისგან თავისუფალი ზონის ადგილი არ არის? გინდათ ქვეყანა ლგბტ ზონად გადააქციოთ?
დავით მხეიძე
P.S. ე.წ. ჰომო სოვეტიკუსზე, როგორც დაცინვით გვიწოდებდნენ დასავლეთში, ვისაუბრეთ ერთ–ერთ წინა წერილში, რომლიდანაც გთავაზობთ ამონარიდებს მცირე კორექტივებით. დიახ, ჰომო სოვეტიკუსი, ანუ საბჭოთა ადამიანი, როგორც გარკვეულწილად ახალი, კრებსითი ეთნოსი დიდმა სტალინმა შექმნა და სოციალურ–ეკონომიკურ–სამხედრო გაერთიანების მწვერვალზე აიყვანა სსრკ–ში. თავს ბედნიერად ვთვლი, რომ განგების ნებით, სსრკ–ის ოქროს ხანაში, 60-70-ან წლებში ვიცხოვრე. ანუ, მაშინ, როდესაც ხვალინდელი დღის გათენების (დღევანდელი “თავისუფალი და დემოკრატიული” საქართველოსგან განსხვავებით) არ გეშინოდა _ არიქა, ცოლ–შვილი რით და როგორ ვარჩინოო: ბუნებრივი აირი, ელექტროენერგია, გათბობა, სამედიცინო მომსახურება, სწავლა და ა.შ. “საზიზღარი კომუნისტების” პერიოდში ხომ პრაქტიკულად უფასო იყო. აღარაფერს ვიტყვი ზნეობრიობაზე და ხელისუფლების მიერ ნაჩუქარ ბინებში მცხოვრებ საბჭოთა ადამიანებზე… ხუმრობით თუ ვიტყვით, კომუნისტების საბედისწერო შეცდომა ის იყო, რომ თურმე მართლა მიწიერ სამოთხეში (კომუნიზმში ) ვცხოვრობდით და ამას გვიმალავდნენ. ამიტომაც დაინგრა სტალინის მიერ აშენებული ქვეყანა. ახლა? ჰომო სოვეტიკუსის ადგილი “თავისუფალი დასავლეთის” მიერ შექმნილმა, გნებავთ, შობილმა ჰომო პედერასტიკუსმა დაიკავა.
დასავლეთმა, სსრკ–ს მსგავსად, მიწიერი სამოთხე შექმნა, ოღონდ არა სსრკ–ს მსგავსი მაღალი ზნეობისა მქონე საზოგადოებისთვის, არამედ გათახსირებული ჰომო პედერასტიკუსებისთვის, ამ ეშმაკის მოციქულებისთვის, რომელთა ცხოვრების თახსირი წესის გამო სოდომ–გომორის მსგავსად ფერფლად ქცევის საფრთხის წინაშე დგას კულტურული კაცობრიობა. მოკლედ, ან ლგბტ–სგან თავისუფალი, ერთმორწმუნე მართლმადიდებელი რუსეთი, ან დასავლელი ჰომო პედერასტიკუსები _ ეს მარადიული ბრძოლაა სიკეთესა და ბოროტებას, გნებავთ, სატანასა და ღმერთს შორის…
ჩვენთან არს ღმერთი!
ვაი ბედკრულო საქართველო საით მიგაქანებენ ეს დაწყევლილი ლიბერასტები.