როგორც აფთრები, ისე ელოდებიან მეუფე ყანდურები სიკვდილს პატრიარქისა

რატომ ვერ აღდგა სამართლიანობა? _ აი კითხვა, რომელიც ხუთი წლის განმავლობაში აწუხებდა ქართველი საზოგადოების იმ ნაწილს, რომელიც თავს მოტყუებულ-გაბითურებულად თვლის, ანუ საზოგადოების უმრავლესობას.

დიახ, არ შემშლია, აწუხებდა და, სამწუხაროდ, აღარ აწუხებს, რადგან “ქართულმა ოცნებამ” ქართველ კაცს ლუკმაპურის შოვნა გაუხადა საოცნებოდ. ჰოდა, ქართველმა საზოგადოებამაც ხელი ჩაიქნია _ ჯერ, როგორც არაერთხელ ახლო წარსულში, შარშანდელ არჩევნებშიც გაყიდა ხმები; შემდეგ, უკვე წელს, უდრტვინველად მიიღო 9-წლიანი სისხლიანი რეჟიმის ერთ-ერთი იდეოლოგისა და შემოქმედის, გიგი უგულავას, საპატიმროდან გათავისუფლება და კიდევ უფრო მშვიდად მიიღებს რეჟიმის მთავარი ჯალათის, ვანო მერაბიშვილის, გათავისუფლებასაც…

სამართლიანობის აღდგენა არა მხოლოდ სააკაშვილის რეჟიმის მაღალჩინოსანთა სისხლისსამართლებრივ დევნასა და წართმეული ქონების დაბრუნებას გულისხმობდა, არამედ იმ მაღალი თუ შედარებით დაბალი საეკლესიო იერარქების მხილებასაც, რომლებიც, მიუხედავად იმისა, რომ მშვენივრად იცოდნენ, რაც ხდებოდა ქვეყანაში და კონკრეტულად _ სასჯელაღსრულების დაწესებულებებში, ან პილატესავით დუმდნენ, ან ოსანას უგალობდნენ ზნედაცემულ სააკაშვილს, რომლის უზარმაზარი ფოტო-ბანერებიც წმინდა ხატების გვერდით “ესვენათ” და მრევლს ნაცებისთვის ხმის მიცემას უქადაგებდნენ.

თუ სამოქალაქო სამართლიანობის არაღდგენა პირადად ბიძინა ივანიშვილის სინდისზეა, ეკლესიის მიერ თავის წიაღში ჩაბუდებულ ქვაბავაზაკთა არმხილების ცოდვას ერთი “ადრესი” არ აქვს.

ჩვენს მკითხველს უსათუოდ ემახსოვრება, რომ ანაფორიანი ავაზაკების მხილება ქართულ მედიასივრცეში პირველმა “საქართველო და მსოფლიომ” გაბედა ჯერ კიდევ სააკაშვილის ზეობის ხანაში _ 2012 წლის სექტემბერში გამოაქვეყნა თქვენი მონა-მორჩილის წერილი სათაურით “მეუფე ყანდური”, რომელიც ფოთი-ხობის მიტროპოლიტ მეუფე გრიგოლის (ერისკაცობაში გურამ ბერბიჭაშვილი) უკეთურობას ეძღვნებოდა.

მას შემდეგ “მეუფე ყანდური” ყველა ანაფორიანი ყაჩაღის სინონიმია.

შარშან, ივნისში, მეუფე გრიგოლ-ყანდური კვლავ მოექცა ჩემი კალმის სამიზნეში, როდესაც გამოვაქვეყნე წერილი “ვნებანი ყანდურისანი”, ოღონდ არა “უკრაინაში დაკარგული სიყვარულისთვის”, არამედ ნეოლიბერალური გამოხდომის გამო _ მეუფე გრიგოლ–ყანდური სინოდის იმ წევრთა შორის აღმოჩნდა, რომლებიც ჩვენს უწმინდესსა და უნეტარეს პატრიარქს დაუპირისპირდნენ და კუნძულ კრეტაზე მსოფლიო პატრიარქის (რომელსაც აშშ–ის ლიბერტარიანული ძალები აფინანსებენ და, შესაბამისად, მართავენ კიდეც) _ ბართლომეოსის მიერ მოწვეულ ეკუმენისტურ კრებაზე საქართველოს დასწრებას ითხოვდა.

წინამდებარე წერილის დაწერა კი განაპირობა ამა წლის 11 იანვარს “საქართველო და მსოფლიოში” გამოქვეყნებულმა ინტერვიუმ სათაურით “რუხი მიტროპოლიტი”. ეს ინტერვიუ ჩემმა კოლეგა ეკა ნასყიდაშვილმა სოფელ სალხინოს საკრებულოს წევრს, ბატონ გია ჯეჯელავას ჩამოართვა. ბატონი გია მრავალ უკეთურობაში ამხელს ჭყონდიდელ მეუფე პეტრე-ყანდურს.

ამ ზაფხულს ჩემს დედულეთში, მარტვილში, გახლდით და იქ არა მხოლოდ ხსენებულ ინტერვიუში მოყვანილი ფაქტების შესახებ შევიტყვე, არამედ ბევრი სხვა რამეც… კერძოდ ის, რომ პეტრე–ყანდურის მთვრალ დისშვილს ვიღაც გაუტანია მანქანით, მაგრამ ეს საქმე ყოვლისშემძლე ბიძას მიუჩუმათებია და მკვლელი არ დაუსჯიათ.

თუმცა მთავარი მაინც ის არის, რომ პეტრე–ყანდური იმ ლიბერალთა რიგებშია, რომლებიც, სამწუხაროდ, სინოდის უმრავლესობას შეადგენენ.

გახსოვთ, ალბათ, როგორ მიიღო ყანდურთა უმრავლესობით დაკომპლექტებულმა წმინდა სინოდმა, მიუხედავად პატრიარქის საპირისპირო პოზიციისა, კანონი, რომლითაც საქართველოს მართლმადიდებლური სამოციქულო ეკლესია უფლებრივად არა მხოლოდ ტრადიციულ კონფესიებს (იუდაიზმი, კათოლიკები, ისლამი), არამედ სატანისტურ სექტებსაც (ბაპტისტები, იეღოვას მოწმეები და სხვ.) გაუთანაბრდა.

აქედან გამომდინარე და, სამწუხაროდ, არა მხოლოდ აქედან, ერთი დასკვნა შეიძლება გამოვიტანოთ _ ჩვენს საყვარელ, უფრო მეტიც, სათაყვანებელ პატრიარქს გაუჭირდა ეკლესიის მართვა…

როგორც აფთრები, ისე ელოდებიან “მეუფე ყანდურები” სიკვდილს პატრიარქისა, რომელიც ნაცებმა რამდენიმეჯერ მოწამლეს, ბუდარა და ბუდარიხა ხლისტებმა კი მრავალჯერ შეურაცხყვეს. ჩამოვთვლი მათ, ვინც საკუთარ თავს პატრიარქის ტახტზე ხედავენ:

1. ბათუმისა და ლაზეთის ეპარქიის, ჩრდილოეთ ამერიკისა და კანადის მიტროპოლიტი დიმიტრი _ პატრიარქის ძმისშვილი და, მიუხედავად ამისა, ლიბერალი;

2. ფოთისა და ხობის ეპარქიის მიტროპოლიტი გრიგოლი;

3. ჭყონდიდის ეპარქიის მიტროპოლიტი პეტრე;

4. ჭიათურისა და საჩხერის ეპარქიის მიტროპოლიტი დანიელი;

5. ქუთაის-გაენათის ეპარქიის მიტროპოლიტი კალისტრატე.

ეს მიტროპოლიტები მეტ–ნაკლები ლიბერალები არიან, პატრიარქის კვერთხის დაუფლების მეტ–ნაკლები შანსით, მაგრამ, ყოველგვარი მეტნაკლებობის გარეშე, ყველა მიშისტია!

ყველა ბოლო წუთამდე ერთგულებდა სააკაშვილს და მის რეჟიმს. ამ ერთგულების მიზეზი კი, მიამიტურად მეგონა, ივანიშვილის მოსვლის შემთხვევაში ახალი რუის–ურბნისის შიშია–მეთქი, რასაც ვწერდი კიდეც 2012 წლის სექტემბერში იმ წერილში, რომელშიც მეუფე გრიგოლი გავაყანდურე პირველად, მაგრამ, რუის–ურბნისი კი არა, ჭაბუა ამირეჯიბის ორმოცზე მწვანე შუქი აუნთო ბიძინამ პატრიარქის კრიტიკას, რაც ე.წ. არასამთავრობოებმა ქართული ეკლესიის განქიქებაში გარდასახეს.

რა თქმა უნდა, ასოებს ბევრი არ უსმენს, რადგან იციან, რომ მათ ჩვენი დედაეკლესიის კრიტიკა-განქიქებაში ფულს უხდიან, მაგრამ იმას რა ვუყოთ, ხშირად სიმართლეს რომ ლაპარაკობენ? მაგალითად, შავი ჯიპების ყბადაღებულ თემაზე…

ქრისტესავით ვირით ვერ ივლიან 21-ე საუკუნეში, მაგრამ, ნაცებმა მოისყიდეს თუ მრევლმა აჩუქათ, ხომ შეიძლება ძვირად ღირებული “ნავაროჩენი” ჯიპები გაყიდონ, რუსული ავტომობილი თუ “უტყდებათ”, იაპონური პატარა ჯიპები შეიძინონ და დარჩენილი ფულით გაჭირვებულ მრევლს დაეხმარონ?!

ან ნახეთ, როგორ რეზიდენციებში, რა ფუფუნებაში ცხოვრობენ მეუფე ყანდურები _ მიმიქარავს ხუთვარსკვლავიანი სასტუმროს აპარტამენტები!

თითქოს ძველი კომპრომატები საკმარისი არ იყო და ახალიც გამოამზეურეს ბორჯომ-ბაკურიანის მეუფე სერაფიმზე, რომელსაც არასრულწლოვანთან სქესობრივი კავშირის მცდელობაში, ანუ პედოფილიაში ადანაშაულებენ. ეს ამბავი მრევლის უმრავლესობას არ სჯერა, მაგრამ მთავარი სხვა რამეა… რას ჰგავს მეუფე სერაფიმის შემცვლელი ქორეპიკოპოსის _ მეუფე თეოდორეს (ჭუაძე) ქადაგება, თავად განსაჯეთ:

“მთავარი ის არის, რომ ჩვენ არ უნდა გავიშვიროთ თითი ვინმესკენ და არ უნდა ვთქვათ, რომ ამაში ვინმე იყო დამნაშავე. ნუ დაიწყებთ იმის ჩიჩქნას და გამოძიებას, ეს რატომ მოხდა. ღვთის განგებულებაში ჩვენ ვერ ჩავწვდებით, ის თავისთავად გაცხადდება”…

რა არის ეს, რას ჰქვია “ნუ დაიწყებთ ჩიჩქნას” და ღვთის რომელ განგებულებას ვერ ვწვდებით?

ეს აი რა არის _ გაუნათლებელ მრევლს ჩააგონებენ, რომ საეროებისგან სასულიერო პირის, მით უმეტეს, მაღალი იერარქების კრიტიკა ცოდვაა, რადგან მეუფეებზე სულიწმინდის მადლია გადმოსულიო.

არადა, სჯულის კანონში წერია, რომ, თუ საერო პირმა იცის სასულიეროს დანაშაულებრივი ქმედების შესახებ და არ ამხელს მას, ისეთივე სასჯელით მიეზღვება, როგორიც არმხილებულ სასულიეროს უნდა მიზღვოდა.

ამ ფონზე, საერთოდ, გაუგებარია საპატრიარქოს დუმილი.

1917 წელს, როდესაც ავტოკეფალია აღვიდგინეთ, სინოდის პარალელურად შეიქმნა ე.წ. საკათალიკოსო საბჭო, რომელშიც შედიოდნენ დიდი ქართველი მამულიშვილები: სიმონ ჯანაშია, კორნელი კეკელიძე, ივანე ჯავახიშვილი და სხვა სასიქადულო პიროვნებები. ეს საბჭო წმინდა ამბროსი ხელაიას პატრიარქობის პერიოდშიც ფუნქციობდა, ანუ ერი ბერს ეკითხებოდა რჩევას, ბერი _ ერს და ასე მიიღებოდა ქვეყნისთვის მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილებები. ამ ფორმულით მოვდივართ უხსოვარი დროიდან და ამითვე გადავრჩებით, თუ, საერთოდ, გვიწერია გადარჩენა.

დასასრულ, მივმართავ ურბნისისა და რუისის ეპარქიის მიტროპოლიტს _ მეუფე იობს:

ხომ ხედავთ, რა დღეშია ღვთისმშობლის წილხვედრი საქართველო?

იღუპება ქრისტეს კუნძული, მოციქულთა სწორი, წმინდა ნინოს მონათლული და მას აქეთ მრავალი ქართველი წმინდანის სისხლით გასხივოსნებულ–მადლმოსილი სამშობლო ჩვენი!

ღმერთმა დიდი დღე მისცეს საქართველოს სიყვარულში დამაშვრალ უწმინდესსა და უნეტარეს კათოლიკოს-პატრიარქს, რომლის შემცვლელადაც მხოლოდ თქვენ მიაჩნიხართ მართლმადიდებელ ქართველთა უმეტეს ნაწილს.

მეუფეო, დაგვიძახეთ, ქუდზე კაცი გამოვალთ და გაგვიძეხით, რათა ყანდურთა ტყვეობიდან დავიხსნათ ჩვენი დედაეკლესია, ანუ სრულიად საქართველო!..

დავით მხეიძე

P.S. ძალიან კარგად მესმის, “რა შარში გავყავი თავი”, რა ძალებს “ვესროლე ხელთათმანი” ამ წერილით, მაგრამ ყანდურების რისხვისა არ მეშინია, რადგანაც, სხვამ თუ არავინ, უფალმა ხომ იცის, რასაც ვაკეთებ, მხოლოდ სამშობლოს სიყვარულით…