საქართველოს ევროატლანტიკურ სტრუქტურებთან დაახლოების პროცესებზე, უკრაინაში განვითარებულ მოვლენებსა და სხვა მნიშვნელოვან საკითხებზე «საქართველო და მსოფლიოს» ესაუბრება «ეროვნულ–რელიგიური ინსტიტუტის» ხელმძღვანელი ზვიად ტომარაძე.
_ ბატონო ზვიად, უკრაინაში დასავლეთის მიერ მართული ე. წ. ნეოლიბერალების გამარჯვებას სააკაშვილი და მისი «ნაცაქტივი» საკუთარ წარმატებად აღიქვამს. ამას წინათ გიგა ბოკერიამ განაცხადა: თუ ხელისუფლება ასე გააგრძელებს, მალე «ქართული ოცნება» იანუკოვიჩის ბედს გაიზიარებსო. როგორ ფიქრობთ, რა აქვს საერთო უკრაინაში დღეს არსებულ ხუნტას «ნაცხროვასთან» და ამის გათვალისწინებით, რას უნდა ველოდოთ მომავალში, რა პროცესები მიმდინარეობს ჩვენ გარშემო?
_ პირველ რიგში, ხაზი უნდა გავუსვათ იმას, რაც რეალობაა და რასაც ვერავინ შეცვლის: რუსეთი არის ზესახელმწიფო, მას აქვს თავისი ინტერესები და ის ყველანარიად შეეწინააღმდეგება უკრაინის ევროინტეგრაციას და მითუმეტეს «ნატოში» გაწევრიანების მცდელობებს. ახლა რაც შეეხება «ნაციონალური მოძრაობის» ბოლოდროინდელ მოქმედებებს ან იგივე ბოკერიას განცხადებას, რომელიც თქვენ ახსენეთ, ამ სცენარს ნამდვილად ვერ გამოვრიცხავ და რატომ: პირველი იმიტომ, რომ «ნაცმოძრაობა» დღესაც აკონტროლებს ტელევიზიებს, სხვადასხვა საინფორმაციო საშუალებას. ასევე აკონტროლებს ბიზნესს. მის ხელშია ფინანსური რესურსების მნიშვნელოვანი ნაწილი და, რაც მთავარია, მას ისევ ჰყავს მძლავრი პოლიტიკური გარანტორი დასავლეთის სახით. გარდა ამისა, «ნაცები» კვლავ წარმატებით ახერხებენ თავიანთი მხარდამჭერების კონსოლიდირებას და ორგანიზებას, რაც ხელისუფლებას ძალიან უჭირს. აი, ამ ყველაფრის გათვალისწინებით, ვფიქრობ, ეს პარტია ჯერ კიდევ არაა ჩავლილი საფრთხე, ამიტომ საზოგადოებას არამარტო სიფრთხილე მართებს, არამედ აქ ძალიან აქტიური მუშაობაა საჭირო, რათა სააკაშვილის რეჟიმი მკვდრეთით არ აღადგინონ, ხელახლა არ შეგვიფუთონ და არ შემოგვაპარონ ქვეყნის სათავეში რაღაც ფორმით.
_ საზოგადოებას რომ სიფრთხილე მართებს, გასაგებია, ხელისუფლებაზე რას იტყვით?
_ დასაწყისში მკითხეთ, რატომ თვლის სააკაშვილი თავის წარმატებად უკრაინაში ე. წ. ლიბერალური ძალების გამარჯვებას. ეს ძალიან მარტივია _ იმიტომ, რომ სააკაშვილისა და უკრაინელი ლიბერალების უკან ერთი და იგივე გარანტორი დგას, ანუ ის, რაც ახლა ხდება უკრაინაში და რა პოლიტიკური მოცემულობაცაა დღეს საქართველოში, ერთი პროცესია; ხოლო ხელისუფლებაზე რომ მკითხეთ, აქაც ყველაფერი გასაგებია _ სამწუხაროდ, «ქართული ოცნება» არის ჩვეულებრივი შემსრულებელი, ამიტომ, სანამ ის ამ ფუნქციას კარგად ასრულებს და ვაშინგტონის ინსტრუქციებს უსიტყვოდ მიჰყვება, არანაირი მაიდნის საფრთხე საქართველოში არ არსებობს.
_ მაშინ რატომ იმუქრება თუნდაც ბოკერია?
_ ეს იყო ერთგვარი მესიჯი, გაფრთხილება, რომ, თუკი არსებული ხელისუფლება არ გააგრძელებს იმ კურსს, რომელსაც მიჰყვებოდა «ნაციონალური მოძრაობა», ის აუცილებლად მიიღებს უკრაინაში განვითარებული მოვლენების მსგავს პროცესებს. გასათვალისწინებელია ისიც, რომ «ნაციონალები» ამ საქმეში მარტონი არ იქნებიან, მათ გვერდით იდგება არასამთავრობო სექტორის უმრავლესობა, რომელიც დასავლეთიდან გრანტებით იკვებება და ასევე უკრაინიდანაც უნდა ველოდოთ გარკვეულ «დესანტს», მიხეილ სააკაშვილის სამეგობროს სახით. ახლა გეკითხებით: მოგვეწონება, ჩვენს საშინაო საქმეებში უკრაინელები რომ ჩაერიონ და რუსთაველზე მოლოტოვის კოქტეილებით ირბინონ, როგორც ამას «ნაცები» კიევში აკეთებდნენ?! ახლა განვიხილოთ, თავის მხრივ, იანუკოვიჩის პოლიტიკაც. თავიდან ის იყო პროდასავლური მმართველი, პრიორიტეტად ისახავდა ევროატლანტიკურ ინტეგრაციას და რაღაც ეტაპზე ეს კურსი გარკვეულწილად შეცვალა; თუმცა დღეს ყველა საუბრობს იმაზე, რომ მან ვერ შეძლო მიმართულების შენარჩუნება და არავინ უღრმავდება მიზეზს, რატომ ვერ შეძლო ან რატომ შეცვალა მიზანმიმართულად.
_ თქვენი აზრით, რატომ შეცვალა?
_ ვფიქრობ, ის, უბრალოდ, დაიღალა იმ ცრუ დაპირებებით, რომელთა მოლოდინის რეჟიმში დღეს საქართველოცაა, ანუ ის ევროპას სთხოვდა გაცილებით მეტს და ევროპა არ აღმოჩნდა მზად ამისთვის; ამ დროს მეორე მხარეს იყო რუსეთი, რომელმაც ფინანსური დახმარება შესთავაზა უკრაინას. ჩემი აზრით, იანუკოვიჩმა მარტივად იმოქმედა, მან ამჯობინა დღევანდლი კვერცხი ხვალინდელ ქათამს, მაგრამ ბოლოს მოუვიდა სერიოზული შეცდომა, რომელიც გამოიხატა მის არათანმიმდევრულობაში და არაპრინციპულობაში…
_ იანუკოვიჩისგან განსხვავებით, დღეს საქართველოს არ ჰყავს ხელისუფლება, რომელიც დასავლეთთან საკუთარი ინტერესების ჭრილში იმოქმედებს და თუნდაც გარკვეულ პოლიტიკურ ვაჭრობას დაიწყებს. შესაბამისად, აქ ევროინტეგრაცია გამოცხადებულია ისტორიულ არჩევნად, რომელსაც თურმე ალტერნატივა არ აქვს. თქვენი აზრით, იმ შემთხვევაში, თუკი საქართველო გააგრძელებს არსებული კურსით სვლას და კიდევ უფრო დავუახლოვდებით «ევროპულ ოჯახს», რას მივიღებთ რეალურად და რა ცვლილებების განხორციელება მოგვიწევს?
_ ცვლილებების განხორციელება კი არ მოგვიწევს, ეს ცვლილებები უკვე ხორციელდება. მაგალითად, ბევრმა არ იცის და დაახლოებით ერთი თვის წინ ორგანიზაცია «იდენტობის» ხელმძღვანელ ირაკლი ვაჭარაძის სარჩელის საფუძველზე საკონსტიტუციო სასამართლომ გააუქმა ის კანონი, რომლითაც სექსუალური უმცირესობების წარმომადგენლებს სისხლის დონორობა ეკრძალებოდათ. ასევე ერთი თვის წინ მოხდა რელიგიური კონფესიების დაფინანსებაც 4,5 მილიონი ლარით. ასე რომ, ე. წ. ლიბერალიზაციის პროცესი მიდის საზოგადოებაში. დარწმუნებული ვარ, ახლო მომავალში ჩვენ მომსწრენი გავხდებით ბევრად უფრო მძაფრი, მასირებული შეტევისა ქართული ცნობიერების წინააღმდეგ, ხოლო ეკლესიას რაც შეეხება, ის, როგორც ყველაზე ძლიერი მოწინააღმდეგე ამ გლობალიზაციის პროცესის, ყოველთვის იყო და, ცხადია, დღესაც რჩება მთავარ სამიზნედ… მარტივად რომ ვთქვათ, საქართველო დღეს რეალურად აღარაა დამოუკიდებელი ქვეყანა ან რომელ დამოუკიდებლობაზეა საუბარი, როცა ელემენტარულად კანონპროექტს ვერ მიიღებთ, თუ ის ევროკავშირის დირექტივებსა და ვალდებულებებს ეწინააღმდეგება?!
_ დასაწყისში თქვით, რომ ის, რაც დღეს ხდება უკრაინაში და რა პოლიტიკური მოცემულობაცაა საქართველოში, ერთი და იგივე პროცესია. ამ ყველაფრის გათვალისწინებით, როგორ ფიქრობთ, რუსეთთან ურთიერთობის მოგვარების შანსი გვაქვს?
_ დავიწყოთ ვლადიმერ პუტინის იმ კომენტარით, რომელიც მან ქართველ ჟურნალისტებთან გააკეთა: მზად ვარ, საქართველოს პრეზიდენტს შევხვდეო. ვფიქრობ, ეს იყო საკმაოდ მკაფიო გზავნილი, მაგრამ ამის შემდეგ გამოვიდა მარგველაშვილი და განაცხადა: ჯერ კონსულტაციებს გავივლით დასავლელ პარტნიორებთანო. მგონი, ამას შეფასებაც არ სჭირდება, უბრალოდ, ცხადზე ცხადია, რომ ასეთი განცხადების შემდეგ სრულყოფილი დიალოგი ვერ შედგება. ამ განცხადებით პრეზიდენტმა დაადასტურა, რომ საქართველო, დამოუკიდებელი ქვეყანა კი არა, დასავლეთის ვასალია; და გასათვალისწინებელია ისიც, რომ რუსეთი აკვირდება ქართულ ტელესივრცესაც, სადაც მიმდინარეობს გამალებული ანტირუსული პროპაგანდა.
_ ხელისუფლება ამას ვერ აცნობიერებს?
_ ამას წინათ საგარეო საქმეთა მინისტრმა მაია ფანჯიკიძემ ასეთი რამ თქვა: დღეს რუსეთს საქართველოს წინააღმდეგ რეალური ბერკეტები არ გააჩნიაო. ახლა ამ განცხადების შეფასებას არ დავიწყებ, მაგრამ ერთი რამ უნდა ითქვას: როდესაც დადგება ჩვენი ევროკავშირთან ასოცირების ხელშეკრულების გაფორმების დღე, კრემლმა შეიძლება აამოქმედოს ბერკეტები და როგორც აფხაზეთში, ისე სამაჩაბლოში, ამ რეგიონების რუსეთთან რაიმე ფორმით მიერთების თაობაზე რეფერენდუმის ჩატარების საკითხი დააყენოს. ამით ჩვენ კიდევ უფრო დიდ ნაბიჯს გადავდგამთ ტერიტორიების საბოლოოდ დაკარგვისკენ და ეს იქნება ჩიხი, საიდანაც შეიძლება მართლა ვერასდროს გამოვიდეთ.
_ ისევ დასავლურ ღირებულებებსა და ორიენტირებზე გკითხავთ: საქართველოში ეს მიმართულება, დიდი ხანია, იმ მოცემულობად იქცა, რომელმაც პოლიტიკური სივრცის ერთგვარი მონოპოლიზება მოახდინა. შესაბამისად, როცა ამ სივრცეში შემოდიხარ, თუ პროდასავლური არ ხარ, იმთავითვე ნეგატიურად აღიქმები და მარგინალდები. თქვენი აზრით, რა შეიძლება განვიხილოთ ამ მოცემულობის საპირწონედ?
_ სანამ თქვენს შეკითხვას ვუპასუხებ… მკითხველმა შეიძლება იფიქროს, რომ რუსეთის მიმართ რაღაც პირადული სიმპათიები გამაჩნია, რაც სიმართლე არ არის. ყველაზე კარგად ჩემს პოზიციას გენერალ გიორგი მაზნიაშვილის სიტყვები ესადაგება: «მე არც ბოლშევიკი და არც მენშევიკი გენერალი არ ვარ, მე ქართველი გენერალი ვარ!» ინტრიგანების გასაგონად ვიტყვი, რომ რუსეთი ოკუპანტია, მაგრამ პოლიტიკაში მუდმივი მტრები და მეგობრები არ არსებობენ. ღმერთს ადამიანისთვის თავი მხოლოდ ბალიშზე დასადებად და ქუდის დასახურად არ მიუცია, ჩვენ უნდა ვიაზროვნოთ და დავინახოთ ერთი რამ: მსოფლიოში ყველას აქვს თავისი ინტერესები. ახლა გამოსავალს რაც შეეხება, ვფიქრობ, საშველი იქნება მაშინ, როცა გავაცნობიერებთ, რომ ჩვენი ბედი წყდება აქ _ საქართველოში. ამისთვის კი სათავეში უნდა მოვიდეს ეროვნული ხელისუფლება, რომელსაც ეყვარება თავისი ქვეყანა და გადაწყვეტილებებს მიიღებს სახელმწიფოს ინტერესებიდან გამომდინარე.
_ კი, მაგრამ ასეთ ძალებს პოლიტიკური სივრცე დახურული აქვთ.
_ რა თქმა უნდა, ეს გზა რთულია, მით უფრო, როცა მთელი საინფორმაციო ველი საპირისპირო ბანაკის ხელშია, მაგრამ ვიქტორ ჰიუგოს აქვს გენიალური გამონათქვამი: შეიძლება არმიების შემოტევა შეაჩერო, მაგრამ ვერ შეაჩერებ იდეებს, რომელთა დროც დადგა… ჯერჯერობით, როგორც ჩანს, ჩვენში ეს დრო არ დამდგარა, თუმცა დარწმუნებული ვარ, ადრე თუ გვიან საზოგადოებას მოევლინება ის ლიდერი ან გარკვეული ჯგუფი ადამიანების, რომლებიც ეროვნული ინტერესებით იმოქმედებენ და სწორი გზით წაიყვანენ ქვეყანას.
ესაუბრა ჯაბა ჟვანია
