მეოცე საუკუნის დასაწყისში სიონისტებმა ფართო ცრუმეცნიერული კამპანია წამოიწყეს სომეხთა «სემიტური» წარმოშობის დასამტკიცებლად. ამ პროპაგანდისტულ სამუშაოში მსოფლიოს ბევრი ქვეყნის ასეულობით ებრაული წარმოშობის მეცნიერი ჩართეს. ისინი წარმატებით ჩანერგეს ევროპისა და ჩრდილოეთ ამერიკის არმენოლოგიურ აკადემიურ ინსტიტუტებში.
XX საუკუნის 30-იანი წლებისთვის ეს მზაკვრული იდეა «სომეხთა იუდეიზაციის» კარგად აწყობილ პროექტად ჩამოყალიბდა, რომელიც ებრაელი და თურქი ისტორიკოსებისა და ფსიქოლოგების მიერ იყო შემუშავებული. სომეხთა სემიტური წარმოშობის შესახებ ლექციებით ებრაელი მეცნიერები სკოლებში, საავადმყოფოებში, უნივერსიტეტებში, სხვა საზოგადოებრივ დაწესებულებებში გამოდიოდნენ ბალკანეთში, პოლონეთში, ავსტრიაში, გერმანიაში, საფრანგეთში, ჰოლანდიაში. გზადაგზა იმასაც ცდილობდნენ, რომ სომეხთა 1915 წლის ჟლეტის მნიშვნელობა მინიმუმამდე დაეყვანათ ან საერთოდ «ამოეჭრათ» ხალხის მეხსიერებიდან. ნამდვილი ტერორი ხორციელდებოდა იმ სომეხ მეცნიერთა მიმართ, რომლებიც ამ ცრუმეცნიერულ თეორიებს უარყოფდნენ და მსოფლიო საზოგადოებრიობისგან სომეხთა გენოციდის აღიარებას მოითხოვდნენ.
კონფლიქტი ისრაელსა და სომხეთს შორის, ებრაულ და სომხურ მსოფლიო დიასპორას შორის ასევე წარმოდგება იერუსალიმსა და წმინდა მიწაზე სომხური ორთოდოქსული ეკლესიების, მონასტრების, კონგრეგაციებისა და სომხური ქრისტიანული მრევლის სტატუსის გადაუჭრელობის პრობლემიდანაც. ბევრი სომხური ეკლესია ებრაელების მიერ გაძარცვულია, უსამართლოდ დახურულია, ექსპროპრიირებულია ან დანგრეული. «ებრაული სახელმწიფოს» მიერ ქრისტიანების მიმართ სიძულვილით აღზრდილი ებრაელი სამხედროები ავტომატებით ხელში არაერთხელ შევარდნილან სომხურ ეკლესიებში და მრევლისთვის ცეცხლი გაუხსნიათ. ულტრა-ორთოდოქსი ებრაელები ეკლესიების წინ იკრიბებიან და ქრისტიანებს შესვლას უშლიან, ემუქრებიან, წყევლიან, კისრიდან ჯვრებს აგლეჯენ. სომხური ეკლესიები ვანდალიზმის რეგულარულ აქტებს განიცდის.
მიუხედავად ამისა, «ებრაული სახელმწიფო» იძულებულია, შეეგუოს ქრისტიანული ეკლესიების არსებობას, ხოლო სომხებმა წმინდა მიწაზე სასწაულით მოახერხეს არაერთი ტაძრისა და რელიგიური საკუთრების შენარჩუნება. ათასობით წლის განმავლობაში დაგროვებული ძვირფასეულობა, ოქროსა და ვერცხლის ნაკეთობანი, ლიტურგიის საგნები და სხვა რარიტეტები (ნაწილობრივ საიდუმლო ადგილებში გადამალული). ეს ურიცხვი განძი ფასდაუდებელია. ისრაელს, კარგა ხანია, თვალი აქვს დადგმული ამ სიმდიდრეზე და, თუ დღემდე არ მიისაკუთრა, მხოლოდ იმიტომ, რომ არსებობს სომხეთი, სომხური დიასპორა და გავლენიანი სომხური ლობი ინგლისსა და ამერიკის შეერთებულ შტატებში. «სვლა მხედრით» _ ასე შეიძლება შეაფასო ტელ-ავივის მარში არარატისკენ.
ისრაელის შეღწევა კავკასიაში და ებრაელების მიერ მთელი რეგიონის დამორჩილება სომხეთისთვის სიკვდილია. უეჭველია, რომ ამ შემთხვევაში სომხეთი მეორე ლიბანად იქცევა.
ებრაელები რომ ყველაზე უმოწყალო და სისხლისმსმელი დამპყრობლები არიან, მსოფლიო პალესტინელებისა და ლიბანის მაგალითზე დარწმუნდა. თუ სომხეთამდე მიაღწიეს, მთელ მოსახლეობას ამოჟლეტენ.
ირანის შემდეგ ისრაელის მთავარი მტერი სომხეთია და სწორედ ამაშია ისრაელის კავკასიისკენ ლტოლვის კიდევ ერთი საიდუმლო.
აზერბაიჯანის მთავარ სამხედრო მრჩევლად და ფაქტობრივ პატრონად ქცევის შემდეგ ისრაელი საკუთარ მომაკვდინებელ მიზანს მიუახლოვდა. სომხეთსა და აზერბაიჯანს შორის ყარაბაღის გამო არსებული კონფლიქტი «ჯადოსნური ჯოხია» ისრაელისთვის.
კავკასიის მუსლიმებს ხელს აძლევთ ამ ორთაბრძოლის გულგრილი ყურება და უნებისყოფო ლოდინი, ვიდრე ისრაელი და მისი მარიონეტები (ანგლოსაქსები) კავკასიას დაეუფლებიან? ისტორიამ ცხადყო, როგორ ექცევიან ანგლოსაქსები დაპყრობილ ხალხებს. ყველგან, სადაც მათ ფეხი დადგეს, არ დაუშვიათ ენობრივი, რელიგიური ან კულტურული ავტონომია. ამერიკელი ინდიელების გენოციდი დღესაც რჩება ყველაზე საშინელ გენოციდად, რომელთანაც კაცობრიობის ისტორიის ვერც ერთი სიმხეცე ვერ მივა. თუ ებრაელები და ანგლოსაქსები კავკასიის ბატონ-პატრონები გახდებიან, ადგილობრივ მუსლიმებს ამერიკელი ინდიელების ბედი ელით.
თუმცა კავკასია ცხელი ემოციებისა და მჩქეფარე ვნებების ადგილია, სადაც ტრადიციულად ნაპერწკალიც კი კმარა ადგილობრივი ჯიგიტების გასაცოფებლად. კავკასია სისხლის აღების ადგილია, ხოლო რუსეთმა კავკასიელ ხალხებს არა მარტო სიცოცხლე შეუნარჩუნა, არამედ არ გაანადგურა მათი ენები და რელიგია, თუმცა მტკიცედ და მკაცრად მოქმედებდა, რითაც სტუმართმოყვარე, მაგრამ შურისმაძიებელ კავკასიურ გულებში ნაიარევი დატოვა. ჩეჩნეთის ომისა და სხვა კონფლიქტების დროს ახლობელთა დაკარგვის შემდეგ კავკასიელებს რაციონალურად აზროვნება არ შეუძლიათ, შურისძიება სწყურიათ, ამის შემდეგ კი ქვა ქვაზეც ნუ დარჩენილა.
კავკასიის მუსლიმებს შორის 2 ურთიერთგამომრიცხავი კონცეფცია მეფობს. პირველის იდეოლოგია თვითგამოცხადებული იჩქერიის პრეზიდენტმა ჯოჰარ დუდაევმა და მისმა შემცვლელმა კავკასიის ემირატის ემირმა დოკუ უმაროვმა ჩამოაყალიბეს. თავის საგანგებო მოწოდებაში (რომელშიც კავკასიის ემირატის შექმნა გამოაცხადა 2007 წლის ოქტომბერში), მან ისრაელი, ბრიტანეთი და ამერიკის შეერთებული შტატები მსოფლიოს მუსლიმთა მტრებად გამოაცხადა და მათთან შეურიგებელი ბრძოლისკენ მოუწოდა.
მეორე კონცეფცია 2007 წლის ნოემბერში იარმუკ იამაათის მეთაურმა ანზორ ასტემიროვმა გაახმოვანა, რომელმაც უმაროვის მოწოდების დენონსაცია მოახდინა და თეთრი სახლი ირიბად «მტრების» სიიდან გამორიცხა, ისრაელზე არაფერი უთქვამს, ხოლო შეერთებულ შტატებს ღიად მიმართა დახმარებისთვის რუსებისა და მათი აგრესიის წინააღმდეგ «სამართლიან ბრძოლაში».
3. რათა კავკასია ისრაელი გახდეს
რატომ ილტვიან ებრაელები კავკასიისკენ?
ორ მიზეზს უკვე შევეხეთ: კავკასია კოზირია ისრაელის ბრძოლაში რუსეთის, ირანისა და სომხეთის წინააღმდეგ. თანაც, კავკასია სტრატეგიულად უმნიშვნელოვანესი ნედლეულის მოპოვებისა და ტრანსპორტირების გასაღებია.
მაგრამ ეს ყველაფერი როდია.
კავკასია ებრაული რელიგიისთვის მნიშვნელობით მეორე ზონაა, სადაც ნოეს კიდობანი და რელიგიურ-ეზოთერული ცოდნაა დავანებული. ებრაელები სწორედ კავკასიაში იმედოვნებენ ახალი მტკიცებულებების მოპოვებას, რომლებიც სინათლეს მოჰფენს მოსეს რწმენასა და თალმუდს, რათა ისევე გაანადგურონ, როგორც ყველა სხვა მტკიცებულება გაანადგურეს ერაყში, ყოფილ ბაბილონში შეჭრისას, ეგვიპტეში ბოლო დროის მოვლენებისას და პლანეტის სხვა რეგიონებში მომხდარი არეულობებისას.
კავკასია მჭიდროდ არის დაკავშირებული ხაზარეთის ისტორიასთან – ადრე შუა საუკუნეების ებრაულ სახელმწიფოსთან, რომელიც კიევის რუსეთმა გაანადგურა. კავკასია, ფაქტობრივად, ხაზარეთის გაგრძელებაა, მისი ზურგი ან «უკანა ეზო». მეკობრული ებრაული სახელმწიფო რამდენიმე საუკუნის განმავლობაში აკონტროლებდა ვოლგისა და დონის ქვედაწელს და წვეთი წყალივით წააგავდა დღევანდელ «ებრაულ სახელმწიფოს», _ მისი წინამორბედი იყო. კავკასია ებრაელებს მაგნიტივით იზიდავს ებრაულ ისტორიასთან მჭიდრო კავშირისა და სხვა საიდუმლოებების გამო.
კავკასია ბევრი რამით მენტალურად ისრაელს ჰგავს, ებრაელებისთვის «თავისიანს» წარმოადგენს. არსად მსოფლიოში ტიპიური ებრაელი, «ებრაულ სახელმწიფოში» დაბადებული, თავს არ გრძნობს ისე, როგორც საკუთარ სახლში, გარდა საზღვრისპირა ზოლებისა მეზობელ არაბულ სახელმწიფოებთან (ლიბია, ეგვიპტე და სხვ.) და კავკასიისა. ფუნდამენტალური სხვაობა თვალში საცემი არ არის და მხოლოდ დროთა განმავლობაში «საბრთაგან» (ასე უწოდებენ საკუთარ თავს «წმინდა მიწაზე დაბადებულნი») უკეთესნი ახერხებენ გააცნობიერონ, რომ ტიპიური ებრაული მენტალობის მქონენი კავკასიაში მხოლოდ ნაძირალები და მორალურად მახინჯები არიან. საუბედუროდ, თანამედროვე ცხოვრებაში სწორედ ისინი დომინირებენ, და არა მხოლოდ კავკასიაში.
როგორც არ უნდა იყოს, მხოლოდ ტიპიურ ებრაელ ბიზნესმენს შეუძლია საქმე ისე წაიყვანოს, «როგორც ისრაელში», სიამოვნება მიიღოს იმ აზრისგან, რომ არაკეთილსინდისიერი ვაჭრობისა და სიცრუის ამ ზონაშიც კი ებრაელები «უფრო მაგრები» არიან.
ისრაელი კავკასიას განიხილავს როგორც ახლო აღმოსავლეთის პრობლემის მოგვარების, ანუ ისრაელისა და მისი მეზობელი მუსლიმების კონფლიქტის გასაღებს. კავკასიის მუსლიმთა გადაბირებით ებრაელები საკუთარი დიქტატის წინააღმდეგ ერთიან ფრონტს გახეთქავენ და ამავე დროს გარემომცველი ქვეყნების საზოგადოებრივ და რელიგიურ ცნობიერებაზე ზეგავლენის ბერკეტს შეიძენენ.
და ბოლოს, ებრაელ-სეფარდების (არაბული ესპანეთიდან, ეთიოპიიდან, ახლო აღმოსავლეთიდან, ირანიდან, კავკასიიდან და ზოგიერთი სხვა რეგიონიდან გამოსულთა) და ევროპელი ებრაელი-აშკენაზების (ხაზარების ნარევი გერმანელებთან, ბალტებთან და სლავებთან) ათასწლოვან სისხლიან დაპირისპირებაში კავკასია სეფარდების ფორპოსტია და ამავე დროს, _ მათი ბრძოლის ველი. თუ კავკასიის ხელში ჩაგდება ისრაელის ძალისხმევით მოხერხდება, მაშინ სეფარდები გაიმარჯვებენ. თუ კავკასიის მიტაცებაში ანგლოსაქსების (აშკენაზების ვასალებისა და მოკავშირეების) ჩართვა მოხერხდა, აშკენაზები პოზიციებს აღიდგენენ. სიხარბე და ძალაუფლების პათოლოგიური სიყვარული აიძულებს ებრაელ აშკენაზებს, დააყოვნონ ამერიკის შეერთებული შტატების ჩართვა: ასე განაგრძობს მახრჩობელა კურდღლის გადაყლაპვას იმ შემთხვევაშიც კი, თუ აცნობიერებს, რომ მასში ბომბი დევს.
სხვა მნიშვნელოვანი მოტივებია: რუსეთთან დაპირისპირება, ნავთობი და გაზი, გეოგრაფიული (სტრატეგიული) მნიშვნელობა, ბუნებრივი და სხვა სიმდიდრეები.
რა თქმა უნდა, არის კიდევ ისრაელის კავკასიის მიმართ მწველი ინტერესის სხვა გეოპოლიტიკური, ეკონომიკური და სხვა ხასიათის კატალიზატორებიც, მაგრამ ზემოთ ჩამოთვლილთან შედარებით ეს მეორეხარისხოვანია.
ზოგიერთი მიიჩნევს, რომ არასტაბილურობის წლებში (მეოცე საუკუნის 80-იანი და 90-იანი წლები) კავკასია იქ მცხოვრებმა ნახევარმა მილიონმა ებრაელმა დატოვა. მათი არცთუ მცირე ნაწილი ისრაელში დაფუძნდა. მაგრამ ისინიც კი, ვინც ისრაელში არ წავიდა, მასთან მჭიდრო კავშირს ინარჩუნებენ. ბევრმა ისრაელის მოქალაქეობა მიიღო.
ეს ადამიანები შეკავშირდნენ და მძლავრი სათემო ორგანიზაცია (ლე მაან იოცეი კავკაზ) შექმნეს, რომლის მეშვეობითაც კავკასიაში ექსპერტების, კონსულტანტების, მრჩეველების, ბიზნესმენების, სპონსორების სახით ბრუნდებიან. ეს ადამიანები ან მათი მშობლები (თუკი ისინი ისრაელში არიან დაბადებულნი) კავკასიურ საზოგადოებაში უმაღლეს სოციალურ ნიშას იკავებდნენ და ადგილობრივ ელიტას მიეკუთვნებოდნენ. შესაძლოა, მათ დაბრუნებას არც არავითარი ბოროტება მოჰყოლოდა, რომ არა ებრაელი აშკენაზების, სეფარდებზე უფრო დიდი პირანიების მიერ მათი სიხარბის, შურისა და თავხედობის წახალისება ამ რეგიონში აგრესიული ჩანერგვისთვის.
მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი ყველა ადრინდელი ელექტრონული მისამართი დახურულია და საფოსტო ყუთები დაბლოკილია, ჩემი მკითხველები მაინც ახერხებენ ჩემთან დაკავშირებას. მწერენ საქართველოდან, თეირანიდან, სტამბოლიდან, ინგუშეთიდან, დაღესტნიდან. წერილებისა და საუბრების მიხედვით ჩანს, რომ ჩრდილოეთ კავკასიაში არცთუ საზეიმო ვითარებაა. ბევრი რაიონი არც ისე კარგ მდგომარეობაშია, მოძრაობა და სიცოცხლე მხოლოდ გროზნოში იგრძნობა, რადგან რუსეთი ცდილობს, მშვიდობა ფულით იყიდოს, ჩეჩნეთი კი ფუნქციონირებს არა როგორც რუსეთის ნაწილი, არამედ როგორც ცალკე ქვეყანა, რომელიც «საზღვარს აქეთ» მხოლოდ დროებით არის. მილიციის (ახლა უკვე პოლიციის) განყოფილებებში, სახელმწიფო დაწესებულებებში გულგატეხილობა სუფევს, ხოლო მოსკოვს დაქვემდებარებული ადგილობრივი ხელმძღვანელობა ცდილობს, თავისიანებს დაანახოს, რომ ყველაფერს რუსების ჯიბრზე აკეთებს.
უბრალო ხალხი თითქოს ვაკუუმში ცხოვრობს, არ იცის, რას ელოდოს მომავალში. მოსახლეობის მხოლოდ ვიწრო, ჭრელი წრე არის მოცული ენთუზიაზმითა და სწრაფი ცვლილებების მოლოდინით. მხოლოდ მათთვის არის საყოველთაო გულგატეხილობის ფონზე დღესასწაული. მათ ახალი საკურორტო ზონებისა და ოტელების მშენებლობაზე მიუწვდებათ ხელი; ისინი გიგანტურ აგროკომპლექსებს ხსნიან, «რომლებიც მთელ კავკასიას დააპურებს»; ისინი, კაცმა არ იცის, საიდან მოსულ მილიონობით ინვესტიციას ატრიალებენ; ძვირფას ჰომეოპატიურ და სტომატოლოგიურ კაბინეტებს აფუძნებენ.
მეცნიერებიც დამეთანხმებიან, რომ ისრაელები, დღევანდელნი საკმაოდ გვიან არიან მოსულნი და ძველი ებრაელები, სხვა მოდგმისა იყო, კერძოდ კავკასიური. სემიტები იგივე იბერო-კავკასიელები იყვნენ, სემიტი გადაკეთებულია! საერთოდ ისრაელი, დღევანდელი ებრაელების სამშობლო არ არის და მალე წასვლა მოუწევთ. და რაც ომს შეეხება,ვფიქრობ რომ თუ ტვიან არ გაანძრევენ ეგ ინდო-ევროპელები, კავკასია გადაბუგავს და გადმოვუგავს!