ისრაელი, რომელსაც საკუთარი წყლის რესურსები არ გააჩნია, წყალს მის მიერ ოკუპირებული პალესტინისა და არაბული ტერიტორიების (ეგვიპტე, სირია, ლიბანი, იორდანია) წიაღის ძარცვით მოიპოვებს. ახლა ისრაელისკენ, ისრაელისა და ამერიკელი ებრაელების თხოვნით, მთელი მდინარეები წავა ამერიკის მიერ ოკუპირებული ერაყიდან და, აგრეთვე, თურქეთიდან. ისრაელმა ისედაც ააქოთა მთელი აფრიკული კონტინენტი ურიცხვი ომების პროვოცირებით და «შავი აფრიკის» ყველა ქვეყანაში საკუთარი სამხედროებისა და ეკონომიკური მრჩეველების გაგზავნით, კონტინენტზე საშინელი გენოციდის მოწყობით. ირანზე ისრაელის თავდასხმის ახლანდელი გეგმები სხვა არაფერია, თუ არა ირანის წყლისა და ნავთობის მარაგებზე «მომდგარი ნერწყვი» და ისრაელის საოკუპაციო ზონის გაფართოების სურვილი, რომელსაც არაფერი აქვს საერთო «ირანის ატომურ საფრთხესთან».
ებრაელების არსებობა კაცობრიობას უკვე ასეულობით მილიონი ადამიანის მსხვერპლად, 2 მსოფლიო ომად და ათას უბედურებად დაუჯდა. ისრაელის არსებობა უკვე მეორე მსოფლიო ომის დარ მსხვერპლად, მის გარშემო არსებულ სახელმწიფოთა გაცამტვერებად, უზარმაზარი რეგიონის მოსახლეობის გაღატაკებად, მის მეზობელ ქვეყნებში ეკონომიკური და ჰუმანიტარული კატასტროფის, ცხოვრების დონის ათჯერ და ასჯერ დაცემად დაჯდა. ისრაელის ელიტის კეთილდღეობა (უბრალო ებრაელების ცხოვრების დონის დაცემის ფონზე) მიიღწევა მეზობელი ქვეყნების უმოწყალო ძარცვის, კონკურენტული ეკონომიკების (ლიბანი, ერაყი და ლიბია) სამხედრო დათრგუნვითა და ისრაელის გავლენის გაფართოებით ახალ ტერიტორიებზე, შუამდინარეთისა (ერაყი) და კავკასიის ჩათვლით. მეთოდები, რომლითაც ისრაელი წყალსა და ნავთობს სწოვს მსოფლიოს მნიშვნელოვანი ნაწილის წიაღიდან, ვამპირული ნატურის სიმბოლოა, იმის სიმბოლო, თუ როგორ წოვენ ისინი სისხლს მთელ კაცობრიობას.
ხოდუსოვსკის სტატიაში კიდევ ერთ მომენტს გავუსვამთ ხაზს:
ისრაელის მიერ ცენტრალური აზიისა და აღმოსავლეთ ხმელთაშუა ზღვის წიაღიდან (ისრაელის სამხედრო დაცვის ქვეშ) ნავთობისა და გაზის რესურსების დატაცება, რათა შემდეგ უკვე ისრაელიდან გაყიდონ იმავე აზიურ ქვეყნებზე (რომლებიც დააყაჩაღა), წარმოადგენს შიდა აზიური ენერგეტიკული ბაზრის თავხედურ ძალისმიერ გაჩანაგებას, რომელიც მანამდე პირდაპირი ნავთობდერეფნების განვითარებას ეფუძნებოდა. ეს დერეფნები კი ცენტრალურ აზიასა და რუსეთს სამხრეთ აზიასთან, ჩინეთთან და შორეულ აღმოსავლეთთან აკავშირებდა.
ხოდუსოვსკის სტატიის ანალიზს ცოტა ხნით დავშორდეთ და აღვნიშნოთ, რომ მოსადში საკუთარი წყაროების მქონე debka.com–თან დაახლოებული ებრაული რესურსი საქართველოს ეკონომიკაში ჩადებულ ისრაელის გიგანტურ ინვესტიციებში სწორედ ისრაელის «სანავთობო აგრესიის» ავანსს ხედავს, აგრეთვე, იმის საფასურს, რომ ისრაელი ნავთობსადენის დასაცავად მიუშვეს, რაც იმას ნიშნავს, რომ საქართველოს ტერიტორიაზე ისრაელის სრული «სამხედრო სუვერენიტეტი» ვრცელდება.
სამხედრო პოლიტიკურ-სტრატეგიულ გეგმაში ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანის ნავთობსადენი მიზნად ისახავს რუსეთის როლის შეკვეცას ცენტრალურ აზიაში, ჩინეთის ჩამოშორებას შუააზიური ნავთობრესურსებისგან (ჩინეთს კი საკუთარი რესურსები საერთოდ არ გააჩნია), აგრეთვე, ირანის დასუსტებას და იზოლაციას. ამ, სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით, სატანური გეგმის ნაწილი სწორედ სამხრეთ ოსეთში საქართველოს ინტერვენციით განხორციელდა.
ირანული წყაროების მითითებით, აზერბაიჯანის ტერიტორიაზე მდგომი 2 ათასი ამერიკელი სამხედრო უფრო ისრაელის მოსადს ემორჩილება, ვიდრე პენტაგონს, ხოლო ამერიკული მხარის მიერ ირანთან და რუსეთთან აზერბაიჯანის საზღვარზე განლაგებული რადარები, პირველ რიგში, ირანისა და რუსეთის მიმართ აგრესიის სიმბოლოა, მეორეს მხრივ კი, არა მარტო ამერიკის, არამედ ისრაელის არმიას ემსახურება. ეს რადარები ამერიკის გეოპოლიტიკაზე სწორედ ისრაელის გავლენის შედეგად გაჩნდა. 2012 წელს რუსეთი საბოლოოდ დაკარგავს რადარების ბაზას გაბალში (აზერბაიჯანი), რომელიც ამერიკისა და ისრაელის ხელში გადავა.
როცა სამხრეთ ოსეთის მოვლენების ჩემეულმა ანალიზმა ტომსკში ჩააღწია, გაზეთმა «ტომსკი ობზორმა» არნო დე ბორშგრავის Washington Times-ის და United Press Internacional-ის რედაქტორი) შენიშვნის თარგმანი გამოაქვეყნა. ჩემი დასახელების გარეშე (რაც ჩვეულებრივი პრაქტიკაა) მან, ფაქტობრივად, ჩემი სტატიის შინაარსი გადმოსცა თავის სტატიაში «ისრაელი კავკასიაში?!». ჩემგან დასახელებული ფაქტების გარდა, დე ბორშგრავმა გაზეთ Jerusalem post-ის (2008 წლის 12 აგვისტო) ციტატა მოიტანა: «საქართველოს პრემიერ-მინისტრმა ვლადიმერ გურგენიძემ სამშაბათს, დილით საგანგებოდ დარეკა ისრაელში, რათა ერთ-ერთი პატივცემული რაბინისა და სასულიერო ლიდერის, რებე აარონ ლეიბ შტეინმანის კურთხევა მიეღო. «მინდოდა, მას ჩვენთვის და ჩვენი სახელმწიფოსთვის ელოცა», _ განაცხადა მან».
ისრაელის მიერ საქართველოს შეიარაღებასთან დაკავშირებით ჩემ მიერ მოტანილ ფაქტებს დე ბორშგრავმა კიდევ ერთი დაამატა: «პრესკონფერენციაზე მოსკოვში რუსეთის ფედერაციის გენშტაბის უფროსის მოადგილემ, გენერალმა ნოგოვიცინმა განაცხადა, რომ საქართველოსადმი ისრაელის დახმარება მოიცავდა «რვა ტიპის სამხედრო სატრანსპორტო საშუალებებს, ასაფეთქებელ ნივთიერებებს, ქვეითსაწინააღმდეგო ნაღმებსა და საგანგებო ასაფეთქებელ ნივთიერებებს დანაღმული ველების გასაწმენდად».
ირანი ამ რეგიონში რუსეთისა და ჩინეთის მუდმივი და ყველაზე მნიშვნელოვანი მოკავშირეა და მასზე ისრაელის თავდასხმის შემთხვევაში სამივე სახელმწიფო კატასტროფულ მდგომარეობაში აღმოჩნდება.
ჩინეთი _ არა მარტო გეოპოლიტიკური თვალსაზრისით, არამედ იმიტომაც, რომ ირანის ნავთობსა და გაზზე არის დამოკიდებული; რუსეთი – იმიტომ, რომ კავკასიაში ისრაელის ექსპანსიის აღარავითარი სისტემური წინაღობა აღარ იარსებებს. დღევანდელ ვითარებაში ნებისმიერი თავდასხმა ირანზე რუსეთის ხელმძღვანელობის მიერ უნდა განიხილებოდეს, როგორც რუსეთის ფედერაციაზე თავდასხმა.
ირანის მიმართ ისრაელის სიძულვილისა და მისი სურვილის საფუძველში, პირისაგან მიწისა აღგავოს სპარსეთი და მთელი ირანელი ხალხი, არც პოლიტიკაა, არც იდეოლოგიური წინააღმდეგობა და არც «უსაფრთხოების საკითხები». მთავარი მიზეზები ოკულტურ, ეზოთერულ, ირაციონალურ სფეროშია. ებრაული რელიგია სპარსეთის სიძულვილსა და ირანელი ხალხის განადგურების აღთქმას თითქმის ცენტრალურ ადგილს უთმობს. ერთ–ერთი მთავარი ებრაული რელიგიური დღესასწაული _ ჰანუქა სწორედ ებრაელების მიერ ირანელი დიდებულის – ამანის, მისი ოჯახის წევრების, ახლობლებისა და მეგობრების მხეცურად ამოწყვეტას ეძღვნება. ამანის დროს, ებრაელების ინტრიგებისა და დასმენების წყალობით, სპარსი ერის ნაღები, ყველაზე განათლებული და დიდგვაროვანი ფენა მთლიანად განადგურდა.
ებრაულ რელიგიაში მთავარი ადგილი კაცთმოძულე, სადისტურ ტრადიციებს უკავია და ჰანუქა ერთ-ერთი მათგანია. ამ დღესასწაულზე კარზე ამანის «მოჭრილი» თავის მულაჟს ამაგრებენ; აცხობენ «ოზნეი ამანს» _ «ამანის ყურებს» (კანიბალიზმის გამოძახილი), «ამანის ცხვირს», «ამანის ღვიძლს» და ა. შ. შესასვლელთან თოჯინა კიდია _ «ჩამომხრჩვალი ამანი». ებრაელები ამას აღიქვამენ როგორც ნებისმიერ «გოიზე» (არაებრაელზე) გამარჯვებას.
როგორ უნდა აღიქვან ეს «დღესასწაული» ირანელებმა? როგორ აღიქვამდნენ, მაგალითად, რუსები ამგვარ დღესასწაულს, რომლის «ტრადიციით» მიღებული იქნებოდა ერთმანეთის გამასპინძლება ნამცხვრით, სახელად «რუსის ენა», «რუსის გული», «რუსის ღვიძლი», ხოლო ამ რელიგიური ტრადიციის მიმდევართა საცხოვრებლის შესასვლელში «ჩამომხრჩვალი რუსი» ან «რუსის მოჭრილი თავი» ყოფილიყო ჩამოკიდებული?
გასაგებია, რომ ირანელები ისრაელის სახელმწიფოსა და იუდეური რელიგიის მიმართ სიმპათიას მხოლოდ ამიტომ არ გრძნობენ.
მათთან, ვისი მტრობაც პრაგმატულის ნაცვლად რელიგიურ (სატანურ) ფანატიზმს ასახავს, მოლაპარაკება შეუძლებელია (და უსარგებლოც). მათთან, ვისაც სჯერა, რომ მათ ათასი წელია, ყველა ჩაგრავს და ამიტომ ყველაფრის უფლება აქვთ, მოლაპარაკებას აზრი არა აქვს.
ისრაელნი ამ მხრივ «კვადრატში აყვანილი ებრაელები» არიან. მათი «ხუცპა» (თავხედობა) უსაზღვროა. კავკასია მათთვის მეორე «აღთქმულ მიწად» იქცევა, ხოლო როგორ ექცევიან ებრაელები მათ, ვინც აღთქმულ მიწაზე მათ დაბრუნებას წინ ეღობება, პალესტინელების მაგალითზე ჩანს.
რუსეთის მეორე ბუნებრივი მოკავშირე (ირანის გარდა) სომხეთია. მის ურთიერთობას ისრაელთან სხვას ვერაფერს დაარქმევ, თუ არა ხანგრძლივ ზავს (არაბულად – ხუდნა). რაოდენობით, სიმდიდრითა და გავლენით სომხურ დიასპორას მეორე ადგილი უკავია მსოფლიოში, ებრაულის შემდეგ (მესამე ადგილზე დღეს პრეტენზიას ჩინეთი გამოთქვამს). სომხები ებრაელებისთვის ტრადიციულ სოციალურ-ეკონომიკურ ნიშას იკავებენ (ვაჭრობა, ფინანსები და ა. შ.). მათი დამოკიდებულება მუტერლანდის მიმართ ისეთივეა, როგორც ებრაელებისა. რა თქმა უნდა, სომხებსა და ებრაელებს შორის წარმოუდგენელი კონკურენციაა. ისრაელის ომები ლიბანში (სადაც თითქმის ყველაზე მრავალრიცხოვანი და მდიდარი სომხური თემი ცხოვრობდა) შეიძლება განვიხილოთ როგორც დაპირისპირების საკუთარი თავის სასარგებლოდ გადაწყვეტის მცდელობა.
შემთხვევითი არ არის, რომ სომხეთს ყველა სხვა ქვეყანაზე დიდხანს არ ჰქონდა დიპლომატიური ურთიერთობა ისრაელთან. მიუხედავად ამისა, 1998 თუ 1999 წელს ისრაელმა ერევანში საკუთარი საკონსულოს გახსნა დაჟინებით მოითხოვა. თელ–ავივის ზეწოლით ერევანი დიპლომატიურ მოლაპარაკებებს დათანხმდა, მაგრამ ამან პრინციპული ცვლილებები არ მოიტანა. 2002 წელს რივკა კოენმა (მაშინ ისრაელის ელჩმა საქართველოში) შეურაცხმყოფელი და პროვოკაციული შინაარსის განცხადება გააკეთა სომხების 1915 წლის ტრაგედიის შესახებ და აგრესიულად უარყო ოსმალთა იმპერიაში სომხების გაჟლეტის გენოციდთან გაიგივების ლეგიტიმურობის საკითხის განხილვაც კი. თავის მხრივ, სომეხმა ოფიციალურმა პირებმა (სომხურ მასმედიაზე რომ აღარაფერი ვთქვათ) ისრაელს არაერთხელ უწოდეს მკვლელი და ჯალათი და მათი, როგორც სამხედრო დამნაშავეების გასამართლება მოითხოვეს ლიბანში ისრაელის პირველი და მეორე (2006 წელს) შეჭრის, ღაზის სექტორის ბარბაროსული დაბომბვებისა და სხვა ამგვარი ქმედებების გამო.
2005 წლიდან ისრაელმა სომხეთი მზაკვრულ თამაშში ჩაითრია, რომელიც კატათაგვობანას წააგავს: ხან გენოციდის მიმართ პოზიციის შეცვლის დაპირებით, ხან კი «საკუთარი სიტყვების უკან წაღების» სახით. სწორედ ამიტომ 2005 წელს ისრაელში პირველი (და ჯერჯერობით ერთადერთი) მაღალი და მრავალრიცხოვანი სომხური დელეგაცია ჩავიდა (80 წევრი) სომხეთის პრეზიდენტისა და პრემიერ-მინისტრის ჩათვლით (სერჟ სარგსიანი და ტიგრან სარქისიანი), ხოლო 2007-2008 წლებში კნესეტში (ისრაელის პარლამენტში) ოსმალთა იმპერიაში სომეხთა ჟლეტის გენოციდად აღიარების მიზანშეწონილობის საკითხიც კი დადგა. მართლაც, თუ თურქეთი თავად აღიარებდა სომეხთა გენოციდს, ეს ისრაელის საზიანოდ, სომხურ-თურქული ურთიერთობების სწრაფ გაუმჯობესებას გამოიწვევდა.
დღეს სულ უფრო თვალნათელი ხდება, რომ მე-20 საუკუნის დასაწყისში «თურქების» მიერ სომეხთა ჟლეტა (გენოციდი) ებრაელთა მიერ პროვოცირებული და წარმართული შურისძიების აქტი იყო.
დღეს სომეხი ისტორიკოსები ამტკიცებენ, რომ 1915 წლის ჟლეტა ებრაელების მიერ იყო ორგანიზებული, რომლებიც მაშინდელი თურქული ოპოზიციის ლიდერები იყვნენ (ისევე, როგორც რუსეთში სწორედ ებრაელები იყვნენ ბოლშევიკებისა და პირველი საბჭოთა მთავრობის ლიდერები). არანაკლები მონაწილეობა მიიღო სომეხთა გენოციდში ებრაულმა სექტამ «დიონმე». სომეხმა მკვლევარებმა ამოწიეს ჟლეტის მონაწილეთა საქმეები (რომელთა ნაწილიც სიკვდილით დასაჯეს) და აღმოჩნდა, რომ მათი უდიდესი უმრავლესობა თურქი ებრაელი იყო!
ეს არის ერთ-ერთი მიზეზი, თუ რატომ ეწინააღმდეგებიან ებრაელები სომეხთა გენოციდის აღიარებას. მეორე მიზეზი ეგრეთ წოდებული ჰოლოკოსტის კულტია, რომელსაც სომეხთა გენოციდის აღიარება სამუდამოდ დაჩრდილავდა.
გაგრძელება
შემდეგ ნომერში
