ამ დღეებში საქართველო–აზერბაიჯანის სახელმწიფო საზღვართან ახლოს (დავითგარეჯის სამონასტრო კომპლექსის მიმდებარე ტერიტორიაზე) აზერბაიჯანელი მესაზღვრეების მიერ საქართველოს მოქალაქის (მწყემსის) დაჭრის ფაქტი “მეოცნებე” ხელისუფლებამ კვლავინდებურად არ შეიმჩნია და, შესაბამისი დიპლომატიური რეაგირების ნაცვლად, სისხლიანი ინცინდენტი ისევ იაფფასიანი პოლიტიკური ინტრიგებით გადაფარა.
უფრო მეტიც, მიუხედავად იმისა, რომ აღნიშნულმა ფაქტმა ინტერნეტსივრცე მოიცვა და საზოგადოებაში უმწვავესი რეაქცია გამოიწვია, მმართველ გუნდს რამდენიმე დღის განმავლობაში მოსახლეობის ინფორმირება არც უცდია. სახელისუფლო დუმილი ინცინდენტიდან მხოლოდ ოთხი დღის შემდეგ, 10 დეკემბერს, დაირღვა, როცა ცნობა მწყემსის დაჭრის თაობაზე სოციალურ ქსელებს მოედო. ერთადერთი განცხადება, რომელიც მოგვიანებით შინაგან საქმეთა სამინისტრომ გაავრცელა, არაფრის მთქმელი აღმოჩნდა, _განმარტებითი ხასიათის მოკლე განცხადებაში უბრალოდ აღნიშნული იყო, რომ ინციდენტის დეტალები უცნობია… აღსანიშნავია, რომ უცხო ქვეყნის მესაზღვრეების მიერ საქართველოს ტერიტორიაზე საქართველოს მოქალაქის დაჭრის გამო კომენტარები არც ოპოზიციის წარმომადგენლებს გაუკეთებიათ…
რას ნიშნავს ჩვენთვის ზემოაღნიშნული ფაქტი, რა პოლიტიკას ატარებს მეგობრად მიჩნეული მეზობელი სახელმწიფო საქართველოს მიმართ და ადეკვატურია თუ არა “მეოცნებე” ხელისუფლება ამ საკითხისადმი? _ “საქართველო და მსოფლიოს” ესაუბრება ავჭალის წმინდა ქეთევან წამებულის ტაძრის წინამძღვარი მამა გიორგი (რაზმაძე).
_ მამაო, რამდენიმე დღის წინათ საქართველო–აზერბაიჯანის სახელმწიფო საზღვარზე აზერბაიჯანელმა მესაზღვრეებმა ჩვენს მოქალაქეს ცეცხლი გაუხსნეს და მძიმედ დაჭრეს. ამ ფაქტმა სრულიად საქართველო შეაშფოთა, ხელისუფლება კი, მის მიერვე მართულ ოპოზიციასთან ერთად, დუმს და ხმას არ იღებს, თითქოს არც არაფერი მომხდარა. რაზე მიგვანიშნებს ეს ფაქტი?
_ ის, რომ აზერბაიჯანს საქართველოსთან ტერიტორიული პრეტენზიები აქვს, არახალია და ამას ისინი უკვე აღარ მალავენ. ეს საკითხი სხვადასხვა რანგის პოლიტიკურ თუ დიპლომატიურ შეხვედრებზეც დგება ხოლმე, რაც ცხადყოფს მის სიმწვავეს. თუმცა ამ შემთხვევაში ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი მომენტი ჩვენი ხელისუფლების პოლიტიკაა. მხედველობაში მაქვს ის, რომ როგორც კი ხდება რაღაც მნიშვნელოვანი ამ საკითხის გარშემო და საზოგადოების ინტერესი იზრდება, მაშინვე მის გადაფარვას ცდილობენ. რა არის ან რა შეიძლება, იყოს ამ ყველაფრის მიზეზი, მგონი, ძნელი მისახვედრი არ არის. ცხადია, ამ დუმილისა და მიჩუმათების პოლიტიკის მიღმა ხდება ისეთი შეთანხმების ან გნებავთ, გარიგება დაარქვით, მიღწევა, რომელიც საქართველოს მოსახლეობის უმრავლესობისთვის მიუღებელია. უმრავლესობას იმიტომ ვამბობ, რომ არის რაღაც უმცირესი ნაწილი საზოგადოებისა, რომელსაც საწინააღმდეგო არაფერი აქვს, თუ დავით გარეჯას დავკარგავთ.
რაც შეეხება თვითონ ფაქტს, რა თქმა უნდა, რაც მოხდა, არის ტრაგიკული ამბავი, მაგრამ ვფიქრობ, ამ ყველაფერს არ უნდა შევხედოთ, როგორც ერთ ცალკეულ შემთხვევას. საერთოდ, საქართველოს და ქართველი ხალხის დღევანდელი მდგომარეობაა ტრაგიკული, იმიტომ, რომ ჩვენ ახლა ვართ თვითგანადგურების რეჟიმში. თვითგანადგურებაა და სხვა არაფერი, როცა სამმილიონიან მომაკვდავ, ეკონომიკურად დაქცეულ და წელში გაწყვეტილ ერს მისივე ხელისუფლება თავს მოახვევს დამღუპველ იდეოლოგიას. თუმცა ადრეც არაერთხელ ვთქვი თქვენთან ინტერვიუში და ახლაც გავიმეორებ: ეს არ არის ვიღაცის უგუნურებით და გაუაზრებლობით განპირობებული მავნე პოლიტიკა, ეს ყველაფერი არის საკმაოდ კარგად აწონ–დაწონილი და ჩამოყალიბებული გეგმა, რომელმაც საქართველო უნდა დააქციოს. ახლა ვიღაც იტყვის, რა დროს შეთქმულების თეორიებია, რა ინტერესი უნდა ჰქონდეთ ჩვენიო? რა ინტერესი ჰქონდათ, როცა ასობით და ათასობით ჰექტარი მიწის ნაკვეთები ჩინელებს, ინდოელებს, თურქებსა და არაბებს მიჰყიდეს? რა ინტერესი ჰქონდათ, როცა ქვეყნიდან მოსახლეობის მასობრივად გადინების ფონზე აფრიკის და ახლო აღმოსავლეთის ასზე მეტ ისლამურ სახელმწიფოს საზღვარი გაუხსნეს?
_ დავუბრუნდეთ ისევ აზერბაიჯანის საზღვართან ახლოს, საქართველოს ტერიტორიაზე მომხდარ შემთხვევას. დასაწყისში თქვით, რომ ხელისუფლება ცდილობს დავით გარეჯის საკითხის მიჩუმათებას. როგორ ფიქრობთ, ამ მიჩუმათების პოლიტიკის შედეგად კიდევ უფრო ხომ არ იზრდება საფრთხე, რომ ორი ქვეყნის ურთიერთობა სერიოზულად გამწვავდეს? ჩვენს საზოგადოებაში რომ უკმაყოფილება დღითიდღე იზრდება, ეს ფაქტია.
_ თავიდათავი ყველა ჩვენი უბედურების, ყველა ჩვენი პრობლემისა და გულისტკივილისა გარედან მართული ჩვენი უგერგილო ხელისუფლებაა, რომელსაც არც უნარი აქვს ქვეყნის გონივრულად მართვის და არც ნება. იმიტომ, რომ, როდესაც ნებისმიერი გარე ძალა, გნებავთ, აზერბაიჯანი იყოს და გნებავთ, სხვა რომელიმე, ხედავს, ქვეყანა უპატრონოდაა, ბუნებრივია, მას ამ ქვეყნისადმი პრეტენზია უჩნდება. საერთოდ, ბუნების კანონი ასეთია: ორგანიზმი როცა სუსტდება და უძლურდება, მასში აუცილებლად ჩნდება სხვადასხვა ვირუსი და ბაქტერია, უფრო ზუსტად კი აქტიურდებიან და ასეთ შემთხვევაში გადარჩენის ერთადერთი გზა არის დაუძლურებული ორგანიზმის გაჯანსაღება. დღეს საქართველო, თავისი პოლიტიკური ხელმძღვანელობითა და ოპოზიციით დაუძლურებული, გამოფიტული ორგანიზმია, რომელშიც თავი იჩინა ყველა საფრთხემ. მათ შორისაა დემოგრაფიული პრობლემა, აფხაზეთი და სამაჩაბლო, თურქეთის ეკონომიკური ინტერვენცია, განსაკუთრებით აჭარაში და, რა თქმა უნდა, დავითგარეჯის პრობლემა. თუ გვინდა, რომ ამ პრობლემებს თავი დავაღწიოთ და კიდევ უფრო მეტის დაკარგვის საფრთხის წინაშე არ დავდგეთ მომავალში, რაც, სამწუხაროდ, დღევანდელი მდგომარეობით სრულიად რეალურია, გამოსავალი ერთადერთია _ ქვეყანა ერთხელ და სამუდამოდ უნდა გათავისუფლდეს პოლიტიკოსებად წოდებული უსინდისო და უზნეო ადამიანებისგან. ესენი არიან ადამიანები, რომელთა დაუსრულებელმა ბოგინმა ხელისუფლებაში დაამკვიდრა აზრი, რომ თურმე პოლიტიკა ბინძური საქმეა. პოლიტიკა კი არ არის ბინძური, იგი დაბინძურებულია უნამუსო, უღირსი ადამიანებით და, სანამ იქ დიდი წმენდა არ ჩატარდება, ბუნებრივია, დაქცეულ და დაუძლურებულ სახელმწიფოს, ისევე, როგორც გამოფიტულ ორგანიზმს, კიდევ უამრავი პრობლემები შეიძლება, გაუჩნდეს.
შეკითხვას რაც შეეხება, ამწვავებს თუ არა კიდევ უფრო პრობლემას მიჩუმათება, ერთ რამეში ვარ დარწმუნებული _ მეზობელი და “მეგობარი” აზერბაიჯანი ასეთ აგრესიულ პოლიტიკას რომ ატარებს ჩვენ მიმართ და საზღვართან, ჩვენს ტერიტორიაზე, ჩვენს მოქალაქეს რომ ესროლეს და ადამიანი სასიკვდილოდ გაიმეტეს, არის ძალიან ცუდი სიმპტომი. ეს არის უკვე პირდაპირი ნიშანი იმისა, რომ საქართველოს, როგორც სახელმწიფოს, მწვავე კრიზისი აქვს, რომელიც ამ პოლიტიკის პირობებში, კიდევ ვიმეორებ, უფრო გამწვავდება. ყოველ შემთხვევაში, საქმეს ისეთი პირი უჩანს, რომ ამ სახელისუფლო დუმილისა და მიჩუმათების პოლიტიკის მიღმა ჩვენთვის სასიკეთო არაფერი ხდება…
_ მოდი, დავაკონკრეტოთ, კიდევ რა საფრთხეები შეიძლება შეექმნას ქვეყანას ხელისუფლების უნიათო და არასახელმწიფოებრივი პოლიტიკის შედეგად.
_ კიდევ ვიმეორებ: მოღალატე და გარედან მართული ხელისუფლების პირობებში ქვეყანა არის დაუძლურებული, გამოფიტული ორგანიზმი, რომლის წიაღშიც უამრავი ვირუსი და ბაქტერია აქტიურდება… არ მინდა, ზედმეტად გავაბუქო ვითარება, მაგრამ ჩვენ არ უნდა დაგვავიწყდეს ერთი რამ: პოტენციურად საქართველოსთან, არა მხოლოდ აზერბაიჯანს, სხვა დანარჩენ მეზობელ სახელმწიფოებსაც აქვთ პრეტენზიები, რომლებმაც გარკვეულ დროსა და ვითარებაში, შესაძლოა, თავი იჩინოს. ისე, ერთი რამ მაინტერესებს: სად იყო ეს ჩვენი “პატრიოტი” ოპოზიცია და მისი მხარდამჭერი მცირერიცხოვანი, მაგრამ კარგად მოტივირებული პოლიტაქტივი, როცა საქართველოს მოქალაქეს უცხო ქვეყნის მესაზღვრეებმა ტყვია ესროლეს და კაცი ცოცხალ–მკვდარი წაიყვანეს საავადმყოფოში? რატომ არ ჩაატარეს თუნდაც ერთი პერფორმანსი, ვთქვათ, აზერბაიჯანის საელჩოსთან ან საზღვართან?
_ გინდათ, თქვათ, რომ ამ საკითხის მიჩუმათება, ხელისუფლებასთან ერთად, ე.წ. ლიბერალურ ოპოზიციასაც აძლევს ხელს?
_ ოპოზიციაც და ხელისუფლებაც ერთიანია იმ საკითხში, რომ თურმე დავით-გარეჯის სადავო მონაკვეთი აზერბაიჯანს ეკუთვნის. ანუ, ის “პატრიოტიზმი” და ვითომ ეროვნული სულისკვეთება, რომელიც რუსეთთან მიმართ აქვთ, ამ შემთხვევაში საერთოდ გამქრალია. ეს მიდგომა საიდანაც არის ნაკვები და ნაკარნახევი, ალბათ, ყველასთვის გასაგებია…
_ საიდან?
_ საერთოდ, საქართველოს ბოლო 20-25 წელია, მეტი თუ არა, სახელმწიფო პოლიტიკა არ გააჩნია. ჩვენ, უბრალოდ, გვკარნახობენ და ვასრულებთ. ამ პრინციპითაა განსაზღვრული საფრთხეებიც და პრიორიტეტებიც, ამ პრინციპითაა ვიღაც მტრად გამოცხადებული და ვიღაც _ მოკავშირედ, თუნდაც სამი იმდენი ტერიტორია ჰქონდეს წართმეული. სხვათა შორის, ამ დაკავებული ექიმის მიმართ ატეხილმა ხმაურმა, ვაჟა გაფრინდაშვილს ვგულისხმობ, კიდევ ერთხელ ცხადყო, რა ამოძრავებს რეალურად ამ ვითომ პატრიოტ ოპოზიციას და მის მოკავშირე დასავლელ “კეთილისმსურველებს”. ამ ყველაფერმა კიდევ ერთხელ ნათლად დაგვანახვა, რომ სინამდვილეში მათ ოკუპაციის მიმართ კი არ აქვთ პრობლემა, პრობლემა აქვთ რუსეთთან, სხვა დანარჩენმა კიდევ, რაც უნდა წაგვართვას, რა მოხდა, ბოლოს და ბოლოს, იტყვიან, რომ კომუნისტების ბრალია…
_ თქვით, რომ სანამ პოლიტიკური სპექტრი არ გაიწმინდება და ქვეყანა არ გაჯანსაღდება, პრობლემები, მათ შორის, ტერიტორიული მთლიანობის კუთხით, უფრო გამწვავდება. როგორ წარმოგიდგენიათ ეს გაჯანსაღების პროცესი? რა არის ამისთვის საჭირო?
_ მოკლედ ვიტყვი: დღეს საზოგადოების უმრავლესობა პოლიტიკურად ინერტულია და ზოგიერთს ეს ნიჰილიზმი ჰგონია. რაღაც მომენტამდე შეიძლება, მეც ასე ვფიქრობდი, მაგრამ ასე ნამდვილად არ არის. ამ შემთხვევაში საზოგადოების ინერტულობას დავარქმევდი მოთმინებას, რომელსაც თავის დრო და ვადა აქვს. თუმცა, დარწმუნებული იყავით, როგორც ევროპის ბევრ ქვეყანაში მოხდა და ბევრგან, მოგეხსენებათ, ახლა მიდის პროცესი, ადრე თუ გვიან, აქაც იქნება დიდი ეროვნული აფეთქება. აი, ამ კონსერვატიულ წარღვნას, ამ საყოველთაო ეროვნულ აზვირთებასა და გამოღვიძებას ვერ გადაურჩება ვერც ერთი მედროვე, ვერც ერთი ქვემძრომი და მაამებელი, რომლებიც აქამდე, შესაძლოა, ყველა ეპოქას, ყველა ძალას და პოლიტიკურ ჰეგემონიას მოერგნენ…
ესაუბრა ჯაბა ჟვანია
