“კაციც შენა ხარ და ქალიცა”

რეზო გაბრიაძის “შერეკილების” ერთი, ბითურობამდე გულუბრყვილო პერსონაჟის, რეისში მიმავალ ობერკონდუქტორ ტრიფონიას მიერ შინ დარჩენილი ცოლის დამოძღვრა: “აწი ქალიც შენა ხარ და კაციცა”, ვინ იფიქრებდა, რომ XXI საუკუნის ევოპაში საზოგადოებრივი პროგრესისა და ლიბერალური იდეოლოგიის სლოგანი გახდებოდა. არადა _ გახდა!

მომღერალმა სემ სმითმა სქესი შეიცვალა, უფრო ზუსტად, ორსქესიანი გახდა და მოითხოვა, დღეის ამას იქით მიმართონ ნაცვალსახელით “ისინი”. ცოტა ხნის წინათ “მათ” (როგორც მოითხოვა, ზურგსუკანაც ისე ვახსენოთ!) საჯაროდ განაცხადა, რომ ჰომოსექსუალია, ამ ახალი “ქამინაუთის” დროს კი თავის პედერასტობას ახალი ხიბლი შეჰმატა: ქალიც მე ვარ და კაციცო!

მარგალიტა ამყოლაძეც და სემ სმიტიც ერთდროულად.

ეს ამბავი გასულ საუკუნეში ევროპისკენ გაქაჩულ ქუთაისში რომ მომხდარიყო, “ციხე”-ოდიშარიას და “ექიმ”-კუჭუხიდზევს კარგად მოუწევდათ დაფიქრება, გაეგრძელებინათ თუ არა სასიყვარულო ურთიერთობა ნემეცების უბნის დედოფალთან.

“Я так думаю”, _ იტყოდა ცხონებული ფრუნზიკ მკრტიჩიანი კინოფილმიდან “მიმინო” (ისევ _ რეზო გაბრიაძე).

“იმათ”, ანუ მარგალიტა-სემმა “ინსტაგრამში” თავისი პოსტი გამოაქვეყნა:

“_ დღეს კარგი დღეა. გადავწყვიტე, რომ ვიცვლი ნაცვალსახელს მას შემდეგ, რაც მთელი ცხოვრება ვებრძოდი საკუთარ სქესს. გადავწყვიტე, შევიგრძნო თავი ჩემი გარეგნულადაც ისეთად, როგორიც ვარ შინაგანად. აღელვებული და ნასიამოვნები ვარ იმით, რომ ჩემ გარშემო არიან ადამიანები, რომლებიც მხარს უჭერენ ჩემს ამ გადაწყვეტილებას. ძალიან ვნერვიულობდი, როცა ამას ვაცხადებდი, რადგან მადარდებდა, რას იტყოდნენ ჩემზე ადამიანები”.

საერთო საკაცობრიო მასშტაბს ჩაებღაუჭა.

“რას იტყვის ჩემზე შთამომავლობა”. არც გალაკტიონს აწუხებდა:

ჩემთვის დღესავით არის ნათელი,

რას იტყვის ჩემზე შთამომავალობა.

არც პუშკინს:

ძეგლი ავიგე ხელთუქმნელი,

უნეტარესი.

არც ჩვენ, სხვათა შორის, რადგან მოწმენი გავხდით ყველაფრის, რაც კი შეიძლება ადამიანის ავადმყოფურმა ტვინარეულობამ შვას. ამიტომ ამ ორგზის მამათმავალ-ლესბოსელის შეშფოთება და წუხილი _ დრო მჭირდება, ახალ მომართვას რომ შეეჩვიოო, ძალიან, ძალიან ფეხებზე გვკიდია.

თანაც, არსებობდა თუ არა ასეთი მუსიკოსი, წარმოდგენაც არ გვქონდა, ან რატომ უნდა გვცოდნოდა, როცა, ჯერ მხოლოდ მივისწრაფით “დასავლური ცივილიზაციისკენ”?!

ხოლო ადგილობრივი კიკინებიანი გეების მწუხარებას გულწრფელად ვიზიარებთ: ჩამორჩით, ცალფა პედერასტებო! დასავლეთში უკვე ორგზის მამათმავლები ჰყავთ…

ა.ს.

P.S. როგორ ვცხოვრობდით აქამდე, როგორ მოვაღწიეთ დღემდე ჩვენ ველურებმა, ჩვენი რეტროგრადობითა და ყავლგასული ტრადიციულობით დაღდასმულებმა?! როგორ ჩაგვიარა მამათმავლობის, ტრანასგენდერობის და პედერასტიზმის შვიდფერმა პროგრესმა ისე, რომ ლგბტ-მწვერვალზე არ ამოგვატივტივა?

მადლობა ღმერთს, ჯერჯერობით თავს ვიცავთ ნეოლიბერალური შემოტევებისგან.

როდემდე?

ამ შეკითხვას უპასუხებს საქართველოს სახალხო არტისტი, “ხელოვნების ქურუმი” ჯემალ ჭკუასელი სარკასტული ლექსით, რომელიც მოცალეობის ჟამს დაუწერია, “ერისიონის” რეპეტიციებს შორის შესვენებისას.

ვაი ასეთ მომავალს

სიზმარი ვნახე უმსგავსო,

ვერ დავივიწყე, არ იქნა,

“ცხადისგან სიზმარს ვერ არჩევთ!”

დაგვგესლეს ტელეარხიდან,

რა გიკვირთ, ორი “ვაჟკაცი”

ერთმანეთს როგორ ლოღნიდა?!

ქართული ჩოხა ემოსათ,

სამივეს დედა “მოგიკვდათ”!

ეჭვებმა არ მომასვენა,

ფეხებს მივათრევ ძლივს,

რა მოხდა, რა ჯანდაბაა,

შველა ვის ვთხოვო, ვის?

მკვდრისფერი ადევს ბიძაჩემს,

ღაწვებზე ცრემლი სდის,

გოდებს, რა მჭირსო, არ ვიცი,

პასუხი ვთხოვო ვის?

ბიჭები “გამითხოვდნენო”,

არ ვარ მე ამის ამტანი!

შუბლში ტყვია რომ ვიხალო,

არ მყავს სახლიდან გამტანი.

დავმუნჯდი, ენა დამება,

სასწრაფოდ გაცლა მომინდა,

სასოწარკვეთილს აღმომხვდა,

მშვიდობით, გრიშა მამიდა!

მომავალს დროზე მივხედოთ,

სანამ მივსულვართ აქამდე,

არ დავარისხებთ, დედო ზარს?

მოაღწევენ ჩვენ გავამდეც!!!