დასასრული. დასაწყისი იხ. #25, 26, 28-33, 2020 წ.
9.ევროპის “ხელმძღვანელი სულიერი რასის” კონსოლიდაცია
საერთოევროპული და მსოფლიო ბაბილონის მშენებლობაში გლობალისტების გეგმების რეალიზაციის უმნიშვნელოვანეს პირობად გვევლინება ევროპის ხალხების ფსიქოლოგიური მზადყოფნა, მიიღონ მსოფლიო მთავრობის იდეა, როგორც განვითარების ერთადერთი შესაძლებელი და გადაუდებელი გზა.
მაგრამ იმის გამო, რომ ეს გზა ნებისმიერი სახელმწიფოს ეკონომიკისა და სოციალური სფეროსთვის არის დამანგრეველი, სდევს მოსახლეობის ოდენობის შემცირება და საზოგადოებაზე კონტროლის დაწესების უკანონო ფორმები, ვერავითარი მეცნიერულად დასაბუთებული კონცეფცია ვერ გაამართლებს მის არალეგიტიმურობას, მმართველობის რაციონალური მეთოდები მასზე გავლენას ვერ იქონიებს.
ასეთ პირობებში საფინანსო ელიტებს შეეძლებათ, ამოქმედონ თავიანთი გეგმები მხოლოდ მაშინ, თუ კაცობრიობა მუდმივად ეყოლებათ ქაოსის, საყოველთაო კატასტროფის, ტერორიზმის მუქარის მუდმივ შიშში და, ამასთანავე, განახორციელებენ ადამიანის გონიერებაზე ყველაზე უფრო დახვეწილი ზემოქმედების ფორმებს. “ადამიანის სულის ინჟინრების” მიზანი არის ისეთი გარემოს ფორმირება, რომელიც ხელს შეუწყობს არჩევანის უნარის მქონე მოქალაქეების ნაცვლად იოლად მანიპულირებული ადეპტების მიღებას.
ამაზე ჯერ კიდევ 1960-იანი წლების ბოლოს წერდა ზბიგნევ ბჟეზინსკი: “გაძლიერდება პიროვნებაზე სოციალური და პოლიტიკური ზეგავლენის შესაძლებლობა. მალე შესაძლებელი იქნება თითოეულ მოქალაქეზე მუდმივი კონტროლის დაწესება, დაინერგება სისტემატურად განახლებადი ფაილ–დოსიეები, რომლებშიც გარდა ჩვეულებრივი ინფორმაციებისა ჩაწერილი იქნება თითოეული ადამიანის კონფიდენციური მონაცემები _ ჯანმრთელობის მდგომარეობა, ქცევის თავისებურებანი და ა.შ. შესაბამის ორგანოებს საშუალება ექნებათ, მყისიერად გაეცნონ ამ ფაილებს. ძალაუფლება მათ ხელთ იქნება, ვინც ფლობს ინფორმაციას და აკონტროლებს მას. რამდენიმე ათწლეულში წარმოიქმნება ტენდენციები, რომლებიც ტექნოტრონულ ერამდე მიგვიყვანს _ დიქტატურამდე, რომლის დროსაც თითქმის სრულად გაუქმდება დღეს არსებული პოლიტიკური პროცედურები”.
მას შემდეგ ადამიანზე კონტროლის დაწესების საქმეში დასავლეთის საზოგადოებამ ისე წინ წაიწია, რომ თავისთავად დადგა საკითხი პიროვნების კონცეფციის შესაძლო შეცვლის შესახებ. ამ თვალსაზრისით თვალსაჩინოა 2005 წლის მარტში ევროკავშირის მიერ მიღებული დოკუმენტი (მეცნიერებაში ეთიკისა და ახალი ტექნოლოგიების შესახებ (#20), რომლის მეხუთე კარში ჩაწერილია: “თანამედროვე საზოგადოება პირისპირ დარჩა იმ ცვლილებათა წინაშე, რომელთაც უნდა დაექვემდებაროს ადამიანის რაობა, დაკვირვება ვიდეოთვალთვალისა და ბიომეტრიის საშუალებით, ასევე, ადამიანის ორგანიზმში ჩანერგილი სხვადასხვა ელექტრონული მოწყობილობით, კანქვეშა მიკროსქემებითა და სმარტდამღებით. პიროვნებები იმ ზომამდე არიან შესწავლილი, რომ უფრო და უფრო ემსგავსებიან ქსელის შემადგენელ ელემენტებს. მათ დროდადრო უნდა მიიღონ და გადასცენ ადამიანის გადაადგილების, ჩვეულებათა განხორციელებისა და სხვა კონტაქტების სიგნალები, რომლებსაც უნდა დააკვირდნენ და შეაფასონ. მან უნდა შეცვალოს ადამიანის ავტონომია და შინაარსი. იცვლება მისი ღირსების მნიშვნელობაც. ასეთი ტრანსფორმაციისას ირღვევა “პიროვნების ფუნდამენტური უფლებები, მისი კონსტიტუციური უფლებები და თავისუფლება”. კნინდება ადამიანის სულისკვეთება და ყალიბდება სულიერი მონობა.
მსოფლიო მასშტაბით, ფაქტობრივად, ყალიბდება ადამიანის მართვის მოდელი. ამ მიმართულებით მუშაობს თანამედროვე რელიგიური სისტემების უმრავლესობა, რომელთა შორის მთავარ როლს ასრულებს ოკულტური მოძრაობა “ნიუ ეიჯი”, ეს ერთი; მეორე _ თანამედროვე კათოლიციზმი და მესამე _ თალმუდისტური იუდაიზმი.
როგორ წარმოუდგენიათ მათ კაცობრიობის ჩართვა ამ ახალ გლობალურ წესრიგში?
1.ადამიანის შეგნება ნიველირდება ყოვლისმომცველი “უკანასკნელი მსოფლიო რელიგიის დახმარებით, რომლის ხილულ ზედაპირულ ფორმად წარმოგვიდგება ეკუმენიზმი, რეალურ შინაარსად კი _ “ნიუ ეიჯის” მსოფლმხედველობა. იგი მრავალსაუკუნოვანი ოკულტიზმის გადმომღერებაა და ამჟამად არსებული ე.წ. ახალი რელიგიური მოძრაობებისა და სექტების უმეტესობის საფუძველთა საფუძველია. ამ მოძრაობას აქვს პრეტენზია, დააარსოს უკანასკნელი სინთეთიკური რელიგია, რომელმაც უნდა შეცვალოს ქრისტიანობა და შექმნას სულიერების ახალი ტიპი; ყველაფერთან შეგუებული, რომელსაც ექნება უფლება, ყველას მისცეს ის, რაც მოესურვება და რაც მას დააკმაყოფილებს. მისი მთავარი მახასიათებელია პლურალისტური უნივერსალიზმი და გლობალური აზროვნება, რომელთა საშუალებით შეიძლება ყველა რელიგიისა და რასის გაერთიანება, სულის “კოლექტივიზაციის” იდეის ცხოვრებაში დანერგვაც და პიროვნების ნიველირებაც. ასეთ ვითარებაში, როგორც ერთმა მკვლევარმა განაცხადა, ადამიანები გადაიქცევიან “მუდმივად ცვალებადი ცნობიერების მოლივლივე ნაკადად”.
იდეური თვალსაზრისით, “ნიუ ეიჯის” მოძრაობა მოუხელთებელია, იგი უფრო აზროვნების თავისებურებაა, გონების მიმართულება და სულიერი მდგომარეობაა. იგი თითქოს თავსმოხვეული არ არის და ასატანია, მაგრამ ეს მხოლოდ ფსიქოლოგიური ილუზია და ტაქტიკური სვლაა და მოწოდებულია, მიიზიდოს რაც შეიძლება მეტი თანამოაზრე. მოჩვენებითი მრავალფეროვნების მიღმა კი იმალება მსოფლიოს აღქმის საოცარი ერთსულოვნება, რომელიც განსაზღვრულია არა იმდენად შეხედულებათა მსგავსებით, რამდენადაც ცხოვრებისადმი განსაკუთრებული მისტიკური დამოკიდებულებით. ამ განსაკუთრებული დამოკიდებულების საფუძველია საყოველთაო ერთიანობის იდეა, რომლის მთავარი დებულებებია მონისტური პანთეიზმი, გნოსტიციზმი, სინკრეტიზმი, “ევოლუციის ნახტომის მოლოდინი” და რეინკარნაცია.
“ნიუ ეიჯის” სწავლება წარმოდგენას ღმერთზე, ადამიანსა და ცხოვრების არსზე ისეთ ეთიკურ სისტემად აყალიბებს, რომელიც აბსოლუტურად არ ეთანხმება არა მხოლოდ ქრისტიანულ, არამედ საერთოდ განმანათლებლურ ჰუმანიზმს. იმის გამო, რომ ნიუჯერელები უარყოფენ შემქმნელის იდეას, ადამიანი ღვთაებრივს თავის თავში ეძებს, თავის შინაგან “მეში”, ე.ი. პიროვნული ღმერთი გაღმერთებულ ადამიანად ამაღლდება, მაშასადამე, იგი მხოლოდ საკუთარი თავის წინაშე არის პასუხისმგებელი, ქმნის საკუთარ რეალობას და ანგარიშვალდებული არ არის უზენაესი ზნეობრივი კანონების წინაშე.
“ნიუ ეიჯის” მიზანია სხვადასხვა მეთოდის დახმარებით თვალსაწიერის ისეთ კოსმოსურ მასშტაბებამდე განვრცობა, რომელშიც ადამიანი ვეღარ იგრძნობს საკუთარი “მეს” საზღვრებს და “ღვთიური ყოვლისშემძლეობის” მდგომარეობას მიაღწევს. ამგვარი მისტიციზმის განცდა უზენაეს ჭეშმარიტებად აქვთ წარმოდგენილი, სხვა ყველაფერი მეორე რიგშია გადაწეული. იგი დაკავშირებული არ არის ზნეობრიობასთან, სიკეთისა და ბოროტების წარმოდგენასთან, ე.ი., მიმდინარეობს მორალური კატეგორიების, ეთიკის მიღმა. ამასთანავე, “ნიუ ეიჯს” წინა პლანზე გამოჰყავს ეგოიზმი და პირადი წარმატების იდეა, რაც ზუსტად ეწერება თანამედროვე კულტურის ფასეულობებში თავისი სამომხმარებლო მორალით, თავისუფლების საკრალიზაციით, ინდივიდუალიზმითა და, ამასთან ერთად, ზებუნებრივის მიღწევის წყურვილითა და სულიერების “მოდურობით”.
“ნიუ ეიჯის” ძირითად იდეად შეიძლება ჩავთვალოთ ის იდეები, რომლებიც საუკუნეების განმავლობაში ეკუთვნოდა ეზოთერიკულ, საიდუმლო საზოგადოებებს, გარდაიქმნა ეკზოთერიკულად, ე.ი., ყველასთვის ხელმისაწვდომად და ფართოდ გასავრცელებელ იდეებად. ისეთი თვალსაზრისის წყალობით, როგორებიცაა “საყოველთაო ინტეგრაცია”, “შემწყნარებლობა”. ეს ყველაფერი ისეთი საკრალურობით შეიმოსა, რომელიც საშუალებას არ იძლევა, განვიხილოთ რაციონალური ტერმინებით, მაშასადამე, კრიტიკულად მივუდგეთ განვითარების იმ გენერალურ მიმართულებას, რომელსაც დღეს თავს გვახვევს მონდიალისტური წრეები.
ის, რაც დღეს ხდება დასავლეთის სულიერ ცხოვრებაში, შეიძლება გამოვხატოთ დევიზით “ოკულტიზმი _ მასებში!” ოკულტურ–სექტანტური იდეები აღარ აღიქმება, როგორც უცხო ან სკანდალური, და სტანდარტული აზრების კრებულის სახეს იღებს. საზოგადოებრიობა აქტიურად ითვისებს ოკულტურ–სექტანტურობის აზროვნების წესსა და თვისებას, ენასაც და ნორმად მიიჩნევს. ოკულტური იდეები თავს იჩენს მასკულატურაში, მუსიკაში და, განსაკუთრებით, კინოინდუსტრიაში. საკმარისია, დავასახელოთ ისეთი ფილმები, როგორებიცაა “ვარსკვლავური ომები”, “ბეტმენი”, “პოლტერგეიტსი”, “ინდიანა ჯონსი”, აღარაფერი რომ არ ვთქვათ პოტერის შესახებ დაწერილი წიგნების ეკრანიზაციაზე.
მსოფლიო ელიტები არა მხოლოდ ფართოდ ავრცელებენ ოკულტურ სწავლებას, არამედ ადამიანების მართვის ტექნიკასაც, რომელიც დამუშავებულია ოკულტურ სექტებსა და მოძრაობებში. მან ფეხი მოიკიდა ნეოლიბერალურ ეკონომიკაშიც, რაც გასაკვირი არ არის, რადგან აქ ბატონობს ტოტალური კონტროლის კულტი. ჩვენ უკვე აღვნიშნეთ, რომ სწორედ ამაზეა დამოკიდებული თვით სექტისა და კორპორაციის არა მხოლოდ წარმატება, არამედ სიცოცხლისუნარიანობაც. მან საფუძველი მისცა ზოგიერთ მკვლევარს, თანამედროვე სექტისთვის “მომავლის მართვის ლაბორატორია” ეწოდებინა.
ყველაზე უფრო რამ დააინტერესა კორპორაციული ელიტები?
უწინარეს ყოვლისა, იზოლაციისა და “ოჯახთან” სრულად დამოკიდებულმა მეთოდებმა. სექტა წარმოგვიდგება როგორც “რჩეულთა” საზოგადოება, ამიტომ მისი მთავარი მახასიათებელია სისტემის გარეშე არსებობა, რეალურ სოციალურ გარემოსთან და მის ფასეულობებთან დაპირისპირება. იგი სარგებლობს იმით, რომ თანამედროვე საზოგადოებაში ზნეობრივი ფასეულობების კრიტერიუმი, სიკეთისა და ბოროტების კატეგორიების შეფასება განსხვავებულია. სექტას აქვს პრეტენზია, შექმნას ახალი მორალის ეტალონი. ამ მორალს აყალიბებს სექტის ხელმძღვანელი (გურუ), რომელიც განახორციელებს პიროვნებაზე ფსიქიკურ, სულიერ და ინფორმაციულ ძალადობას. ადეპტი კარგავს საკუთარ ნებას, გარდაიქმნება ბიორობოტად და ზომბად, რომელიც მზად არის, შეასრულოს ხელმძღვანელობის ნებისმიერი ბრძანება.
მეორე _ “რჩეულთა” საზოგადოება მკვეთრად არის გაყოფილი ელიტას დამორჩილებულ ადეპტებად _ უმაღლეს და უმდაბლეს ფენებად. თავის დახსნა შეუძლიათ იყიდონ რჩეულებმა, მდიდრებმა. უმდაბლესები კი ტოტალურ მონობაში რჩებიან. უსახსრონი თავს დაიხსნიან უსიტყვო მორჩილებითა და ინტენსიური შრომით. ადეპტი არასოდეს დაეჭვდება არსებული ვითარების სამართლიანობაში, რადგან დაკარგული აქვს ნებისყოფა და კრიტიკული აზროვნების უნარი.
ადეპტები არ იბრძვიან ხელფასების გაზრდისთვის, შრომის პირობების გაუმჯობესებისთვის, არ წამოაყენებენ არავითარ სოციალურ მოთხოვნებს. ისინი საუკეთესო შემსრულებლები არიან სწორედ ჩაკეტილობის გამო. სექტას შეუძლია განახორციელოს ფსიქოლოგიური ექსპერიმენტები, აწარმოოს ისეთი მეცნიერული კვლევები, რომლებიც მედიცინის ეთიკის თვალსაზრისით მიუღებელია.
მესამე _ სექტისთვის უცხოა კოლექტივიზმისა და სოლიდარობის სულისკვეთება. იგი წაახალისებს ადეპტების ინდივიდუალიზმსა და მეტოქეობას. ეს აღიქმება, როგორც პარადოქსი, რადგან სექტა შეკრულ კოლექტივად წარმოგვიდგება, ერთიან “ოჯახად”, რომელიც შიდაჯგუფური ფასეულობებით ცხოვრობს, მაგრამ საქმე ის არის, რომ სექტის არსებობის მთავარი მოტივი არის გამორჩეულობის განცდა, რომელსაც ადეპტი ადასტურებს თავისი გურუს ნების სრული მორჩილებითა და აღსრულებით _ სექტაში არ არსებობს ჰორიზონტული ურთიერთობა, მოქმედებს მხოლოდ ვერტიკალური ურთიერთობა _ ადეპტი და ლიდერი.
ამასთანავე, გურუ ყოველთვის მართალია. და თუ ადეპტი რომელიმე საქმეში წარუმატებელია, ეს მისი ბრალია. ადეპტები თითქოს ეჯიბრებიან ერთმანეთს ერთგულების გამოხატვაში, ასე ამტკიცებენ თავიანთ “გამორჩეულობას”. აქედან იბადება და ვითარდება ეჭვიანობა ერთმანეთისადმი, ერთმანეთის თვალთვალი და ჯაშუშობა, რომელიც მიუღებელია ქრისტიანული მორალისთვის.
ოკულტური ხელმძღვანელობის მიერ დაგროვებული ადამიანების გონების მართვის გამოცდილება, ფაქტობრივად, მთლიანად გამოიყენება თანამედროვე ტრანსეროვნული კომპანიების მართვის პროცესში, რომლებიც (კომპანიები) სულ უფრო ემსგავსებიან კვაზირელიგიურ საზოგადოებებს და წარმოგვიდგებიან თეოკრატიული საწარმოების სახით.
შაკმარისია, ამაში დასარწმუნებლად გავეცნოთ თანამედროვე ლიტერატურას მენეჯმენტის, მარკეტინგისა და რეკლამის საკითხებში. ამ კუთხით თვალსაჩინოა შვედი მეწარმის _ იესპერ კუნდეს წიგნი “კორპორაციული რელიგია”. ავტორი რელიგიური ტერმინოლოგიის გამოყენებით ცდილობს, დაასაბუთოს ახალი რელიგია _ ბრენდის რელიგია.
“ჩვენი არჩევანი სულ უფრო დამოკიდებულია რელიგიაზე, _ წერს იგი, _ სწორედ გემოვნება და ბრენდის უპირატესობის რწმენა არის განმსაზღვრელი. ბრენდები გახდებიან რელიგიები და ადამიანები, რომლებიც საკუთარი ბრენდების განსახიერებად გადაიქცევიან, თვითონ გახდებიან რელიგიები, ამის ტიპური მაგალითია ბილ გეითსი _ “ბაზრისა და კომპანიის რელიგიური ბელადი”. მყიდველის ქვეცნობიერზე ზემოქმედებით კომპანია მას (მყიდველს) იმორჩილებს და სწორედ ეს არის ცნობიერების მანიპულირება. ნიშანდობლივია, რომ თავდაპირველი მნიშვნელობა ინგლისური სიტყვისა ბრანდ არის “დამღის დასმა”, “მეხსიერებაში ანაბეჭდის დატოვება”.
თეოკრატულ კორპორაციაში ყველა კომერციული ცნება _ მოგება, ბაზარი _ საკრალიზებულია, ხოლო მისი ეკონომიკური ძალაუფლების აგენტები _ მენეჯერები _ გვევლინებიან ქარიზმულ, რელიგიურ ლიდერებად _ გურუებად. მენეჯერი დღეს მებრძოლია, “ეკონომიკური ომის ჯვაროსანი”, რომლის მიზანია, უზრუნველყოს გამარჯვება ბაზრის უმკაცრესი კონკურენციის პირობებში. კომპანიების მართვის მეთოდები სულ უფრო ემსგავსება სექტანტურს, როცა პერსონალი მუდმივად კონტროლდება, და მზად უნდა იყოს ნებისმიერი დავალების შესასრულებლად.
ნეიროლინგვისტური დაპროგრამებისა და ტრანსაქტული ანალიზის გამოყენება მენეჯმენტს საშუალებას აძლევს, იმგვარად ჩამოაყალიბოს თანამშრომლების მენტალური და ქცევითი სტრატეგიები, რათა სრულად გამორიცხოს კრიტიკული დამოკიდებულება კომპანიის მიმართ. ასეთი “სკოლაგავლილი” მუშაკი დარწმუნებულია, რომ საწარმოს ხელმძღვანელობა ყოველთვის მართალია, მაგრამ, თუ რაიმე პრობლემა წარმოიქმნება, მიზეზი თვით მუშაკია და მხოლოდ მასზეა დამოკიდებული სიტუაციის გამოსწორება. პერსონალი ექსპლუატაციას ბუნებრივ მოვლენად მიიჩნევს, ხოლო პრეტენზიების წამოყენება არა მხოლოდ დაუშვებელია, არამედ არანორმალურობაა. მორჩილება ნებაყოფლობის ნაყოფია, სოლიდარობა თანამშრომელთა შორის წარმოუდგენელი გადახრაა.
სექტების გამოცდილება სულ უფრო ფართოდ ვრცელდება. ფრანგი სოციოლოგები ა. ფურნიე და კ. პიკარი წერენ, რომ სექტების საქმიანობა, “უწინარესად არის ცდა ცოცხალ ორგანიზმზე, რომლითაც დაინტერესებულია სრულად გლობალიზებული ეკონომიკური მსოფლიო”. იმის გამო, რომ მსოფლიო ბიზნესელიტები ადამიანის ყოფიერების პრაქტიკულად ყველა სფეროს კომერციული განზომილებით აფასებენ, თითოეულ მათგანში განმეორდება პიროვნების დათრგუნვის ოკულტურ-სექტანტური მექანიზმები. ყველაფერი ის, რაც ამ პროცესის განხორციელებისას არ ეწერება საერთოდ აღიარებულ მიდგომაში, არსებობის უფლებას არის მოკლებული.
2.ევროპელთა ცნობიერების გარდაქმნის საერთო სისტემაში განსაკუთრებული მისია აკისრია ვატიკანს. 1990-იან წლებში ორპოლუსიანი მსოფლიოს დაშლის შემდეგ ვატიკანმა გააძლიერა მცდელობა ევროპის ინტეგრაციის პროცესში თავისი ადგილის გასაფართოებლად. თავისი საქმიანობის ამ მიმართულებას იგი ყოველთვის აქტიურად ეწეოდა, მაგრამ მას შემდეგ, რაც რომის პაპად იოანე პავლე II აირჩიეს, ვატიკანმა ეს მიმართულება განსაკუთრებით წარმოაჩინა. აქვე უნდა შევნიშნოს, რომ ვატიკანის ეს საჭეთმპყრობელი ყოველთვის “ოპუს დეის” მითითებების ზუსტი შესრულებით იყო გამორჩეული. პონტიფიკოსი მუდმივად შეგვახსენებდა, რომ ევროპის ერთობა შექმნილი იყო კათოლიკური რწმენის წყალობით, რომ კათოლიკური რწმენიდან იღებს სათავეს მოდელი “მრავალფეროვნების ერთიანობა” და უნივერსალური ერთიანობის წევრობის ცნობიერება. ამიტომ ევროპის მშენებლობაში მის მიერ შეტანილი წვლილი აუცილებლად უნდა განმტკიცდეს განსაკუთრებული ლეგალური სტატუსით.
“წმინდა ტახტი” ევროპულ ცნობიერებას სიმბოლოების მეშვეობითაც უბიძგებს ვატიკანის იდეური როლის აღიარებისკენ. ნიშანდობლივია, რომ ევროკავშირის მთავარი სულიერ სიმბოლო, რომელიც ასახულია მის დროშაზე და წარმოდგენილია, როგორც “სრულყოფილება და სავსება”, რელიგიური წარმოშობისაა. მოციქულ იოანეს მე-12 თავში ნათქვამია: “გამოჩნდა ცაში დიდი ნიშანი _ დედაკაცი, რომელსაც ემოსა მზე; მის ფერხთით იყო მთვარე და მის თავზე გვირგვინი თორმეტი ვარსკვლავით”. მნიშვნელობა ჰქონდა იმასაც, რომ ევროკავშირის კონსტიტუციას, ისევე, როგორც ხელშეკრულება ÅÝÑ-ის შექმნის შესახებ, 1957 წელს ხელი მოაწერეს “მარადიულ ქალაქ” რომში.
2001 წელს კათოლიკურმა ეკლესიამ გადადგა პირველი გადამწყვეტი ნაბიჯი, რომლითაც ღიად განაცხადა, რომ იგი არა მარტო ევროპული მშენებლობის ლიდერია, არამედ მსოფლიო მასშტაბის სტრატეგიის ლიდერიცაა.
იოანე პავლე II-ისა და ბენედიქტე XVI-ს დროს ქრისტიანული ცნობიერების გარდაქმნა თავის ლოგიკურ დასასრულამდე, “ისრაელის მარადიულობის”, როგორც ისტორიული ფაქტისა და საღმრთო გეგმის მომასწავლებლობის აღიარებამდე მივიდა: ებრაელი ხალხი დედამიწის კურთხეულ ერად აღიარეს. ვატიკანი ამრიგად ქრისტიანული სიონიზმის პოზიციაზე გადავიდა, ფაქტობრივად, სრულად ჩაეწერა სიონისტურ პროექტში და დაეთანხმა დებულებას, რომ ეკლესიის საკუთარი მისია შეიძლება მხოლოდ შეუერთდეს სამყაროს გადარჩენის იდეას, რომელსაც ებრაელი ერი განახორციელებს. მაგალითად, ეპისკოპოსთა სინოდის სხდომაზე, რომელიც 2008 წლის ოქტომბერში გაიმართა, კათოლიციზმის ისტორიაში პირველად ესწრებოდა რაბინი, ხაზგასმით აღინიშნა, რომ ეკლესიამ უნდა ირწმუნოს იუდაიზმის უნივერსალური მნიშვნელობა და იუდეველებთან ერთად გაინაწილოს ესქატოლოგიური ლოდინი.
ღრმად სიმბოლურია, რომ კათოლიკური ეკლესიის იუდეველების წინაშე მონანიების დასკვნით ეტაპზე გადასვლის მომენტისთვის, მას სათავეში ედგა ნაცისტური წარსულის მქონე პაპი იოზეფ რატცინგერი.
ხაზგასმით უნდა აღინიშნოს, რომ “არაბული გაზაფხულის” დროს ვატიკანის პოლიტიკას განსაზღვრავდა აგრესორ ქვეყნებთან მიერთება. ვატიკანს ხმა არ ამოუღია ნატოს არაადამიანური ქცევის ფაქტებზე ახლო აღმოსავლეთში, მუამარ კადაფის ბარბაროსულ მკვლელობაზე და ა.შ. ეს მოწმობს, რომ ვატიკანი ღიად უჭერს მხარს მსოფლიოს გლობალური ტრანსფორმაციის ძალადობრივ მეთოდებს, რომლებსაც ანტიქრისტიანული ძალები განახორციელებენ, რაც ააშკარავებს ქრისტიანობის მიმართ მისი დამოკიდებულების ჭეშმარიტ სახეს.
3.მსოფლიოს გარდაქმნის პროცესში, როცა თანმიმდევრულად რეალიზდება იუდაიზმის სიღრმისეული მიზნები, ისრაელი მოგვევლინა ებრაული დიასპორის გლობალიზებული მართვის ცენტრად. ახალი ძალა მოიკრიბა მსოფლიო სულიერი ბატონობის იდეამ, რომელიც “პიპერსიონიზმის” სახელით რაბინ ა. შმულევიჩის ე.წ. მოძღვრებაშია. თუ აქამდე სიონიზმი ითვლებოდა პოლიტიკად, რომელიც რელიგიურ ფაქტორს გამოიყენებდა, დღეს სიონიზმის მმართველი კლანი თვით რელიგიას იყენებს, როგორც პოლიტიკურ ფაქტორს.
სიონიზმი, ფაქტობრივად, ებრაელებისა და არაებრაელების ცნობიერების მანიპულირების ახალ დონეზე გადის და კაცობრიობის გლობალური ეთიკის ფორმულირების მისიას კისრულობს. შეფასებათა ახალი სისტემის ყველაზე ეფექტიან ფორმად მიჩნეულია ქრისტიანობის გახრწნა ახალი ვერსიების გავრცელების გზით.
მთავარი მიზანია კაცობრიობის მიერ ნებაყოფლობით თალმუდისტური იუდაიზმის მიღება და ებრაელების “მღვდელთა ხალხად” აღიარება _ სწორედ მათი ფასეულობანი უნდა გახდეს სხვა ხალხების ზნეობისა და სამართლის საფუძველი.
იგულისხმება, აგრეთვე, რომ თალმუდის დებულებები უნდა დაინერგოს საერთაშორისო სამართლის სისტემაში, რაც შეფარულად უნდა გაკეთდეს, ისე, რომ არ გამოაშკარავდეს, მისი ჭეშმარიტი მიზანი _ რჩეულთა უფლებების განმტკიცება. ჩანაფიქრის მიხედვით, ეს “სიახლე” უფლებას დართავს სიონისტურ ხელმძღვანელობას მიითვისოს სხვათა საკუთრება და განაგოს ადამიანების სისოცხლე და ბედისწერა.
სწორედ ამიტომაა, რომ საერთაშორისო სამართლის სისტემა თანდათან გარდაიქმნება ზეეროვნულ სამართლად, ამის ნათელი მაგალითია მსოფლიო სავაჭრო ორგანიზაციის სამართალი, რომელიც ყალიბდება ტრანსეროვნული ელიტების დაკვეთით, დგას ეროვნულ სამართალზე მაღლა და მკვეთრად ზღუდავს სახელმწიფოთა სუვერენიტეტს.
იმის გამო, რომ სახელმწიფო კომპეტენციების სფერო, რომლებიც მსოფლიო სავაჭრო ორგანიზაციას გადაეცემა თანდათან ფართოვდება, გამორიცხული არ არის, სახელმწიფომ სრულად დაკარგოს თავისი სუვერენიტეტი და უფლება განაგოს საკუთარი რესურსები.
იუდაიზმი ამრიგად მსოფლიო ცივილიზაციის სტანდარტების დაუფარავად წამოყენებაზე გადადის და ამ თვალსაზრისით ევროპა, რომელსაც იგი (იუდაიზმი) განიხილავდა ექსპერიმენტულ ველად, შეიძლება ჩავთვალოთ რადიკალური იუდაიზმიზაციის მაგალითად. სიონისტური ხელმძღვანელობა ევროპელ ებრაელთა კონსოლიდაციას ყოველთვის განსაკუთრებულ ყურადღებას უთმობდა, მაგრამ დღევანდელ ვითარებაში წამოჭრილი ახალი ამოცანებიდან გამომდინარე, განსაკუთრებული მნიშვნელობა შეიძინა.
ბოლო ორი წლის განმავლობაში ევროპაში ინტენსიურად მუშაობენ ძველი ებრაული სტრუქტურების განსამტკიცებლად და ახალი სტრუქტურების შესაქმნელად. ამ მიმართულებით მთავარ როლს ასრულებს უკრაინის თემის ხელმძღვანელობა. რომელიც აღიარებულია, ერთ-ერთ ყველაზე შეკრულ და კარგად ორგანიზებულ ებრაულ გაერთიანებად.
თუ ვიხელმძღვანელებთ იდეით, რომ “ყოველი ადგილი, სადაც ებრაელი ცხოვრობს, სიონად ყალიბდება”, ახალი ებრაული ინსტიტუტები, რომლებიც ევროპაში იქმნება, “დიადი ისრაელის” ევროპულ ქვედანაყოფად უნდა განვიხილოთ. იგი ითვისებს გარკვეულ სახელმწიფოებრივ ფუნქციებს ევროკავშირთან ერთად. ეს პროცესი მიმდინარეობს ევროპელ ებრაელთა დიდი ნაწილის ნება–სურვილის საწინააღმდეგოდ.
დასკვნის სახით ხაზგასმით უნდა განვაცხადოთ: რა სპექტაკლებიც უნდა გაითამაშონ პოლიტიკოსებმა, ისინი კვლავაც დარჩებიან მარიონეტებად მსოფლიოს უმსხვილესი კლანების ხელში, რომლებიც ემზადებიან თავიანთი ტოტალური ძალაუფლების დასამყარებლად მსოფლიოში.
