გეგმები, მექანიზმები, შედეგები
2.მეორე სტრატეგიულ მიზნად საზოგადოების მართვის “უახლესი” მეთოდების დამუშავების ექსპერიმენტულ ველად მესამე რაიხის გამოყენება ჰქონდათ დასახული.
ასევე, ადამიანის გონებასა და ქცევაზე ტოტალური კონტროლის, “ადამიანების ჯიშის” გაუმჯობესების, მოსახლეობის შემცირებისა და სხვა ეფექტიანი სოციალური ექსპერიმენტების განსახორციელებლად, რომლებსაც ელიტების ხელისუფლების სტაბილურობა უნდა უზრუნველეყოთ. რადგან ნაცისტური ხელმძღვანელობა ოკულტურ სტრუქტურად იყო წარმოდგენილი, მთელი საზოგადოება ოკულტური სექტის მოდელად ყალიბდებოდა, რომლის შიგნითაც ხორციელდებოდა გარდაქმნა ან “ადეპტების” ცნობიერების შეცვლა.
ნიშანდობლივია, რომ ქცევის ფსიქიატრიის შესახებ პირველი შრომები ორგანიზებული იყო გერმანიასა და დიდ ბრიტანეთში ჯერ კიდევ XIX საუკუნის ბოლოს. გერმანიაში ამით დაკავებული იყო კაიზერ ვილჰელმის საზოგადოების ინსტიტუტები, დიდ ბრიტანეთში კი ეს კვლევები კონცენტრირებული იყო 1921 წელს შექმნილი ტავისტოკის კლინიკაში (1946 წელს მის ბაზაზე შეიქმნა ადამიანების ურთიერთობების ტავისტოკის ინსტიტუტი, რომელსაც ფსიქოლოგიური ომის ცენტრად განიხილავდნენ და რომელსაც აკონტროლებდა “ინტელიჯენს სერვისი” და სამეფო ოჯახი. ომებსშუა პერიოდში დიდ ბრიტანეთსა და გერმანიას შორის ვითარდება ამ დარგში სამეცნიერო იდეების აქტიური გაცვლა. ნიშანდობლივია, რომ 1932 წელს ტავისტოკის კლინიკის დირექტორი გახდა გერმანელი ფსიქოლოგი (ებრაელთა ოჯახის წევრი) კურტ ცადეკ ლევინი, რომელიც შემდეგ აშშ-ში გადაბარგდა და სათავეში ჩაუდგა მასაჩუსეტსის ტექნოლოგიური ინსტიტუტის ჯგუფური დინამიკის ცენტრს.
ხელისუფლებაში ნაცისტების მოსვლის შემდეგ ინგლისელი და გერმანელი მეცნიერები განაგრძობდნენ მჭიდრო თანამშრომლობას ნეიროფსიქოლოგიის, პარაფსიქოლოგიისა და ევგენიკის სფეროებში, სადაც ამუშავებდნენ ადამიანების მოდგმის “გაუმჯობესების” პრობლემებს, მაგრამ ამ საქმეში ყველაზე უფრო აქტიურები ამერიკელები იყვნენ. კვლევები ევგენიკის სფეროში ამერიკაში ჯერ კიდევ 1920-იან წლებში დაიწყო.
აფინანსებდნენ მას აშშ-ის წამყვანი ფინანსური კლანების წარმომადგნლები _ როკფელერები, ჰარიმანები, მორგანები და სხვები. ისინი, როგორც ევგენიკის საზოგადოების წევრები, ფულს დებდნენ “მდაბალ ადამიანებზე” სტერილიზაციისა და პოპულაციის სხვადასხვა ფორმის გამოყენების ექსპერიმენტების განსახორციელებლად რომ ეწყობოდა. ინგლისის საზოგადოებაში მათი კოლეგები იყვნენ უინსტონ ჩერჩილი (ფინანსთა იმდროინდელი მინისტრი), ეკონომისტი ჯონ ქეისი, ლორდი ბალფური და ბიოლოგი ჯულიან ჰაქსლი (ომის შემდეგ იგი იუნესკოს პირველი ხელმძღვანელი გახდა). უდიდესი ინტერესით ეკიდებოდა ამ საქმეს როკფელერი, რომლის მიერ 1913 წელს შექმნილი ფონდი “კაცობრიობის კეთილდღეობისთვის” შობადობაზე კონტროლის მეთოდების შესწავლაზე იყო კონცენტრირებული. მოსახლეობის ზრდას როკფელერი განიხილავდა, როგორც პოტენციურ საფრთხეს.
1920-იან და 1930-იან წლებში სწორედ როკფელერების ფონდმა დააფინანსა გერმანული ევგენიკა, რომელსაც ბერლინში ევგენიკის ინსტიტუტი განახორციელებდა ოტმარ ფონ ფენშუერის ხელმძღვანელობით და ზემოთ ნახსენები კაიზერ ვილჰელმის ინსტიტუტი, რომლის წამყვანი ფსიქიატრი ერნსტ რიუდინი იყო. მოგვიანებით მან გაიკეთა ვარკვლავური კარიერა, როგორც სამედიცინო ევგენიკის ჰიტლერული სისტემური პროგრამის “არქიტექტორმა” და 1933 წელს შექმნა სტერილიზაციის შესახებ ნაცისტური კანონის. ამ კანონმა, რომელიც, “ამერიკული ნიმუშის მიხედვით” შეიქმნა, რასობრივი ჰიგიენის მასშტაბურ პროექტს დაუდო სათავე. მეორე მსოფლიო ომის დაწყების შემდეგ როკფელერი განაგრძობდა ნაცისტური ევგენიკის დაფინანსებას, რომელმაც ისეთ წარმატებას მიაღწია, რომ 1940 წელს ამერიკის ევგენიკის საზოგადოების მმართველმა ლეონ უინიომ თავს უფლება მისცა, განეცხადებინა: “სანამ ჩვენ ახლომახლო ვუტრიალებდით… გერმანელებმა საგნებს თავთავისი სახელები დაარქვეს.
გენეტიკურ ინჟინერიაში, ქცევის მოდიფიკაციასა და “ტვინების გამორეცხვაში” ყველაზე უფრო ინტენსიური ექსპერიმენტები ტარდებოდა ოსვენციმის ბანაკში, “სიკვდილის ანგელოზის” დოქტორ იოზეფ მენგელეს ხელმძღვანელობით და დაჰაუში.
ომის შემდეგ აშშ-ის ხელმძღვანელობამ აქტიურად გამოიყენა ვატიკანთან კავშირი და ქვეყანაში საიდუმლოდ ჩაიყვანა წამყვანი მეცნიერები ნაცისტური გერმანიიდან და ფაშისტური იტალიიდან. ოტმარ ფერშუერი 1949 წელს აირჩიეს ამერიკის ადამიანის გენეტიკის ახალშექმნილი საზოგადოების წევრ-კორესპონდენტად. საზოგადოებამ კომპრომენტირებული ევგენიკა ამ ახალი ეტიკეტით (“გენეტიკით”) “გააკეთილშობილა”.
სწორედ ეს “გენეტიკა” აიკრძალა საბჭოთა კავშირში სტალინის მითითებით, როგორც მავნე მეცნიერება, ცრუ და საზოგადოებისთვის საზიანო.
უვიცმა ხრუშჩოვმა და მისმა სიონისტმა მიმდევრებმა მას გენეტიკის წინააღმდეგ გალაშქრება დააბრალეს _ ბელადს არ ესმოდაო გენეტიკის, როგორც მომავლის მეცნიერების, დიდი მნიშვნელობა.
ხრუშჩოვს ხომ გაზეპირებული ჰქონდა!..
ამერიკელების მიერ გადაბირებულთა შორის ერთ-ერთ მნიშვნელოვან ფიგურად ითვლება გენერალი რეინჰარდ გელენი, რომელიც საბჭოთა კავშირის წინააღმდეგ დაზვერვას ხელმძღვანელობდა. “ტვინებზე შეტევის” შედეგად, რომელიც მან აშშ-ის პრეზიდენტ ჰარი ტრუმენთან, სტრატეგიული სამსახურების ხელმძღვანელ უილიან ჯოზეფ დონოვანსა და ალენ დალესთან ერთად განახორციელა, შესაძლებელი შეიქნა აშშ-ის დაზვერვის სამსახურის რეორგანიზება და მისი გარდაქმნა მაღალეფექტიან საიდუმლო სპეცდივერსიულ ორგანიზაციად. ამ ძალისხმევის კულმინაცია იყო 1947 წელს ეროვნული უშიშროებისა და დაზვერვის ცენტრალური სამმართველოს შექმნა. როგორც მკვლევარი რონ პატონი წერდა, “ეს იყო იურიდიული აისბერგის მწვერვალი, რომელიც მალავდა მთავრობის უკანონო ქმედებათა ნაკადს, მათ შორის, გონების კონტროლის იატაკქვეშა პროგრამებისაც”.
მესამე რაიხის მეცნიერებს აქტიურად გამოიყენებდნენ “ტვინების გამორეცხვის” პროგრამების სარეალიზაციოდ. ადამიანების ქცევას მართავდნენ რადიაციის, ფსიქიატრიის, სხვადასხვა პროცედურისა და ნივთიერების (LSD) გამოყენებით. ამ ექსპერიმენტების მწვერვალს წარმოადგენდა პროექტი “მონარქი”, რომელიც გათვალისწინებული იყო “მძინარე” მკვლელებისთვის ან “კანდიდატ–მანქურთებისთვის”. მათ აამოქმედებდნენ პოსტჰიპნოზური ტრანსისას მიღებული სიტყვით ან წინადადებით (ერთ–ერთი ასეთი კანდიდატი იყო კინომსახიობი და ამერიკის სექსსიმბოლო მერილინ მონრო). ამ ოპერაციების მსვლელობისას ასრულებდნენ ოკულტურ რიტუალებს, რომლებიც კაბალისტურ მისტიკაზე იყო დაფუძნებული.
ადამიანის ბუნების “გაუმჯობესების” გამოცდილება აქტიურად გამოიყენეს ისრაელში. სოციალური ინჟინერიის კონცეფციას აღიარებდნენ პალესტინაში ჯერ კიდევ ბრიტანული მანდატის დროს, მაგრამ მას შემდეგ, რაც იქ ჩავიდნენ ფსიქიატრები, რომლებიც ევგენიკის საფუძვლებს სწავლობდნენ ნაცისტურ გერმანიაში, ეს “მეცნიერება” ხელმეორედ დაიბადა. მასობრივ ექსპერიმენტებს ისრაელში რეპატრიანტებზე განახორციელებდნენ.
ადგილობრივი ფსიქიატრები ებრაელებს ერთიან რასად მიიჩნევდნენ, მაგრამ მას შემდეგ, რაც გადაეყარნენ ებრაელთა სხვადასხვა ანთროპოლოგიურ ტიპს, ცალკე გამოყვეს ევროპელი ებრაელები, ცალკე _ ახლოაღმოსავლელი და ჩრდილოაფრიკელი (სეფარდები და მიზრახები). ეს უკანასკნელნი მიაკუთვნეს “პრიმიტიულ” რასებს, რომლებსაც “არ აქვთ განსაკუთრებული მოთხოვნები და მონურად ემორჩილებიან არსებულ ვითარებას”. ასეთი მიდგომა შეესაბამება სელექციური იმიგრაციის სიონისტურ პოლიტიკას, რომელიც გამომდინარეობდა არა მხოლოდ შეურყვნელი ჯიშის შენარჩუნების მოთხოვნიდან, არამედ ითვალისწინებდა “ახალი ტიპის, ცისფერთვალება, სასტიკი და დაუნდობელი ზეადამიანი ებრაელის შექმნას, რომელიც შეძლებდა რკინის კვერთხით ქვეყნის მწყემსვას”.
ამ პოლიტიკაზე უარი ისრაელმა მხოლოდ 1950 წელს თქვა, როცა მიიღეს კანონი დაბრუნების შესახებ, მაგრამ ევგენიკური მიდგომის რუდიმენტები დღემდე არის შენარჩუნებული.
ამრიგად, ექსპერიმენტული პროგრამები, რომლებიც ნაცისტური წლებში იყო დამუშავებული, ფრიად სასარგებლო გამოდგა მეორე მსოფლიო ომის შემდგომ _ “ცივი ომის” პირობებში, განსაკუთრებით აქტუალური კი შეიქნა XXI საუკუნეში “ახალი მსოფლიო წესრიგის” ფორმირებაზე გადასვლის პერიოდში.
- მესამე რაიხი ქმნიდა პირობებს კიდევ ერთი სტრატეგიული ამოცანის _ ისრაელის სახელმწიფოს შექმნის სიონისტური პროგრამის განსახორციელებლად.
როცა ნაცისტები ხელისუფლებაში მოვიდნენ, ებრაელთა მსოფლიო კონგრესმა გერმანიას ეკონომიკური ომი გამოუცხადა და განაცხადა, რომ ყველაფერს გააკეთებს მათი რეჟიმის დასამხობად. მაგრამ მრავალრიცხოვანმა კვლევებმა ცხადყო, რომ სიონისტური ორგანიზაციები აქტიურად თანამშრომლობდნენ ახალ ხელისუფლებასთან, როგორც მოკავშირეები: ერთნიც და მეორენიც იბრძოდნენ ებრაელობის ასიმილაციის წინააღმდეგ და ცდილობდნენ, ჩაეკეტათ შიდა სათემო ცხოვრებაში. ამ თვალსაზრისით ნიშანდობლივია სიონისტური ორგანიზაციების ლიდერთა 1933 წლის 22 ივნისის მემორანდუმი, რომელიც მათ გაუგზავნეს პირადად ჰიტლერს _ ახალ რეჟიმს არწმუნებდნენ, რომ მისდამი სიმპათიურად არიან განწყობილი და უმტკიცებდნენ, რომ სიონიზმი თავისი ამოსავალი დებულებით ფრიად ახლოს დგას (“უნისონშია”) ნაციონალ–სოციალიზმთან.
მეორე მსოფლიო ომის დაწყებამდე გერმანიის მთავრობის მთავარი მიზანი ებრაელების მიმართ მათი ემიგრაცია იყო და ამაში მაქსიმალურად ეხმარებოდნენ სიონისტურ ორგანიზაციებს. ნაცისტებისა და სიონისტების ერთობლივი მცდელობით ქვეყანაში გაიხსნა და ამუშავდა 40 ბანაკი და სასოფლო-სამეურნეო ცენტრი, რომლებშიც სწავლობდნენ პალესტინაში გადასახლების მსურველები… 1933-დან 1939 წლამდე პალესტინაში გადაირიცხა 100 მილიონამდე რაიხსმარკა, რომელიც მოხმარდა პალესტინაში ჩასახლებულ 60 ათას გერმანელ იუდეველს. მკვლევარები მიგვითითებენ, რომ “პალესტინაში გადასახლებული ებრაელებისთვის ჰიტლერულმა რაიხმა გააკეთა უფრო მეტი, ვიდრე ნებისმიერმა სხვა ევროპულმა სახელმწიფომ”.
ამ კავშირის აღსანიშნავად, გებელსის განკარგულებით, მოჭრეს სამახსოვრო მედალი, რომლის ერთ მხარეს ამოკვეთილი იყო დავითის ვარსკვლავი, მეორე მხარეს _ სვასტიკა. ნაცისტი ესესელები თანამშრომლობდნენ პალესტინაში იატაკქვეშ მოქმედ სიონისტურ გასამხედროებულ ორგანიზაცია “ჰაგანასთან” და სააგენტო “მოსად ლე ალია ბეტთან”, იარაღის კონტრაბანდით ებრაელთა არალეგალური გადაყვანით იყვნენ დაკავებულნი.
სიონისტებისა და ნაცისტების საერთო ინტერესების თვალნათელი მაგალითია ყველაზე ექსტრემისტული სიონისტური დაჯგუფება “ლეხის” მიერ 1941 წელს წამოყენებული ოფიციალური წინადადება ნაცისტებთან სამხედრო კავშირის დადების შესახებ დიდი ბრიტანეთის წინააღმდეგ, რომელიც მაშინ ცდილობდა პალესტინელების უფლებების დაცვას. გამზადებულ კომუნიკეში მითითებული იყო, რომ მათი საერთო ინტერესების საგანია, “ნაციონალისტურ და ტოტალიტარულ საფუძველზე ებრაელთა ისტორიული სახელმწიფოს აღმოცენება, რომელიც ხელშეკრულებით იქნება დაკავშირებული გერმანულ რაიხთან ახლო აღმოსავლეთში გერმანელების ძალაუფლების მხარდასაჭერად და განსამტკიცებლად”.
ამ “თანამშრომლობას” მეორე მხარეც ჰქონდა, რომელშიც გამჟღავნებული იყო სიონიზმის ჭეშმარიტი მიზნები, მოამზადა ნიადაგი ჰოლოკოსტის იდეოლოგიის შესაქმნელად და პოლიტიკური მიზნების მისაღწევ იარაღად მის გარდასაქმნელად. როცა გერმანია და დიდი ბრიტანეთი ერთმანეთს დაუპირისპირდნენ და სიონისტური ხელშეკრულება არჩევანის წინაშე დადგა _ მხარი დაეჭირა ბრიტანელებისთვის, რომლებმაც პალესტინაში ებრაელთა იმიგრაცია შეზღუდეს, თუ გერმანელების მხარეს დამდგარიყო, ებრაელები დაუფიქრებლად ინგლისელებს შეეკრნენ.
სიონისტებისთვის მთავარი იყო სიტუაციის გამოყენება ისრაელის სახელმწიფოს შესაქმნელად. ბენ გურიონმა მაშინ განაცხადა: “სიონისტის ამოცანაა, არა ისრაელის “ნარჩენის” გადარჩენა, რომელიც ევროპაშია, არამედ ისრაელის მიწის გადარჩენა ებრაელი ხალხისთვის”.
ნაცისტური რეჟიმის წლებში სიონისტების საერთო პოლიტიკა აკისრებს მათ პასუხისმგებლობას მეორე მსოფლიო ომში განხორციელებული სიმკაცრისთვის. ამას აღიარებს ბევრი ორთოდოქსი იუდეველი. მაგალითად, ავსტრიის ანტისიონისტური ებრაული თემის მთავარი რაბინი ფრიდმანი წერდა: “ებრაელთა გენოციდში დაინტერესებულნი იყვნენ, უწინარეს ყოვლისა, სიონისტები, რომლებიც მიისწრაფვოდნენ, რომ შედეგად მიეღოთ პოლიტიკური და ფინანსური მხარდაჭერა ებრაელთა სახელმწიფოს _ ისრაელის _ შესაქმნელად. შემთხვევითი არ არის, რომ ცნობილი მკვლევარი ქალი ი. არენდი აღნიშნავდა: “ებრაელი ლიდერების როლი საკუთარი ხალხის ამოწყვეტაში ებრაელი ხალხისთვის ამ ბნელი ისტორიის ყველაზე უფრო ბნელით მოცული თავია”.
- დასასრულ, მესამე რაიხის მთავარი მისია ევროპის ერთიან საფინანსო–ეკონომიკურ ორგანიზმად ჩამოყალიბება იყო, რომელშიც ბიზნესის ეროვნული სეგმენტები გერმანიის საფინანსო კაპიტალის უმკაცრეს კონტროლს დაექვემდებარებოდა. ამ ერთიანი საფინანსო ქსელის საფუძველზე ააგებდნენ პოლიტიკურად ერთიან ევროპას და შექმნიდნენ ერთიან “ევროპულ ერს”.
აქედან გამომდინარე, პანევროპული კავშირის საქმიანობა დროებით შეაჩერეს, რათა შემდგომ პრინციპულად ახალ პირობებში თავიდან აემოქმედებინათ. ნაცისტების გერმანიის ხელისუფლებაში მისვლის შემდეგ ეს ორგანიზაცია აკრძალეს, მისი იდეები უარყვეს, მომხრეებს კი დევნა დაუწყეს. ჰიტლერმა პანევროპას უწოდა “გარეწრების იდეალი და ებრაელების მიერ ევროპის ხელში ჩაგდების იარაღი”. 1938 წლის მარტში ავსტრიის ანშლუსის შემდეგ ვენაში არსებული პანევროპული კავშირის სამდივნო დახურეს, მისი არქივები დააპატიმრეს (ომის შემდეგ, დღემდე მოსკოვში ინახება). და ნაცისტური გერმანია იწყებს “ახალი წესრიგის” დამყარებას ევროპაში.
გერმანიის ოლიგარქიისთვის საკვანძო მნიშვნელობა ჰქონდა აშშ-ისა და დიდი ბრიტანეთის ბანკირებთან მტკიცე კავშირის შენარჩუნებას, რომელიც უნდა უზრუნველეყო 1930 წელს დაარსებულ საერთაშორისო ანგარიშსწორების ბანკს. მკვლევარი კეროლ კუიგლი, რომელიც 20 წლის განმავლობაში შეისწავლიდა ამ ქსელის საქმიანობას, წერდა: “საფინანსო კაპიტალის ძალები კიდევ ერთ, შორს მიმავალ მიზანს ისახავდა: არც მეტი, არც ნაკლები, კერძო საკუთრებაში არსებულ საფინანსო კონტროლის მსოფლიო სისტემის შექმნას, რომელსაც დაემორჩილებოდა ყველა ქვეყნის პოლიტიკური სისტემები და მსოფლიო ეკონომიკა სრულად. ამ სისტემას ფეოდალურ სტილში გააკონტროლებდა მსოფლიოს ცენტრალური ბანკები იმ ხელშეკრულებების მიხედვით, რომლებიც რეგულარულად მოწვეულ კერძო შეხვედრებსა და კონფერენციებზე იქნებოდა გაფორმებული. სისტემის მწვერვალად წარმოდგენილი ჰქონდათ შვეიცარიის ქალაქ ბაზელში განლაგებული საერთაშორისო ანგარიშსწორების კერძო ბანკი”.
ეს ბანკი დააფუძნეს ბელგიის, დიდი ბრიტანეთის, გერმანიის, იტალიის, საფრანგეთის, იაპონიის ცენტრალურმა ბანკებმა, აგრეთვე _ აშშ-ის ბანკების ჯგუფმა, რომლის სათავეში იდგა მორგანის საბანკო სახლი. 1932 წლისთვის ამ გაერთიანებას ევროპის 19 ქვეყნის ბანკები დაემატა. აღნიშნული ღონისძიების სულისჩამდგმელად მოგვევლინა იალმარ შახტი, რომელიც მაშინ “რაიხსბანკის” პრეზიდენტი იყო და მჭიდრო კავშირი ჰქონდა დამყარებული უოლ-სტრიტთან. იგი იღვწოდა ისეთი დაწესებულების შესაქმნელად, რომელიც მსოფლიო კონფლიქტის შემთხვევაშიც კი შეძლებდა მსოფლიოს უმსხვილესი ფინანსისტების ურთიერთობის შენარჩუნებას. ამიტომ იყო, რომ დაინტერესებული მხარეების თანხმობით ბანკის წესდებაში ჩაიწერა მუხლი, რომლის თანახმად მას არ შეეხებოდა არც კონფისკაცია, არც ლიკვიდაცია, საქმიანობა კი კონტროლს არ დაექვემდებარებოდა.
აღნიშნული ბანკი ჩამოყალიბდა, როგორც ამერიკული და ინგლისური ფულის ნაკადის ნაცისტების რეზერვუარებში გადადინების უხინჯოდ მოქმედი არხი. ჰიტლერის მმართველობის პირველი ორი წლის განმავლობაში იგი ეფექტიანად მუშაობდა. გერმანიის საოკუპაციო პოლიტიკის შედეგად მის სეიფებში გადაინაცვლა დამარცხებული ავსტრიის, ჩეხეთის, პოლონეთისა და სხვა ქვეყნების ოქრომ.
ომის დაწყებისთანავე ბანკი ჰიტლერის კონტროლს სრულად დაექვემდებარა. დაგროვებულ ოქროს იგი გერმანიის მრეწველობაში აბანდებდა, და ეს ყველაფერი ხდებოდა დიდი ბრიტანეთის საბანკო წრეების აქტიური დახმარებით, რასაც ისინი გერმანიასთან ომის დაწყების შემდეგაც განაგრძობდნენ. მონტეგიუ ნორმანი ომის განმავლობაში ამ ბანკის დირექტორთა საბჭოს შემადგენლობაში შედიოდა, ხოლო ამერიკელი თომას მაკიტრიკი, მორგანების ახლო მეგობარი, რომელიც საერთაშორისო საფინანსო “საძმოს” განასახიერებდა, მთელი ომის განმავლობაში ბანკის პრეზიდენტის თანამდებობაზე რჩებოდა. მმართველობის წევრთა უმრავლესობა კი დაუბრკოლებლად გადაკვეთდა ომით დაპირისპირებული ქვეყნების სახელმწიფო საზღვრებს პარიზში, ბერლინში, რომში ან ბაზელში გამართულ შეხვედრებში მონაწილეობის მისაღებად. იალმარ შახტმა საომარ პირობებში უმეტესი დრო ჟენევასა და ბაზელში დაჰყო, სადაც ისეთ ხელშეკრულებებს აფორმებდა, რომლებიც მომგებიანი იყო ფაშისტური გერმანიისთვის.
ბანკი, რომელიც მეორე მსოფლიო ომის განმავლობაში განაგრძობდა საქმიანობას, ომის შემდეგ არ გაუუქმებიათ. მან შეინარჩუნა თავისი, როგორც ზეეროვნული ორგანიზაციის, სტატუსი, რომელიც განსაზღვრავდა მსოფლიო სავალუტო სტრატეგიას, სინამდვილეში კი იყო ცენტრალური ბანკების საერთაშორისო კლირინგული პალატის სახელს ამოფარებული კერძო კლუბი.
ფინანსური ინტერნაციონალიზაცია და ცენტრალიზაცია დაეხმარა გერმანიას, უზრუნველეყო ევროპის ეკონომიკური გაერთიანება.
დაპყრობილ ქვეყნებში გერმანიის ეკონომიკური პოლიტიკა, რომელიც ითვალისწინებდა ნედლეულის რესურსებისა და სამუშაო ძალის სრულად გამოყენებას, ეფექტიანი იქნებოდა მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ იგი დაეყრდნობოდა ადგილობრივი პატრონატისა და პოლიტიკოსების კოლაბორაციონისტულ ძალებს. პრინციპული მნიშვნელობა ჰქონდა ამას საფრანგეთის მიმართ, რომლის მმართველ კლასს გერმანული ბიზნესი არა მხოლოდ ისტორიულად უნდა შერიგებოდა, არამედ დაემყარებინა სტრატეგიული კავშირი უფროსი პარტნიორის უფლების მითვისებით.
აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნებისგან განსხვავებით, საფრანგეთში არ განუხორციელებიათ რეკვიზიცია გერმანული საწარმოებისა და ბანკების სასარგებლოდ. საფრანგეთის ტერიტორიაზე განლაგებულ სხვადასხვა ორგანიზაციაში გერმანიის ინტერესების სასარგებლოდ 600 ათასი ფრანგი მუშაობდა. ქარხნები: “სიტროენი”, “რენო”, “ალუმინუმ ფრანსი” და სხვები გერმანელების სამხედრო დაკვეთებს ასრულებდა. ამასთანავე, “სიტროენის” ქარხნები გერმანულ ფირმა “ოპელის” ფილიალებად იქცა, “რენოს” ქარხნები გერმანიის საავტომობილო კონცერნების ხელში გადავიდა, ხოლო საფრანგეთის ქიმიური მრეწველობა “ი.გ. ფარბენინდუსტრის” კონტროლს დაემორჩილა.
- ომისშემდგომი ერთიანი ევროპის ამერიკული პროექტი და მისი რეალიზაციის მექანიზმები
მეორე მსოფლიო ომის პერიოდში პანევროპული კავშირი არსებობას განაგრძობდა ამერიკაში, ბუნებრივია, ამერიკის მმართველი წრეების კონტროლის პირობებში. აშშ გეგმავდა, ევროპული ერთობის იდეა თავისი ევროპული პოლიტიკის მთავარ პუნქტად ექცია. ამ მოძრაობას უშუალოდ კურატორობდნენ ჯონ ფოსტერ დალესი, უილიამ ბულიტი, სენატორები: ფულბრაიტი და უილერი. აქტიურ როლს თამაშობდა უინსტონ ჩერჩილი. მას ერთიანი ევროპა წარმოედგინა “ერების ევროპულ ოჯახად, რომელიც ერთიანი ფრონტით გაილაშქრებდა საბჭოთა კავშირის წინააღმდეგ. 1943 წლის ივლისში, V პანევროპული კონგრესის დაწყებამდე რამდენიმე დღით ადრე, რომელიც ნიუ-იორკში გაიმართა, იგი გამოვიდა რადიოთი და განაცხადა, რომ კვლავაც შეშფოთებულია რუსეთის გაძლიერებით და ხაზი გაუსვა, რომ აუცილებელია ევროპის საკითხის ერთიანი გადაწყვეტა. ხოლო მას შემდეგ, რაც 1944 წელს წითელმა არმიამ გადაკვეთა საბჭოთა კავშირის სახელმწიფო საზღვრები, აღარ დაუმალავს თავისი აქამდე, ასე თუ ისე, დაფარული დამოკიდებულება: “საბჭოთა რუსეთი თავისუფალი სამყაროს სასიკვდილო საფრთხედ ჩამოყალიბდა”.
(გაგრძელება შემდეგ ნომერში)
