Home რუბრიკები საზოგადოება თბილისის აბოვიანის 16 ნომრიდან ნიუ-იორკის “კარნეგი ჰოლამდე”

თბილისის აბოვიანის 16 ნომრიდან ნიუ-იორკის “კარნეგი ჰოლამდე”

3026
სოლო კონცერტი, „კარნეგი ჰოლში“, ნიუ-იორკში, აშშ

რაზე ფიქრობს, რა ეამაყება, რა აწუხებს და ცხოვრების როგორ კრიტერიუმებს ერთგულებს მსოფლიოს ერთერთი საუკეთესო გიტარისტი, კომპოზიტორი, მომღერალი და ორანჟირების დიდოსტატი თემურ ყვითელაშვილი? იგი პირველი ქართველი მუსიკოსია, რომელმაც დაამუშავა და გიტარას მოარგო ქართული კლასიკური და თანამედროვე მუსიკა, ბახის, მოცარტის, პაგანინის, შუბერტის, რიმსკიკორსაკოვის, შოპენისა და სხვა დიდებული კომპოზიტორების გენიალური ნაწარმოებები. თბილისისა და ახალციხის საპატიო მოქალაქეა, დაჯილდოვებულია ღირსების ორდენით, აღიარებულია წლის საუკეთესო გიტარისტად ფიუჯინის სტილში (აშშ), საქართველოს საუკეთესო ინსტრუმენტალისტად, ჩაწერილი აქვს ცხრა სოლო ალბომიდანარჩენს დღეს გამოქვეყნებულ ინტერვიუდან შეიტყობთ.

_ მუსიკა ჩემი ცხოვრებაა და არა სამსახური, ამით ფული არასოდეს მიშოვია, ვერც ვშოულობ, რადგან სრულიად განსხვავებული სფეროებია შოუბიზნესი და ხელოვნება, _ იწყებს საოცრად გულწრფელ და საინტერესო საუბარს თემურ ყვითელაშვილი, _ გიტარა ჩემთვის 11 წლიდან დაიწყო. მუსიკალური განათლება არ მიმიღია. ის ჟანრი, რომელიც მე მაინტერესებდა, მით უფრო, თანამედროვე საგიტარო ხელოვნება, საბჭოთა პერიოდში არ ისწავლებოდა, არანაირი ინფორმაცია _ აუდიო, ვიდეო თუ ლიტერატურა არ მოიპოვებოდა. ფირფიტებიც კი ძნელად საშოვნი იყო.

მაგრამ ჰქონდა ამ რეალობას პლუსიც: ყველა სიძნელე შენით უნდა დაგეძლია, შენით უნდა მოგეპოვებინა ის, რისკენაც ისწრაფვოდი. ანალიზისა და ფიქრის შედეგად შევძელი ყველა წინაღობის გადალახვა; მათ შორის, ხელის დაყენება, რაც ყველაზე რთულია, შევქმენი ჩემი სავარჯიშოები, მედიატორის ფორმა და ზომა, რაც ძალიან ინდივიდუალურია, რადგან არ შეიძლება, რომ ის, რაც ჩემს ხელს უხდება, სხვის ხელსაც მოუხდეს.

რთული გზა გავიარე და გავდივარ, დამოუკიდებლად ვისწავლე ყველაფერი, ჩემში გავატარე.

_ და ეს საკმარისია, დიდი მუსიკოსი რომ გახდე?

_ არა! ამერიკაშიც და სხვა ქვეყნებშიც ხშირად ვხვდები ახალგაზრდებს, და არა მხოლოდ მათ, რომლებსაც დამთავრებული აქვთ პრესტიჟული უმაღლესი სასწავლებლები, კოლეჯები, გიტარის ინსტიტუტები, ცოდნით არიან სავსე, მაგრამ ვერ უკრავენ. ისინი შეიძლება კარგ პედაგოგებად გამოდგნენ, მაგრამ არა კარგ არტისტებად. ბალანსი თეორიულ ცოდნასა და მუსიკის შექმნას შორის ძალიან რთული მისაღწევია.

_ .., როგორც თავშივე თქვით, მუსიკა თქვენი ცხოვრებაა.

_ მე სხვა ცხოვრებით არც მიცხოვრია. ჩემი გასაჭირი მევე გადამიტანია და არავითარ კომპრომისზე არ წავსულვარ არც ცხოვრებაში და, რა თქმა უნდა, არც ხელოვნებაში.

რაც მოსახდენი იყო, ყველაფერი მოხდა _ კანონზომიერად და სამართლიანად. ის, რაც ხელოვანმა უნდა მიიღოს (ფულის გარდა), მივიღე; რაზეც ენციკლოპედიებში ვკითხულობდი მხოლოდ, ამიხდა: უდიდეს საკონცერტო დარბაზებში, სადაც გამოსვლა ხელოვან ადამიანებს ოცნებად აქვთ გადაქცეული, ყველგან დამიკრავს, ყველა ლეგენდარულ მუსიკოსს შევხვდი და მათ სოლო კონცერტებში მივიღე მონაწილეობა სპეციალური სტუმრის სტატუსით. ყველა ბრენდის, რომლებიც კი არსებობს, სახე გავხდი.

თემურ ყვითელაშვილი

ხუთივე კონტინენტი მოვიარე. მაგრამ არაფერმა არ გამაგიჟა, არაფერზე თვალი არ გამექცა, არავითარ ცდუნებაზე. ყოველთვის ვამბობდი, რომ ადამიანი უნდა ცხოვრობდეს მოკრძალებულად, მორიდებულად, თავმდაბლურად და, ალბათ, შედეგიც არ დააყოვნებს.

_ ფინანსური კეთილდღეობაც?

_ ეს არის ჩემი ყველაზე დიდი პრობლემა. არის და დარჩება, იმიტომ, რომ დავრწმუნდი: ამ სფეროში ყველაფერი ფასდება, ხელოვნებისა და წესიერების გარდა.

_ გიტარისფილოსოფიაზეთუ გიფიქრიათ?

_ ხშირად. სიღრმეებს რომ არ ჩავწვდეთ, მოკლედ გეტყვით: ყველაფერს თავისი საიდუმლოება აქვს, რომლის ამოხსნას, ალბათ, წლები სჭირდება. შეიძლება ერთი ცხოვრებაც არ ეყოს.

გიტარა ურთულესი ინსტრუმენტია: მასტერკლასების ჩატარებისას სტუდენტებისთვის მითქვამს, რომ გიტარაზე ერთ რომელიმე კონკრეტულ ოქტავაში ერთი კონკრეტული ნოტის დაკვრა ხუთ ადგილზე შეგიძლიათ. ყველაფერი დამოკიდებულია მუსიკოსის გემოვნებაზე, მის ყურზე, როგორ აგებს ფრაზირებას: თუ შეიძლება რამე დავუკრა პირველ სიმზე, იმავე ოქტავაში შემიძლია დავუკრა მეორე სიმზე ან მესამეზე. ნოტები იგივეა, მაგრამ აპლიკატურა _ სხვა. ერთხელ მკითხეს და ვუპასუხე, რომ არ მაინტერესებს, თითების როგორი განლაგებით უკრავს გიტარისტი. მაინტერესებს _ რა მოდის იქიდან. მსმენელმა უნდა მოისმინოს მხოლოდ და მხოლოდ მუსიკა.

_ შეიძლება თუ არა, ვთქვათ, რომ ის მუსიკა, რომელსაც თქვენ გვასმენინებთ, არის თემურ ყვითელაშვილის სულიერება სხვა განზომილებაში მატერიალიზებული?

_ კი, ნამდვილად ასეა.

_ და ცვალებადია, დროის მდინარების შესაბამისად?

_ შეიძლება ასეც ითქვას. ოღონდ ყოველთვის თავისუფალია: ყველა დროს, ყველა ასაკს თავისი ხიბლი აქვს. თავისუფლებასაც. ვერ ვეგუები ვერც ზღვარგადასულ თავისუფლებას, ვერც ისეთს, რომელიც კონტროლის ჩარჩოებშია ჩასმული.

როცა თხუთმეტი წლის ბიჭი პირველად გამოვჩნდი ტელეეკრანზე (სამოცდაათიან წლებში) რამდენიმეფენიანი ფილტრი გავიარე. ხელოვნების სუროგატის გამოჩენა ხუთმილიონიანი აუდიტორიის წინაშე წარმოუდგენელი იყო. დღეს ვინც ფულს გადაიხდის, იმას ყველა კარს უხსნიან. მაშინ დაცული იყო ჭეშმარიტი ხელოვნება, თამასა ძალიან მაღლა იყო აწეული. მე მადლიერი ვარ იმ პერიოდის.

დღეს განუკითხაობაა, ჭორაობით, ერთმანეთის გინებითა და ზურგსუკან ლაპარაკით ერთობა ხალხი.

ბევრი ადამიანი დავკარგე ისეთი, ვინც ერთს ფიქრობდა, მეორეს ამბობდა და მესამეს აკეთებდა: სადაც გასაწყვეტია, იქ უნდა გაწყდეს.

_ დღეს, ამ გაუკუღმართებული თავისუფლების ჟამს, ეგებ მართლაც ჯობდეს, გარკვეულად შეზღუდულ გარემოში ცხოვრება, მაგრამ ხომ იყო დრო, როცა უბანი ერთი ოჯახივით იყო, ქალაქი ქალაქს ჰგავდა და თბილისელი თბილისელს? რა მოგცათ იმ დრომ?

_ მართლა მეამაყება, რომ ვარ თბილისელი და თბილისის საპატიო მოქალაქის წოდებაც მაქვს მონიჭებული, რაც ჩემთვის დიდი ჯილდოა. დავიბადე და გავიზარდე მეიდანში. ქუჩის უნივერსიტეტი გავლილი მაქვს, მაგრამ ეს სხვა თემაა. ინტერნაციონალური უბანი იყო, ჩემი ქუჩა _ აბოვიანის სახელობისა, სინაგოგიდან სიონის ტაძართან ჩადიოდა. სიონის ეზოში გავატარე ჩემი ბავშვობა. ვინ რომელი ეროვნებისა იყო, არავის აინტერესებდა. თავისუფლად ვლაპარაკობდი სომხურად, ნაკლებად _ აზერბაიჯანულად. ხალასი ურთიერთობა გვქონდა. თბილისელობას მსოფლიოში არ მოეძებნება ბადალი, გამორჩეულია ისეთი თვისებებით, როგორიც არის სინდისნამუსი, წესიერება, სიტყვის ერთგულება და უღალატობა.

შეიძლება არ დამიჯეროთ, რომ აბოვიანის თექვსმეტ ნომერში ვცხოვრობდით 46 წლის განმავლობაში.

_ როგორ არ დაგიჯერებთ, როცა ჩვენი ოჯახი ერთ, 18 კვადრატულ მეტრიან ოთახში ცხოვრობდა და 48 წლის განმავლობაში ბინის მიღების რიგში იდგა.

_ ჩემი კუთხეც არა მქონია. მამა 1977 წელს გარდაიცვალა და უმამოდ ვიზრდებოდი. დალხენილი ცხოვრება არასოდეს მქონია, მაგრამ ჩემი შემოქმედება სწორედ იქ შეიქმნა. ჩემი “ადგილის დედა” იქ არის, მაგრამ სწორედ იმ სახლიდან 2014 წელს გამომასახლეს, როგორც “ოტსტუპნიკი”. თავის დროზე ყველაფერი კანონიერად გაფორმდა, მაგრამ შეიცვალა დროება და სასამართლომ დიდი ბოდიშებით გამომასახლა.

თემურ ყვითელაშვილი

ადამიანის უსინდისობას საზღვარი არ აქვს, სამყაროა საერთოდ უსამართლო, არა მხოლოდ ჩვენთან არის ასე. ამიტომ ადამიანებისგან თავი ძალიან შორს მიჭირავს. მაქვს ჩემი სამყარო, ჩემი წრე მსოფლიო მასშტაბით, ახლობელი ადამიანები, რომლებთან ერთადაც მიხარია ცხოვრება.

_ და უამრავი მსმენელი და თაყვანისმცემელი.

_ ესეც არის. მაგრამ დასაკარგი უნდა დაიკარგოს. ცხოვრება ადამიანს კი არ აფუჭებს, როგორც იტყვიან ხოლმე, არამედ გამოამჟღავნებს მის ჭეშმარიტ ბუნებას.

_ ქუჩამ, უბანმა, თბილისმა ჩამოგაყალიბათ, როგორც ადამიანი, როგორც პიროვნება.

_ და, რა თქმა უნდა, ჩემმა პრინციპებმა, რომლებისთვისაც არასოდეს მიღალატია. ასე მოვდივარ. ჩემთვის მიუღებელია ადამიანი, რომელიც ცდილობს, ყველასთვის კარგი იყოს. მთავარია, არ დაარღვიო საერთოდ მიღებული სტანდარტების ჩარჩოები.

_ აბოვიანის მეთექვსმეტე ნომრიდან მსოფლიოს უდიდეს საკონცერტო დარბაზებამდე _ წარმოუდგენელი ამპლიტუდაა, მაგრამ თქვენს ცხოვრებაში რეალური ფაქტია. დარბაზების ჩამოთვლა, მინდა, გთხოვოთ.

_ დავიწყებ იმით, რომ ჩემთვის ყველა კონცერტი თანაბარია. სანამ ადამიანი საზღვარგარეთზე ილაპარაკებს, მანამდე უნდა თქვას, რა გააკეთა თავისთან.

აი, ამ ერთ თბილისელ ბიჭს, რომელსაც პრინციპად მაქვს დევიზი _ არავის შევუძვრე და არავინ შევიძვრინო (ამაზე ორივენი გულიანად ვიცინით) _ ჩატარებული მაქვს ცხრა სოლო კონცერტი დიდ საკონცერტო დარბაზში, ორი _ კონსერვატორიის დიდ საკონცერტო დარბაზში, ერთი _ “ივენთ ჰოლში” და მრავალი კონცერტი საქართველოს ქალაქებსა და სოფლებში; ამას გარდა, კარნეგი ჰოლში, სხვათა შორის, საბჭოთა კავშირიდან ერთადერთი გიტარისტი ვიყავი, რომელსაც ამ დარბაზში ჰქონდა დაკრული, ასევე: ნიუ-იორკის ბერდლენდის ჯაზკლუბში, ბეიკერ პოტეტოში, ლა ვი ლიში, ირიდიუმში _ აშშ-ის ყველაზე პრესტიჟულ კლუბებში. ჰოლივუდში ჩატარებული მაქვს მასტერკლასები, ყოველ წელიწადს ჩავდივარ ლოსანჯელესში და ვმონაწილეობ, როგორც სხვადასხვა ბრენდის სახე, უპრესტიჟულეს გამოფენაში _ NAMM-Show. ახლახან დავბრუნდი მოსკოვიდან, სადაც ოცდამეოთხედ ვმონაწილეობდი მუსიკალური ინსტრუმენტების საერთაშორისო გამოფენაში სპეციალური სტუმრის სტატუსით.

კანადა, იაპონია, სამხრეთ აფრიკა, ავსტრალია, ზელანდია, ევროპა, _ სად გავყვე, აღარც ვიცი.

_ ყველაზე უფრო საით გიწევს გული?

_ ყველგან _ ერთნაირად, მაგრამ ჩემთვის, როგორც ინსტრუმენტალისტისთვის, იმპროვიზატორისთვის, როგორც გიტარისტისთვის ამერიკა საოცნებო იყო. წლეულს შტატებში ოცდამეხუთედ ჩავედი. ყველა ლეგენდარულ გიტარისტთან, რომლებმაც შექმნეს და რევოლუცია მოახდინეს, დაკრული მაქვს. ესენი არიან: ლეს პოლი, რომელმაც შექმნა მოდელი ლეს პოლის გიტარის, 1994 წელს ჰოლივუდში წლის საუკეთესო გიტარისტის პრიზი მივიღე და საჩუქრად გადმომეცა გიბსონის ფირმის ლეს პოლის მოდელის გიტარა. 12 წლის შემდეგ კი მისი მიწვევით მასთან, მაშინ უკვე 90 წელს გადაცილებულ კორიფესთან ერთად, დავუკარი ნიუ-იორკში; ალან ჰოლდსვორდი (შარშან გარდაიცვალა, ღმერთმა ნათელში ამყოფოს), უდიდესი გიტარისტი, რომლის სტუმარი ამერიკაში ოთხჯერ ვიყავი; მაიკლ ანჯელო ბატიო, სკოტ ჰენდერსონი, ტომი ემანუელი, ჯორჯ ბენსონი. ამათთან ერთად საპატიო სტუმრის სტატუსით გამოვდიოდი. ეს ისეთი სტატუსია, რომელიც ფულით არ იზომება. ფულის გულისთვის არსად დამიკრავს _ კარნეგი ჰოლში გამოდიოდე და ფულზე იფიქრო, ავადმყოფობაა.

ორ წელიწადში სამოცის ვხდები და, როცა კონცერტზე მიწვევენ ჰონორარზე ლაპარაკს ვერ ვახერხებ _ თვითონ მეუბნებიან. არადა, ერთადერთი ჩემი შემოსავალი ეს არის.

_ ბრენდებზე საუბრობდით

_ ყველა ბრენდის: “დადარიოს”, “ერნიბოლის”, “ჯი-ენ-აის”, “დიარის”, გიტარის გამაძლიერებელი კომპანია “ენგელის”, გიტარის კაბელ “კლოცის”, “შექტორის” და ა.შ. _ სახე ვიყავი.

_ ბინის პრობლემა როგორ გადაწყვიტეთ?

_ ერთმა კარგმა ადამიანმა ერთოთახიანი ბინა მაჩუქა. ის რომ არა, ჩემს ოჯახთან ერთად ქუჩაში ვრჩებოდი.

_ დაასახელებთ იმ ქველმოქმედის ვინაობას?

_ ბატონი სოსლან ხარებოვი. მთელი ჩემი ცხოვრება მისი მადლობელი ვარ და ვიქნები.

ერთსაც გეტყვით.

ბევრჯერ დაუხარჯავთ კეთილი სიტყვები ჩემ მიმართ, ბევრსაც დამპირებიან. ძალიან სასიამოვნოა, როცა გაქებენ, ქუჩაში რომ გაგაჩერებენ, ავტოგრაფს გთხოვენ, მადლობას გეუბნებიან, მაგრამ, სიტყვას ჰაერზე რომ აგდებენ, ეს ჩემთვის მიუღებელია. ასეთ ადამიანებს, რომ თქვა და არ გააკეთა, ასობით ვიცნობ. იმათ, როგორც ქალაქში იტყვიან, თავი გაიფარჩაკეს. ძალიან დიდი თანამდებობის პირებიც კი გაფარჩაკებულან ჩემთან.

_ ახლაცდიდი კაცებიარიან?

_ ისინი დიდი კაცები არასოდეს ყოფილან. პატარები იყვნენ. როგორ უნდა ვცე პატივი თბილისის იმ მერიას, რომელიც თბილისის საპატიო მოქალაქეს, რომელიც ამ საპატიო წოდებას მეექვსე წელიწადია ატარებს, თბილისობაზე არ დაპატიჟებს. ასე მოხდა წინა თბილისობაზე. შევხვდი ბატონ კახი კალაძეს, ბოდიში მომიხადა და მითხრა, რომ მსგავსი რამ აღარ განმეორდებოდა, მაგრამ ჩაიარა წლევანდელმა თბილისობამ და მე არავის გავხსენებივარ.

შარშან მოსკოვის “მუსიკის სახლში” მეოთხედ ჩავატარე სოლო კონცერტი. ორგანიზატორებმა მთხოვეს, დავრჩენილიყავი იქაურ თბილისობაზე, რომელსაც მოსკოვში აწყობენ ხოლმე, _ ყველა ხარჯს ჩვენ გავიღებთ და ჰონორარსაც გადაგიხდითო. როგორ გეკადრებათ, საპატიო თბილისელი ვარ და დედაქალაქის ზეიმზე თბილისში უნდა ვიყო-მეთქი. ჩამოვედი თბილისში. ვის რაში სჭირდები?!

მედროვე ხალხი არის ყველგან, ეს მინდა ვთქვა. და მაინც წარმატება მინდა ვუსურვო დედაქალაქის მერს.

თემურ ყვითელაშვილი ორი ერის კულტურისა და ხელოვნების თვალსაჩინო წარმომადგენელია. ასეთი იყო ცხონებული ჯემალ აჯიაშვილი _ ბრწყინვალე ლიტერატორი, პოეტი, მწერალი, მთარგმნელი, საზოგადო მოღვაწე. და საერთოდ, ქართველი ებრაელობა, როგორც ფენომენი, უნიკალური მოვლენა ჩვენი ორი ერის მრავალსაუკუნოვან ურთიერთობაში.

ამის შესახებ ჩამოვაგდე საუბარი რესპონდენტთან.

_ ჩემთვის ცოტა სანერვიულოა ეს თემა. პირდაპირ გეტყვით, მე ვარ პირველი გიტარისტი, ვინც გიტარაზე ავაჟღერე ქართული ჰანგები, ქართული კლასიკა. პირველი, რის დაკვრაზეც ვოცნებობდი, ზაქარია ფალიაშვილის “დაისის” უვერტიურა იყო, რომელიც ჩემი მეექვსე ალბომისთვის ჩავწერე. 15 წლისა გამოვჩნდი ქართული საცეკვაოებით (ახლაც ვუკრავ კონცერტებზე).

რაც შეეხება ებრაულს, არ დაგიმალავთ, შეგნებულად არ ვასრულებდი, მიუხედავად იმისა, რომ ცხონებული დედაჩემი სულ მთხოვდა დამეკრა ებრაული. ძალიან განაწყენებული ვიყავი ებრაელებზე, ძალიან.

ქართველი არტისტების საკონცერტო გასვლები ისრაელში 1984 წლიდან დაიწყო. დღემდე ისრაელში ორად-ორი კონცერტი მაქვს ჩატარებული: ერთი _ აშდოთის სიმფონიური მუსიკის ორკესტრის თანხლებით, მეორე _ გოდების კედლის გვერდით, მეფე დავითის კოშკში, რაც უიშვიათესი მოვლენაა. ეს იყო და ეს, არცერთ სხვა ღონისძიებასა თუ კონცერტებზე იქ არ მივუწვევივარ არავის.

_ რატომ, რა ხდება ასეთი?!

_ იმიტომ, რომ ეს ყველაფერი პიროვნებების ურთიერთობებზეა აგებული და არა ხელოვნებაზე _ ვინ ვისთან როგორ არის.

თუმცა ეს არ არის ჩემი განსასჯელი. მათი პრობლემაა.

დედაჩემს ჯანმრთელობა ძალიან რომ შეერყა, მთხოვა გამეკეთებინა “ჰავა ნაგილა”. გავაკეთე და მას ვუძღვენი. ჩემი “ჰავა ნაგილა” მსოფლიოშია ცნობილი, ისევე, როგორც ჩემი “შინდლერის სია” სხვებისგან განსხვავებულია. ჩავწერე “ოქროს იერუსალიმი” და ისრაელის ჰიმნი.

ქართული მელოდია ჩემი სიამაყეა: “ყვავილების ქვეყნიდან” დაწყებული რომელი ერთი ვთქვა, უამრავი გავაკეთე. საკუთარ მუსიკას ბევრს ვწერ, ჩემს ალბომებში ერთი-ორი ჩემი ნაწარმოები აუცილებლად არის ჩართული.

_ ალბომების გამოცემა ძვირი ჯდება?

_ სერიოზული ფული!

_ გეხმარებიან?

_ რა თქმა უნდა.

_ ხომ არ დაასახელებდით მეცენატებს?

_ რომც არ გეკითხათ, აუცილებლად გეტყოდით. უწინარეს ყოვლისა, ყოველი ალბომის ბუკლეტში მინიმუმ 150 გვარი მიწერია, მადლობას ვუხდი ყველას. ერთმა ადამიანმა მკითხა, ამდენი გვარი რომ გიწერიათ, იმან (გვარი დამისახელა) თუ წაიკითხაო. ვუპასუხე: მადლობას იმიტომ კი არ ვუხდი, მან რომ წაიკითხოს, ჩემთვის ვაკეთებ, ეს ჩემი კომფორტია, ჩემი დამოკიდებულებაა.

_ მადლიერების გამოხატვა.

_ დიახ. ყველაზე უფრო უმადური ადამიანი მძულს.

_ მეცენატთა შორის არიან ქართველები?

_ არიან. მათ შორის _ ბატონი დავით ტატულაშვილი, რომელიც რამდენიმე ალბომის ჩაწერაში დამეხმარა. ძალიან მადლობელი ვარ მისი. რუსებიც არიან, მაგალითად, ვლადიმირ შევჩენკო, რომელმაც დააფინანსა ჩემი დიდი კონცერტი. ასევე მინდა დახმარებისთვის დიდი მადლობა ვუთხრა ბატონებს: მერაბ ელაშვილს, ალექს დანელს, თემურ ბუზალაძეს, მერაბ ჩანჩალაშვილს, ბუბა ქებურიას და გიორგი თარხან-მოურავს. არ მინდა ვინმე გამომრჩეს, ამიტომ არ ჩამოვთვლი გვარებს. მხოლოდ იმას ვიტყვი, რომ არცერთ მათგანს არასოდეს სამაგიერო არ უთხოვია.

მეხმარება ბატონი ბიძინა ივანიშვილი, მადლობას ვუხდი დახმარებისთვის, თუმცა არ არის ვალდებული. ერთადერთხელ შევხვდი. რომელიღაც ღონისძიებაზე, განცალკევებით ვიდექი. დამინახა, დაცვა მოიშორა, მოვიდა და გადამეხვია. მითხრა, რომ უდიდესი სიყვარული და პატივისცემა მინდა გამოვხატო თქვენი პიროვნებისა და ხელოვნების მიმართო.

სამწუხაროდ, ბევრისგან გამიგონია: რას მიხდის, ორი შესვლაა ბაზარში. იმდენი აქვს, რომ ეს მისთვის ფული არ არისო.

რა უნდა ვთქვა, ასეთ ადამიანებზე _ კეთილისმყოფელს ავალდებულებს და კიდევ _ ცოტააო, იძახის.

_ მისთვის სიკეთე არ გამიკეთებია და რას მერჩისო, ხომ გაგიგონიათ ეს ანდაზა.

_ სხვასაც გეტყვით: ერთი სიკეთის გამცემი კაცი, ვისაც ეხმარებოდა, ყველას თითო კენჭს აძლევდა. ამას რატომ აკეთებო, რომ ჰკითხეს, უპასუხა: ხომ ვიცი, ლოდი უნდა მესროლოს და ჯობია, კენჭი მესროლოსო.

პოლიტიკას არ ვეხები, არავითარი ურთიერთობა არ მაქვს პოლიტიკასთან, მე ვლაპარაკობ პიროვნულ თვისებაზე.

_ ხვალის გეგმებზე უნდა შეგეკითხოთ.

_ უახლოეს ჩემს გეგმაში ახალი ალბომის ჩაწერაა, რაც დიდ დროსა და ხარჯს მოითხოვს. 2019 წლის დასაწყისისთვის გამოიცემა.

_ მორწმუნე ხართ?

_ დიახ, მაგრამ ფანატიკოსი არ ვარ. ყველა ებრაულ დღესასწაულს შეძლებისდაგვარად ვიცავ.

_ “თორადანთქვენი ცხოვრების საფუძვლად რომელიმე დებულება თუ გაქვთ არჩეული.

_ არასოდეს მიხელმძღვანელია ყველა რელიგიაში ხაზგასმული მიტევების პრინციპით. “თორაში” ბევრი რამ ფანტასტიკური წერია, ზოგი რამ ჩემთვის მიუღებელია. მაგალითად, მდიდარ ადამიანს ქედი მოუხარე და პატივი ეციო. რატომ უნდა მოვუხარო ქედი, ეგებ, ვინმემ ამიხსნას. იმიტომ, რომ მდიდარია? მდიდარ ადამიანს პატივს ვცემ იმიტომ, რომ პიროვნულად კარგი კაცია და არა იმიტომ, რომ ბევრი ფული აქვს. თუ არ ექნება, მაინც პატივს ვცემ, ეგებ, უფრო მეტადაც, იმიტომ, რომ კარგი ადამიანია.

რამდენ ადამიანს ვიცნობ, რომელიც კრისტალურად სუფთაა! მაგრამ მდიდარსაც კარგ კაცს ვიცნობ ბევრს. ფულით ვერ განვსაზღვრავ ადამიანის ღირსებას.

ამ თემაზე უწმინდესთანაც მისაუბრია. ვგეგმავ სპეციალურ კონცერტს მისი უწმინდესობისთვის. მეამაყება, რომ მისი სურვილით და ლოცვა-კურთხევით გიტარისთვის დავამუშავე მისი “ავე მარია”.

და როგორც სიკეთით სავსე კაცმა თემურ ყვითელაშვილმა ჩვენი ეს საუბარი სასიამოვნო ფაქტებით დაასრულა:

_ ბევრი კარგი ამბავი მოხდა ბოლო დროს ჩემს ცხოვრებაში: გამოვიდა ჩემი რიგით მეცხრე ალბომი დივიდისა და სიდის სახით; ყავის წარმოების მსოფლიოში ცნობილმა ავტრიულმა კომპანია “იულიუს მაინლმა” წლეულს თავის ელჩად ამირჩია, ისრაელის ელჩმა საქართველოში ბატონმა შაფთაი ცურმა გადმომცა სახელმწიფო სიგელი ქართულ-ებრაულ ურთიერთობაში შეტანილი წვლილისთვის; ახალციხელობაზე ვიყავი მიწვეული, დიდი პატივით შემხვდა ხალხი, რა თქმა უნდა, დავუკარი მათთვის; მცხეთაში მქონდა ახლახან სოლო კონცერტი და ა.შ.

ასეთი ცხოვრებით ვცხოვრობ.

დასასრულ თავისი ყველაზე დიდი ნატვრა გამანდო:

_ ძალიან მინდა, რომ ჩვენს ქვეყანაში დალაგდეს ცხოვრება. დაფასდეს წესიერება, პატიოსნება და ყველამ მიიღოს ის, რაც ეკუთვნის.

ესაუბრა

არმაზ სანებლიძე

2 COMMENTS

  1. ბატონო თემურ,საქართველოში ყველას უყვარხართ და პატივს გცემთ.ეს თქვენი პიროვნული თვისებებიდანაცაა გამომდინარე.ძალიან მომეწონა თქვენი ვაჟიც.არც შეიძლება სხვანაირად იყოს.გაიხარეთ და დიდხანს იცოცხლეთ.

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here